บทที่ 39 บทบาทนี้ ฉันเล่น
เพราะช่วยฉินหนานเซิงวิเคราะห์บทจนถึงตีสอง วันต่อมาซูสือเยว่นอนหลับจนสายโด่งแล้วจึงลืมตาตื่นขึ้นมา
เธอหยิบโทรศัพท์มือถือมาดูเวลาด้วยความเคยชิน
เก้าโมงเช้าแล้วเหรอเนี่ย!
ซูสือเยว่กระโดดลงมาจากเตียงทันที รีบเข้าห้องน้ำล้างหน้าแปรงฟัน
หญิงสาวเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ลงมาชั้นล่าง ออกจากบ้าน
ตอนที่เธอลงจากรถตรงหน้าประตูสตูดิโอ จู่ๆเธอจึงนึกขึ้นมาได้ว่า ดูเหมือนว่าเธอ……จะลาออกไปแล้วเมื่อวานนี้
ยืนอยู่หน้าประตูสตูดิโอ ซูสือเยว่ถอนหายใจยาว
เมื่อวานในห้องทำงานของเถ้าแก่หวง เธอพูดว่าตัวเธอเองลาออกอย่างสง่างามที่สุด วันนี้ยืนอยู่ตรงนี้ มองทั้งหมดที่นี่ที่รู้สึกคุ้นเคยมานาน จู่ๆเธอก็รู้สึกหมดอาลัยตายอยากจากการสูญเสียบางอย่าง
เป็นสตูดิโอแห่งเดียวของเมืองหรง
ถ้าเธอยังอยากทำงานเป็นนักแสดงแทน เกรงว่าคงต้องไปที่เมืองอื่นแล้ว
ถ้าเธอยังอยากอยู่ที่เมืองหรง อย่างนั้นก็ต้องเปลี่ยนงานใหม่
แน่นอนว่าเธอไม่อาจจากเมืองหรงไปได้
ดังนั้นเปลี่ยนงานใหม่……
ซูสือเยว่รู้สึกเวียนหัว
หลายปีมานี้ เธอทำงานอยู่ในสตูดิโอมาตลอด ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าต่อไปตนเองจะไม่เป็นนักแสดงแทนแล้ว จะทำอะไร
“ซูสือเยว่！”
ตอนที่หญิงสาวทอดถอนใจอยู่นั้น ก็มีเสียงตื่นเต้นยินดีของชายหนุ่มดังขึ้นมา
เธอหันไปมองตามเสียง
ที่แท้ก็เป็น หัวหน้าผู้กำกับของซีรี่ส์เรื่อง《ชั่วฟ้ากาลเวลา》
เมื่อวานท่าทางเขาตอนอยู่ในห้องทำงานของเถ้าแก่หวง แสดงเจตจำนงชัดเจนหนักแน่นให้เถ้าแก่หวงไล่เธอออก ตอนนี้ซูสือเยว่จำได้อย่างแม่นยำ
“สวัสดีค่ะหัวหน้าผู้กำกับ”
มองดูหัวหน้าผู้กำกับเดินมาที่ด้านหน้าตนเอง มุมปากซูสือเยว่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา “คุณวางใจเถอะค่ะ”
“วันนี้ฉันก็แค่มาดูเฉยๆ เมื่อวานฉันลาออกแล้ว ต่อไปคุณก็จะไม่เห็นฉันที่สตูดิโอแล้ว”
พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินไป
การมาที่นี่วันนี้คือความผิดพลาดจริงๆ
“เดี๋ยวก่อน!”
เพิ่งเดินไปได้ไม่กี่ก้าว แขนของหญิงสาวก็ถูกหัวหน้าผู้กำกับจับเอาไว้
เขามองซูสือเยว่พลางขมวดคิ้ว “คุณลาออกแล้วเหรอ”
“ทำไมคุณถึงลาออก”
ซูสือเยว่ขมวดคิ้ว “เมื่อวานไม่ใช่คุณที่บอกว่า ถ้าฉันยังอยู่เฉิงเซวียนก็จะไม่แสดงต่อ《ชั่วฟ้ากาลเวลา》เรื่องนี้ก็จะถูกยกเลิกเหรอคะ”
เธอไม่มีคุณสมบัติที่จะไปหาเงินสองพันล้านจากทางฉินโม่หานนั้นให้กับเถ้าแก่หวง ดังนั้นเธอจึงเลือกถอยออกมา
หัวหน้าผู้กำกับชะงักไปเล็กน้อย ยิ้ม “ดูท่าคุณจะยังไม่รู้”
“ไม่รู้อะไรคะ”
ผู้กำกับถอนหายใจ “ซูสือเยว่ เมื่อวานผมพูดจาไม่ดี ผมต้องขอโทษคุณอย่างมาก”
“แต่ผมก็ทำเพื่อให้ละครได้ดำเนินการต่อไป จึงได้เสนอความคิดเห็นกับเถ้าแก่หวงให้ไล่คุณออก”
“แต่ การค้นหาคำยอดนิยมเมื่อวานก็ทำให้พวกเราทุกคนรู้ว่า เซี่ยงหวั่นฉิงใส่ร้ายคุณ พวกเราต่างเข้าใจคุณผิด”
พูดจบ ผู้กำกับก็ยกมือขึ้นมาตบไหล่ซูสือเยว่ “เช้าวันนี้ ผู้จัดการส่วนตัวของเฉิงเซวียนมาหาผมแต่เช้าตรู่ บอกว่าจะให้คุณแสดงบทนางรองเรื่องนี้”
“ข้อแรก บทของเซี่ยงหวั่นฉิงนี้เป็นเขาขอมาให้เธอ พวกเขาเลิกกันแล้ว เซี่ยงหวั่นฉิงก็ไม่มีเหตุผลจะแสดงต่อไปอีกแล้ว”
“ข้อสอง นี้ก็ถือว่าชดเชยความเสียหายให้กับคุณ”
มองสีหน้าตกตะลึงของซูสือเยว่ หัวหน้าผู้กำกับยิ้มออกมา “คุณเฉิงยังบอกด้วยว่า แม้ว่าเมื่อก่อนคุณจะเคยเป็นแค่นักแสดงแทน แต่เขาเชื่อว่า ความทุ่มเทตั้งใจขนาดนี้ของคุณ ทักษะการแสดงของคุณต้องดีแน่นอน”
“ทีมงานกองถ่ายของพวกเราทุกคนล้วนเต็มใจที่จะเห็นการเติบโตของคุณ”
ซูสือเยว่：“……”
เธอตกใจจนพูดอะไรไม่ออกสักคำ
นี่เฉิงเซวียนกำลังคิดจะทำอะไร
เรื่องเมื่อวานวุ่นวายใหญ่โตขนาดนั้น ภายนอกเขาทำเป็นเลิกกับเซี่ยงหวั่นฉิง ไม่ให้เซี่ยงหวั่นฉิงถ่ายละครกับเขาต่อ เธอก็พอเข้าใจ
แต่ทำไมต้องให้เธอมาเล่นบทนางรองเรื่องนี้ด้วย
ตอนที่ในใจเธอเต็มไปด้วยความเคลือบแคลงสงสัยไม่รู้จะพูดอย่างไรดีนั้นหัวหน้าผู้กำกับก็พูดประโยคที่ทำให้ตื่นจากความฝัน “บทบาทของนางรองเรื่องนี้《ชั่วฟ้ากาลเวลา》มีหลายฉากที่ต้องเข้ากับเฉิงเซวียน ความรู้สึกระหว่างทั้งสองก็มีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ”
“คุณควรจะคว้าโอกาสครั้งนี้ไว้ ให้ความร่วมมือกับเฉิงเซวียนให้ดี ครั้งเดียวดังเปรี้ยงไม่ใช่ความฝัน!”
ซูสือเยว่กัดริมฝีปากนิ่งๆ
มิน่าเล่า
บทบาทนี้มีฉากอารมณ์กับเฉิงเซวียน
เฉิงเซวียนทำแบบนี้ อยากให้เธอขยะแขยงสินะ
คิดแบบนี้แล้ว หญิงสาวสูดหายใจลึกๆ “หัวหน้าผู้กำกับ นี่เป็นเพียงข้อเสนอแนะของพวกคุณ แต่ฉันกลับไม่อยากทำ”
“ฉันก็แค่นักแสดงแทนคนหนึ่ง ไม่ได้อยากเป็นนักแสดงอย่างทางการจริงจัง ยิ่งไม่อยากเข้าฉากกับนักแสดงนำชายยอดเยี่ยมอย่างเฉิงเซวียน”
พูดจบ หญิงสาวหมุนตัว ยกขาเดินไป
แต่เธอเพิ่งจะเดินไปถึงข้างถนน ยังไม่ทันจะได้โบกมือเรียกรถแท็กซี่ รถยนต์บีเอ็มดับเบิลยูสีดำคันหนึ่งก็ส่งเสียงดัง “ฟิ้ว” จอดลงข้างๆเธอ
มีรถตู้สองสามคัน ที่ขับตามรถบีเอ็มดับเบิลยูมาติดๆ
ซูสือเยว่ก็ต้องถอยหลังหนึ่งก้าวโดยสัญชาตญาณ
ประตูรถบีเอ็มดับเบิลยูเปิดออก เฉิงเซวียนที่สวมชุดสูทอย่างเป็นการเป็นงานเปิดประตูรถลงมา
ในรถตู้สองสามคันด้านหลัง ผู้สื่อข่าวจำนวนนับไม่ถ้วนถือกล้องถ่ายรูปกล้องวิดีโอกรูกันลงมา
ซูสือเยว่สีหน้าซีดเผือด ก้าวขาก็วิ่งหนี
แต่เธอจะไปวิ่งหนีเฉิงเซวียนที่สูงหนึ่งเมตรแปดสิบเซนติเมตรทันได้อย่างไร
“ซูสือเยว่”
ชายหนุ่มวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว คว้าแขนของซูสือเยว่เอาไว้
“ผมรู้ว่าตอนนี้คุณไม่อยากเจอผม”
เฉิงเซวียนมองดวงตาของเธอ สีหน้าจริงใจ “แต่ว่าซูสือเยว่ วันนี้ผมขอโทษคุณต่อหน้าทุกคน”
“เรื่องก่อนหน้านี้คือผมผิดเอง ผมไม่รู้ว่าคุณมีบาดแผลบนหัวไหล่ และก็ไม่รู้ว่าแฟนเก่าของผมผูกใจเจ็บคิดจะกลั่นแกล้งคุณ”
“ผมขอโทษ ที่สร้างความเดือดร้อนเสียหายให้คุณ”
ตอนที่เขาพูดประโยคนี้ บรรดานักข่าวก็รุมล้อมพวกเขาสองคนเอาไว้ตรงกลาง
ที่ถ่ายรูปก็ถ่าย ที่ถ่ายวิดีโอก็ถ่ายวิดีโอไป
เฉิงเซวียนเตรียมตัวมาพร้อม
ซูสือเยว่สะบัดมือเขาออกเบาๆ “คุณเฉิงไม่ต้องเกรงใจ”
“ฉันไม่ต้องการคำขอโทษของคุณ”
ก่อนหน้านี้เขาติดค้างเธอไว้มากมายขนาดนั้น เขายังไม่เคยขอโทษเธอมาก่อน วันนี้มาขอโทษ ก็เพื่อรักษาภาพลักษณ์ของเขา แสดงละครก็เท่านั้น
เธอไม่ได้อยากจะแสดงละครกับเขาต่อไป
คิดมาถึงตรงนี้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แหวกทางนักข่าวด้านหน้า สาวเท้าเดินไปข้างถนน โบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง
ตอนที่รถแท็กซี่สตาร์ทเครื่องยนต์ เธอได้ยิน เฉิงเซวียนให้สัมภาษณ์นักข่าวอย่างชัดเจนว่า
“เพื่อเป็นการชดเชยให้คุณซู ผมเกลี้ยกล่อมขอผู้กำกับ ให้เธอได้เล่นบทนางรองเรื่องนี้”
“ทุกคนไม่ต้องกังวลเรื่องทักษะการแสดงของคุณซู ก่อนหน้านี้แม้เธอจะเป็นนักแสดงแทนแต่ก็จริงจังมาก เล่นบทนางรอง จะต้องตั้งใจมากแน่นอน”
“ใช่ เมื่อวานทั้งโลกโซเชียลต่างก็พูดถึงความทุ่มเทอย่างจริงจังของเธอ และเธอเข้ามาที่กองถ่ายก็เพื่อความฝันที่จะเป็นนักแสดง ไม่ใช่เข้ามาเพื่อจะใกล้ชิดผมแน่นอน ดังนั้นเธอจะต้องแสดงได้ดีแน่นอน……”
คำพูดสุดท้าย ห่างไปไกลมาก ซูสือเยว่ไม่ได้ยินแล้ว
พิงบนเบาะหลังรถ เธอค่อยๆหลับตาลง
เฉิงเซวียนจงใจทำ
จงใจปล่อยข่าวแบบนี้ออกมา จงใจใช้ความคิดเห็นของชาวเน็ตเมื่อวานใส่ร้ายเธอ
ถ้าเธอแสดง ต่อไปเล่ห์ร้อยเล่มเกวียนของเฉิงเซวียนก็คงมีไม่น้อย
แต่ถ้าเธอไม่แสดง ชาวเน็ตก็จะเริ่มตั้งคำถามในความสามารถของเธอ สงสัยว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงที่เธอเข้าในกองถ่ายคืออะไร
สองมือของซูสือเยว่บีบเข้าหากันแน่น
เธอคิดว่าเรื่องนี้จบลงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว
ดูจากวันนี้แล้ว นี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้นของเกมระหว่างเธอ เฉิงเซวียนและเซี่ยงหวั่นฉิง……
ตอนที่รอให้รถมาที่คฤหาสน์ ซูสือเยว่สูดลมหายใจเข้าลึกๆ ส่งข้อความให้หัวหน้าผู้กำกับ “บทนี้ ฉันเล่นค่ะ”
