“อื้ม”
ซูสือเยว่พยักหน้าพลางคีบอาหาร “ทำไมเหรอ”
“ทางเดียวกัน”
“พรุ่งนี้จะพาพวกคุณไปส่งด้วย”
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าเย็นชาเย่อหยิ่งคีบอาหารในจานของเธอด้วยท่วงท่าสง่างาม แล้วเอาเข้าปาก “จะเก็บค่าเดินทางทีหลัง”
ซูสือเยว่ “……..”
“สวรรค์! กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ พรุ่งนี้ฉันจะได้นั่งรถไปเมืองถงกับคุณท่านชายฉินในตำนานอย่างนั้นเหรอเนี่ย”
หลังอาหาร ตอนที่ซูสือเยว่บอกข่าวนี้กับฟู๋เชียนเชียน ฟู๋เชียนเชียนก็เอาแต่รัวข้อความวีแชตมาอย่างบ้าคลั่ง “ตอนแรกฉันแค่คิดว่าจะไปแบบสบายๆ ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันต้องเอาเสื้อผ้าที่แพงที่สุดมาใส่ซะแล้ว!”
ซูสือเยว่นั่งอยู่บนหน้าต่าง หางตาแอบเหลือบมองฉินโม่หานที่อยู่ไกลๆ
เวลานี้เขากำลังเอนพิงหัวเตียงนั่งอ่านหนังสือ
โคมไฟที่ตกกระทบใบหน้าด้านข้าง ทำให้โครงหน้าของเขายิ่งลุ่มลึกและมีเสน่ห์
เธอเม้มริมฝีปาก ตอบกลับฟู๋เชียนเชียนอย่างระมัดระวัง “เธอไม่ต้องโอเวอร์ขนาดนั้น…”
“ไม่ได้โอเวอร์สักหน่อย!”
ฟู๋เชียนเชียนส่งสติ๊กเกอร์หน้าตาไม่พอใจให้เธอ “สือเยว่ ฉันเป็นเพื่อนรักของเธอนะ”
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เจอคุณท่านชายฉิน ต้องทำให้เขาประทับใจสิ!”
“ถ้าไม่อย่างนั้นเขาจะคิดว่ารอบตัวเธอมีแค่พวกสารเลวอย่างเซี่ยงหวั่นฉิงกับเฉิงเซวียนเท่านั้น!”
เมื่อพูดถึงเฉิงเซวียนกับเซี่ยงหวั่นฉิงขึ้นมา อารมณ์ของซูสือเยว่ก็หดหู่อย่างไม่มีเหตุผล
เธอกับฟู๋เชียนเชียนพูดคุยเรื่อยเปื่อยกันอีกไม่กี่คำก็วางสายไป ก่อนจะคลานกลับขึ้นไปบนเตียง
“คุณดูไม่มีความสุขเลย”
ฉินโม่หานวางหนังสือลงเบาๆ แล้วปิดไฟในห้อง
“ไม่มีความสุขมากๆ”
ในห้องเหลือเพียงโคมไฟข้างเตียงเปิดอยู่หนึ่งดวง จึงมีเพียงสลัวๆ
ซูสือเยว่มองเพดานเงียบๆ “เซี่ยงหวั่นฉิงท้องแล้ว”
“แล้วยังไง”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มถามออกมาอย่างเย็นชา
“ฉันไม่อยากทำร้ายหญิงตั้งครรภ์”
หญิงสาวหลับตา “วันนี้ช่วงบ่าย เซี่ยงหวั่นฉิงมาหาฉันอีกแล้ว”
“ฉันคิดว่าคุณพูดถูก มันเป็นเพราะฉันเองที่ทำให้พวกเขาเห็นว่าฉันอ่อนแอ สามารถรังแกได้ตามต้องการ พวกเขาถึงได้ทำอะไรกับฉันก็ได้ตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงกลัวอะไรทั้งนั้น”
“ฉันอยากแข็งแกร่งขึ้น อยากให้พวกเขาชดใช้ให้สาสมกับทุกเรื่องที่พวกเขาเคยทำไว้…”
เธอถอนหายใจยาว “แต่เซี่ยงหวั่นฉิงท้องแล้ว”
เมื่อห้าปีก่อน เธอเคยเสียลูกไปคนหนึ่ง
ดังนั้นเธอจึงเข้าใจความเจ็บปวดของการสูญเสียลูกว่ามันเป็นอย่างไร
และยิ่งชัดเจนว่าการที่ไม่มีวิธีให้เด็กคนหนึ่งได้ลืมตามาดูโลกเลยเป็นเรื่องโหดร้ายเพียงใด
เด็กเป็นผู้บริสุทธิ์
เพราะเธอโดนทำร้ายมาแบบนี้ ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางทำร้ายอีกชีวิตเล็กๆ ที่ยังไม่ถือกำเนิดได้อีก
“ท้องแล้วยังไง”
น้ำเสียงของฉินโม่หานเยือกเย็น แต่กลับไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก “ถ้าพวกเขาไม่ทะนุถนอมลูกของตัวเอง…งั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องใจอ่อน”
“การปกป้องเด็กเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ ไม่ใช่คุณ”
คำพูดของชายหนุ่ม ทำให้ซูสือเยว่เงียบไปเป็นเวลานาน
การปกป้องเด็กเป็นหน้าที่ของพ่อแม่
สักพัก เธอหลับตาลง มือสองข้างกำขอบผ้าห่มเงียบๆ
เธอ…เป็นแม่ที่ไร้ความสามารถ
เมื่อห้าปีก่อน ทั้งที่เธอรู้ดีว่าลูกของตัวเองกำลังจะเกิดในอีกไม่ถึงหนึ่งเดือน แต่ยังดึงดันจะไปส่งเฉิงเซวียนที่สนามบิน
ระหว่างทางที่ไปสนามบิน เธอประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์
อุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ร้ายแรง
เธอถูกช่วยชีวิตอยู่ในห้องผ่าตัดหนึ่งวันหนึ่งคืนกว่าจะฟื้น
เด็กไม่รอด และเธอสูญเสียความทรงจำมากกว่าหนึ่งเดือนด้วย
ตอนที่เพิ่งเสียลูกไป ความรู้สึกสิ้นหวังและไร้แรงกำลังนั้น…จนถึงตอนนี้เธอยังคงจดจำได้อย่างชัดเจน
ในคืนนั้น ซูสือเยว่ฝัน
ในความฝัน มีเด็กผู้หญิงตัวน้อยคนหนึ่งหน้าตาเหมือนเธอ ยืนตรงหน้าเธอและมองดูเธอร้องไห้
“หม่ามี๊ ทำไมไม่ปกป้องหนูคะ”
“หม่ามี๊ หนูคิดถึงคุณมากค่ะ ทำไมคุณไม่มาหาหนู…”
“หม่ามี๊ หนูอยากอยู่กับคุณ…”
เห็นเด็กผู้หญิงตัวน้อยน้ำตานองหน้า หัวใจของเธอก็แทบแตกสลาย
เธอวิ่งตามสุดชีวิต ไล่ตามอย่างบ้าคลั่ง แต่เด็กน้อยกลับเหมือนยิ่งห่างไกลออกไปเรื่อยๆ ไม่ว่าเธอจะวิ่งตามอย่างไร ไล่จับอย่างไรก็จับไม่ได้เสียที
ทว่าสุดท้ายเธอก็จับได้
เธอกอดเด็กน้อยเอาไว้ในอ้อมแขนแน่น “เป็นความผิดของหม่ามี๊เอง หม่ามี๊ไม่ได้ปกป้องลูกให้ดี…”
“หม่ามี๊”
“หม่ามี๊”
ตอนนี้ เธอได้ยินเสียงเด็กน้อยสองคนอยู่ข้างหลัง
ซูสือเยว่รีบอุ้มเด็กผู้หญิงตัวน้อยในอ้อมแขนหันกลับไป
ข้างหลัง คือซิงเฉินกับซิงหยุนที่ดวงตาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า
สองพี่น้องมองเธอ น้ำตารินไหลเงียบๆ “คุณไม่ต้องการพวกเราเหรอครับ”
ซูสือเยว่ชะงักนิ่ง มือข้างหนึ่งเธออุ้มเด็กผู้หญิง มืออีกข้างยื่นออกไปหาพวกเขา พยายามเช็ดน้ำตาให้ซิงหยุน “อย่าร้องไห้ ฉันต้องการพวกเธอ”
“ฉันต้องการพวกเธอ!”
“ฉันต้องการ!”
ซูสือเยว่ลุกขึ้นนั่งบนเตียงกะทันหัน
ความฝันสลายไป ร่างกายของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อเย็น
เธอกำคอเสื้อ หายใจหอบยาว ค่อยๆ ดึงอารมณ์ออกมาจากฝันร้าย
สุดท้ายหญิงสาวก็ถอนหายใจโล่งอก ก่อนจะกลับลงไปนอน
แต่อย่างไรก็นอนไม่หลับเลย
เมื่อเหลือบมองดู มันเพิ่งหกโมงเช้า
พลิกไปพลิกมาบนเตียงอยู่นาน สุดท้ายซูสือเยว่ก็ตัดสินใจลุกจากเตียง
ตอนที่เดินออกไปข้างนอกได้ผ่านห้องหนังสือ
ประตูห้องหนังสือเปิดอยู่
ชายหนุ่มที่อยู่ข้างในกำลังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างจริงจัง
ที่อีกด้านของคอมพิวเตอร์ มีข้อความภาษาต่างประเทศไหลเข้ามาเป็นครั้งคราว
เขากำลังประชุมอีกแล้ว
ซูสือเยว่เม้มปาก จำได้ว่าเขาเคยบอกว่าให้เขาประชุมข้ามคืนดีกว่าให้ผู้บริหารหลายสิบคนอดหลับอดนอน
ยืนอยู่ที่ปากประตู เธอมองไปยังหน้าตาจริงจังของชายหนุ่มในห้องหนังสือ ฟังสำเนียงฝรั่งเศสแท้ๆ ของเขา หัวใจพลันเต้นแรงอย่างไม่มีเหตุผล
จนกระทั่ง…
จนกระทั่งสายตางัวเงียของซิงเฉินมาปรากฏตรงหน้าเธอ “หม่ามี๊ อรุณสวัสดิ์ครับ”
“คุณมาแอบฟังอะไรอยู่ที่หน้าประตูห้องหนังสือของคุณพ่อแต่เช้าครับ”
เสียงของเจ้าตัวน้อยไม่ได้เบา
น้ำเสียงเพิ่งจบ ชายหนุ่มที่อยู่ในห้องหนังสือซึ่งกำลังพูดอยู่หยุดลง
เธอเม้มริมฝีปาก เหลือบตาขึ้นมองไปในห้องหนังสือโดยไม่รู้ตัว
ปะทะเข้ากับดวงตาคมลุ่มลึกของเขาพอดี
สายตาของชายหนุ่มอันตรายเกินไป มันเหมือนกับสามารถเจาะทุกอารมณ์ทั้งหมดของเธอได้
ซูสือเยว่ตื่นตระหนก รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง
ซิงเฉินมองด้านหลังของหญิงสาวที่จากไปพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
เจ้าตัวน้อยหาวหวอด เปิดประตูห้องหนังสือ ไม่สนว่าฉินโม่หานกำลังประชุมอยู่หรือไม่ ตรงเข้าไปปืนขึ้นบนโต๊ะของเขา แล้วนั่งลงบนโต๊ะเลย
เขานั่งอยู่ที่ขอบโต๊ะ ขาสั้นๆ ในชุดนอนกางเกงเป็ดสีเหลืองแกว่งไปมา “หม่ามี๊แอบฟังอยู่ที่หน้าประตูนานมากครับ”
“ผมคิดว่าเธอน่าจะไม่เข้าใจภาษาฝรั่งเศส ไม่ได้แอบฟังความลับของบริษัทหรอกครับ”
ฉินโม่หานเหลือบมองเขาเล็กน้อย ก่อนจะปิดคอมพิวเตอร์ “งั้นเธอทำอะไร”
“เธอกำลังมองคุณน่ะสิครับ”
ซิงเฉินกลอกตา “คุณพ่อครับ คุณมั่นใจในตัวเองหน่อยสิ หม่ามี๊มองคุณนะครับ”
ชายหนุ่มมีร่องรอยความภูมิใจแวบเข้ามา “แล้วเธอจะมองฉันทำไม”
ซิงเฉินขมวดคิ้วครุ่นคิด “เธออาจจะกำลังคิดว่า เมื่อไรคุณจะพาเธอไปเมืองถงสักที”
ฉินโม่หาน “……..”
