สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ

ตอนที่ 10 โชคดีสุดๆ
เซี่ยชีหรั่นที่หาวออกมาได้เพียงครึ่ง ก็ต้องเก็บกลืนที่เหลือลงไป ในขณะเดียวกันก็เพราะมันก็เหมือนกับโจรที่โดนจับได้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อออกมา
เธอกัดริมฝีปากด้วยความเคยชิน แล้วพูดเสียงเบาออกมา “ขอโทษค่ะคุณเย่ต่อไปดิฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
ใบหน้าเล็กที่แดงออกมา สายตาเลิ่กลั่ก เนื่องจากชุดสาวใช้ของเธอมีขนาดใหญ่ ทำให้ตรงคอเสื้อสามารถเห็นเนินอกที่ขาวราวกับหิมะของเธอออกมา
เธอในลุคนี้ทำไมมองแล้วทำให้ผู้ชายทั้งรู้สึกอยากปกป้อง ทั้งยังคิดอยากจะรังแกขนาดนี้กันนะ
สายตาของเย่เชินหลินจ้องตาของเธออย่างไม่ละสายตา เธอได้ยินเสียงหัวใจเต้นเสียงดังออกมาอย่างหวาดหวั่นของตน
เธอก้มหน้าลง เพื่อเลี่ยงสายตาแปลกๆของเขา มือของเขายื่นออกมาหาเธอ แล้วกำมือเอาไว้ จากนั้นก็เก็บกลับออกไป เขาเม้มริมฝีปากแน่นแล้วหันหลังเดินจากไป
ไปแล้วหรอ?
เธอคิดว่าเขาจะต้องมาแกล้งอะไรเธอหรือไม่ก็บอกให้เธอเข้าไปที่ห้องเขาเพื่อเข้าไปทำงานอะไรพวกนี้ซะอีก
แต่เขาไม่พูดอะไรออกมาเลย มันช่างดีสุดๆไปเลย
หลังจากที่เขาเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นก็สูบหายใจอย่างแรง แอบภาวนาอยู่ในใจ เสี่ยวจุน ได้โปรดช่วยฉันให้ท่านประธานเย่มาที่นี่เร็วๆด้วยเถิดนะ
เมื่อใจสงบลงแล้วก็เดินหน้าเช็ดพื้นต่อไป เช็ดจนแม้กระทั่งฝุ่นเล็กๆก็ไม่มีปรากฏบนเศษผ้าขี้ริ้วสีขาวเลยสักนิด
การ์ดที่กำลังปฏิบัติหน้าที่ก็เข้าไปล็อคประตู หาวออกมาทีนึงจากนั้นก็เดินกลับไปนอน
เซี่ยชีหรั่นคาดเดาว่าเย่เชินหลินจะต้องนอนแล้วแน่ๆ จากนั้นจึงเดินไปหลบในห้องน้ำอย่างเงียบ ๆ แล้วดึงเศษผ้าที่โดนตัดและเข็มด้ายทั้งหมดที่ซ่อนเอาไว้ออกมา วางกระจายลงบนพื้น
ยังดีที่ตอนนั้นพวกนั้นกำลังรีบ ในส่วนที่โดนตัดออกไปก็ไม่ได้เละมาก ยังคงเป็นชิ้นใหญ่ที่ยังพอรับได้อยู่
เธอแยกเศษผ้าเหล่านั้นออกตามกระโปรงทั้งสองตัว จากนั้นก็นำชิ้นส่วนมาต่อกันก่อน จากนั้นก็ลงมือเย็บมัน
พูดได้เลยว่างานนี้เป็นงานใหญ่ เธอเข้าใจดี ถ้ารอยเย็บมันดูชัดเจน ท่านพ่อบ้านก็จะตำหนิออกมาอย่างแน่นอน ดังนั้นรอยเย็บจะต้องเล็กเป็นพิเศษ
โชคดีมากที่เธอทำเรื่องพวกนี้มาตั้งแต่เด็กแล้ว หรือจะเรียกได้ว่าเชี่ยวชาญในด้านนี้เลยก็ได้ เพียงแต่ตอนนี้ไฟในห้องโถงใหญ่ได้ปิดหมดแล้ว แสงไฟในตอนนี้ค่อนข้างมืด จนเธอมองไม่ค่อยชัด มันเลยลำบากขึ้นมา
ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว อาการง่วงนอนของเธอยิ่งเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จึงต้องพยายามแข็งตาเอาไว้ เข็มก็ตำมืออยู่หลายครั้ง
ความเจ็บจากเข็มที่ตำมือ ก็ทำให้เธอรู้สึกตื่นขึ้นมานิดนึง
เย่เชินหลินที่ทั้งอาบน้ำและอ่านหนังสือจนเสร็จแล้ว ก็เปิดคอมในห้องขึ้นมา แล้วกดเปิดกล้องวงจรปิดบริเวณห้องโถงใหญ่ สายตามองร่างเซี่ยชีหรั่นที่ยังนั่งอยู่บนพื้นอย่างลึกซึ้ง
ค่อนข้างที่จะมืด เลยทำให้มองไม่ค่อยชัดว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ สองตาของเขาจ้องเข้าไปใกล้หน้าจอเพื่อดูชัดๆ เมื่อเห็นว่าเธอกำลังเย็บชุดอยู่นั้น คิ้วของเขาก็ขมวดออกมาอย่างไม่รู้ตัว
ในตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเองก็กำลังครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่พอดี ปลายเข็มถูกแทรกเข้าไปในช่องว่างของนิ้วโป้งอย่างไม่เลือกที่ ความเจ็บทำให้เธอคืนสติกลับมาได้อย่างสมบูรณ์
เธอใช้แรงบีบลงบนปลายนิ้วของเธอ เลือดจากข้างในก็ไหลออกมา น้ำตาก็ไหลตามออกมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ค่ำดึกแบบนี้ บางทีอาจจะมีแค่เวลานี้ที่เธอจะได้ปล่อยตัวเองให้ร้องออกมาได้อย่างเต็มที่
อดกลั้นมานานเกินไปแล้ว น้ำตาที่พอปล่อยออกมาแล้วมันก็เก็บกลั้นต่อไปไม่ได้อีก เธอไม่กล้าส่งเสียงออกมา จึงกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาก็ยังไหลออกมาไม่หยุด ระบายทุกความรู้สึกออกมา
เย่เชินหลินจ้องมองหน้าจออย่างเหม่อลอย แววตาแปรเปลี่ยนเป็นความสับสนฉายออกมา
เขากำมือแน่นขึ้นเรื่อยๆ กำแน่นแล้วก็ปล่อยออกมา
หยิบโทรศัพท์บนโต๊ะขึ้นมา ใส่รหัสลงไปอย่างชำนาญ ไม่นานก็มีเสียงน่าเคารพของท่านพ่อบ้านดังออกมา
“คุณเย่ครับ!”
“พวกเราตระกูลเย่ยาก จนถึงขนาดที่ให้สาวใช้เย็บชุดให้ตัวเองแล้วหรอ?” เขาถามเสียงเย็น
ท่านพ่อบ้านที่เดิมได้หลับไปแล้วจึงยังคงงัวเงียเล็กน้อย สมองยังไม่มีการประมวลผลชั่วขณะ
“คุณเย่ครับ เอ่อ ผมไม่เข้าใจครับ”
“ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็ฟังให้ชัดเจนซะ! พรุ่งนี้ทำชุดให้กับเซี่ยชีหรั่นใหม่สองชุด ส่วนในระหว่างที่ชุดยังไม่เสร็จนั้น ก็ปล่อยให้เธอใส่อะไรไปก็ได้”