สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1070 สาวใช้ตัวแสบ 974

ตอนที่ 1070 สาวใช้ตัวแสบ 974
“ลุงสวี อรุณสวัสดิ์ แม่ยังหลับอยู่ฮะ” เนี่ยนโม่ยิ้มขณะมองไปที่ผู้หญิงเงียบๆบนเตียง “ลุงสวีอยากให้ผมปลุกแม่เพื่อรับโทรศัพท์ไหม”
เซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ มองไปที่การแสดงออกของเนี่ยนโม่ เธอรู้ว่าเด็กคนนี้ต้องทำอะไรที่ไม่ดี
“เนี่ยนโม่ ยังเช้าอยู่เลย นี่โทรหาใคร” เซี่ยชีหรั่นถามด้วยรอยยิ้ม
เนี่ยนโม่เปิดโทรศัพท์สปีกเกอร์โฟนเมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยชีหรั่น
สวีเห้าเซิงมีความสุขมากเมื่อได้ยินเสียงของเซี่ยชีหรั่น ความอึมครึมและความไม่พอใจเมื่อคืนหายไป
“แม่ ผมโทรหาลุงสวี”
“จะรบกวนลุงสวีทำไมแต่เช้า ไม่ดีเลยนะเนี่ยนโม่!” เซี่ยชีหรั่นดุเนี่ยนโม่ แต่ก็แค่พูดเท่านั้น จะดุลูกได้ลงคอยังไง คิดถึงตอนที่ลูกต้องมาทรมานกับเธอตั้งแต่ยังไม่เกิด เซี่ยชีหรั่นก็ทนไม่ได้
“แม่ฮะ โทรให้แม่ฮะ ลุงสวีบอกว่าคิดถึง” เนี่ยนโม่ส่งโทรศัพท์ให้เซี่ยชีหรั่น และนั่งลงบนเตียงอย่างเชื่อฟังเหมือนเด็กทารก
เย่เชินหลินเพิ่งเดินมาหา อยากรู้ว่าสองแม่ลูกตื่นรึยัง วันนี้ไม่ได้จะไปเยี่ยมจ้าวเหวินอิงเหรอ เขายังไม่เห็นจึงเดินมาดู
มาแต่เช้าเทียบไม่ได้เลยที่มาบังเอิญมาได้จังหวะ เย่เชินหลินมาได้จังหวะดีจริงๆ นาทีถัดมาก็ได้ยินเรื่องสำคัญ
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะ ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเนี่ยนโม่
“พี่สวี เนี่ยนโม่รบกวนคุณอีกแล้ว”
“เสี่ยวอ้าย อย่าคิดเป็นคนอื่นคนไกลเลย เธอสัญญาว่าจะแต่งงานกับพี่ไม่ใช่เหรอ เนี่ยนโม่ก็เป็นเหมือนลูกพี่นะ” สวีเห้าเซิงพูดเรื่องนี้โดยเจตนา เขาอยากให้เธอจำไว้
เซี่ยชีหรั่นตกตะลึง ช่วงนี้เธอมัวแต่ยุ่งเรื่องจ้าวเหวินอิงและเย่เชินหลิน เลยลืมเรื่องนี้เลยสนิท เรื่องสำคัญแบบนี้เธอไม่ควรลืม เพียงแต่เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ใส่ใจสวีเห้าเซิง
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จะพูดอะไรไปชั่วขณะ ตอนที่ไม่เห็นเย่เชินหลินเธอตอบตกลงคำขอของสวีเห้าเซิงโดยที่ไม่คิดอะไร แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกัน เจอเย่เชินหลินแล้ว เธอจะลืมได้ยังไง ในใจเธอยังมีเย่เชินหลิน
ความเงียบไม่กี่นาทีนั้นยาวนาน ไม่ได้ยินคำตอบของเซี่ยชีหรั่น ใจของสวีเห้าเซิงก็มีลางสังหรณ์ไม่ดี
“เสี่ยวอ้าย คุณน้าป่วยไม่ใช่เหรอ ฉันนี้ผมว่าง เราไปเยี่ยมด้วยกันมั้ย”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ไม่เห็นอีกคนถึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ากำลังคุยโทรศัพท์ เธอรับคำเบาๆ “ค่ะ”
“ไปรับได้มั้ย” สวีเห้าเซิงรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นมากับเย่เชินหลินแต่เขาก็ยังหวังว่าเธอจะให้เขาไปรับ อยากรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินแยกกันพักหรือเปล่า
สวีเห้าเซิงดูถูกความคิดนี้ของตัวเอง เขาเริ่มคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันให้อี้ชิงไปส่ง” เซี่ยชีหรั่นปฏิเสธอย่างสุภาพ พูดจบก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าสวีเห้าเซิงไม่ใช่คนตงเจียง เขาคงไม่รู้ทางไปบ้านตระกูลหลี่และไม่มีรถ ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนี้นะ
สวีเห้าเซิงได้ยินเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธก็เสียใจ
“พี่สวี คุณอยู่ที่โรงแรมตี้เหาใช่มั้ย เดี๋ยวฉันไปรับ”
ประโยคนี้ทำให้อารมณ์ของสวีเห้าเซิงขึ้นๆลงๆ เขาสงสัยว่าเส้นทางความรักของเขาเหมือนการซื้อสลากกินแบ่งหรือไม่โดยมีอารมณ์ขึ้นๆลงๆ
“ได้ ผมรอนะ”
คำคำเดียวแต่มีความหมายหลายชั้น เขารอเธอ รอให้เธอหันมามองเขา
“พี่สวี รอแปปนึงนะคะ ฉันใกล้จะเสร็จแล้ว” เซี่ยชีหรั่นวางสาย “เนี่ยนโม่ออกไปหาอาอี้ชิงนะ แม่จะพาไปบ้านคุณยาย”
เนี่ยนโม่พยักหน้าอย่างเชื่อฟังไปหาเซี่ยอี้ชิง
“ปาอี้ชิง ไปเยี่ยมแม่เหรอ” เย่เชินหลินเตรียมตัวไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป แต่เมื่อออกมาเขาก็เจอกับเนี่ยนโม่
เด็กคนนี้พอเห็นเขาก็ไม่ทัก ทำเพียงส่งเสียงในคอแล้วเดินจากไป
เจอเซี่ยอี้ชิงยังมีความสุขมากกว่าได้เจอเขา
“อาอี้ชิงฮะ แม่บอกให้พาไปบ้านคุณยายฮะ” เนี่ยนโม่วิ่งผ่านเย่เชินหลินไปโดยไปไม่สนใจไปหาเซี่ยอี้ชิง
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความลำบากใจ เขาเพิ่งกลับมา คุณเย่บอกว่ารีบไปบริษัทจึงให้เขาขับรถ
เย่เชินหลินมองเนี่ยนโม่แล้วโบกมือให้เซี่ยชีหรั่น “อี้ชิง วันนี้นายไปพัก ออกไปเที่ยวเถอะ”
เซี่ยอี้ชิงได้ยินก็รู้ว่าคุณเย่จะขับรถให้คุณเซี่ย “คุณเย่ รับทราบครับ”
“นายน้อย ขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ผมไม่ได้ทำงาน” เซี่ยชีหรั่นกลั้นยิ้ม ทำไมจะมองแผนของเย่เชินหลินไม่ออก ได้แต่ขอโทษเซี่ยอี้ชิงในใจ
เนี่ยนโม่มองเซี่ยอี้ชิงด้วยสายตาเย็นชา
เซี่ยอี้ชิงต่อสู้ในสงครามเย็น นายน้อยอายุเพียงสามขวบเองนะ ทำไมถึงมีท่าทีเหมือนราชาใส่เขาขนาดนี้ สงสัยจะมองผิดไป
“อี้ชิงลงมา เดี๋ยวพ่อพาไปเอง”
เย่เชินหลินตีสีหน้าเย็นชา ถ้าไม่ใช่กลัวว่าเด็กคนนี้จะลักพาตัวเซี่ยชีหรั่นไป เขาคงไม่ขัดขาหรอก
“ฉันจะไปโรงแรมตี้เหา” เซี่ยชีหรั่นดวงตาเป็นประกาย สุดท้ายก็ยอมเอ่ยปาก เธอรับปากสวีเห้าเซิงว่าจะไปรับ
เย่เชินหลินรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะไปที่ไหนทำอะไร สรุปแล้วผู้หญิงคนนี้รู้มั้ยว่าเขาเป็นคู่หมั้น เย่เชินหลินลืมไปแล้วว่าแต่งงานกับจงหยุนซางเมื่อสามปีก่อน
“ไม่ให้ไป”
เย่เชินหลินจะพาเซี่ยชีหรั่นไปได้ไง
“เย่เชินหลิน เซี่ยอี้ชิงเป็นคนของคุณ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปสั่ง แต่อย่าลืมสิว่าฉันมีสิทธิ์ออกจากตระกูลเย่” ตอนนี้เธอไม่ขาดเงินอีกต่อไป เย่เชินหลินไม่มีสิทธิ์สั่งเธอเรื่องนี้
“คุณกล้า” เย่เชินหลินกัดฟันพูด เขาอยากจะหักปีกของเธอจริงๆ
“เย่เชินหลินเราแค่บังเอิญเจอกัน สามปีที่แล้วคุณไม่ต้องการเนี่ยนโม่ เขาจึงเป็นเพียงลูกของฉัน อย่ามาพูดเรื่องสายเลือดตระกูลเย่อะไรนั่น”
เย่เชินหลินไม่ได้คิดว่าสามปีนี้ เซี่ยชีหรั่นไม่เพียงเย็นชาขึ้น พูดเก่งขึ้น แต่ยังเด็ดขาดขึ้นด้วย
เธอไม่ใช่ดอกไม้ที่ได้รับการปกป้องจากปีกเขาอีกแล้ว เย่เชินหลินเชื่อว่าแม้แต่ส้งซูหาวก็ทำอะไรเซี่ยชีหรั่นไม่ได้ง่ายๆแล้ว
“ให้เวลาคุณคิดสามนาทีว่าจะพาผมกับแม่ไปโรงแรมตี้เหาหรือจะว่าจะถอยไป” เนี่ยนโม่โผล่เข้ามาอย่างดุๆ มองเย่เชินหลินอย่างถมึงทึง
เซี่ยชีหรั่นหันหลังใส่เย่เชินหลินอย่างสง่างาม แล้วจูงเนี่ยนโม่ไปที่รถ
สามนาที เหมือนจะสิ่งที่โปรดปรานของเย่เชินหลินคือการให้เวลาสามนาที ไม่คิดเลยว่าวันหนึ่งจะโดนย้อนเกล็ดเข้า
“แม่ฮะ เขาจะมามั้ย” เนี่ยนโม่มองหาว่าเย่เชินหลินจะมามั้ย
เซี่ยชีหรั่นไม่แน่ใจว่าเด็กสามขวบจะเข้าใจเรื่องความกตัญญูมั้ย เซี่ยชีหรั่นอยากบอกความจริงกับเนี่ยนโม่ว่าเย่เชินหลินคือพ่อและเป็นคนที่เธอรัก
เย่เชินหลินได้ยินคำพูดนี้จากข้างหลังหัวใจก็เต้นโครมคราม เธอยอมรับแล้วว่าเขาเป็นลูกของเขา เย่เชินหลินยังไม่ทันพูดอะไร ความสุขในใจก็พลันหายไปอย่างไร้ร่องรอย
“แม่ฮะ ผมไม่เอาพ่อคนนี้ได้มั้ย”
เนี่ยนโม่กล่าวอย่างเคร่งขรึม พ่อประสาอะไร ไม่ห่วงเขากับแม่สักนิด
“ทำไมล่ะครับ”
เซี่ยชีหรั่นหดยิ้ม เด็กคนนี้ คิดว่าพ่อเป็นของเล่น อยากได้ก็ได้ ไม่อยากได้ก็ทิ้ง
“เพราะเขาไม่ดี แม่ฮะ ผมอยากได้ลุงสวีเป็นพ่อ”
“ลูกชอบลุงสวีเหรอ”
ไม่รอให้เนี่ยนโม่พูดจบ เย่เชินหลินก็เดินไปอย่างโมโหแล้วรีบไปที่รถ
“ขึ้นรถสิ” เย่เชินหลินไม่กล้าคิดว่าถ้ารอต่อไป เด็กคนนี้จะพูดอะไรที่ไม่กตัญญูออกมา
เขาจะตีก็ไม่ได้ จะว่าก็ไม่ได้อีก
เย่เชินหลินถอนหายใจ ไม่รู้จะระบายยังไงดี สีหน้าอึดอัด
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยเห็นเย่เชินหลินสีหน้าอึดอัดใจแบบนี้มาก่อน เธออยากหัวเราะแต่ก็ต้องกลั้น
เมื่อไปที่คนทั้งคู่แล้ว เซี่ยชีหรั่นมีความสุขมาก
“ไปโรงแรมตี้เหา” เนี่ยนโม่ออกคำสั่งอยากเย็นชาโดยไม่มองหน้าเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินสายตาเย็นชา เนี่ยนโม่หัวเราะฮิฮะแล้วกอดเซี่ยชีหรั่น
สวีเห้าเซิงมายืนรอเซี่ยชีหรั่นที่หน้าประตูตั้งแต่เช้า
“ลุงสวี ทางนี้ฮะ” เนี่ยนโม่โบกมือเรียกจากไกลๆ เสียงที่ใสเหมือนแก้วและมือน้อยที่เหมือนบทเพลง
เย่เชินหลินจำใจหาที่จอด
“พี่สวี ขึ้นรถค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วเปิดประตู รอยยิ้มบนหน้าแพรวพราว
เห็นเย่เชินหลินปรากฏตัว ใจของสวีเห้าเซิงก็เจ็บปวด เขาพยายามเต็มที่ที่จะทำตัวปกติ ไม่อยากให้เย่เชินหลินเห็นด้านที่อ่อนแอ
“ลุงสวี ผมเองฮะ ทำไมมองไม่เห็นผมล่ะ” เนี่ยนโม่มองไปที่สวีเห้าเซิงอย่างแปลกประหลาดราวกับว่าเขาทำอะไรที่น่ารำคาญ
“เนี่ยนโม่ มาได้ไง” สวีเห้าเซิงเดินไปที่ประตูรถและสัมผัสศีรษะของเนี่ยนโม่ สายตาเต็มไปด้วยความรัก
เย่เชินหลินเกือบจะอดใจไม่ไหวเดินไปสับมือของสวีเห้าเซิง โม่เสี่ยวจุนนั้นช่างเถอะ เขาเป็นอาของเนี่ยนโม่ แต่สวีเห้าเซิงเป็นอาที่ไหนกัน
สายตาเย่เชินหลินนั้นขุ่นเคือง สวีเห้าเซิงไม่อยากเห็นก็ต้องเห็น
“ไปกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นมองไปที่ชายหนุ่มสองคนที่กำลังพลุ่งพล่านจะต่อสู้กัน แค่เริ่มเซี่ยชีหรั่นก็ปวดหัวแล้ว
สวีเห้าเซิงนั่งลงก็เริ่มทำให้เย่เชินหลินไม่มีความสุขแล้ว
“เสี่ยวอ้าย จะกลับปารีสเมื่อไหร่ อาจารย์คุณคงคิดถึงแย่แล้ว” สวีเห้าเซิงเป็นศัตรูที่จัดการไม่ง่าย เขารู้ว่าจะทำยังไงให้เซี่ยชีหรั่นกลับไป เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าอาจารย์มีบุญคุณกับเธอเสมอ เธอเคยพูดว่าถ้าไม่มีอาจารย์ก็คงไม่มีเธอวันนี้
สวีเห้าเซิงเข้าใจแล้วว่าในใจเซี่ยชีหรั่นนั้นเขาสำคัญน้อยกว่าเย่เชินหลิน ไม่งั้นที่เย่เชินหลินทำกับเซี่ยชีหรั่นเช่นนั้นเธอยังจะไปบ้านตระกูลเย่ได้ไงอีก สวีเห้าเซิงรู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่หญิงสาวที่ยึดมั่นความรักเป็นที่หนึ่งอีกแล้ว เธอมีอาชีพและลูกตัวเอง
หัวใจเย่เชินหลินบีบรัด อาจารย์ ชีหรั่นมีอาจารย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน เธอทำอะไรที่ต่างประเทศช่วงสามปีที่ผ่านมา เย่เชินหลินพบว่าตัวเองด้อยกว่า เขาไม่เข้าใจเซี่ยชีหรั่นแล้ว