สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1093 สาวใช้ตัวแสบ 997

ตอนที่ 1093 สาวใช้ตัวแสบ 997
ภารกิจแรกในตอนนี้คือต้องออกจากเกาะร้างนี้ ไม่มีใคร ไร้ขอบเขต ไม่มีเรือ มองน้ำที่ไหลเชี่ยว เย่เชินหลินขมวดคิ้วหล่อ เขาไม่สามารถทำได้ด้วยความสามารถของตัวเองเพียงอย่างเดียว
ขณะที่เย่เชินหลินตัวแข็งทื่อ เขาเหมือนเห็นวัตถุที่ค่อยๆ ตกลงมา
ชีหรั่น นั่นชีหรั่น
ตอนนี้ขณะนี้ เย่เชินหลินรู้สึกดีใจ เขาเอื้อมมือไปรับเซี่ยชีหรั่นถึงได้พบว่า ใบหน้าที่คุ้นเคยนั้นซีดเซียวมาก ดวงตาละเอียดอ่อนก็หลับสนิท
ความเจ็บปวดครอบงำ เย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นค่อยๆ ถอยหลัง
ถอยเพียงก้าวเดียว คนในมือก็ค่อยๆ บีนขึ้นมา อยู่ห่างไกลกับเย่เชินหลิน
“ไม่ ไม่” เย่เชินหลินตะโกนขึ้นมาเสียงดัง
เย่เชินหลินลืมตา ตรงหน้าคือความมืด เขาฝัน ถ้าอย่างนั้นที่นี่คือที่ไหน? เกาะร้างหรือรอยแยกขนาดใหญ่? เย่เชินหลินลองยืนขึ้นมา มีคนจับมือตนไว้
ชีหรั่น ต้องเป็นเธอแน่ๆ
เย่เชินหลินนอนลงไปอีกครั้ง ซึ่งหมายความว่าเขาได้รับการช่วยเหลือ
เขารู้สึกว่าใบหน้าเปียกชื้น ตัวเองร้องไห้เหรอ? มืออีกข้างหนึ่งของเย่เชินหลินสัมผัสใบหน้าหล่อ ไม่ใช่ ถ้าเขาร้องไห้ต้องมีน้ำตาสองข้าง
ตัวเองหลับไปนานเท่าไร เย่เชินหลินคิดเงียบๆ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่ามีสายตาหนึ่งจ้องมองเธออยู่ตลอดเวลาท่ามกลางความมืด ง่วงเกินไปจริงๆ เซี่ยชีหรั่นอยากหันตัว นอนต่อไปโดยไม่สนใจสายตาน่ารังเกียจนั้น
ไม่สิ เธอดูแลเย่เชินหลินอยู่ พอคิดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ยืนขึ้นทันที
เธอยังคงมองเย่เชินหลิน เชินหลิน คุณยังไม่ตื่นใช่ไหม? แล้วทำไมคุณลืมตามองฉันได้?
เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไร้ชีวิตชีวาและไร้เรี่ยวแรงไปสัมผัสใบหน้าเย่เชินหลิน อยากค้นหาว่าเขายังอยู่จากใบหน้าที่คุ้นเคยนั้น จ้องมองดวงตาเย่เชินหลิน
เชินหลิน ถ้าคุณลืมตาขึ้นมาทันทีจะดีมาก น่าเสียดายที่มันเป็นแค่ความปรารถนาของฉัน แม้แต่พระเจ้าก็ให้ไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นเดินไปที่หน้าต่างและเปิดผ้าม่านกว้าง มันเป็นอีกวันหนึ่ง เขาก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา
มองทิวทัศน์งดงามนอกหน้าต่าง เซี่ยชีหรั่นไม่มีอารมณ์จะชื่นชมเลยสักนิด เธอค่อยๆ เดินไปยังเซี่ยชีหรั่นที่หน้าต่าง มองใบหน้าเย่เชินหลิน ไม่เคยเบื่อที่จะมอง
ทันใดนั้น ดวงตาที่ปิดสนิทของเย่เชินหลินก็ลืมขึ้น บุกเข้ามาในสายตาและหัวใจของเซี่ยชีหรั่นโดยไม่มีการเตือน
“เชินหลิน，เชินหลิน。”
เสียงเรียกเบาบางบ่งบอกว่าเซี่ยชีหรั่นพูดได้แล้ว แต่เย่เชินหลินไม่รู้ว่าลำคอเซี่ยชีหรั่นมีปัญหาพูดไม่ได้มาตลอด เซี่ยชีหรั่นมัวแต่จดจ่ออยู่กับเย่เชินหลิน เห็นเขาฟื้นขึ้นมา ก็ทิ้งทุกอย่าง ทั้งสองคนไม่พบสิ่งผิดปกติ
สิ่งที่งดงามที่สุดไม่มีอะไรมากไปกว่าความฝันที่เป็นจริง การที่เย่เชินหลินฟื้นขึ้นมาคือความฝันที่เป็นจริงของเซี่ยชีหรั่น
“เชินหลิน ดีจริงๆ ที่คุณไม่เป็นอะไร”
เซี่ยชีหรั่นพึมพำเสียงเบา น้ำตาเม็ดใหญ่บนใบหน้าตกลงมา เหมือนเปิดประตูระบายน้ำ ไม่สามารถหยุดได้ ท่วมท้นจนกลายเป็นภัยพิบัติ
“ไม่ต้องร้องไห้ ไม่ต้องร้อง” เย่เชินหลินเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างค่อนข้างเงอะงะ เขาไม่อยากให้เธอร้องไห้ ตั้งแต่เรื่องงี่เง่าในครั้งนั้น เย่เชินหลินก็ไม่อยากเห็นเซี่ยชีหรั่นร้องไห้อีก
เซี่ยชีหรั่นตัวสั่นเล็กน้อยสูดหายใจ ดวงตาบวมแดง
ตอนนี้ประตูเปิดขึ้น ทั้งสองสบตากันโดยไม่ได้สนใจรายละเอียดเล็กๆ นี้เลย
“แม่” เนี่ยนโม่พุ่งเข้าหาเซี่ยชีหรั่น น้ำเสียงระมัดระวังเล็กน้อย
เซี่ยชีหรั่นปวดใจ เธอนิสัยไม่ดีเกินไป ทำให้เนี่ยนโม่เกิดความรู้สึกแบบนี้ได้อย่างไร เขาเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง
“เนี่ยนโม่มาหาแม่มา”
เซี่ยชีหรั่นปล่อยเย่เชินหลิน หันตัวโดยธรรมชาติไปมองเนี่ยนโม่ สีหน้ามีแต่รอยยิ้ม แต่น้ำตายังคงคลอเบ้าอยู่ เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่นี้เธอร้องไห้
“แม่”
เนี่ยนโม่ได้ยินเสียงของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง ก็เปล่งเสียงร้องไห้ออกมา เหมือนเด็กที่น้อยใจเจอทางระบายออกมา
“เนี่ยนโม่ ขอโทษนะที่แม่ไม่ดีเอง”
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงสองสามวันนี้ตัวเองกลายเป็นอีกคนโดยสมบูรณ์ ไม่สนใจเนี่ยนโม่เลย ให้ตายเถอะจริงๆ
“ชีหรั่น เธอพูดได้แล้วเหรอ? เธอพูดได้แล้วจริงๆ”
จิ่วจิ่วร้องออกมาอย่างตื่นเต้น นี่ทำให้เธอตื่นเต้นยิ่งกว่าอะไรทั้งนั้น เย่เชินหลินก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่สิ่งที่จิ่วจิ่วดีใจมากที่สุดคือเซี่ยชีหรั่นสามารถเปล่งเสียงพูดออกมาได้แล้ว
เย่เชินหลินเงียบและครุ่นคิดเกี่ยวกับคำพูดของจิ่วจิ่ว พูดได้แล้ว? ประโยคนี้ถ้าเขาไม่เข้าใจผิดนั่นแสดงว่าก่อนหน้านี้ชีหรั่นพูดไม่ได้
“ใช่ ฉันพูดออกมาได้แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงคุ้นเคยของตัวเองกลับมาอย่างชัดเจนแล้ว เธอมองเย่เชินหลินด้วยแววตายิ้มแย้ม
“ฉันไปบอกแม่ก่อนว่าพี่ฟื้นแล้ว ชีหรั่นก็พูดได้แล้วด้วย” จิ่วจิ่วกระโดดขึ้นมาอย่างมีความสุข เธอวิ่งออกไปโทรหาฝู้เฟิ่งหยีเหมือนนกที่มีความสุข
รวดเร็วมากจริงๆ ไม่กี่นาที ห้องที่เย่เชินหลินอาศัยอยู่ก็ต้อนรับกลุ่มคนกลุ่มที่สอง
ฝู้เฟิ่งหยียืนด้านนอกประตูไม่กล้าเข้าไป เธอกลัวว่านี่เป็นแค่ความฝัน ฝันเมื่อตื่นขึ้นมาจะเป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดมากที่สุด เย่เชินหลินไม่ฟื้นอยู่เสมอ ฝู้เฟิ่งหยีในฐานะแม่ก็ต้องรู้สึกแย่อย่างแน่นอน
“แม่” เย่เชินหลินมองฝู้เฟิ่งหยีที่อยู่อีกฝั่งของประตู เขาไม่เห็นดวงอาทิตย์มาหลายวัน ใบหน้าไม่มีสีเลือดเลยสักนิด ฝู้เฟิ่งหยีได้ยินเสียวเย่เชินหลินถึงจะเดินเข้าไป
“ดีแล้วที่ฟื้น”
ฝู้เฟิ่งหยีตบบ่าเย่เชินหลิน
“แม่” เซี่ยชีหรั่นเรียกอย่างน่าเอ็นดู เพิ่งเริ่มพูด เทียบกับความคล่องแคล่วเมื่อก่อน มันต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็ดีใจอย่างยิ่ง คำว่าแม่คำนี้ทำให้เธอตื่นเต้นมากเหลือเกิน
แม้แต่เธอก็ไม่เชื่อใจเย่เชินหลิน ทิ้งความคิดที่ว่าเขาจะฟื้นขึ้นมาได้ เซี่ยชีหรั่นคือคนที่ยืนหยัดมาตลอด ดูออกว่าเซี่ยชีหรั่นรักเย่เชินหลินมากๆ ผ่านเรื่องราวแบบนี้ทั้งสองคนได้กลับมาอยู่ด้วยกันก็ดี คำว่าแม่คำนี้ของเซี่ยชีหรั่นคือหลักฐานที่ดีที่สุด
เย่เชินหลินฟื้นขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นสามารถพูดได้ กลายเป็นเรื่องที่น่ายินดีมากที่สุดอย่างไม่ต้องสงสัยเลย
จ้าวเหวินอิงได้ยินข่าวนี้แล้วก็รีบมาที่ตระกูลเย่ อยากเจอเซี่ยชีหรั่น
เพื่อเฉลิมฉลองวันแห่งความสุขแบบนี้ ตระกูลเย่จึงจัดงานเฉลิมฉลองขึ้น
ฉากอึกทึก ฝู้เฟิ่งหยีและจ้าวเหวินอิงเหล่าผู้ใหญ่ร่วมกันแสดงความยินดี
จิ่วจิ่วถือแก้วเหล้า ก้าวเท้าเล็กเดินไปด้านหน้าจงหยุนซาง
“พี่หยุนซาง ชีหรั่นล่ะ? ” จิ่วจิ่วมองจงหยุนซางด้วยแววตาเมานิดๆ ทำไมเธอหาชีหรั่นไม่เจอ
จงหยุนซางมองไปรอบๆ ไม่เห็นเซี่ยชีหรั่นท่ามกลางฝูงชน เธอจะไปไหน?
ถ้าพูดถึงเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้เธอกับเย่เชินหลินได้แอบออกไปข้างนอกสองคนตั้งนานแล้วเนี่ยนโม่ตามฝู้เฟิ่งหยี จ้าวเหวินอิงก็ดูแลเนี่ยนโม่ เซี่ยชีหรั่นไม่มีภาระใดๆ
ที่สวนสาธารณะที่ใหญ่ที่สุดในตงเจียง เซี่ยชีหรั่นสวมชุดหรูหรา นั่งบนเก้าอี้
เย่เชินหลินยังนั่งบนรถเข็น เขายิ้มเล็กน้อยมองเซี่ยชีหรั่น เย่เชินหลินไม่เชื่อเรื่องผี ไม่เชื่อเรื่องสวรรค์ ตอนนี้เขาอยากให้ผีและเทพเจ้าสำแดงฤทธิ์ แค่เขาดีขึ้นอย่างสมบูรณ์ เย่เชินหลินจะได้ดูแลเซี่ยชีหรั่นได้อย่างเต็มที่
ฉากมีความสุขของทั้งสองคนอยู่ในสายตาของซือซือ เธอมองเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินอย่างร้ายกาจ อยากจะทรมานพวกเขาเร็วๆ ซือซือแอบอยู่ในมุมมืดถ่ายภาพเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น เธอสังเกตอย่างรอบคอบเป็นเวลานาน ซือซือสรุปได้ว่า สวีเห้าเซิงชอบเซี่ยชีหรั่น ชอบอย่างมาก
ถ้าให้สวีเห้าเซิงมาช่วย เธอจะมีกำลังมากขึ้นไม่ใช่เหรอ
“เซี่ยชีหรั่น ได้ยินมาว่าเธอปรึกษาเรื่องแต่งงานกับสวีเห้าเซิง ทำไม? ยังลืมรักเก่าเย่เชินหลินไม่ลงเหรอ? ”
ซือซือเก็บโทรศัพท์แล้ว เดินออกมาอย่างสบายๆ แต่งตัวสวยยั่วยวน
แต่ไม่ว่าจะแต่งตัวสวย ยั่วยวนอย่างไร เย่เชินหลินก็ไม่มองเลย เขาหรี่ตามองสำรวจซือซือ ผู้หญิงคนนี้ไม่ว่าเขาจะสืบอย่างไรก็หาภูมิหลังเธอไม่เจอ
ลืมรักเก่าไม่ลง? เมื่อก่อนผู้หญิงคนนี้รู้จักพวกเขาเหรอ? แต่สิ่งที่เย่เชินหลินคิดพิจารณาไม่ใช่ปัญหานี้ ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุดคือประโยคนั้นที่ว่าคุณกับสวีเห้าเซิงปรึกษาเรื่องแต่งงานกัน มันเป็นเรื่องจริงหรือเรื่องเท็จ?
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่น หวังจะให้เธออธิบายกับเขา
“เรื่องของฉันกับพี่สวีเธอไม่ต้องยุ่งหรอก” เซี่ยชีหรั่นไม่ยอมถูกรังแกอีกต่อไป เธอเกิดใหม่จากขี้เถ้า นกฟินิกซ์ที่หลุดพ้นจากกิเลส
“ฉันไม่อยากยุ่งเรื่องของพวกเธอหรอกนะ ฉันแค่เสียดายแทนเย่เชินหลิน เสียดายแทนสวีเห้าเซิงก็เท่านั้น ผู้หญิงใจแตกแบบเธอจะไปเหมาะสมกับพวกเขาได้ไง”
ซือซือพูดอย่างประชดประชัน เธอไม่สนเรื่องของเธอ เธอแค่อยากได้ชีวิตของเธอ แค่อยากทรมานพวกเขา นี่คือการแก้แค้นที่พวกเขาควรได้รับ
“เชินหลิน เราไปกันเถอะ” เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นเข็นเย่เชินหลินออกไปโดยไม่หันศีรษะกลับมา เรื่องของเธอไม่จำเป็นต้องให้คนนอกมาพูดถึง
ซือซือมองแผ่นหลังสองคนออกไปด้วยแววตาเย็นชา
เย่เชินหลินเงียบตลอดทาง เขาไม่กล้ายืนยันว่าสามปีต่อมาเซี่ยชีหรั่นจะไม่เปลี่ยนใจเหมือนเขาหรือเปล่า โลกมันไม่เที่ยง ไม่มีใครคาดเดาได้
“เชินหลิน ฉันกับพี่สวีไม่ได้เป็นอย่างที่คุณคิดนะ”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้บรรยากาศแข็งทื่อแบบนี้ต่อไปจริงๆ เธอยอมแพ้เอ่ยปากอธิบายก่อน ถึงมีคนบอกว่าความรักถ้าใครยอมก่อนก็จะแพ้ แพ้แล้วอย่างไร พวกเขาแค่ต้องการจะอยู่ด้วยกันเท่านั้น
“ไปกันเถอะ”
การเดินทางครั้งนี้ เย่เชินหลินก็เข้าใจหลายๆ อย่าง ผู้หญิงที่สวยและเก่งแบบเซี่ยชีหรั่น สมควรที่คนอื่นจะรัก เขาทำได้แต่โทษตัวเองที่ตอนนั้นทำอะไรจงรักภักดีเกินไป
ถ้าเย่เชินหลินถามเซี่ยชีหรั่น เธอคงไม่รู้สึกผิดแบบนี้ ความเงียบของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าตัวเองทำอะไรผิด
“ฉันคิดว่าจะอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศสตลอด เนี่ยนโม่ถามว่าพ่อเขาคือใคร พี่สวีบอกว่ายินยอมที่จะดูแลเนี่ยนโม่ เห็นว่าเขาดีกับเนี่ยนโม่มาก ฉันก็เลย……”
“คุณเลยตกลง?”
เย่เชินหลินไม่รู้ว่าควรดีใจหรือว่าควรโกรธ แต่ความโชคดีหนึ่งเดียวคือชีหรั่นกลับมาแล้ว ต่อไปเธอจะเป็นชีหรั่นของเขาคนเดียว
เนี่ยนโม่เด็กคนนั้นควรสอนเป็นอย่างดี ไม่ชอบเขาที่เป็นพ่อแท้ๆ แต่ดันไปชอบคนนอกอย่างสวีเห้าเซิง มีอย่างนี้ที่ไหนกัน
“ฉัน……ขอโทษนะ ฉันแค่อยากหาคนมาดูแลเนี่ยนโม่เท่านั้นเอง”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มขมขื่นพูดขึ้น ตอนนั้นเธอรู้สึกละอายใจ แค่อยากหาคนที่ไม่รังเกียจเนี่ยนโม่แล้วมาดูแลลูกด้วยกันก็เท่านั้น ถ้าจ้าวเหวินอิงไม่ป่วย เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าจะมาที่บ้านเกิดเมื่อไร