สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1095 สาวใช้ตัวแสบ 999

ตอนที่ 1095 สาวใช้ตัวแสบ 999
พี่สวี มีแค่พี่สวีของคุณแถมยังโทรมาต่อหน้าฉันอย่างโจ่งแจ้ง ตอนนี้ฉันป่วยอยู่ เย่เชินหลินบ่นเซี่ยชีหรั่นอย่างไร้เสียงโดยที่เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เลย
“โอเค รอแป๊บนะคะเดี๋ยวฉันไป”
เห็นเซี่ยชีหรั่นวางโทรศัพท์ ถึงแม้สีหน้าเย่เชินหลินจะไม่ได้บูดบึ้งขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเท่าไร
“คุณจะไปไหน? ” เย่เชินหลินระงับอารมณ์ตัวเอง พยายามแก้ปัญหาอย่างใจเย็น เขาไม่อยากให้อารมณ์ร้ายของตัวเองทำให้เซี่ยชีหรั่นไปที่อื่นอีก จากไปไกล ถ้ากลายเป็นสามสิบปีจะเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่
“เชินหลิน คุณพักฟื้นที่บ้านนะคะ หลินเจี๋ยกับพี่สวีอยากขอบคุณฉัน ยากที่ปฏิเสธน้ำใจคุณก็รู้ พี่สวีดีกับฉันมากมาตลอด ฉันปฏิเสธไม่ได้”
เซี่ยชีหรั่นนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่มักช่วยเธอจัดการปัญหามาตลอดโดยไม่หวังผลตอบแทน ไม่ว่าด้วยอารมณ์หรือเหตุผลเธอก็งดเว้นไม่ได้ ต้องไป
เห็นเซี่ยชีหรั่นมั่นใจในความคิดตัวเอง เย่เชินหลินไม่ชอบอย่างมาก ถึงจะไม่ชอบอย่างไรเธอก็คือเซี่ยชีหรั่น ยังเป็นสาวน้อยที่ครองใจของเขาอยู่เสมอ
เฮ้อ ชีวิตนี้เขาไม่สามารถหนีพ้น ซ่อนตัวจากกับดักรักที่ถักทอโดยเซี่ยชีหรั่นไม่ได้
“คุณไปเถอะ ไปแล้วก็ไม่ต้องกลับมา”
เย่เชินหลินหันรถเข็นไปด้วยความโกรธไม่มองเซี่ยชีหรั่น แผ่นหลังแข็งทื่อ ไม่ต่างกับไม้กระดาน
“ผู้ชายใจแคบจริงๆ ”
เซี่ยชีหรั่นพึมพำและเดินจากไป เธอไม่ใช่สาวน้อยที่ซ่อนตัวใต้ปีกเย่เชินหลินอีกต่อไปแล้ว
“คุณไปแบบนี้จริงดิ? ”
หลังจากเย่เชินหลินได้ยินฝีเท้าเซี่ยชีหรั่น ในใจก็ค่อนข้างตื่นตระหนก หายใจรุนแรงขึ้น แทบกลิ้งตกจากรถเข็น โชคดีที่สาวใช้ข้างๆ เขาคว้าเย่เชินหลินเอาไว้ได้ ไม่อย่างนั้นเขาต้องหล่นพื้นแน่ๆ
เห็นแผ่นหลังที่คุ้นเคยจนบรรยายได้โดยไม่ต้องคิด เย่เชินหลินอารมณ์เสียมาก เขามีคุณสมบัติอะไรในการมีเซี่ยชีหรั่น?
“ทำใจให้สบายรอฉัน เดี๋ยวก็กลับมาเนี่ยนโม่อยู่บ้าน”
เซี่ยชีหรั่นอธิบายอย่างค่อนข้างหมดหนทาง เพราะเขาเป็นที่หลบภัยของเธอมาตลอดใช่หรือเปล่า จึงเปลี่ยนมาเป็นเธอที่ปลอบเขา? ถ้าเป็นเซี่ยชีหรั่นก็ยอมรับ แค่ต้องขอโทษพี่สวี
เธอไม่ได้หันศีรษะกลับมามองเย่เชินหลิน กลัวว่าเห็นแล้วจะอยู่ต่อ เย่เชินหลินไม่เคยถามเธออย่างอ่อนแรงแบบนี้มาก่อน เธอจึงทนไม่ได้
เย่เชินหลินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตอบตกลง เขาหันตัวไปไม่มองแผ่นหลังเซี่ยชีหรั่น
“แม่ ผมอยากไปกับแม่” เซี่ยชีหรั่นเดินออกมาจากห้องก็เห็นพ่อบ้านพาเนี่ยนโม่ยืนบริเวณประตู เหมือนจะได้ยินด้านในมาสักพักแล้ว
“ลูกอยู่ที่นี่กับคุณพ่อนะ” เซี่ยชีหรั่นย่อตัวลง มองเนี่ยนโม่ ชี้ไปที่เย่เชินหลินที่หันหน้าเข้ากำแพงอยู่ไม่ไกล
“แต่ผมอยากเจอลุงสวี”
เนี่ยนโม่เหลือบมองเย่เชินหลิน พูดสิ่งที่น่าโกรธออกมา
เย่เชินหลินตัวสั่น แสดงให้เห็นว่าเขาโกรธมาก แต่โกรธแล้วอย่างไร? นั่นลูกของเขา ลูกที่เขารักมากที่สุด ลูกของชีหรั่นกับเขา
เนี่ยนโม่ เนี่ยนโม่ สองคำนี้อยู่ระหว่างริมฝีปากกับฟันของเย่เชินหลินหลายครั้ง เขายิ้ม ชีหรั่นคิดถึงเขามาตลอด แบบนี้ก็ให้เธอไปเถอะ เขาเชื่อว่าเด็กดื้อคนนี้จะถูกเขาจัดการแน่นอน
“คุณเอาเนี่ยนโม่ไปด้วยเถอะ ยังไงแล้วนั่นก็ลุงสวีของเขา”
เย่เชินหลินหันตัวมา โบกมือใหญ่ ใจกว้างยอมให้เป็นแบบนั้น โดยเฉพาะตอนพูดคำว่าลุงสวีนั้นกัดแน่นมาก คนที่มีวิจารณญาณสามารถเข้าใจได้ว่าเขาจงใจเน้นคำพวกนี้
เด็กดื้อ อยากสู้กับฉันเหรอ เธอยังอ่อนโยนเกินไป เขาเป็นได้แค่ลุงสวีของเธอเท่านั้น
“เนี่ยนโม่ ลูกอยากไปเจอลุงสวีหรืออยากอยู่บ้าน?” เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินไม่มีวี่แววความโกรธ เจ้าชายใหญ่คนนี้เปลี่ยนนิสัยตั้งแต่เมื่อไร? น่าตกใจจริงๆ
“อยากไปเจอลุงสวี”
เนี่ยนโม่พยักหน้าอย่างแรง กลัวว่าจะมีคนห้ามไม่ให้เขาไป
เห็นท่าทางของเนี่ยนโม่ เซี่ยชีหรั่นก็ยิ้ม เด็กคนนี้สนิทกับสวีเห้าเซิงมากจริงๆ
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นและเนี่ยนโม่จากไปด้วยแววตามีรอยยิ้ม ใบหน้าเขามีรอยยิ้ม แต่แววตากลับเย็นชา ดูเหมือนคิดหาวิธีบางอย่าง เจ้าเด็กแสบจะไม่กลับมาหาพ่อตัวเองไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นเพิ่งเดินได้ไม่ไกล จางชิงถืออะไรบางอย่างเดินมา เธอเพิ่งเห็นเซี่ยชีหรั่นเดินเข้าไปในห้องเย่เชินหลินจากไกลๆ จางชิงรู้สึกซุปในมือกลายเป็นมันฝรั่งร้อนทันที
เมื่อเธอรู้สึกท้อแท้และต้องการเซี่ยชีหรั่นก็ออกมา แถมพาเนี่ยนโม่มาด้วย
“คุณเย่นี่คือซุปที่หมอสั่งให้คุณดื่ม” จางชิงยกซุปมาข้างๆ เย่เชินหลินอย่างดีใจ ได้กลิ่นแล้วมึนเมา สาวใช้ข้างๆ กลืนน้ำลาย
“ไม่ต้อง ฉันกินมาแล้ว ถ้าเธอไม่มีธุระอะไรก็ลงไปเถอะ”
สีหน้าเย่เชินหลินไม่ได้จริงจัง แต่ก็ไม่ได้สงบ
ทานมาแล้ว คงกินของเซี่ยชีหรั่นสินะ ดวงตาจางชิงปกคลุมไปด้วยความเจ็บปวดที่สั่นสะท้าน เมื่อก่อนเธอรับผิดชอบเรื่องอาหารการกินให้คุณเย่ ตอนนี้คุณเย่ไม่ทานอาหารที่เธอเตรียมเลย
ก็จริง เธอก็เป็นแค่ตัวแทนของเซี่ยชีหรั่น บุกรุกครอบครองบ้านของผู้อื่น ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นกลับมาแล้ว ตัวแทนอย่างเธอก็ไม่มีสถานะใดๆ อีกต่อไป นึกถึงเรื่องที่เย่เชินหลินปฏิบัติต่อคนอื่นๆ จางชิงควรจะขอบคุณที่เย่เชินหลินยังจำความรักเก่าๆ ที่มีต่อเธอได้ อย่างไรแล้วเธอก็ดูแลเขามาสามปี
“พวกเธอลงไปให้หมด”
เสียงเย่เชินหลินมีความรำคาญนิดๆ เขาเข็นรถเข็นไปยังอีกห้องหนึ่ง เนื่องจากต้องใช้รถเข็น เย่เชินหลินจึงสร้างห้องทำงานชั่วคราวที่ชั้นหนึ่ง
เมื่อสาวใช้ได้ยินเย่เชินหลินพูดพวกเขาก็ออกไปอย่างนอบน้อม เย่เชินหลินเป็นอาหารตาก็จริง แต่เธอเห็นเขาแล้วก็กลัว จางชิงเห็นคนอื่นๆ ออกไปก็ทำได้แค่ตามลงไป หันศีรษะกลับไปเป็นครั้งคราว เหมือนอยากมองเย่เชินหลินเพิ่มอีกนิด
“ถ้าเธออยากได้เย่เชินหลิน เอาชนะเซี่ยชีหรั่นก็มาหาฉันได้ ฉันจะช่วยเธอ”
ฝีเท้าจางชิงช้าลงเรื่อยๆ ในหัวสมองเต็มไปด้วยประโยคนี้ ดังสะท้อนอยู่นานมาก ถ้าเธอไปหาผู้หญิงคนนั้นก็จะได้อยู่กับคุณเย่ แต่ความลับไม่มีบนโลกใบนี้ ถ้าวันนั้นถูกแฉ เธอเชื่อว่าคุณเย่ต้องฆ่าเธอแน่ๆ แต่ถ้าไม่ไป เธอก็ทำได้แค่เฝ้าดูไปตลอดชีวิต บางทีอาจจะไม่สามารถเฝ้าดูได้ด้วยซ้ำ
ถ้าความรักมันมาถึงแล้ว ไม่สามารถกั้นได้ จางชิงก้มศีรษะลงเดินออกไปอย่างหนักอึ้ง
“จางชิง เธอเป็นอะไร? ” จิ่วจิ่วเพิ่งเดินเข้ามาก็โดนจางชิงชนเข้า ถามด้วยน้ำเสียงไม่ดี จริงๆ แล้วจิ่วจิ่วกับจางชิงไม่ได้บาดหมางกัน จิ่วจิ่วแค่ทนไม่ได้ที่จางชิงทำตัวเป็นเจ้าของเย่เชินหลิน ในใจจิ่วจิ่ว เย่เชินหลินถูกโฆษณาตัวโตมาตลอดว่าเป็นผู้ชายของเซี่ยชีหรั่น
“ขอโทษค่ะ คุณจิ่วจิ่ว”
จางชิงถอยมาข้างๆ และกล่าวขอโทษด้วยเสียงทุ้มต่ำ ในใจเธอประหม่าอย่างยิ่ง คิดว่าถ้าเธอได้ครอบครองเย่เชินหลิน นึกถึงความสัมพันธ์ของจิ่วจิ่วและเซี่ยชีหรั่น จางชิงมองจิ่วจิ่วอย่างระมัดระวัง
“ไม่เป็นไร ต่อไปก็ระวังหน่อยนะ”
จิ่วจิ่วพูดอย่างเป็นระเบียบ พอจางชิงออกไปแล้วจิ่วจิ่วถึงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา นี่คือการพูดคุยกับคนอื่นด้วยใบหน้าจริงจังของเธอ ไม่รู้จริงๆ ว่าใบหน้าอัมพาตเหล่านั้นฝึกเวทมนตร์กันอย่างไร
แต่จางชิงคนนี้ทำอะไรระมัดระวังอย่างมาก ทำไมวันนี้ชนเธออย่างไร้เหตุผล? มีบางอย่างที่ผิดปกติ คงไม่เกี่ยวกับชีหรั่นหรอกมั้ง ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ เจ้าชายใหญ่ของตระกูลเย่ชอบเซี่ยชีหรั่นมาตลอด คนอื่นแค่ยืนข้างๆ จางชิงรู้แน่ๆ ว่าเย่เชินหลินไม่มีวันชอบเธอ เธอถึงได้ขวัญหนีดีฝ่อแบบนี้!
จิ่วจิ่วแค่คิดหาวิธีด้วยตัวเองอย่างเต็มที่
เซี่ยชีหรั่นเห็นจางชิงเดินไปไกลแล้วถึงขยับเท้า แต่ทำไมเธอรู้สึกว่าจางชิงหันศีรษะไปมองเป็นบางครั้ง? นี่มันแปลกจริงๆ หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น?
ช่างเถอะ เธอก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แค่ปล่อยให้มันเป็นไปตามธรรมชาติแล้วกัน ดวงตาเป็นประกาย นั่นไม่ใช่เนี่ยนโม่เหรอ? ถ้าเนี่ยนโม่อยู่ ชีหรั่นก็น่าจะอยู่ด้วย
จิ่วจิ่วเดินไปอย่างสุขใจ
“คุณน้า” เนี่ยนโม่มองจิ่วจิ่วเดินมา นึกขึ้นได้ว่าจิ่วจิ่วให้เขาเรียกเธอว่าแม่บุญธรรมตลอด เนี่ยนโม่ตัดสินใจเรียกคุณน้า คิดว่าเดี๋ยวน้าจิ่วจิ่วคนนี้จะต้องมีท่าทางบ้าคลั่งแน่ๆ เพราะเนี่ยนโม่รู้สึกผิดหวังที่ไม่ได้ไปเจอสวีเห้าเซิงจึงรู้สึกอ่อนแรงไม่น้อย
“หนูต้องเรียกฉันว่าแม่บุญธรรม รู้ไหม แม่บุญธรรมไม่ใช่คุณน้า” จิ่วจิ่วพูดอย่างดื้อรั้น ถ้าเนี่ยนโม่ไม่เรียกเธอว่าแม่บุญธรรมก็ไม่ยอมพัก
“คุณน้า คุณน้ารังแกเด็ก”
เนี่ยนโม่บีบปากพูด ในดวงตากลับเป็นรอยยิ้มภูมิใจ ดูเหมือนที่นี่มีน้าจิ่วจิ่วคนนี้ก็ไม่แย่
จิ่วจิ่วกัดฟันมองเนี่ยนโม่ เด็กดื้อคนนี้กล้าหัวเราะเยาะเธอจริงๆ อย่าคิดว่าเธอจะไม่จัดการเขานะ
“คุณน้า ถ้าน้ากล้าตีผม ผมจะร้องไห้ คนที่ไร้ยางอายก็คือน้านะครับ” เนี่ยนโม่พูดด้วยใบหน้าจริงจัง น้ำเสียงที่พูดก็ไม่เหมือนเด็กน้อย คุณดูสิพูดขึ้นมาอย่างหน้าไม่อาย นี่มันสมบูรณ์แบบเลย
ตีไม่ได้ และไม่รู้ว่าจะด่าอย่างไร จิ่วจิ่วเดินออกไปด้วยความขุ่นเคือง เธอไปก็จบแล้วใช่ไหม เด็กสมัยนี้ทำไมเป็นแบบนี้กันทุกคน ลูกของเธอสิทั้งเป็นเด็กดีและฉลาด
เห็นแผ่นหลังจิ่วจิ่วจากไป เนี่ยนโม่ก็หัวเราะฮ่าๆ
“คุณลุงพ่อบ้าน ผมอยากออกไปเล่นเหมือนกัน” เนี่ยนโม่เบื่อมาก แม่ไปแล้ว เย่เชินหลินก็ทำหน้าเย็นชา เขาไม่อยากอยู่กับเขาเลย น่ากลัวเกินไปแล้ว
“คุณชายน้อย คุณเรียกผมว่าพ่อบ้านก็พอแล้ว” พ่อบ้านมองเนี่ยนโม่ด้วยความชื่นชม เด็กคนนี้เป็นเด็กน่ารักและฉลาดจริงๆ “คุณชาย ห้ามออกไปนะครับ ถ้าคุณนายถามขึ้นมาผมไม่รู้จะทำยังไง” พ่อบ้านพูดขึ้นด้วยความกังวล สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือเย่เชินหลิน ถ้าเย่เชินหลินรู้ว่าเขาพ่อคุณชายน้อยออกไป ไม่รู้จะรักษาตำแหน่งอาชีพนี้ได้อยู่ไหม
“ผมไม่สน ผมอยากออกไป แม่ก็ออกไปแล้ว ให้ผมอยู่บ้านคนเดียวมันไม่ยุติธรรมเลย” เนี่ยนโม่ปากเริ่มแบะคว่ำลง พวกผู้ใหญ่แย่มาก รักแกเด็กกันหมด นึกถึงเซี่ยชีหรั่นไม่กี่วันก่อนไม่ทานไม่ดื่ม เนี่ยนโม่ในใจก็เป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น ใครให้เธอเป็นแม่เขา คนที่เคารพมากที่สุดของเขาล่ะ
“ผมจะพาคุณไปหาคุณนาย คุณบอกเองดีกว่านะครับ ถ้าคุณนายพาคุณออกไปจะดีที่สุด” พ่อบ้านพูดอย่างเจ้าเล่ห์ มันจะดีที่สุดสำหรับสองฝ่าย ความรักที่คุณนายมีให้คุณชายน้อยทุกคนเห็นกันอย่างชัดเจน ถ้าคุณชายน้อยบอกว่าอยากออกไปข้างนอก บางทีคุณนายอาจจะตอบตกลง
พ่อบ้านเห็นแผ่นหลังจิ่วจิ่วเดินออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ คุณจิ่วจิ่วไปหาคุณเซี่ยล่ะมั้ง เขาแค่สนใจที่คุณจิ่วจิ่วคุยกับคุณชายน้อยจนลืมบอกคุณจิ่วจิ่ว แต่ก็ยังดี คุณจิ่วจิ่วถามคุณเย่ก็คงรู้ว่าคุณเซี่ยไปไหน