สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1141 สาวใช้ตัวแสบ 1045

ตอนที่ 1141 สาวใช้ตัวแสบ 1045
“เหมือนจะมีคนชื่อว่าสวีเห้าเซิง เป็นนักวิทยาศาสตร์!”
“สวีเห้าเซิง?” ชายชราหลินพึมพำเสียงทุ้ม ชื่อนี้เหมือนเคยได้ยินที่นั่นมาก่อน
หลินเจี๋ยนั่งอยู่ภายในห้องทำงานใหญ่ ย่นหน้าผากแน่น ตั้งแต่ที่มีซือซือ ผู้หญิงคนอื่นก็ไม่รู้สึกว่ามีการดำรงอยู่ในสายตาเขาเลย
ซือซือมักจะนำพาเสน่ห์ที่ไม่สามารถพูดออกมาได้ให้กับเขา แต่ตั้งแต่เจอเด็กผู้หญิงคนนั้นเมื่อคราวที่แล้ว ในหัวก็นึกถึงเธอขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
สิ่งที่เธอไม่เหมือนกับซือซือก็คือ ซือซือมีความงามที่น่าหลงใหล แต่เด็กผู้หญิงคนนั้นกลับมีความงามบริสุทธิ์เหมือนธรรมชาติ
เสียงเคาะประตูดัง “ก๊อกๆ” ดังเข้ามาเบาๆ ตามด้วยได้ยินเสียงอ่อนหวานของผู้หญิง “ประธานหลิน โทรศัพท์ของประธานโอนสายให้คุณแล้วค่ะ!”
หลินเจี๋ยได้สติกลับมา เห็นสายไม่ได้รับหลายสายในโทรศัพท์ ตอนนี้คุณพ่อโทรมาทำไม? 
โน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย หยิบโทรศัพท์ภายในขึ้นมา “พ่อ!”
“แกรู้จักคนที่ชื่อสวีเห้าเซิงใช่ไหม?” เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความเย็นชา ราวกับทะลุผ่านห้องน้ำแข็งชั้นใต้ดินมา
“ครับ ทำไม? ” หลินเจี๋ยขมวดคิ้ว คุณพ่อยังไม่วางใจกับตัวเองจริงๆ แม้แต่เพื่อนรอบกายยังต้องถูกตรวจสอบ ดูเหมือนสวีเห้าเซิงจะโดนเขาจับจุดอ่อนโดยไม่สามารถปล่อยไปได้ ไม่อย่างนั้นตามที่เขารู้จักคุณพ่อ มันต้องไม่เป็นแบบนี้
“ฉันไม่ให้แกติดต่อกับมัน!” ไม่มีคำอธิบายเลยสักนิด แค่ตัดสินเหมือนออกคำสั่งเท่านั้น
“ทำไมครับ? ” หลินเจี๋ยอย่างไรก็ไม่เข้าใจ สวีเห้าเซิงแค่เป็นนักวิทยาศาสตร์ที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งเท่านั้น คุณพ่อเขาถึงขั้นโกรธมากสั่งให้ตัวเองห้ามติดต่อกับสวีเห้าเซิงเลยเหรอ?
“ไม่ทำไม ห้ามมีความสัมพันธ์อะไรกับสวีเห้าเซิงเด็ดขาด!” เพิ่งพูดประโยคนี้จบ โทรศัพท์อีกฝ่ายก็มีเสียงสัญญาณดังขึ้นมา
หลินเจี๋ยอย่างไรแล้วก็ไม่เข้าใจ สวีเห้าเซิงไปทำอะไรให้คุณพ่อตนไม่พอใจ แต่ถ้าตัวเองไม่ได้รับการช่วยเหลือจากสวีเห้าเซิง ควรทำอย่างไรดี?
หลินเจี๋ยถอนหายใจลึกๆ มีแสงประหลาดฉายแววในดวงตาเขา
ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้คือชายวัยกลางคนเดินเข้ามา
“ประธานหลิน”
เมื่อได้ยินเสียงอันคุ้นเคย หลินเจี๋ยก็เงยศีรษะขึ้นเห็นคนวัยกลางคนที่ส่งมอบกันครั้งล่าสุด ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างไม่คิด
“คุณมาที่นี่ได้ไง? ” หลินเจี๋ยจำได้ หลังจากส่งมอบกันแล้ว เขาถูกส่งไปยังอุตสาหกรรมอสังหาริมทรัพย์
“ประธานให้ผมส่งเอกสารเหล่านี้ให้คุณ” คนวัยกลางคนไม่ได้ตอบหลินเจี๋ย นำเอกสารที่ห่อหุ้มด้วยกระดาษคราฟท์ในมือส่งให้ตรงหน้าหลินเจี๋ย
หลินเจี๋ยเห็นคนวัยกลางคนสีหน้าเคร่งขรึม ก็เปิดเอกสาร เนื้อหาในเอกสารคือข้อมูลเกี่ยวกับสวีเห้าเซิง นอกจากนี้ยังมีการรายงานสื่อที่เขาเข้าออกคฤหาสน์ตระกูลเย่
ในที่สุดหลินเจี๋ยก็เข้าใจชั่วคราวว่าทำไมคุณพ่อไม่ให้ตนติดต่อกับสวีเห้าเซิง แต่ตามที่เขารู้จักกับสวีเห้าเซิง เป็นไปไม่ได้ที่จะทำในสิ่งที่คุณพ่อกังวล
“คุณชาย มีแนวโน้มอย่างมากที่สวีเห้าเซิงจะขโมยความลับทางธุรกิจของตระกูลหลินจากคุณ” คนวัยกลางคนยืนยันความคิดที่แท้จริงที่คุณท่านตระกูลหลินไม่อยากให้หลินเจี๋ยติดต่อกับสวีเห้าเซิง
“เขาไม่มีวันทำแบบนั้นเด็ดขาด!” หลินเจี๋ยมองไปที่ชายวัยกลางคน
“คุณชาย ผมใช้ชีวิตในวงการธุรกิจกับประธานมาครึ่งชีวิต เรื่องแบบนี้ทำไมจะไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ว่าเรื่องอะไรถ้าเป็นอันตรายต่อบริษัทหลินซื่อ ผมจะโน้มน้าวไม่ให้คุณทำมัน เพื่อไม่ให้เสียใจภายหลัง”
ชายวัยกลางคนชื่อเฉินอานเสียง อยู่ในตระกูลหลินมาครึ่งชีวิต เป็นผู้บุกเบิกบริษัทหลินซื่อ
เนื้อหาของบทสนทนาเหล่านี้ถูกซือซือที่อยู่นอกประตูได้ยินแล้ว
ซือซือยืนอยู่นอกประตู เดิมทีอยากมารู้ล่วงหน้าว่าเมื่อไรหลินเจี๋ยจะไปกับสวีเห้าเซิงเพื่อหาเซี่ยชีหรั่นคุยเรื่องเครื่องประดับ จู่ๆ ก็ได้ยินว่าคุณท่านตระกูลหลินสั่งไม่ให้หลินเจี๋ยติดต่อกับสวีเห้าเซิงอยู่ด้านนอกประตู เหตุผลของการปฏิเสธนั้นไร้เหตุผล มันเป็นเพราะสื่อรายงานว่าสวีเห้าเซิงเข้าออกคฤหาสน์ตระกูลเย่เนี่ยนะ
ถ้าหลินเจี๋ยฟังคำพูดของชายชราหลิน แผนของตัวเองก็จะล้มเหลว! ต้องคิดหาวิธี ซือซือแอบคิด
เสียงเอี๊ยดดังขึ้น ประตูห้องทำงานถูกเปิดออก ชายวัยกลางคนเดินออกมาจากหน้าประตู เห็นซือซือกำลังยืนเหม่ออยู่นอกประตู ก็มองเธออย่างอดไม่ได้ แล้วเดินจากไป
ผลักประตูห้องทำงาน ซือซือเดินเข้าไปอย่างสง่างาม พับขาเรียวนั่งโซฟาอย่างมั่นคง ไม่มีใครเชื้อเชิญ รินกาแฟให้ตัวเอง เห็นหลินเจี๋ยขมวดคิ้ว ดวงตาก็มีร่องรอยแห่งความรังเกียจนิดหน่อย “ไร้ประโยชน์จริงๆ!”
“เธอมาทำไม? ” ได้ยินเสียงถ้วยชาม หลินเจี๋ยก็หันไปยังทิศทางของเสียงนี้ เห็นซือซือนั่งอยู่บนโซฟาไม่รู้มาตั้งแต่ตอนไหน ดื่มกาแฟอย่างสบายใจเฉิบ
“ฉันมาหานาย เห็นท่าทางนายเครียดๆ เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า? ” ซือซือยืนขึ้นมา รองเท้าส้นสูงถูกับพื้นเกิดเสียงดัง
หลินเจี๋ยยิ้มขมขื่น มองไปที่ซือซือ เธอฉลาดอยู่เสมอ นี่คือสิ่งที่เขาชอบเธอ
“ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือการแก้ปัญหาเครื่องประดับ มีปัญหาใหญ่ในบริษัทแบบนี้ ถ้าไม่ได้รับการแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญในอุตสาหกรรมที่เกี่ยวข้อง จะรู้วิธีปรับปรุงอย่างชัดเจนได้ยังไง? ” ซือซือสนใจธุรกิจเครื่องประดับของบริษัทหลินซื่อที่ไหนกันล่ะ สิ่งที่เธอสนใจมากที่สุดในตอนนี้คือทำอย่างไรให้หลินเจี๋ยผู้สง่าผ่าเผยและมีสิทธิ์ได้เข้าใกล้เซี่ยชีหรั่น หลอกล่อเซี่ยชีหรั่นให้เธอเชื่อฟัง
ถึงหลินเจี๋ยจะเป็นของตนแล้วมันอย่างไร ทำอะไรควรได้รับการยกเว้น นอกจากนี้เธอยังมั่นใจในตัวเองมากเป็นพิเศษ เซี่ยชีหรั่นจะสู้หุ่นเธอที่เต็มไปด้วยเสน่ห์เย้ายวนได้อย่างไร? นี่มันไม่ได้เรื่องเลย
จุดประสงค์ที่ให้หลินเจี๋ยติดต่อกับเซี่ยชีหรั่น เพื่อให้เย่เชินหลินเข้าใจเซี่ยชีหรั่นผิด
“ฉันจะไปคุยกับพ่อ!” ทำอย่างไรหลินเจี๋ยก็ไม่เข้าใจ นี่มันยุคสมัยไหนแล้ว ใครจะไปเชื่อว่านักวิทยาศาสตร์ผู้ใจดีคนหนึ่งที่ไม่สนใจธุรกิจและไม่เข้าใจเรื่องธุรกิจเลยจะแอบซุ่มทำให้ธุรกิจเสื่อมเสียชื่อเสียงเพื่อให้ได้มาซึ่งความลับทางการค้า?
หลินเจี๋ยพูดพลางเดินออกไปจากบริษัท ขับรถมาเซราติออกไป
กลางดึก คฤหาสน์ตระกูลหลินถูกปกคลุมไปด้วยความงามที่นุ่มนวล รถหรูมาเซราตีสีขาวคันหนึ่งขับเข้ามาในคฤหาสน์ตระกูลหลินอย่างช้าๆ 
ประธานบริษัทหลินซื่อกรุ๊ปนั่งกลางห้องรับแขกด้วยใบหน้าโกรธเกรี้ยว เมื่อเห็นหลินเจี๋ยยืนอยู่ตรงหน้าตน ดวงตาคมก็เข้าใจสิ่งที่เขาอยากจะพูดในใจ
“พ่อ!” หลินเจี๋ยแค่เรียกว่าพ่อ ก็เห็นชายชราหลินตบโต๊ะทันที “หลินเจี๋ย วันนี้เรื่องที่ฉันให้ลุงเฉินไปบอกแก ไม่มีช่องว่างให้เจรจา ต่อไปแกจะรู้เจตนาที่ดีของพ่อ”
หลินเจี๋ยขมวดคิ้ว เขามองบรรยากาศหรูหราของคฤหาสน์ด้วยสายตาเย็นชา รู้สึกที่นี่ไม่เข้ากับตัวเองเลย อยู่ที่นี่เขาไม่เคยมีสิทธิ์ใดๆ ในการตัดสินใจในเรื่องใดๆ เลย ดังนั้นนี่เป็นสาเหตุหนึ่งที่เขาไม่อยากกลับมาจากต่างประเทศ
“ในเมื่อผมกลับมาแล้ว ทำไมไม่ปล่อยวางทุกอย่างแล้วให้ผมทำล่ะ? ในเมื่อกังวลว่าผมจะทำอะไรไม่ดี งั้นทำไมต้องให้ผมบริหารธุรกิจเครื่องประดับของตระกูลหลินด้วย? ” เป็นครั้งแรกที่หลินเจี๋ยใช้น้ำเสียงนี้กับคุณท่านตระกูลหลิน
“นี่แกเป็นอะไร? ” คุณท่านตระกูลหลินชี้ไปที่หลินเจี๋ยด้วยนิ้วที่สั่นเทาด้วยความโกรธ
หลินเจี๋ยทำเสียงฮึดฮัด หลังจากที่เขาใช้ดวงตาดำเหมือนเหยี่ยวมองไปที่พ่อตัวเอง ก็เดินออกไปด้านนอกคฤหาสน์อย่างมุ่งมั่น
หลินเจี๋ยเดินอยู่ในลานบ้านตระกูลหลินที่แฝงความสง่างามแบบยุโรป มองคฤหาสน์ที่กระจัดกระจาย ทุกที่แกะสลักอย่างระมัดระวัง ทั้งระบบเผยให้เห็นความมั่นคง บรรยากาศ และความมั่งคั่งของคฤหาสน์
หลินเจี๋ยนั่งลง สายลมยามค่ำคืนพัดผ่านชุดสูทเขาเบาๆ ตรงไปยังร่างกายที่แข็งแกร่งของเขา
ทันใดนั้นผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้าเขา เธอมีรูปร่างและหน้าตางดงาม ที่นี่เต็มไปด้วยความทรงจำมากมายเกี่ยวกับเธอ
แต่ต่อมา เพราะคุณพ่อ เพราะภูมิหลังของผู้หญิงคนนั้น ทำให้ตัวเองตัดขาดการติดต่อกับผู้หญิงคนนั้น ดังนั้นต่อมาคุณชายหลินก็กลายเป็นคนที่ปฏิบัติต่อความรู้สึกตัวเองอย่างสะอาด เหตุผลหลักที่ชอบซือซือ เพราะเธอมีจินตนาการมากกว่าผู้หญิงคนนั้นจริงๆ และนิสัยก็ต่างกันอย่างสิ้นเชิง
ความรู้สึกตอนนี้ผลักดันให้เขาอยากค้นหาซือซือ
ไม่กี่นาทีต่อมา หลินเจี๋ยก็ปรากฏตัวภายในคฤหาสน์ของซือซือ
ในขณะนี้ ซือซือยืนอยู่ท่ามกลางดวงดาวในค่ำคืน ด้วยใบหน้าเศร้าโศก
เดินไปยังร่างที่น่าหลงใหลของซือซือราวกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง
การตัดเย็บอย่างระมัดระวังของชุดสีขาวเผยให้เห็นทรวดทรงน่าหลงใหลของเธอ ขาขาวเรียวยาวเหมือนเครื่องเคลือบหยก ลื่นเหมือนจารบี แผ่นหลังที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี
หลินเจี๋ยออกแรงนิดหน่อย อุ้มซือซือขึ้นกลางอากาศ วางไว้บนเตียงอย่างมั่นคง
ทันใดนั้นซือซือก็รู้สึกหลินเจี๋ยผิดปกตินิดหน่อย หลินเจี๋ยในตอนปกติเมื่อเจอตนมักจะเต็มไปด้วยความกระวนกระวายใจ แต่ตอนนี้กลับ……
ก่อนที่ซือซือจะเข้าใจ หลินเจี๋ยก็ยื่นมือไปลูบแก้มเธอเบาๆ อย่างอดไม่ได้ ใบหน้าตัวเองผสมกับความอ่อนโยนที่เป็นเอกลักษณ์
“อือ” ซือซือเอ่ยเสียงคร่ำครวญ เธอไม่เคยเห็นหลินเจี๋ยทำเรื่องอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน ตอนปกติมักจะเหมือนสัตว์ร้าย……
ซือซือยากที่จะประคองตัวเอง นั่งขึ้นมา ถอดเสื้อของหลินเจี๋ยออก
หลินเจี๋ยตื่นขึ้นมาทันที จ้องมองผู้หญิงตรงหน้าอยู่นานมาก เธอไม่ใช่เธอจริงๆ ! เธอไม่เคยรุกแบบนี้มาก่อนเลย! แต่เขาปฏิเสธเสน่ห์ของผู้หญิงตรงหน้านี้ไม่ได้เลย
หลังจากอ้อยอิ่งกัน ทั้งคู่ก็หลับไป! 
สวีเห้าเซิงโทรมา ซือซือนอนอยู่ข้างๆ ได้ยินอย่างชัดเจน
“หลินเจี๋ย ฉันตกลงกับเธอเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ตอนเที่ยงเราเจอกันที่ร้านกาแฟ จากนั้นฉันจะแนะนำเธอให้นายรู้จัก ต่อไปมีปัญหาอะไรก็ถามเธอได้!”
ตอนนี้สิ่งที่หลินเจี๋ยอยากรู้มากที่สุดก็คือ สวีเห้าเซิงมีความสัมพันธ์อะไรกับตระกูลเย่กันแน่ ถึงเขาจะไม่เห็นด้วยกับความคิดของพ่อ แต่สถานการณ์ของสวีเห้าเซิงและตระกูลเย่ก็เป็นสิ่งที่เขาอยากรู้