สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 115 สาวใช้ตัวแสบ19

ตอนที่ 115 สาวใช้ตัวแสบ19
หากเรื่องนี้เกิดขึ้นก่อนเมื่อคืน ก่อนเขาขืนน้ำใจเธอ เธอคงรับเรื่องนี้ได้ง่ายกว่านี้และในใจคงยินดี แต่ตอนนี้ความรู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้ว ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอนั้น เป็นคนที่ต้องการให้เธอพลีร่างให้ตลอดไป เป็นคนที่เธอเกลียดชัง เธอไม่อยากพบเจอเขาอีก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการสัมผัสแนบชิดกาย
ท่าทางกระวนกระวายใจของเธอแสดงความคิดเธอ สีหน้าเย่เชินหลินเย็นชาลงอีก เขากล่าวอย่างเย็นชา “จะปฏิเสธก็ได้นะ”
ภาพร่างโม่เสี่ยวจุนถูกเผาในกองไฟฉายซ้ำในดวงตาเธออีกครั้ง ร่างนั้นถูกไฟเผาจนแยกหน้าตาไม่ออก พอคิดถึงภาพสลดนั้น ถึงจะยากแค่ไหนเธอก็จะไม่ท้อถอย
เธอเงยหน้าขึ้น มองเขาอย่างมั่นคง
“ฉันรับข้อตกลงค่ะคุณเย่!”
ดี เพื่อผู้ชายคนนั้น ยอมปีนขึ้นเตียงผู้ชายคนอื่นอย่างเต็มใจ
นี่เป็นข้อตกลงที่ชายอื่นที่ชื่อเย่เชินหลินเสนอให้ ซึ่งหล่อนตอบตกลง ถ้าเป็นชายอื่นอีกคนอย่างไห่ลี่หมินเสนอให้ หล่อนก็คงตอบตกลงเหมือนกันสินะ
พอคิดถึงความเป็นไปได้นี้ ใจเย่เชินหลินก็แย่ลงจนถึงขีดสุด
เขาจ้องมองเธอด้วยใบหน้าเย็นชา แสยะยิ้มดูถูกเธอ
“รับข้อตกลงสินะ จากนี้ไปเธอต้องปรนนิบัติฉันบนเตียงตามที่ฉันต้องการ ห้ามแสดงออกว่าไม่ยินยอมแม้แต่นิดเดียว มิฉะนั้นที่ตกลงไว้ทั้งหมดถือเป็นโมฆะ!”
เมื่อตกลงแล้ว ในใจเซี่ยชีหรั่นกลับสงบลง ถึงจะยังไม่เห็นผลลัพธ์ แต่ก็ถือเป็นวิธีแก้ปัญหาอย่างนึง
เธอพูดอย่างสงบนิ่ง “ฉันจะทำให้คุณพอใจอย่างสุดความสามารถค่ะ”
เขาไม่พูดอะไร เม้มปากแน่นแล้วเดินสาวเท้ายาวไปยังทางโรงแรม เซี่ยชีหรั่นสูดหายใจแรงแล้วเดินตามเขาไป
“คุณเย่ครับ!” เสียงเรียกดังขึ้นมาจากด้านหลังพวกเขา ทั้งคู่หยุดเดินแล้วหันมามอง ที่แท้เป็นคนขับรถที่ขับรถเบนท์ลีย์มารอรับ
“รอก่อน!” เย่เชินหลินออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นชาพร้อมหันหลังเดินต่อ
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าถ้าเขาจะทำอะไรแล้วไม่มีใครเปลี่ยนความคิดเขาได้ ถึงคนขับจะออกโรงมา เธอก็ไม่คิดว่าครั้งนี้เธอจะรอด
เขาพูดถูก เมื่อเธอตอบตกลงแล้ว ไม่ว่าจะยินยอมหรือไม่ ก็ไม่ควรจะอิดออดหรือคิดถึงแต่ความรู้สึกตัว
ทั้งคู่เดินตามกันเข้าไปในประตูของโรงแรมห้าดาว พอพนักงานเห็นเย่เชินหลินเดินเข้ามา ก็กระตือรือร้นขึ้นมาทันที
“สวัสดีครับคุณเย่! ” เสียงต้อนรับดังกังวานชัดเจน
“เปิดห้องเพนท์เฮาส์ชั้นบนสุดให้ฉัน ฉันจะเข้าพัก”
“ครับคุณเย่ เชิญทางนี้ครับ!” ผู้จัดการล็อบบี้โค้งคำนับเขาเสร็จ ก็นำทั้งคู่ไปขึ้นลิฟท์ จนถึงชั้นบนสุดของโรงแรม
ผู้จัดการล็อบบี้ใช้กุญแจเปิดประตูห้องให้เขาด้วยตนเอง โค้งคำนับเขาแล้วพูดว่า “คุณเย่ครับ เชิญทั้งสองท่านครับ!”
เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องเพนท์เฮาส์ดูวิจิตรงดงาม แต่เซี่ยชีหรั่นไม่มีกระจิตกระใจจะชื่นชม ตาของเธอก้มลงมองที่พื้นตลอด
ประตูถูกผู้จัดการล็อบบี้ปิดให้จากด้านนอก ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน เธอรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่
แม้จะเตรียมใจไว้แล้ว แม้เมื่อคืนจะถูกเขาปล้นครั้งแรกไปแล้ว แต่ตอนนี้ต้องมาเปลือยกายต่อหน้ากันอีก เธอก็ยังคงนิ่งไม่ได้อย่างที่คิด
เย่เชินหลินเดินไปยังข้างเตียงอย่างช้าๆ เหลือบสายตาไปที่ร่างกายเธอนิดนึง ไม่พูดอะไร แต่สื่อความหมายชัดแจ้ง
เธอต้องถอดชุดแล้ว!
เซี่ยชีหรั่นทำใจกล้า ทำท่าเหมือนไม่ลังเลแม้สักนิดยื่นมือไปรูดซิปกระโปรงตัวเอง แต่มืออันสั่นเทาทั้งคู่ของเธอกลับแสดงให้เห็นถึงภายในใจ
เธออยากเริ่มเร็วๆจะได้จบเร็วๆ แต่เหมือนมือของเธอจะไม่ฟังคำสั่งเธอเอง มือเธอสั่นไม่หยุดจนซิปรูดไม่ลง
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจแรง ในที่สุดก็รูดซิปลง
เธอรู้ว่าการที่เขามองเธอแบบนี้ เพื่อต้องการให้เธออับอาย
ใบหน้าของเธอค่อยๆแดงระเรื่อขึ้นเรื่อยๆ จริงๆเธอไม่อยากให้เขาเห็นว่าเธอรู้สึกอายและอดสู แต่ก็ทำไม่ได้
เธอทำใจแข็ง ถอดกระโปรงของเธอออก
ภายใต้สายตาที่ดูแผดเผาของเขา เธอกัดฟัน ถอดต่อ…
เธอเกลียดที่เขาทำให้เธอรู้สึกอดสูแบบนี้ เกลียดที่เขาทำให้เธอไม่เหลือความภูมิใจไว้ให้ตนเองแม้เพียงนิด
ใจเธอเหมือนกำลังหลั่งเลือด แต่ภายนอกเธอยังคงยิ้มอย่างแข็งแกร่ง เพราะเธอพูดไปแล้วว่า จะทำให้เขาพึงใจ
เวลาเที่ยงในฤดูใบไม้ผลิไม่หนาวมาก ยังรู้สึกร้อนนิดหน่อยด้วย เซี่ยชีหรั่นกลับรู้สึกหนาวเหน็บไปถึงกระดูก
เธอเดินเข้าไปหาเขาช้าๆ ไม่รู้ว่าควรวางมือไว้ตรงไหน
คิดว่าเขาคงกอดเธอไว้ แล้วระบายออกรุนแรงรวดเร็วแบบเมื่อคืน ถ้าเป็นแบบนั้นพักเดียวก็คงผ่านไป
แต่เขาไม่ขยับ ออกคำสั่งอย่างขี้เกียจว่า “ช่วยฉันถอด! ”
แววตาเธอสั่นไหวด้วยความกลัว แต่ผ่านไปแค่วินาทีเดียว เธอก็ตอบอย่างเชื่อฟังว่า “ค่ะ!”
ตอนยื่นมือไปปลดกระดุมเสื้อเชิ๊ตเขา มือเธอไม่สั่นเหมือนตอนแรกแล้ว พอถอดเสื้อเขาออก ผิวสีแทนของเขาก็เผยให้เห็นตรงหน้า เธอไม่ได้สนใจร่างกายที่น่าดึงดูดของเขา แต่ทำเหมือนกำลังถอดเสื้อผ้าให้เด็ก เธอถอดเสื้อเชิ๊ตให้เขาจนเสร็จ
เขาไม่พูดอะไร เธอรู้ว่าหน้าที่ยังไม่เสร็จ มือเล็กยื่นไปยังกางเกงสแล็คส์เขา
ถึงตอนนี้ เขาแยกไม่ออกแล้วว่ากำลังทำให้เขาหรือเธอเดือดร้อนกันแน่
“โง่! ” เขาขบเขี้ยวคำราม ยั้งมือเธอ แล้วถอดเข็มขัดตัวเองออก