สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1154 สาวใช้ตัวแสบ 1058

ตอนที่ 1154 สาวใช้ตัวแสบ 1058
ตอนเช้า หิมะหยุดตกแล้ว ตอนเช้าตรู่ขณะที่สวีเห้าเซิงเตรียมออกไป ก็เห็นหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจประจำวันส่งมาแล้ว หยิบหนังสือพิมพ์ในตอนเช้าขึ้นมา เนื้อหาพาดหัวข่าวยังเป็นเรื่องบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นถูกบริษัทเย่ซื่อซื้อไป จู่ๆ ก็นึกขึ้นได้ ถ้าให้เซี่ยชีหรั่นเห็น ไม่รู้ว่าจะเสียใจแค่ไหน จึงรีบวิ่งไปที่ห้องที่เซี่ยชีหรั่นอาศัยอยู่
วิ่งไปถึงหน้าห้องเซี่ยชีหรั่น ก็เห็นหนังสือพิมพ์ที่ส่งมานั้นยังวางอยู่อย่างสงบ จึงถอนหายใจอย่างสงบ
ในขณะนี้ มีเสียงฝีเท้าเดินมาทางนี้ สวีเห้าเซิงได้ยินเสียงฝีเท้าก็หันตัวไป เห็นเซี่ยชีหรั่นพอดี สวีเห้าเซิงซ่อนหนังสือพิมพ์เศรษฐกิจในมือทันที และยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน
“……จดหมายน่ะ!”
“พี่สวี พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไง?” เซี่ยชีหรั่นเห็นการแสดงออกที่แปลกประหลาดของสวีเห้าเซิง ก็ถามขึ้นอย่างสงสัย
“ฉัน…ฉันจะมาดูพวกเธอสักหน่อย! ยังไม่ทันได้ขึ้นไป เธอก็ลงมาพอดี!”
เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้ว มองสวีเห้าเซิง สงสัยกับสิ่งที่สวีเห้าเซิงพูด
สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่น เห็นสีหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็อธิบาย “อ่อ เพราะเมื่อคืนฉัน……เมื่อคืนสเต๊กนั้นเหมือนจะ…ไม่สุกดี ฉัน……ฉันเลยมาดูว่าพวกเธอท้องเสียกันไหม”
เซี่ยชีหรั่นถึงได้เชื่อคำพูดของสวีเห้าเซิง ยิ้มและพูดขึ้น “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกับเนี่ยนโม่ไม่ได้ท้องเสีย”
“งั้นก็ดี!” สวีเห้าเซิงยิ้มและถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“เธอออกมาทำอะไรเช้าจัง?” สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่นและพูดขึ้นอย่างสงสัย
“ฉันออกไปซื้อของนิดหน่อยค่ะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพลางมองสวีเห้าเซิง
“ของในตู้เย็น……” สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่นและถามอย่างสงสัย
“ของในตู้เย็นเยอะเกินไป ฉันออกไปซื้อเสื้อผ้าให้เนี่ยนโม่นิดหน่อย รีบไปหน่อย ก็เลย……” เซี่ยชีหรั่นค่อนข้างกระอักกระอ่วน
“โอเค” ตอนนี้สวีเห้าเซิงไม่สามารถยุ่งได้ขนาดนั้น เขาแค่อยากแน่ใจว่าเซี่ยชีหรั่นไม่เห็นรายงานข่าวเศรษฐกิจ
“งั้นก็โอเค ฉันไปทำงานก่อนนะ!” สวีเห้าเซิงโบกมือให้กับเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองแผ่นหลังสวีเห้าเซิงที่เดินออกไป บังเอิญเห็นปลายเท้าตำแหน่งที่สวีเห้าเซิงยืนอยู่ มีกระดาษยับๆ หนึ่งแผ่นนอนอยู่อย่างสงบ
เดินไปข้างหน้าเบาๆ เปิดกลุ่มกระดาษนั้น ด้านบนเขียนอย่างน่าประทับใจว่า “บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นที่ถูกสงสัยว่ามีการฉ้อโกงทางการค้าถูกบริษัทเย่ซื่อกรุ๊ปซื้อ!”
เธอน้ำตาคลอ ในที่สุดเธอก็รู้ว่าทำไมสวีเห้าเซิงมายืนที่นี่แต่งเช้าตรู่ เธอโยนหนังสือพิมพ์ยับๆ ลงถังขยะ และเดินไปยังถนนคนเดินของเมืองนี้
ในถนนคนเดิม มีสินค้าละลานตา ทั้งหมดของชั้นหนึ่งคือร้านขายเสื้อผ้าเด็ก
หลังจากเซี่ยชีหรั่นโดนหน่วยรัฐบาลที่เกี่ยวข้องรื้อค้นบ้าน และไม่มีรายได้ใดๆ ตอนนี้เงินออมทั้งหมดก็ได้รับการช่วยเหลือจากจิ่วจิ่วเพื่อนสนิท
ซื้อของเสร็จแล้วกลับบ้าน เดินมาถึงหน้าประตูทางเข้าอพาร์ทเมนท์สวีเห้าเซิง ก็เห็นร่างคุ้นเคยหนึ่ง มีความกังวลบนใบหน้าหล่อนั้น
“หลินเจี๋ย? ทำไมเขามาอยู่ที่นี่? ”
เซี่ยชีหรั่นมองแวบเดียวก็จำหลินเจี๋ยได้ ใบหน้าหล่อเขาเด่นชัดมากท่ามกลางสีขาว ต้นขาเรียวยาวเอนพิงหน้ารถ ก้มศีรษะขมวดคิ้วคลำหาโทรศัพท์
“ฮัลโหล เห้าเซิง บ้านนายอยู่ตึกไหน?”
เสียงน่าดึงดูดของหลินเจี๋ยดังขึ้นในโทรศัพท์
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเดินไปหาหลินเจี๋ย “เฮ้ หลินเจี๋ย ไม่เจอกันนานเลยนะคะ!” ยังคงเป็นรอยยิ้มที่สดใส
หลินเจี๋ยได้ยินเสียงนี้ก็เงยศีรษะขึ้นทันที เห็นเซี่ยชีหรั่นกำลังยืนอยู่หน้าตน บนใบหน้าเกิดความประหลาดใจ
“ชีหรั่น ทำไมเป็นคุณ?” หลินเจี๋ยประหลาดใจ และวางสายโทรศัพท์ในมือ
“ฉัน……ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่ คุณมาหาพี่สวีสินะ ฉันจะพาคุณไป ตอนนี้ฉันอยู่ที่บ้านของพี่สวี!” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพลางมองหลินเจี๋ย
หลินเจี๋ยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “คุณ……อยู่……อยู่บ้านของสวีเห้าเซิง?” หลินเจี๋ยมองสำรวจเซี่ยชีหรั่นขึ้นลง เขาไม่มีทางเชื่อว่าเซี่ยชีหรั่นจะอยู่ห้องเดียวกับสวีเห้าเซิง หัวใจเขาเจ็บปวดเป็นพิเศษ
“คุณ……เข้าใจผิดแล้ว ฉันอยู่ที่บ้านเก่าที่พี่สวีเคยอยู่ เขาซื้อบ้านใหม่อีกหลัง! ” เซี่ยชีหรั่นอธิบายกับหลินเจี๋ย
ดวงตาหลินเจี๋ยฉายแววประกาย เขาโล่งใจทันที ผู้ชายคนนี้ดีกับเซี่ยชีหรั่นขนาดนี้ ซื้อบ้านใหม่เพื่อเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นมองหลินเจี๋ยที่ยังสงสัยอยู่ ยิ้มและพูดขึ้น “ตามฉันมา!”
หลินเจี๋ยเดินตามเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในบ้านสวีเห้าเซิง
เปิดประตูห้อง เห็นเนี่ยนโม่กำลังยืนอยู่หน้าประตู มองเซี่ยชีหรั่นและหลินเจี๋ย
“เด็กคนนี้……” หลินเจี๋ยมองเนี่ยนโม่ด้วยความประหลาดใจ
“ผมเป็นลูกของเซี่ยชีหรั่นครับ!” เนี่ยนโม่กะพริบตา แล้วมองหลินเจี๋ยก่อนพูดขึ้น “ขอโทษครับ ผมลืมแนะนำตัวเอง!”
จู่ๆ หลินเจี๋ยก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักมาก กระตุ้นอยากให้เขากอด
แต่ตอนนี้เนี่ยนโม่หนีหน้าหลินเจี๋ยนิดหน่อย เขามีความรู้สึกว่าหลินเจี๋ยจะแย่งแม่ไปจากพ่อ! เขาจึงไม่ชอบหลินเจี๋ย อย่างน้อยก็ไม่ชอบตอนนี้
“เด็กคนนี้น่ารักจัง” หลินเจี๋ยเดินเข้าไป กอดเนี่ยนโม่ไว้ในอ้อมแขน
เซี่ยชีหรั่นสังเกตใบหน้าทุกข์ใจของเนี่ยนโม่ได้ มองเนี่ยนโม่แล้วพูดขึ้น “วันนี้แม่ออกไปซื้อเสื้อผ้าสวยๆ ให้ลูกด้วย เนี่ยนโม่มาดูหน่อยว่าชอบไหม”
เซี่ยชีหรั่นยิ้ม และหยิบเสื้อผ้าในถุงออกมาวางตรงหน้าเนี่ยนโม่
เนี่ยนโม่เห็นเสื้อผ้าในถุงเซี่ยชีหรั่น ก็ชำเลืองมองและเบ้ปาก “ผมไม่ชอบ”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจมาก นี่ไม่ใช่ชุดซูเปอร์แมนที่เนี่ยนโม่ชอบที่สุดหรอกเหรอ ทำไมบอกว่าไม่ชอบล่ะ?
ปากเนี่ยนโม่บอกว่าไม่ชอบ แต่กลับย้ายชุดในถุงมาทางตัวเอง
หลินเจี๋ยมองเนี่ยนโม่แล้วหัวเราะขึ้นมา
หลินเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่นแล้วพูดขึ้น “ไม่คิดว่าคุณจะมีลูกชายน่ารักขนาดนี้!” เขาไม่สนใจสักนิดว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว
“จริงสิ เรื่องที่บริษัทเย่ซื่อจะซื้อกิจการบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น คุณรู้แล้วใช่ไหม?” หลินเจี๋ยมองใบหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง จากที่เขารู้จักเซี่ยชีหรั่น เขาเดาว่าเซี่ยชีหรั่นยอมรับสภาพนี้ได้อย่างแน่นอน บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นจะหายไปอย่างสมบูรณ์!
“อืม ฉันรู้แล้ว” เสียงเรียบๆ ดังขึ้น ดังสะท้อนภายในห้องนี้ เซี่ยชีหรั่นมองหลินเจี๋ย บนใบหน้ามีร่องรอยความเศร้า แต่เก็บถุงเสื้อผ้าในมือเหมือนคนที่ไม่เป็นอะไร
“ชีหรั่น ไม่งั้นคุณมาทำงานที่แผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อเราไหม ฉันจะจ่ายค่าคอมมิชชั่นให้คุณ! อย่างน้อยก็มีแหล่งการเงิน ถ้าคุณไม่อยาก มีอะไรอยากให้ช่วยก็มาหาฉันได้ นี่บัตรธนาคาร แต่เท่าที่ฉันรู้จักเธอ เธอคงไม่เอาเงินพวกนี้ไปฟรีๆ!” หลินเจี๋ยรู้จักเซี่ยชีหรั่นจริงๆ เธอไม่เอาเงินคนอื่นไปฟรีๆ จริงๆ
เซี่ยชีหรั่นคิด มองหลินเจี๋ยแล้วพูดขึ้น “ขอบคุณค่ะ!”
ตอนนี้เธอไม่มีหวังอะไรกับบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นแล้ว สิ่งเดียวที่ทำได้คือหางานทำ เพื่อรักษาชีวิตในตอนนี้ แต่เมื่อนึกถึง Kitty ภาพที่เธอขายของในซูเปอร์มาร์เก็ต ก็รู้ว่าเหมือนตัวเองในตอนนี้ คงไม่ยอมรับตัวเองแน่ๆ!
บนใบหน้าหลินเจี๋ยมีรอยยิ้มนิดหน่อย เขามองเซี่ยชีหรั่นและพูดขึ้น “นี่เธอตอบตกลงฉันแล้วเหรอ?”
“อืม พรุ่งนี้ฉันจะไปรายงานที่บริษัทคุณ!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าเบาๆ แค่เธอมองเนี่ยนโม่ ไม่รู้ว่าใครจะมาดูแลเนี่ยนโม่ จู่ๆ เธอก็นึกถึงจิ่วจิ่ว ถึงจะไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว แต่ก็ยังติดต่อจิ่วจิ่วอยู่ตลอดเวลา
ตอนที่สวีเห้าเซิงกลับมา หลินเจี๋ยก็ไปแล้ว หลินเจี๋ยมาที่นี่เพื่อมาหาสวีเห้าเซิง และเพราะเรื่องของเซี่ยชีหรั่นด้วย หลังจากที่เขาเห็นข่าวว่าบริษัทเย่ซื่อจะซื้อกิจการบริษัทเครื่องประดับแฟชั่น ก็รู้สึกปวดใจกับเซี่ยชีหรั่น!
“พี่สวี พรุ่งนี้ฉันจะย้ายออกจากบ้านพี่! ขอบคุณที่ดูแลฉันและเนี่ยนโม่มาหลายวัน!” เซี่ยชีหรั่นมองสวีเห้าเซิง ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้งมาก
“ทำไม? เธอจะไปเหรอ? เธอจะไปไหน?” สวีเห้าเซิงค่อนข้างตกใจ เขาไม่รู้ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำให้เซี่ยชีหรั่นจะย้ายออกจากที่นี่ แต่เมื่อเซี่ยชีหรั่นจะจากไป สวีเห้าเซิงก็รับไม่ไหวจริงๆ
“วันนี้หลินเจี๋ยมาหา เขาเชิญฉันไปทำงานที่แผนกเครื่องประดับบริษัทหลินซื่อของพวกเขา ตอนนี้ฉันไม่เหลือความหวังกับบริษัทเครื่องประดับแฟชั่นแล้ว หลังจากที่โดนบริษัทเย่ซื่อซื้อไป มันก็ไม่ใช่บริษัทเครื่องประดับแฟชั่นเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป สิ่งเดียวที่ฉันทำได้ในตอนนี้คืออย่าทำให้พี่เดือดร้อน!” เซี่ยชีหรั่นได้รับการช่วยเหลือจากสวีเห้าเซิง ก็มักรู้สึกผิดอยู่เสมอ
“ไม่……ฉันไม่คิดว่าเธอเป็นภาระเลยนะ ถ้าเธอเต็มใจให้ฉันดูแลพวกเธอสองคนตลอดไป ฉันก็ยอมจริงๆ นะ!” สวีเห้าเซิงมองเซี่ยชีหรั่นอย่างลึกซึ้ง
ด้วยสายตาที่คุ้นเคยแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย เก็บของในห้องเรียบร้อยแล้ว บางทีอาจจะเป็นความผิดพลาดที่เธอมาที่นี่ เธอถอนหายใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ก็ยังรู้สึกผิดต่อสวีเห้าเซิง ไม่ควรให้ความหวังเขา!
แสงอาทิตย์ในตอนเที่ยง ท้องฟ้าที่หิมะตกแจ่มใสเป็นพิเศษ ผืนดินปกคลุมไปด้วยหิมะ เผชิญหน้ากับความขาวบนพื้น จู่ๆ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกอนาคตเป็นหลุมเป็นบ่อ!
ภายในร้านกาแฟ
เสียงดนตรีคลาสสิกดังขึ้นในร้านกาแฟ เนี่ยนโม่และเซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ข้างโต๊ะมองวิวนอกร้านกาแฟ!
ผู้หญิงคนหนึ่ง สวมรองเท้าส้นสูง เสื้อโค้ตตัวกว้าง หุ่นเพรียว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม รีบเดินเข้ามาในร้านกาแฟ
“ขอโทษๆ รถติดบนถนน ทำให้พวกเธอรอนานเลย!”
หญิงสาวมองเซี่ยชีหรั่น เอ่ยคำขอโทษเสร็จก็นั่งข้างโต๊ะฝั่งตรงข้ามเซี่ยชีหรั่น “ชีหรั่น ฉันไม่ได้ว่าเธอนะ แต่เธอก็นะ พี่สวีดีกับเธอขนาดนั้น ทำไมเธอดื้อแบบนี้ ดัน……ดันไปชอบตานั่น……แซ่เย่อะไรนั่น!”