สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 116 สาวใช้ตัวแสบ20

ตอนที่ 116 สาวใช้ตัวแสบ20
ครั้งที่สอง เธอก็ยังเจ็บ อาจเป็นเพราะเขาแข็งแรงเกินไป
“ลืมตาขึ้นมามองฉัน! ” เขาสั่งเธอราวกับจักรพรรดิที่เย็นชา เธอทำได้แค่ลืมตามองเขาอย่างเชื่อฟัง
อุณหภูมิในห้องร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนถึงตอนท้าย เธอไม่รู้ว่าตนเองทุกข์ หรือมีความสุขกันแน่
ท้ายสุด เธอขืนตัวลุกขึ้นหยิบเสื้อผ้าบนพื้นแล้วเข้าห้องอาบน้ำ
“เมื่อกี้รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมจู่ๆต้องทำห่างเหินเดินจากไปล่ะ? ” คำพูดเขาดังอยู่ข้างหลังเธอ
เธอกัดริมฝีปากแน่น เกลียดการปล่อยใจของตัวเอง ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกกับผู้ชายที่บังคับเธอได้ ถึงจะเป็นแค่สัญชาตญาณของร่างกายก็ไม่ควร
ร่างกายเธอแข็งทื่อ บอกเขาด้วยความเย็นชา “เพื่อให้คุณพึงพอใจค่ะ”
พูดจบ ก็เดินต่อ
กลัวเขาจะตามเข้ามาในห้องน้ำด้วย เธอเลยอาบน้ำไม่นานนัก พออาบน้ำล้างคราบไคลเขาเสร็จ เธอก็แต่งตัวเรียบร้อยเดินออกมา
พอเธอเดินออกมาจากห้องน้ำ เขาก็เดินเปลือยกายลากรองเท้าแตะของโรงแรมเข้ามาในห้องน้ำ
ทั้งสองเดินไหล่สวนกันหน้าห้องน้ำ ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ราวกับว่าทั้งคู่ไม่เคยมีอะไรกัน
เย่เชินหลินคลุมผ้าเช็ดตัวผืนนึงออกมา เดินถึงข้างเตียง เซี่ยชีหรั่นคุยกับเขาเสียงเบาว่า “คุณเย่คะ ฉันมีอีกเรื่องที่จำเป็นต้องคุยกับคุณให้ชัดเจน”
“พูดมา!”
“ฉันจะเชื่อฟังคำสั่งยอมขึ้นเตียงกับคุณ… แต่ฉันจะไม่ยอมคลอด…” เธอรู้สึกว่าคำนี้ยากที่จะพูดออกมา ชะงักไปครู่นึง แล้วจึงพูดต่อว่า “ไม่ช่วยคลอดลูกค่ะ”
เขาก็ไม่คิดจะให้ผู้หญิงแบบนี้คลอดลูกให้เขาอยู่แล้ว การคลอดลูกเป็นแม่คน ควรให้ผู้หญิงที่เหมาะสมเพียบพร้อมมารับหน้าที่
แต่เธอ เป็นได้แค่ของเล่นของเขาไปตลอดชีวิตเท่านั้น
“ไม่มีปัญหา ฉันจะให้หมอจีนจัดยาชุดให้เธอ ถึงเธอจะอยากท้อง ก็คงท้องไม่ได้”
นี่ถือว่าเขาเมตตากับเธอมากแล้ว อีกอย่างยาจีนก็มีผลกระทบกับร่างกายค่อนข้างน้อย
พอเขาพูดกับเธออย่างเยือกเย็นจบ ก็ก้มตัวลงไปหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมากดเบอร์อย่างคล่องแคล่ว เขาโทรหาหลินต้าฮุย บอกเขาช่วงบ่ายหลังดูห้องเสร็จให้ร่างสัญญาฉบับนึงมาส่งให้เขาที่ห้องเพนท์เฮาส์ของโรงแรม
เขาบอกเนื้อหาสัญญาคร่าวๆที่ตกลงกับเซี่ยชีหรั่นเมื่อสักครู่ให้หลินต้าฮุยฟังรอบนึง น้ำเสียงในคำพูดไม่แสดงความรู้สึกใดๆ
เซี่ยชีหรั่นยืนค้อมตัวอยู่ไม่ไกลเขา เธอรู้สึกดีที่เขาพูดโดยไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดแบบนี้ เธอต้องการแบบนี้ การแลกเปลี่ยนชัดแจ้งแบบนี้ ทำให้เธอคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าห้ามมีความรู้สึกใดๆ
นังผู้หญิงคนนี้ เห็นอยู่ชัดๆว่าถูกกระทำจนไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว ยังจะทำเข้มแข็งยืนอยู่ตรงนั้นอีก
เขาบอกแล้วว่าให้เธอเป็นผู้หญิงของเขา ทำไมเธอยังไม่ทำท่าทีอ่อนโยนและเชื่อฟังคำสั่งสักนิด
“อีกตั้งหลายชั่วโมงถึงจะไป เธอจะยืนอยู่ตรงนั้นไปตลอดหรือไง?” เขาถามเยือกเย็น
“ค่ะ คุณเย่”เธอตอบเฉยเมย
“นั่งลง เก็บแรงไว้!”
เธอฟังแล้วเหมือนเขาจะห่วงใยเธอนิดนึง แต่เธอไม่ต้องการความห่วงใยนี้
เธอไม่ได้ต่อต้าน และนั่งลงบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง
เย่เชินหลินกดเบอร์ภายในโรงแรม สั่งให้โรงแรมส่งอาหารขึ้นมา
ไม่นานนัก อาหารมื้อใหญ่ก็เตรียมเสร็จเรียบร้อย ผู้จัดการล็อบบี้ให้คนยกขึ้นมาวางเสิร์ฟไว้บนโต๊ะรับแขก
“เชิญรับประทานครับ! คุณเย่ คุณผู้หญิง”
“อืม!” เย่เชินหลินตอบรับ พวกเขาเดินออกจากห้องไป
เย่เชินหลินถือตะเกียบขึ้นมา เซี่ยชีหรั่นกลับนั่งนิ่งอยู่ ไม่ไหวติง
“จะให้ฉันป้อนเธอหรือไง?” เขาถามแบบรำคาญ เธอเลยหยิบตะเกียบขึ้นมา
หลังเพิ่งเสร็จกิจอย่างรุนแรงไป เธอไม่มีความอยากอาหารเลยจริงๆ ตะเกียบคีบผ่านจานกับข้าวไปมา เธอทานได้อย่างมากก็แค่ผักไม่กี่ชิ้น
“ทานเยอะหน่อย ฉันไม่ชอบลูบกระดูก” เขาพูดอย่างเย็นชา
คำพูดเหล่านี้เหมือนเขากำลังห่วงใยเธอ แต่ก็คิดได้อีกแบบว่าเขาทำเพื่อให้ตัวเองได้เสพสมให้มากขึ้นเท่านั้น
เธอไม่อยากอ่อนไหวจากความห่วงใยของเขา ไม่อยากถูกเขาพาเธอขึ้นสวรรค์แล้วผลักลงนรก ใจเธอมีแค่เสี่ยวจุนก็พอแล้ว
เธอทำตามความต้องการเขาด้วยการบังคับตัวเองให้กินมากขึ้นอีกนิดหน่อย
หลังอาหารเที่ยง ผู้จัดการล็อบบี้ส่งคนมาทำความสะอาดเก็บถาดอาหาร ตอนนั้นเป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว
สำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้วเป็นบ่ายที่ไม่มีประโยชน์เท่าใดนัก เพราะการอยู่ข้างเขาไม่ค่อยมีอะไรให้ทำเท่าไหร่นัก
ไม่เหมือนเมื่อก่อนนั้น ที่ถึงจะอยู่กันเงียบๆ แต่ก็มีความรู้สึกดีค่อยๆปีนป่ายขึ้นในใจ แต่นี่เธอรู้สึกแค่ว่าเวลาผ่านไปช้ามากเหมือนไม่มีวันสิ้นสุด
นี่แค่เพิ่งเริ่มเท่านั้น ไม่รู้ที่เขาบอกว่าไม่มีกำหนดนั้นจะสิ้นสุดเมื่อไหร่
เธอรอเวลาที่จะได้ออกจากห้องเพนท์เฮาส์นี้ จะไปไหนก็ได้ ขอแค่ไม่ต้องอยู่กับเขาตามลำพังก็พอ