สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 12 ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย

ตอนที่ 12 ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย
ใบหน้าของเจิ้งเห่าสับสนและถามเธออย่างสงสัย “ช่วยพูดเรื่องอะไร?”
“ไม่ใช่เธอเหรอ ที่ช่วยฉันพูดกับพ่อบ้านเหรอว่า ให้ฉันยูนิฟอร์มใหม่สองชุด?”
เซี่ยชีหรั่นถามเขาอีกครั้งและเขาก็เกาหัวตัวเอง เขาเป็นคนซื่อสัตย์มากคนหนึ่ง เขาส่ายหน้าและพูด “ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรกับน้าเลยด้วย เธอเข้าใจผิดแล้วแน่ๆ”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขาไม่ใช่คนโกหก และอดไม่ได้ที่จะสงสัย แล้วไม่งั้นจะเป็นใครไปได้?
นอกจากเขา ใครจะสามารถเปลี่ยนความคิดของพ่อบ้านได้ นอกจากคนนามสกุลเย่?
เป็นไปไม่ได้ นามสกุลเยว่ไม่มีทางจะเห็นอกเห็นใจอะไรแบบนี้ ถ้าเขามีความเมตตาสักนิด เขาจะไม่ยืนดูฟางลี่น่าตีเธอโดยไม่พูดอะไรเลยสักคำ
เธอยิ้มและพูดกับเจิ้งเห่าอย่างอ่อนโยน “เช่นนั้นฉันก็ขอบคุณเธอ เธอช่วยให้ฉันได้งานเย็บปักแล้ว”
เธอยิ้มและทำให้ใบหน้าของเจิ้งเห่าแดงทันทีและทำให้เขาไม่กล้ามองหน้าเธอ
เขาหัวเราะและพูดว่าไม่เป็นไร คิดจะกล่าวลา และมองไปยังด้านหลังของเธอราวกับว่าตัดสินใจที่จะไปหาพ่อบ้านแล้ว
เจิ้งเห่าดึงพ่อบ้านออกมาจากกลุ่มสาวใช้และกระซิบ “น้า!”
จ้าวเทียนอั้ยผู้ที่ไวต่อการได้ยิน ก็อดไม่ได้ที่จะใช้สายตามองไปที่เขา
“น้า ฉันมีเรื่องปรึกษาน้าเรื่องหนึ่ง”
“พูดมา”
“หลังจากนี้เป็นไปได้ไหมที่จะให้พนักงานรักษาความปลอดภัยและพนักงานและสาวใช้มากินข้าวด้วยกัน?” น้ำเสียงของเขาเบาลงอีกครั้ง
“ทำไม?”
“ฉัน…” เจิ้งเห่าพูดไม่จบ หน้าของเขาก็เริ่มแดง และทำให้พ่อบ้านเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไปชอบใครมา?” แม่บ้านถามด้วยท่าทางนิ่งๆ น้องสาวของเขาขอร้องให้เขาช่วยหาภรรยาให้เจิ้งเห่า ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยคิดเรื่องนี้ แต่วันนี้กลับแสดงท่าทีเช่นนี้ เขาเป็นเช่นนี้ก็ทำให้น้ามีความสุข น้ำเสียงเขาก็จริงจังขึ้น
“น้า เบาหน่อย ยังไม่ได้เริ่มต้นอะไรเลย ฉันยังไม่อยากพูด คุณตกลงในข้อเสนอของฉันให้โอกาสฉัน รอดูท่าทีก่อนแล้วเดี๋ยวฉันจะบอกคุณแน่นอน”
จ้าวเทียนอั้ยเช็ดโต๊ะอาหารยุโรปไปด้วยและฟังการสนทนาของพวกเขาไปด้วย
เธอมองใบหน้าของตัวเองด้วยพื้นผิวของโต๊ะ และคิดว่าคนที่เจิ้งเห่าชอบคงจะไม่ใช่เธอหรอกนะ?
แม้ว่าจะมีใครดูถูกเธอ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้ายอะไรที่จะมีคนมาชื่นชมเธอ
“เธอกลับไปก่อน!” พ่อบ้านพูดเสียงต่ำ
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนชุดมาแล้ว ความดีใจของพ่อบ้านก็ยังไม่หายไปและไม่ได้เลวร้ายอะไรกับเธอ
ในเวลาอาหารกลางวัน เขาได้เลือกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยสองคนและพนักงานอื่นๆทั้งหมดมากินข้าวกับสาวใช้
จ้าวเทียนอั้ยคิดในใจ ดูๆแล้วเจิ้งเห่ามีอิทธิพลต่อพ่อบ้านมากๆและพ่อบ้านยังมีอิทธิพลต่อคนผู้ที่จะขึ้นหรือจะลงอีกด้วย และถ้าฉันจะมีความไม่ชัดเจนกับเขา
เธอเหลือบมองเจิ้งเห่าอย่างเงียบๆ และก็รู้สึกว่าเขาได้มองมาทางเธอเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงถือจานข้าวและเดินบิดเอวและสะโพกไปทางเขา
แต่กลับคาดไม่ถึงว่า มองเห็นที่นั่งตรงนี้ของเธอว่าง เจิ้งเห่าก็เดินมาจากอีกด้านหนึ่งและนั่งที่ตำแหน่งเดิมของเธอ
ทันทีที่เจิ้งเห่านั่งลง ก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นว่า “อาหารบ้านเย่ของเราเธอคุ้นชินหรือยัง?”
เซี่ยชีหรั่นยิ้มหยักหน้าเบาๆและพูด “ชินมากๆ”
เจิ้งเห่าหยิบตะเกียบมาคู่หนึ่งและคีบหมูผัดมะระให้กับเซี่ยชีหรั่นและยังอธิบายอย่างตั้งใจ “มะระขมช่วยลดความร้อนในร่างกาย ฉันชอบกินตั้งแต่เด็กๆ ช่วงนี้อากาศร้อน เธอกินเยอะๆนะ”
จ้าวเทียนอั้ยเดินไปด้านหน้าอย่างอับอาย รู้สึกราวกับมีคนมาตบหน้าเธอ เมื่อเห็นรอยยิ้มของเซี่ยชีหรั่นเธอก็รู้สึกเกลียดชัง และดุด่าเธอภายในใจเป็นหมื่นๆครั้ง