สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 14 ใส่ร้าย

ตอนที่ 14 ใส่ร้าย
เธอเองก็ไม่กล้าจะพาดพิงหลานชายพ่อบ้านและต้องตอบคำถามของเขา เมื่อเธอไม่รู้ควรทำอย่างไร จ้าวเทียนอั้ยก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดเบาๆ “ลี่น่าก็แค่พูดตรงไปเล็กน้อยเธอเองก็โกรธ จริงๆเธอแค่อยากเตือนคุณ เธอหวังดีกับคุณนะ”
หลังจากจ้าวเทียนอั้ยพูดจบ เธอก็ขยิบตาให้ฟางลี่น่า คราวนี้เธอจึงเข้าใจได้ทันทีแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว เรื่องราวสกปรกของตระกูลเซี่ยมีใครไม่รู้บ้าง ไม่ได้พูดเรื่องนั้นแล้วว่า ที่เธอมีลูกตั้งแต่ยังไม่แต่งงาน เข้ามาในบ้านเย่ก็อ้อยคุณชาย อ้อยไม่สำเร็จ ก็ไปอ้อยคุณไห่ก่อนหน้านี้ ตอนนี้ก็เช่นกัน แม้แต่คุณก็ยังไม่พลาด”
ทุกคนที่อยู่ในโรงอาหารที่นั่งอยู่มีประมาณ20กว่าคน ไม่ว่าจะชายหรือหญิง ทุกคนจ้องมองไปยังเจิ้งเห่าและเซี่ยชีหรั่น
ผู้หญิงขี้อิจฉาจำนวนไม่น้อย ที่มองผู้หญิงที่สวยแล้วจะเกิดปัญหาภายในใจและมีความสมดุลทางด้านจิตใจที่พูดไม่ได้
ผู้ชายก็ถอนหายใจและคิดไม่รู้จบ รู้สึกว่าการหาภรรยาจะต้องหาที่ไม่สวยเกินไป ผู้หญิงที่ธรรมดาจะได้ไม่มีปัญหาเช่นนี้
ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อเมื่อฟางลี่น่าพูด แม่ว่าเธอมีความมุ่งมั่นมากขนาดไหน ก็ไม่สามารถนิ่งได้เมื่อมีคนมาใส่ร้ายเธอแบบนี้
เธอลุกขึ้นและพูดอย่างเยือกเย็น “คุณควรจะมีขอบเขตในการตีตราคน ถ้าไม่มีหลักฐานกรุณาอย่าพูดเรื่องไร้สาระ”
เมื่อเจิ้งเห่าได้ยินประโยคเหล่านั้นในใจเขาก็สงสัย เมื่อเขาเห็นเซี่ยชีหรั่นอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เขาคิดว่าถ้าหากเป็นจริง เธอก็ไม่ควรที่จะถูกถามในที่สาธารณะเช่นนี้
“ฉันไม่ได้พูดมั่วนะ ทุกคนก็รู้เรื่องนี้ ไม่เชื่อก็ลองถามเทียนอั้ย ถามซุนเหมิงเหมิง ใครจะไม่รู้บ้างล่ะ”
ไม่รู้ว่าความกล้าของหลิวเสี่ยวเจียวมาจากไหน เธอลุกขึ้นและพูดแทนเซี่ยชีหรั่น
“ลี่น่า เธออย่ามาพูดแบบนี้ ชีหรั่นเป็นคนดี เธอไม่ใช่คนแบบนั้น”
“โอ้ เธอเพิ่งรู้จักกันกี่วัน? พูดแทนกันซะแล้ว หรือว่าพวกเธอเป็นเหมือนกัน?” ฟางลี่น่าถามอย่างประชดประชัน หลิวเสี่ยวเจียวนิ่งและไม่ตอบโต้
ยังไม่ทันที่เซี่ยชีหรั่นจะตอบโต้แทนหลิวเสี่ยวเจียว เจิ้งเห่าก็ชี้ไปยังฟางลี่น่าอย่างจริงจัง “หุบปาก! เลิกพูดเรื่องไร้สาระ!”
จ้าวเทียนอั้ยรู้สึกว่าเรื่องราวนี้ก่อกวนได้พอสมควรแล้ว ชื่อเสียงของเซี่ยชีหรั่นก็เอากลับคืนไม่ได้แล้ว เธอจึงดึงกระโปรงของฟางลี่น่าและพูดเสียงเบา “ช่างเถอะลี่น่า กินข้าวเถอะ ทุกคนยังต้องทำงานด้วยกัน ยังต้องดูแลกัน อย่าขัดแย้งกันเลย”
หลังจากฟางลี่น่านั่งลง เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้กินข้าวต่อ วางจานข้าวไว้ที่โต๊ะ และเดินออกไป
เจิ้งเห่ารีบวิ่งตามออกไป ทันทีที่พวกเขาออกไป บทสนทนาภายในโรงอาหารก็เริ่มต้นขึ้น
“หรั่นหรั่น ที่พวกเขาพูดฉันไม่เชื่อ คนอื่นก็ไม่เชื่อ เธออย่าไปใส่ใจเลย”
“ฉันไม่เป็นไร เจิ้งเห่า ขอบคุณนะ คุณทำให้เขาขุ่นเคืองเพื่อช่วยฉัน ขอโทษจริงๆ หลังจากนี้ไม่ต้องพูดเพื่อฉันแล้ว นี่คือเรื่องของฉัน ฉันสามารถแก้ไขมันได้” หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นออกมาจากโรงอาหาร อารมณ์เธอก็ค่อยๆสงบลง
ความคิดและการกระทำของคนบางคนไม่มีทางเปลี่ยนได้ ไม่ต้องไปเดือดร้อนแก้ตัว แค่เธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไรก็พอแล้ว
วันหนึ่งเธอจะจากไป ทั้งหมดนั้นจะเป็นเรื่องราวของอดีต
“เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ฉันไม่กลัวพวกนั้นหรอก พวกนั้นไม่มีทางทำอะไรได้หรอก”
“อื้อ! ขอบคุณ!” เธอหยักหน้า แต่ภายในใจกลับคิด เจิ้งเห่า ในอนาคตหากมีโอกาสฉันจะตอบแทนคุณอย่างแน่นอน
ในเวลาที่อยู่ในบ้านเย่ ฉันไม่สามารถเข้าไปใกล้คุณได้มากนัก ฉันรู้ว่าเราเป็นเพื่อนกัน แต่พวกเขาต้องสร้างเรื่องอีกแน่ ฉันมีเรื่องที่ต้องทำและจะให้ผิดพลาดไม่ได้ ขอโทษด้วยจริงๆ
“เธอไปทำธุระเถอะ ฉันก็จะไปทำงานบ้านต่อ” เซี่ยชีหรั่นกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา