สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 122 สาวใช้ตัวแสบ 26

ตอนที่ 122 สาวใช้ตัวแสบ 26　
ถ้าไม่มีโอกาสอย่างนี้ก็ช่างมันเถอะ ตอนนี้เธอก็อยู่ในวิลล่าของเย่เชินหลิน เธอควรคิดหาวิธีใช่หรือไม่
เขาสามารถพัวพันกับผู้หญิงคนอื่นได้ ดูแล้วในส่วนนั้นมีความต้องการที่แข็งแรงมาก โม่เสี่ยวหนงเธอเป็นคนสวย รูปร่างดีเยี่ยม เพียงต้องให้ท่าดึงดูดซะหน่อย เขาอาจจะชอบก็ได้
เสียงภายในห้องของเย่เชินหลินยิ่งดังยิ่งมากขึ้น ผู้หญิงคนนั้นแสดงอารมณ์เหมือนแมวป่า ร้องเรียกคนในคฤหาสน์ทุกคนล้วนได้ยินกันอย่างชัดเจน
เซี่ยชีหรั่นไม่สามารถปิดบ้องหูของตัวเองได้ไหว เสียงนั้นที่ดังต่อเนื่องปกปิดเอาไว้ไม่อยู่
ในเวลานั้นภายในห้องนอนของเย่เชินหลิน ฟางลี่น่ากำลังยืนชิดประตูอยู่ เพื่อทำให้เย่เชินหลินพึงพอใจ ส่งเสียงร้องแน่นคล้ายเสียงเห่า
เย่เชินหลินนั่งอยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จัดการงานที่ทำไม่เสร็จในตอนกลางวันให้เสร็จ ทำเป็นหูหนวกไม่ได้ยินเสียงร้องตะโกนร้องของเธอ
ฟางลี่น่าร้องสักพัก แล้วแอบมองเย่เชินหลิน เธอไม่เชื่อ ผู้ชายมาดแมนแข็งแรงคนนี้ไม่สนใจการแสดงแทบเหมือนจริงของเธอเลยสักนิดเดียว
คิดถึงเรื่องที่เพิ่งเข้ามาในห้องของเขา เธอไม่เต็มใจอย่างมาก
“คุณชายค่ะ ทำไมไม่มาจริงๆ”เธอถามด้วยความกล้า
“ไม่สนใจ”เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา
“เธอยินดีที่จะร้อง พรุ่งนี้ฉันจะให้พ่อบ้านเพิ่มเงินให้เธอ สองพันเหรียญต่อเดือน ไม่ยินยอม ออกไปซะตอนนี้”
ฟางลี่น่าผิดหวังบ้างเล็กน้อย เดิมคิดว่าจะอุทิศร่างกายให้ได้ ใครจะคิดว่าต้องการให้มาแสดง
แต่เธอก็ไม่อยากยอมแพ้ ใจอยากให้มีโชคอยู่บ้าง คาดหวังส่งเสียงร้องแล้วจะทำให้คุณชายเกิดอารมณ์ จับเธอกดลงนอน เย่เชินหลินทำงานเสร็จแล้ว ฟางลี่น่ากำลังส่งเสียงร้องอยู่พอดี“เสียงสูง”
เขาปิดคอมพิวเตอร์ เดินเข้าไปหาเธอ ฟางลี่น่าดีใจเต็มไปด้วยความสุขทันที โอกาสมาถึงแล้ว
“เธอดึงคอตัวเองหน่อย ทำให้คอของเธอมีรอยแดงปรากฏขึ้นมา”เขาออกคำสั่ง
“เอะ”ฟางลี่น่ามึนงงๆเล็กน้อย คิดในใจ หรือว่าคุณชายมีงานอดิเรกที่พิเศษ ชอบฟังคนอื่นส่งเสียงร้องคราง หรือชอบดูคนอื่นทรมานตัวเองใช่ไหม เย่เชินหลินขมวดคิ้วอย่างใจร้อน ถ้าไม่เพื่อทำให้เธอคนนั้นทุกข์ทรมาน เขาขี้เกียจสนทนากับผู้หญิงโง่แบบนี้
“เคยเห็นรอยจูบไหม”เขาถามเธออย่างอดทน
“อืม อืม อืม เคยเห็น”
“เธอดึงตัวเองสองที ทำให้คนอื่นเห็นว่าเป็นรอยจูบ”
“อ่อ”เธอเข้าใจในที่สุด
ฟางลี่น่าดึงที่คอตัวเองจนปรากฏเป็นรอยสีแดงชัดเจน แล้วถามเย่เชินหลินอย่างสั่นๆ “คุณชาย คุณคิดว่าอย่างนี้ได้ไหมค่ะ”
“อืม ใส่เสื้อผ้า ออกไปได้แล้ว จำไว้ เรื่องเย็นวันนี้ไม่สามารถบอกใครได้ ถ้ามีคนถามเธอ เธอก็บอกว่าฉันนอนหลับแล้ว ถ้าคนอื่นรู้เรื่องนี้เข้า ฉันจะขับไล่เธอ”
ให้เธอออกไปแล้ว ฟางลี่น่ารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก
เธอตั้งใจเฉื่อยชา ตั้งใจเคลื่อนไหวทำท่าช้าๆอย่างสง่างามต่อหน้าเขา เย่เชินหลินแค่ชายตายังไม่มองเธอเลย
เช้าวันที่สอง เซี่ยชีหรั่นตื่นเช้าลุกขึ้นจากเตียงเป็นประจำทุกเช้า
เย่เชินหลินไม่ได้บอกสถานะของเธอในตอนนี้ไม่ได้เป็นสาวใช้ เธอรู้จักประมาณตัวเองยังทำตัวปกติเหมือนเดิม เดินไปเรียกเขาที่ประตู
“คุณเย่ ตื่นได้แล้วค่ะ”
เสียงพูดเธอเพิ่งจะลดลง เขาเปิดประตูออกมา สวมใส่ชุดออกกำลังกายสีม่วงอ่อน
ปรากฏกายมองดูสดชื่นมากทั้งตัว มองไม่เห็นร่องรอยมั่วโลกีย์เลยสักนิด เธอยังชื่นชมพละกำลังของเขาบ้างเล็กน้อย
เธอเพียงหันตามองไปที่เขา คิดได้ทันทีว่าไม่ควรมองเขาโดยตรง ก้มหน้าลงต่ำ หลีกทางให้เขาเดิน
เขาไม่พูด ก้าวเท้าหนึ่งก้าวมาทางเธอ เพียงแค่หนึ่งก้าว ระยะห่างของสองคนเข้าใกล้กันมากแล้ว
เขาเข้ามาใกล้ เธอมีความรู้สึกที่โดนกดขี่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ
เขาเหยียดนิ้วชี้ที่เรียวยาวเกี่ยวคางของเธอ เธอถูกบังคับให้เงยหน้ามองเขา ในตาเธอมีเส้นเลือดฝอยสีแดง แสดงว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้นอนหลับดี คุณอิจฉาไหม นังผู้หญิงใจร้าย
เขามองใบหน้าซีดเผือดของเธอมีสีม่วงเข้มเห็นในทันที ดูอย่างละเอียด เป็นรอยตบพิมพ์ฝ่ามือ รอยตบที่ชัดเจนทำให้เย่เชินหลินมีความรู้สึกเศร้าอยู่ภายใน สีหน้าดูหน้าเกลียดเล็กน้อย
“ใครตบ”เขาขมวดคิ้วถาม
เซี่ยชีหรั่นยิ้มอ่อน พูดน้ำเสียงเบาๆ “คุณส้ง”
เธอไม่ปกปิดแทนเธอ และไม่พูดโกหกที่เธอไม่ได้ถูกตบ ส้งหลิงหลิงออกจากเย่เชินหลินเป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีความสุข
เขาเจ็บแปลบที่หัวใจแทรกขึ้นมา แล้วใจของเขาก็เย็นชาแข็งขึ้นมาอีกครั้งในทันที
เธอเป็นทุกข์ทำเพื่อผู้ชายคนอื่นอย่างมีความสุข เขามารักเธอ ไม่คิดว่าเป็นการมารยาหญิงไหม
ไม่อยากให้เธอมองเห็นความคิดที่แท้จริงในใจของเขา เขาพูดซ้ำ น้ำเสียงเย็นชาชัดเจนขึ้น
“หลิงหลิงเมื่อวานไม่ได้กินข้าวหรือ แรงมือตบเบาไปนิด”
เธอมองเขาอย่างตกใจ ในใจอาจจะยังคาดหวังว่าเขามีบางสิ่งที่ไม่ยินดีต่อส้งหลิงหลิง แต่เขาไม่เพียงไม่มี ความหมายของคำพูด ยังโกรธที่เธอโดนตบเบาไป
ภายในใจขื่นขมทุกข์ตรม บนใบหน้าเธอกลับมีรอยยิ้มเล็กน้อย ไม่พูดอะไรอีก