สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่132 สาวใช้ตัวแสบ 36

ตอนที่132 สาวใช้ตัวแสบ 36
เธอเริ่มรู้สึกได้ว่าความน่ารักของจิ่วจิ่วนั่นเองที่ทำให้เขามีความสุขได้ขนาดนั้น ในใจก็รู้สึกขมขื่นขึ้นมาเล็กน้อย คงเป็นเพราะจิ่วจิ่วเหนือกว่านิดนึง เซี่ยชีหรั่นเองก็ยังไม่เคยทำให้เขามีดีใจได้ขนาดนี้เลย
จิ่วจิ่วถือโอกาสนี้ ยิ้มออเซาะ
“คุณเย่ แบบนี้คุณก็ไม่โกรธฉันแล้วใช่ไหมคะ คุณนี่ช่างเยี่ยมจริงๆ！ชีหรั่น เธอค่อยๆกินนะไม่ต้องรีบ เดี๋ยวฉันค่อยกลับมาจัดการเก็บชามเก็บตะเกียบนะ”พูดจบ เธอไม่รอฟังเย่เชินหลินจจะว่าอย่างไร วิ่งแจ้นหนีไปทันที
เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับจิ่วจิ่วต่อยังไงดี เธอดันหนีไปแบบนี้ ก็เข้าทางเขาพอดี
พอเธอไปแล้ว ในห้องก็เงียบสงัด
เขายืนอยู่ในที่ที่ห่างจากเตียงไม่มากนัก จ้องมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างมีเลศนัย ตั้งแต่ใบหน้าเลือดฝาดอมชมพูของเธอ จนมาถึงลำคอที่เมไปด้วยรอยจูบที่แดงระเรื่อ เลื่อนลงมาที่หน้าอก……
สายตาของเขาแบบนี้ทำให้เธอเริ่มหวาดกลัว เธอรีบเดินไปที่โต๊ะหัวเตียง และหยิบโจ๊กข้าวโอ๊ตขึ้นมา หวังที่จะแกล้งทำเป็นกินสักคำสองคำ
เขากลับก้าวไปยังปลายเตียงอย่าช้าๆ นั่งลงและพูดเสียงเบาว่า“วางโจ๊กลง มานี่！”
น้ำเสียงนั้นมีความคล้ายกับว่าเรียกลูกหมาอยู่เล็กน้อย เธอถอนหายใจในใจพลางวางโจ๊กในมือลงและค่อยๆเดินไปหาและนั่งลงข้างเขาอย่างเชื่อฟัง เขายื่นมือมาโอบเธอไว้ ทั้งตัวเธอก็เข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขาทันที
เธอไม่ส่งเสียงออกมาแต่อย่างใด แต่ในใจกลับถูกการกระทำของเขาทำเอาซะสะดุ้งสุดตัวทันที เสียงแผ่วเบาของเขาที่อยู่ข้างใบหูเธอนั้นทำให้เธอรู้สึกว่าหัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ลมหายใจของเขาแผ่วอ่อน และเอ่ยถามเธอเบาๆว่า “ได้ยินว่าเธอคิดว่าเรื่องบนเตียงเป็นเรื่องที่ทำแล้วเธอไม่รู้สึกอะไรเลยงั้นหรอ？”
ในขณะที่พูดอยู่นั้น ริมฝีปากและลิ้นของเขาก็ค่อยๆละเลงไปยังใบหูของเธอ ไอร้อนที่แผ่ออกมาจากเขาราวกับว่ากำลังปลุกเร้าเธอยังไงยังงั้น
เธอคิดว่าเขาจะไม่ได้ยินประโยคนี้ที่เธอพูดซะอีก ในเมื่อเธอไม่ได้พูดเสียงดังขนาดนั้น โสตประสาทการได้ยินของเขาช่างน่าทึ่งเกินไปแล้ว
“แบบนี้ รู้สึกอะไรไหม？”เขาขบที่ติ่งหูของเธอพลางงึมงำถาม
แน่นอนว่าเธอไม่กล้าที่จะบอกว่าไม่รู้สึกอะไร รีบพูดอู้อี้ออกมา “อื้อ รู้สึกแล้ว”
“แบบนี้ล่ะ？”มือของเขาเริ่มชอนไชเข้าไปในใต้ผ้าที่ห่อหุ้มตัวเธออยู่
“อื้ม รู้สึกค่ะ”เสียงพึมพำของเธอฟังดูเคลิบเคลิ้มขึ้น
ไม่สามารถที่จะขัดขืนเขาได้ เธอทำได้แค่ปล่อยไปตามเขา เมื่อเขาพอใจแล้ว เขาก็คงจะยอมปล่อยเธอ
เขามีความคิดที่อยากจะจัดการกับเธอหนักๆอีกสักรอบ แต่ว่าเมื่อฟังแล้วเธอราวกับกับลูกแมวหงอยยังไงยังงั้น เขาจึงแกล้งหยอกเธอไปอย่างนั้นถามเธอด้วยเสียงแหบพร่า “ต่อไปยังจะกล้าพูดว่ามีความรู้สึกอะไรอีกไหม？”
เธอรีบส่ายหัว
“ไม่พูดแล้ว ไม่พูดแล้วจริงๆ”
“ถ้างั้นควรพูดว่าอย่างไรล่ะ？”
“เอ่อ……”เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก หน้าแดงพูดอย่างลำบาก“ฉันจะพูดว่า เรื่องบนเตียงนั้นฉันมีความรู้สึกค่ะ มีความรู้สึกมากๆเลย มันทำให้…..ให้…….ให้ ”เธอไม่กล้าพูดออกมา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เห็นหน้าของเธอ แต่ก็รู้ได้ว่าเธออายขนาดไหน　　
ใจเขาเริ่มตื่นเต้น เขาจึงก้มไปบรรจงจูบมีริมฝีปากเธอ
ครั้งนี้ไม่ได้เกรี้ยวกราดรุนแรงมากนัก แต่ราวกับว่าต้องการจะทะนุถนอมเธอไว้ เขาค่อยๆบรรจงจูบ การที่เขาจูบเธอแบบนี้ทำเอาเธอรู้สึกหวั่นไหวไปโดยไม่รู้ตัว
แต่ทว่าในขณะที่เธอและเขากำลังดื่มด่ำ เธอพลางคิดว่าเขาคงไม่ได้จูบแค่เธอเท่านั้น ไม่รู้ว่าเขาเคยจูบกับผู้หญิงแบบนี้มากี่คนแล้ว แค่คิดในใจเธอก็จ็บแปลบ
รู้สึกราวกับว่ากลีบริมฝีปากที่อ่อนนุ่มกลับแข็งทื่อขึ้น การเคลื่อนไหวของเขายิ่งอ่อนโยนนุ่มนวลมากขึ้น พลางใช้ลิ้นรุกเข้าไปทำให้เธอเพลิดเพลิน
จูบไปเรื่อยๆ ร่างกายของเขาเริ่มร้อนผ่าวขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เธอเองก็เช่นกัน
“ไปกินอาหารกลางวันเถอะ จัดการกินของพวกนั้นให้หมด ห้ามเหลือแม้แต่เม็ดเดียวไม่งั้นฉันจะลงโทษเธอ！”เสียงของเขาทุ้มพร่า ถึงแม้ว่าเธอจะเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงแต่เธอก็รู้ดีว่าเพียงแค่เขาต้องการ เธอก็จำเป็นจะต้องให้ เธอคิดว่าเขาจะไม่สนว่าเธอจะรู้ลึกเหนื่อยล้าหรือไม่
คิดไม่ถึงว่าพอถึงเวลาเข้าจริงๆเขากลับยอมปล่อยเธอ เธอไม่ใช่แค่ของเล่นของเขางั้นหรอ？ทำไมเขาไม่ทำตามความต้องการของตัวเอง แต่จะตามใจเธอ？
และยังเมื่อครู่ที่เขาให้ส้งหลิงหลิงมาคุกเข่าขอขมาเธอ
เธออยากที่จะเกลียดผู้ชายคนนี้ไปทั้งชีวิต แต่เมื่อได้เห็นสิ่งที่ทำเพื่อเธอนั้นมันทำให้เธอเกลียดเขาไม่ลง หรือว่าเธอจะอ่อนไหวเกินไป？
ใช่ เป็นเพราะเธออ่อนไหวเกินไป ตั้งแต่เล็กจนโตคนที่ทำดีกันเธอก็มีแค่ไม่กี่คน
เธอพูดกับตัวเองว่ามัน ไม่ได้เกี่ยวกับความรัก ก็แค่ความซาบซึ้งเท่านั้น เขามีผู้หญิงตั้งมากมายขนาดนั้นไม่มีทางจะมารักเธอได้ และเธอเองก็ไม่มีทางที่รักเขาได้เช่นกันเธอยังคงจะรักโม่เสี่ยวจุนตลอดไป คนอื่นไม่ว่าจะดีกับเธอยังไงก็ตาม แต่จะอบอุ่นเหมือนกับโม่เสี่ยวจุนที่คอยดูแลเคียงข้างเธอมาเป็นเวลาเกือบ20ปีได้ไหม？
พอนึกถึงโม่เสี่ยวจุนเธอคิดถึงเขาที่ตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่ใต้ผืนดิน ไม่มีโอกาสที่จะได้เห็นโลกภายนอก ไม่สามารถที่จะได้สัมผัสกับแสงแดด อากาศ และไม่สามารถจะสูดดมดอกไลแล็คที่เขาชอบได้อีกต่อไป เธอถูกความโศกเศร้าครอบคลุมจิตใจอีกครั้ง