สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 139 สาวใช้ตัวแสบ 43

ตอนที่ 139 สาวใช้ตัวแสบ 43
ตะเกียบที่เซี่ยชีหรั่นใช้คีบอาหารหยุดนิ่ง จับมือของจิ่วจิ่วขึ้นมาดูด้วยความห่วงใย
“ดูมือเธอสิ หยาบกระด้างขึ้นเยอะเลย พ่อบ้านนั่นรังแกเธอ ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉัน ครั้งที่แล้วคุณเย่พูดไปทีนึงแล้ว ว่าไม่ให้เธอทำงานหนัก เขาก็รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วนี่ ฉันคิดว่าเขาจะทำตามซะอีกคาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเป็นพวกรังแกอ่อนแต่กลัวแข็งแบบนี้ เธอก็อย่าไปยอมเขานะ ชนไปเลย แต่ถ้าทนไม่ไหวจริงๆเธอก็แอบไปบอกคุณเย่เลยสิ ที่จริงแล้วเขาก็ไม่เลวนะ เขาช่วยเธอทวงคืนความยุติธรรมได้แน่นอน”
เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าจิ่วจิ่วจะเสียเปรียบ เธอจึงตั้งหน้าตั้งตาตักเตือนเธอแต่ยัยนี่กลับไปโฟกัสเรื่องที่เซี่ยชีหรั่นชมเย่เชินหลิน
“อุ๊ยๆๆ เส่ยวเซี่ยเขาก็ไม่เลวนะ ……ฮ่าฮ่าไม่เลวยังไงหรอ？ห๊ะ？”เธอพูดไปพลางจงใจกวาดสายตามองไปที่รอยจูบที่ลำคอของเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง เธอบ่นเบาๆ “พูดอะไรไร้สาระ”
“ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรไร้สาระสักหน่อยนี่ ฮ่าฮ่า ดูสิดูสิ หน้านี้แดงหมดแล้ว ร้อนตัวนะเราอะ”
“ขี้เกียจคุยด้วยและ”เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าก้มตาเขิน ปล่อยมือของจิ่วจิ่วไป ทำเป็นตั้งหน้าตั้งตากินข้าว
เมื่อกินเสร็จ จิ่วจิ่วก็เก็บถาดข้าวออกไป ไม่นานเธอก็กลับมาเคาะประตูอีกครั้ง
“เชิญค่ะ！”
ครั้งนี้จิ่วจิ่วไม่ได้มาเพียงคนเดียวเธอพาหมอห่าวมาด้วย
เซี่ยชีหรั่นมองไปยังถ้วยกระเบื้องที่วางอยู่บนถาดที่อยู่ในมือของจิ่วจิ่ว กลิ่นยาจีนฟุ้งมาเข้าจมูกเธอ เธอเริ่มขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
“ชีหรั่น นี่คือหมอห่าว คุณเย่สั่งมาให้เตรียมยาจีนเพื่อบำรุงร่างกายให้เธอ ต่อไปนี้ทุกครั้งหมอจะเป็นคนนำยามาให้เธอ ส่วนฉันก็อาจจะตามมาด้วย”
“อ่อ ขอบคุณค่ะ！”เซี่ยชีหรั่นนึกขึ้นได้ว่ายานี้คงจะเป็นยาที่เย่เชินหลินเรียกว่ายาคุมกำเนิดในยาจีนสินะ
แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะให้หมอกับจิ่วจิ่วมาด้วยกัน จุดประสงค์นี่คือเพื่อปกป้องเธอเหรอ หรือว่ากลัวว่าเธอจะตั้งครรภ์ลูกของเขากันแน่？
เธอพบว่าความคิดตัวเองนั้นอยู่ดีๆก็มีแต่เขาโดยไม่รู้ตัว เซี่ยชีหรั่นรีบบอกตัวเองว่าไม่ต้องคิดอะไรแล้ว
ไม่ว่าเขาจะดีกับเธอหรือไม่ก็ตาม เธอก็จะต้องมีความสุข จะมีความคาดหวังหรือเฝ้ารอไม่ได้ ละก็จะมีความไม่พอใจหรือความผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด
เธอรับยามาจากจิ่วจิ่ว ถือโอกาสขณะที่ยังร้อน ภายใต้การจับจ้องของเขาทั้งสองดื่มรวดเดียวหมดเกลี้ยง
“รบกวนด้วยนะคะหมอ”เซี่ยชีหรั่นพูดกับหมอห่าว
“มันเป็นสิ่งที่ผมควรทำอยู่แล้วครับ”หมอห่าวพูดอย่างเกรงใจ พูดจบมองมายังเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง พลางคิด มองดูแล้วเด็กผู้หญิงคนนี้ไม่เลวเลยทีเดียว ดูมีอร่าม มีน้ำมีนวล
ณบ้านแห่งนี้มันไม่มีความลับอะไรอยู่แล้ว และส่วนเรื่องของเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นนั้นไม่ช้าก็เร็วทุกคนก็ต้องรู้อยู่ดี หมอห่าวยังคงสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งคือ เขาดีกับเธอขนาดนี้ แล้วทำไมถึงไม่ยอมให้เธอมีลูกล่ะ？
จะคิดเผื่อคู่หมั้นหรอ？ก็ไม่เหมือน เพราะได้ยินมาว่าเขาค่อนข้างที่จะเย็นชาและเหินห่างกับคู่หมั้น
“หมอห่าวคะ คุณอย่าเป็นแบบนี้ต่อไปหรอคะ？ทำไมคุณถึงมองเซี่ยชีหรั่นแล้วเหม่ออย่างนั้นล่ะคะ มองฉันคุณไม่เห็นรู้สึกอะไรเลย ทำแบบนี้มันช่างทำร้ายจิตใจฉันมากนะคะคุณรู้ไหม？”จิ่วจิ่วแบ้ปากพูดเรียกสติ หมอห่าวถึงรู้สึกตัว เขายิ้มพูดพลางกรุ้มกริ่ม “ผมแค่ดูสีหน้าของเธอเฉยๆน่ะครับ”
“อ่อใช่แล้ว！”เหมือนว่าจิ่วจิ่วจะนึกอะไรขึ้นได้ จึงหันไปถามคุณหมอ “หมอห่าวคะคุณดูจากสีหน้าเธอแล้วเหมือนไม่เหมือนคนท้อง？”
“หึหึอันนี้หมอเองก็ดูไม่ออกเหมือนกัน ไปกันได้แล้วยัยคนนี้หนิ”หมอห่าวล้อเล่นจบก็เดินจ้ำอ้าวออกไปทันที
“ชีหรั่น ฉันขอตัวก่อนนะ เธอพักผ่อนเถอะ ช่วงนี้เธอต้องพักผ่อนเยอะๆนะ เผื่อว่าเกิดมีน้องเย่น้อยขึ้นมา ฮ่าฮ่า อย่าหักโหมมาก จนเหนื่อยเกินไปล่ะ”
เซี่ยชีหรั่นอมยิ้ม“เธอไปได้แล้ว”
เธอนอนอยู่บนเตียงได้เพียงครู่นึง ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงเคาะประตู จิ่วจิ่วอีกแล้ว
เธอพึ่งพบว่าแท้จริงแล้วการที่มีคนคอยดูแลข้างกายมันไม่ได้เป็นเรื่องที่ดีเสมอไป ยัยนี่ดันเข้ามาขัดจังหวะเธอที่กำลังนอนคิดเรื่องในสมัยเด็กของโม่เสี่ยวจุนพอดี
พักนี้เพียงแค่เธอหลับตาลงก็จะนึกถึงความทรงจำเก่า รายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่เคยตกหล่นไปกลับนึกขึ้นมาได้เกือบหมด
ทุกครั้งที่เธอนึกถึงเรื่องเหล่านั้น เธอก็จะหวังแค่เพียงให้ห้องเงียบสงัด ไม่ถูกรบกวนจากภายนอกจดจ่อตั้งใจอยู่กับการนึกย้อน มีเพียงแค่อย่างนี้เท่านั้นเธอถึงจะสามารถเห็นใบหน้าของโม่เสี่ยวจุนได้อย่างชัดเจน
วันนี้มีบางอย่างที่ผิดแปลกไป หลายครั้งที่ภาพของโม่เสี่ยวจุนว้อนทับขึ้นมาด้วยภาพของเย่เชินหลิน
จิ่วจิ่วเข้าประตูมา ตามหลังมาด้วยหลินหลิงผู้ช่วยของเย่เชินหลินที่มีใบหน้าเคร่งขรึม
เซี่ยชีหรั่นจำผู้หญิงที่หวีผมเรียบสั้นคนนี้ได้ดี ครั้งที่แล้วท่าทางที่หยิ่งของเธอนั้นจึงยากที่จะทำให้เซี่ยชีหรั่นลืมเธอได้ลง
“สวัสดีค่ะคุณเซี่ย คุณเย่ให้ฉันซื้อเสื้อผ้าเหล่านี้มาให้คุณนะคะ”น้ำเสียงของหลินหลิงฟังดูแล้วห่างเหิน และดูเย่อหยิ่ง