สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่288 สาวใช้ตัวแสบ 192

ตอนที่288 สาวใช้ตัวแสบ 192
“คุณหนูส้ง เชื่อฟังที่ฉันพูดเถอะ บินไปเลย ฉันหวังดีกับคุณจริงๆ ฮ่าๆ” พูดเสร็จ เธอก็วิ่งไปหาเซี่ยชีหรั่นแล้ว
“ชีหรั่น เป็นไงบ้าง เมื่อกี้คุณชายเย่ได้จูบปากน้อยๆของเธอไหม?” เธอถามอย่างล้อเลียน น้ำเสียงไม่ถือว่าเบา ส้งหลิงหลิงที่อยู่ข้างหน้า เย่เชินหลินที่อยู่ข้างหลังต่างก็ได้ยิน
“อย่าพูดไปเรื่อย ไม่มี” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างปากแข็ง
“งั้นก็จูบตรงส่วนที่อื่นตรงไหน?” จิ่วจิ่วถามอีก เธอไม่เชื่อหรอก หากไม่จูบแล้วทำไมเธอถึงหน้าแดงขนาดนี้?
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี อึดอัดยิ่งนัก ตอนนี้เย่บางคนที่ดับไฟสวาทลงได้แล้วก็เดินมาถึง พูดด้วยเสียงเรียบเฉยว่า “เธอสนใจคนอื่นเขาจูบกันที่ไหนมากหรือ? ตั้งใจรอคนหล่อรวยอะไรของเธอคนนั้นก่อน เมื่อถึงตอนนั้นเดี๋ยวเธอก็จะรู้เอง”
คำพูดเดียวของเย่เชินหลิน พูดจนจิ่วจิ่วหน้าแดงเป็นลูกตำลึง และไม่กล้าล้อเลียนเซี่ยชีหรั่นอีก
เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินสบตากัน ในดวงตาของเขาแฝงไปด้วยความรักและเอ็นดูเธอ ความหอมหวานค่อยๆเบ่งบานในใจเธอ ยิ่งทำให้รู้สึกทิวทัศน์โดยรอบงดงามไปหมด
พวกเขากลับมายังวัดใหญ่ที่มาตั้งแต่แรก อาหารเจมื้อเที่ยงล้วนจัดเตรียมไว้หมดแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีก็กำลังรอพวกเขา
ในขณะที่กำลังทานข้าว มือถือของเย่เชินหลินก็ดังขึ้น มีข่าวมา เขาเดาว่าคงเป็นหลินต้าฮุยส่งมารายงานความคืบหน้าเรื่องของหวีซานซาน แล้วก็ไม่ผิด หลินต้าฮุยบอกว่า ผู้บ้านกับลูกของพ่อครัวเลี่ยวได้หาเจอตัวในโกดังร้างแล้ว และหวีซานซานก็ถูกจับไปขังไว้แล้ว
“ทำได้ดีมาก”เขาตอบเสร็จแล้ว มองดูเซี่ยชีหรั่น แล้วก็ไม่พูดอะไร
เมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว พระอาจารย์ในวัดก็พูดว่า สีกาหลายท่านเดินขึ้นเขามาคงเหนื่อยกันแล้ว เตรียมห้องรับแขกให้พวกเขาได้พักผ่อนหลายห้องหน่อย
ความหมายของฝู้เฟิ่งหยีก็คือ เรียกให้เย่เชินหลินก็ได้พักผ่อนสักหน่อย เขาบอกว่าไม่ต้อง ตนเองออกไปเดินเล่นก็พอ
เมื่อพวกเขาต่างก็พักผ่อนแล้ว เย่เชินหลินออกมาจากวัดใหญ่คนเดียว ทำเป็นเดินเล่นอย่างสบายอารมณ์ ที่จริงสายตาของเขามองไปยังวัดเล็กที่มีไว้เสี่ยงเซียมซี
การมาของเขา หลวงจีนเฒ่าไม่แปลกใจเลยสักนิด เพียงยิ้มแล้วพูดว่า “เชิญนั่งสิโยม”
เย่เชินหลินก็ไม่เกรงใจ คุกเข่าลงก้มกราบ ท่าทางจริงใจ เขย่าเซียมซี เขย่าเซียมซี
ยังไม่ทันได้ไปเก็บเซียมซีที่หล่นลงพื้นขึ้นมา หลวงจีนเฒ่าก็พูดขึ้นมาก่อนว่า “อามีทอฝอ โยมกำลังตกอยู่ในห้วงแห่งความสับสน มีความสงสัยมากมาย ปล่อยวางดีกว่า”
เย่เชินหลินอึ้งอยู่แปบนึง แล้วก็ยังคงก้มลงไปเก็บเซียมซีขึ้นมา ตนเองไม่ได้ดู เอายื่นให้หลวงจีนเฒ่าเลย
“โยมอยากถามอะไร?” หลวงจีนเฒ่ายังคงถามคำถามนี้
ถึงแม้จะดูน่าอาย แต่เย่เชินหลินก็ถามตรงๆว่า “คู่ครอง”
หลวงจีนเฒ่าพยักหัว มองดูเซียมซี แล้วพูดว่า “เมื่อมังกรกับหงส์รู้ใจกันอย่าสงสัยอะไรง่ายๆ ให้อภัยเพื่อจะได้มาซึ่งบุญบารมี และเป็นรากฐานแห่งความเป็นมงคล”
“พระอาจารย์ช่วยอธิบายด้วยสิครับ” เย่เชินหลินพูดขึ้น
หลวงจีนเฒ่าก็พยักหน้าอีก ค่อยๆพูดขึ้นว่า “ประโยคที่หนึ่ง มังกรกับหงส์รู้ใจกัน พูดถึง คนที่โยมตามจีบ อีกฝ่ายรู้แล้ว
ประโยคที่สอง อย่าสงสัยอะไรง่ายๆ พูดถึง กับปัญหาเรื่องนี้ ก็ไม่ต้องไปตั้งข้อสงสัยอะไรอีกแล้ว ประโยคนี้ต่อจากประโยคก่อนหน้า
ประโยคที่สาม ให้อภัยเพื่อจะได้มาซึ่งบุญบารมี พูดถึง ถึงแม้อีกฝ่ายจะรู้ถึงความในใจคุณแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีปัญหานิดหน่อยที่เป็นอุปสรรคต่อการสานสัมพันธ์ของพวกคุณทั้งสอง จะต้องทำคุณความดีเพื่อแก้ไขอุปสรรคนี้
ประโยคที่สี่ เป็นรากฐานแห่งความเป็นมงคล พูดถึง บุญกุศลนี้เป็นความมงคลเริ่มต้น ต่อไปจะค้ำจุนคนทั้งสอง”
เมื่ออธิบายเสร็จ หลวงจีนเฒ่าก็ยื่นเซียมซีให้กับเย่เชินหลิน ให้เขาได้ดูด้วยตาตัวเอง
เย่เชินหลินมองดูเซียมซีนั่นแล้วนิ่งพักหนึ่ง ในใจคิด คนที่เขารัก ผู้หญิงคนนั้นรู้แล้วจริงๆหรือ? เขาก็ไม่อยากที่จะสงสัยในตัวเธอง่ายๆแบบนั้น เพียงแต่ในใจเธอมักมีแต่คนอื่น ปล่อยว่างคนอื่นไม่ได้ ให้เขาไม่สงสัย จะง่ายแบบนั้นหรือ
หลวงจีนเฒ่ายังคงสังเกตท่าทางของเย่เชินหลิน เขามองออกว่าคนคนนี้เป็นคนที่มีความคิดเป็นของตัวเอง กับคนแบบนี้ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์ ต้องอาศัยตัวเองค่อยๆคิดได้เอง
กลัวเพียงว่าเมื่อรอถึงวันที่เขาคิดเองได้ สีกาคนนั้นอาจจะไม่ได้รออยู่ที่เดิมแล้ว
หลังจากที่เย่เชินหลินเอาเซียมซีคืนให้หลวงจีนเฒ่าแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมองดูวัดนี้ ช่างดูเก่าแก่มากแล้วจริงๆ
“พระอาจารย์ ผมอยากทำบุญ ท่านสามารถเอามาซ่อมแซมที่นี่ และก็สามารถเอาไปบริจาคให้กับทุกคนที่ขาดแคลน เป็นความตั้งใจของผม” พูดจบ แล้วก็ล้วงปากกากับกระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้วเซ็นชื่อ เขียนว่าบริจาคสองแสน ผู้บริจาคเย่เชินหลิน
“พระอาจารย์ ท่านเก็บกระดาษนี้ไว้ให้ดี จะมีคนมาแลกเป็นเงินสดให้ท่านเอง”
“อามีทอฝอ ขอบใจโยม” ถึงเย่เชินหลินจะเขียนไว้เพียงข้อความในกระดาษ หลวงจีนเฒ่าก็ไม่ได้มีความระแวงใดๆเลย รับไว้อย่างยินดี ขอบใจอย่างจริงใจ
ออกมาจากวัดเล็กแล้ว เย่เชินหลินก็ยังคงเดินเล่นต่ออีกพักหนึ่ง แล้วถึงกลับมายังวัดที่แม่กับเซี่ยชีหรั่นพวกเขาพักผ่อนกัน หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมา ก็ลงจากดอยไปด้วยกัน