สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 30  ชิดใกล้​

ตอนที่ 30  ชิดใกล้​
“ขอบคุณค่ะ! ฉันขอโทษที่ทำให้คุณต้องเดือดร้อน” เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าเธอโกรธ​ ทำไมเขาถึงได้คิดว่าเธอรบกวนกันล่ะ คือเธอนั้นต้องทำตามที่เย่เชินหลินสั่งมิใช่หรือไง
เซี่ยชีหรั่นนั่งพิงหลังลงไปบนเก้าอี้​  หลินหลิงลงมือเปลี่ยนผมตรงยาวสลวย​ของเธอให้เป็นทรงสวยงาม​ แล้วตกแต่งด้วยเครื่องประดับแบบชุดเดียวกันกับสร้อยคอของเธอ
“เสร็จ​แล้ว​ ไปพบคุณเย่กับฉัน!” หลินหลิงพูดเสร็จก็เดินจากไปทันที
แม่บ้านก็ไล่ตามหลังไป​ เซี่ยชีหรั่นก็วิ่งตามไปด้วยรองเท้าส้นสูงและพยายามอย่างยิ่งที่จะตามให้ทัน
หลินหลิงเดินไปหยุดตรงที่ประตูห้องออกกำลัง​กาย​ แม่บ้านได้ช่วยเปิดประตูเธอ เธอเดินอย่างขรึมเข้าไปด้านในและกล่าวออกมาสั้น ๆ หน้าลู่วิ่งของเย่เชินหลินว่า “งานที่คุณมอบหมายเสร็จเรียบร้อย​แล้วค่ะ!”
เย่เชินหลินหยุดวิ่งและใช้สายตาที่เย็นชามองอย่างสำรวจความเรียบ​ร้อย​ไปที่เซี่ยชีหรั่น​ตั้งแต่หัวจรดเท้าความชื่นชมในดวงตาของเขาก็ฉายขึ้นมา
เหล่าสาวใช้ทั้งหลายก็มองไปที่เซี่ยชีหรั่นเช่นกัน​ และสายตาที่อิจฉาริษยาและความเกลียดชังทุกอย่างก็มารวมอยู่ที่เธอ จิ่วจิ่วเองอดไม่ได้ที่จะเอ่ยชมเธอออกมา”ชีหรั่น​ เธอช่างสวยมากเหลือเกิน​”
หลิวเสี่ยวเจียวเองก็กล่าวออกมาเบาๆว่า​  “ใช่ใช่​ เธอดูงดงามมาก”
แม่บ้านแกล้งไอในลำคอ​ และทุกคนก็ได้ปิดปากเงียบ
เย่เชินหลินมองที่หลินหลิงแล้วพูดว่า “ก็ไม่เลว​ คุณไปทำงานอื่นต่อได้”
“ค่ะคุณเย่!”
เนื่องจากเซี่ยชีหรั่นนั้นคิดว่าเขาให้เธอเข้ามาในนี้​ คิดว่าคงจะต้องยืนอยู่ที่นี่เพื่อรับใช้เย่เชินหลินเหมือนกับสาวใช้คนอื่น ๆ
ทันทีที่เธอเพิ่งจะไปหยิบถาดผ้าขนหนู​ ก่อนที่เธอจะได้ขยับตัวเย่เชินหลิน​ก็บอกแม่บ้านว่า: “ฉันต้องการอยู่​คนเดียวคิดอะไรสักหน่อย​ คุณพาพวกเขาไปทานอาหารเช้าได้!”
“ค่ะคุณเย่!” แม่บ้านตอบรับและนำพวกสาวใช้ออกไป
ทันทีที่เซี่ยชีหรั่นทานอาหารเช้าเสร็จ​คนขับรถที่ไห่ลี่หมินส่งมาก็มาถึงในเวลาที่เหมาะสมพอดี
เธออดคิดไม่ได้ว่าเย่เชินหลินอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้เป็นเพราะเรื่องที่เธอไม่ได้ทานข้าวเย็นเมื่อวานนี้หรือเปล่า วันนี้เขาจงใจสั่งให้คนรับใช้ทุกคนกินข้าวเร็วขึ้น​ เพื่อให้เธอนั้นได้กินอิ่มก่อนที่จะออกไปหรือเปล่า
เขามีคนรับใช้จำนวนมาก​ และเป็นผู้หญิงก็จำนวนไม่น้อย​ จะเป็นไปได้อย่างไรที่เขาจะมาคิดถึงสาวใช้ต่ำต้อยอย่างเธอแค่คนเดียว​เช่นนี้
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าบางทีทั้งหมดนี้ก็อาจจะ​เป็น​แค่​เรื่องบังเอิญก็ได้​ บางทีเขาอาจจะเพิ่งคิดแนวคิดใหม่ๆออกมาได้ เช่นทำให้เธออยู่ในที่ที่สูงขึ้นอีก​ เวลาตกลงมาก็จะยิ่งเจ็บลงไปกว่าเดิม  อย่างไรแล้วคนคนนี้ไม่ว่าจะทำอะไรก็ตามเขาย่อมมีเหตุผล​ของ​เขาเสมอ​
“เชิญคุณหนูเซี่ยขึ้นรถครับ!” คนขับของไห่ลี่หมินพูดอย่างสุภาพ
“ ขอบคุณค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นขอบคุณเขาเสร็จ​ก็​ขึ้นมาบนรถ​ และเมื่อยานพาหนะขับเคลื่อน​ออกไปจากคฤหาสน์​ตระกูล​เย่​ เย่เฉินหลินยังคงปิดปากเงียบสนิท​เช่นนั้น​ และไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
ในเมื่อ​ไปซื้อเสื้อผ้าก็ควรไปที่ห้างสรรพสินค้ามิใช่หรือ​เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแปลกใจว่ารถทำไมไม่ขับรถไปยังใจกลางเมือง แต่ดันขับออกนอกเส้นทางมุ่งหน้าไปยังสถานที่ห่างไกลที่ไหนก็ไม่รู้​
เซี่ยชีหรั่นถามคนขับรถ และเห็นว่ารถก็ได้จอดนิ่งอยู่ข้างถนน​แล้ว​ คนขับพูดด้วยความเคารพว่า”เรียนคุณ​หนูเซี่ย​ คุณไห่กำลังรอคุณอยู่ที่บนยอดเขาครับ”
เธอมองไปด้านข้าง​ และข้างหน้ามีเนินเขาเล็ก ๆ อยู่จริงๆ​ ภูเขาดูไม่ได้สูงมาก​ และไม่ได้เปิดให้เป็นพื้นที่ท่องเที่ยว​ชมวิว
มองจากด้านล่างก็จะเห็นว่ามีคนหนึ่งยืนอยู่อยู่ในชุดสีเหลืองสดใสบนยอดเขา​ น่าจะเป็นไห่ลี่หมินสิน่ะ
ท้ายที่สุดมันก็เป็นพื้นที่ป่าดีๆแห่งนึงนี่แหละ​ และเซี่ยชีหรั่นก็ยังคงรู้สึก​หวาดกลัวอยู่เล็กน้อย
เธอดูเหมือนจะยังคงมีความกังวลอยู่ และคนขับรถพูดเสริมขึ้นอีกว่า​ “คุณ​ไห่กล่าวว่านี่เป็นสถานที่เหมาะสำหรับกราบไว้บูชา”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า​ของเธอ​ เอ่ยขอบคุณคนขับรถอย่างจริงใจ​ครั้งนึง​ และปีนขึ้นไปบนภูเขาด้วยรองเท้าส้นสูง
ส้นรองเท้านั้นสูงเกินไป​ และยิ่งทำให้การปีนเขานั้นยากลำบากมาก​ ขณะที่​เธอเกือบจะล้มลงนั้น​ มือใหญ่คู่หนึ่ง​ได้จับมาข้อมือเรียวเล็กของเธอเอาไว้
“ระวัง!”
ไห่ลี่หมินจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น​ และช่วยพยุงให้เธอขึ้นไปบนภูเขา
การชิดใกล้​ของเขานั้นช่างอบอุ่น​ และไม่ทำเธอนั้นรู้สึกได้ถึงการฉวยโอกาส​ใด​ ๆ​ ของเขา