สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 357 สาวใช้ตัวแสบ261

ตอนที่ 357 สาวใช้ตัวแสบ261
“คุณโอเคไหม ฉัน………” ถ้าจะให้พูดว่าเป็นห่วงเขาผ่านทางโทรศัพท์ เธอยังคงรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย
“สำหรับผู้ชายแล้วไม่มีอะไรโอเคหรือไม่โอเค ฉันให้เธอโทรมาไม่ได้ให้เธอถามฉัน แต่ให้เธอรายงาน รายงานเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้”
“ฉันดูแลแม่ฉันที่โรงพยาบาล ไม่มีอะไรพิเศษ ตอนบ่ายท่านทานอะไรบ้างแล้ว อาหารบางอย่างเป็นพิษ ภายหลังก็เลยทานยาแล้ว” ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่เกี่ยวอะไรกับเย่เชินหลินก็ตาม เขาก็ตั้งใจฟังเธอพูด
“ยังมีอีกไหม ความคิดเห็น” เขาถามขึ้นอีก
เธอดูเหมือนจะไม่มีความคิดใด ๆ กัดริมฝีปากแล้ว คิดแล้วคิดอีก เพิ่งเข้าใจว่า คนคนนี้แค่ต้องการพูดคุยกับเธอนานๆ หรือไม่ก็แค่ต้องการให้เธอพูดอะไรบางอย่างออกมาเอง
ถึงแม้เขาตำหนิเธออย่างรุนแรง ก่อนที่จะกลับไปกลัวว่าเธอจะเจอปัญหาที่นี่ จึงโยนกระเป๋าเงินให้เธอ
“ความคิดของฉันก็คือ ฉันเป็นห่วงคุณมาก คุณต้องสัญญาว่าจะกินข้าว และนอนพักผ่อน ฉันหวังว่าจะเห็นคุณในสภาพที่แข็งแรงและมีความสุข” เธอพูดด้วยความซื่อ เพราะความซื่อ เขาฟังแล้วงอมุมปากขึ้นโดยไม่รู้ตัว
ผู้หญิงคนนี้ บางครั้งคุณก็ไม่สามารถบอกได้ว่าทำไม เพียงแค่ประโยคเดียวของเธอทำให้อารมณ์เขาเปลี่ยนได้ ทำไมหลายปีที่ผ่านมา ไม่เคยมีใครทำให้เขากระสับกระส่าย
“คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กน้อย หรือเป็นหมู” ทันใดนั้นเขาก็ถามกลับ ใบหน้าเซี่ยชีหรั่นอายเล็กน้อย เธอนึกถึงตอนมาสัมภาษณ์เป็นแม่บ้าน คำถามคือคุณเย่ชอบฟังประโยคไหนมากที่สุด คำตอบของคนเหล่านั้น ตอนนี้คำตอบของเธอก็เหมือนกับพวกเขา
แต่เธอสามารถฟังออกว่าประโยคนี้สามารถทำให้อารมณ์นั้นดีขึ้น ถึงแม้เขาจะตั้งใจทำเป็นเย็นชา น้ำเสียงก็ไม่สามารถปกปิดได้
“คุณปัญญาอ่อน คนโง่ คนเลว “ ก็ไม่รู้ว่าทำไม คำพูดของเซี่ยชีหรั่นก็โพล่งออกมา
ใจของเย่เชินหลินขยับอย่างดุเดือด ถ้าเธออยู่ข้างกายเขาตอนนี้ เขารับรองว่าจะจูบปากเล็กๆของเธออย่างหนัก ลงโทษเธอ
ดูว่าเธอกล้าที่จะว่าเขาแบบนั้นไหม
“ถ้าจะให้ดีให้เธออยู่ที่นั่นไม่ต้องกลับมา ความกล้าหาญยิ่งอยู่ยิ่งมากขึ้นแล้ว”
“ได้ ถ้าแม่ฉันหายป่วยแล้ว ฉันจะหนีไปไม่กลับไปแล้ว ใครบอกให้คุณรังแกคนอื่น”
“คุณกล้าหรือ”
“ฉันกล้าสิ” เซี่ยชีหรั่นคงรู้สึกอึดอัดจริงๆ ก็เลยอยากต่อต้านเขา แม้ว่าการต่อต้านของเธอจะดูอ่อนแอ แต่สามารถพูดกับเขาอย่างนั้นได้ อย่างน้อยเธอก็รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง
“คุณเชื่อหรือไม่ว่าฉันจะไปหาคุณคืนนี้และพาคุณกลับไป” เธอไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือไม่ คนอย่างเขาก็คาดเดายาก
“ฉันเชื่อ แต่ฉันรู้ว่าคุณมาไม่ได้หลอก เพราะคุณต้องดูแลคุณแม่”
เย่เชินหลินเงียบไปสักพัก ถ้าไม่ได้ยินเสียงลมหายใจของเขา เธอยังอยากถามว่าเขายังฟังอยู่หรือไม่
“เหมือนยังรายงานไม่จบเลย รับสายจากคุณไห่ รู้สึกประหลาดใจ หวานมาก” คุณไห่ สองคำ เย่เชินหลินพูดเสียงหนัก
เซี่ยชีหรั่นพบว่าที่จริงเย่เชินหลินเปลี่ยนไป ยกตัวอย่างเช่นถ้าพูดว่าเธอกับไห่ลี่หมิน ที่ผ่านมาถ้าเขาเห็นพวกเขาคุยกันก็จะโกรธมาก แต่ตอนนี้รู้ว่าพวกเขาติดต่อกัน เขาก็แค่ถามถึง จากจุดนี้ อาจจะเป็นเพราะเขาเชื่อว่าความรู้สึกของเธอที่มีต่อเขามากขึ้นกว่าเดิม
เธออยากจะทำให้เขาโกรธ แล้วบอกเธอว่า เธอก็แปลกใจมาก หวานมาก ดูว่าเขายังจะรังแกเธออีกหรือไม่ และจะกล้าไม่เชื่อใจเธออีกไหม
แต่เธอไม่กล้าที่จะยั่วเขา ดังนั้นจึงตอบด้วยความซื่อสัตย์ “ ไม่มี ไม่มีอะไรประหลาดใจและหวานชื่นเท่ากับรับสายคุณอีกแล้ว”
“คุณหมายถึง ความหวานและความประหลาดใจยังคงมี แต่ไม่มากเท่าของฉันใช่ไหม” คนแซ่เย่บางคนเหมือนหึงหวงและตั้งใจหาเรื่อง
เขาตั้งใจหาเรื่องไม่มีเหตุผล แต่ไม่รู้เพราะอะไร เธอกลับรู้สึกว่าหวานชื่นมาก เธอคิดว่าเขายังไม่ได้รับหลักฐานที่ชัดเจน ก็จะเยือกเย็น เย็นชากับเธอเช่นนี้ตลอดไป แต่ไม่คาดคิดว่าเขาจะโทรหาเธอ และทะเลาะกับเธอเหมือนคู่รักทั่วไป
“คุณเย่ ฉันหมายถึง ฉันขอบคุณที่คุณเป็นห่วง ไม่ได้มีความรู้สึกอื่น”
“แล้วฉันหล่ะ” คุณรู้สึกยังไงกับฉัน
“คุณ…….” เซี่ยชีหรั่นหยุดชั่วคราว กัดริมฝีปากของเธอ ในขณะที่เมื่อเย่เชินหลินคิดว่าเธอจะต้องหลีกเลี่ยง แต่เธอกลับรวบรวมความกล้า พูดอย่างจริงจังว่า “ฉันคิดถึงคุณ”
เมื่อสามคำนี้พูดออกไป หัวใจของคนทั้งสองรู้สึกเจ็บปวด
ใช่ เธอคิดถึงเขา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอออกจากทาวเฮาส์ตั้งแต่เข้ามาในตระกูลเย่ ดังนั้นเธอจึงคิดถึงเขา
แม้ว่าเขารังแกเธอ เขาจะเย็นชา แต่เมื่อความรักผ่านเข้ามา คนเราไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ บางครั้งเธอก็หวังว่าเธอจะไม่ตกหลุมรักเขา ถ้าเช่นนั้นเธอก็จะไม่รู้เจ็บปวด และเธอจะได้ไม่รู้สึกผิดต่อเสี่ยวจุน แต่เธอตกหลุมรักแล้ว เธอได้ลิ้มรสความเจ็บปวดใจ และใจสั่นที่แท้จริงแล้ว ทันใดนั้นเธอนึกถึงประโยคหนึ่ง ถ้าไม่ได้เจอคุณ ชีวิตฉันก็จะเหมือนบ่อน้ำที่แห้งแล้ง ไม่มีชีวิตชีวา
ความรู้สึกที่เขามอบให้เธอคือคลื่น เขาจะสร้างคลื่นในใจเธอเสมอ ทำให้เธอไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้ และไม่ละเลยได้
ผู้หญิงที่สมควรตาย คุณลองทำต่อหน้าฉันดู ดูว่าฉันจะทำอย่างไร……เขาไม่มีทางลงโทษเธอได้เลย ทำได้แค่กอดเธอไว้อย่างแน่น จูบเธออย่างดุเดือด ยอมตายด้วยกัน
เย่เชินหลินจับมืออย่างแน่น ถือแน่นๆ เธอ ฉันคิดถึงคุณ ทิ่มแทงจุดที่อ่อนที่สุดในหัวใจของเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแม่กำลังป่วยอยู่ เขาจะบินไปหาเธอทันที ถ้าไม่ใช่แม่บุญธรรมของเธอป่วยอยู่ เขาเห็นแก่ความกตัญญูของเธอ เขาจะสั่งให้เธอกลับมาทันที
ตอนนี้ เขาทำได้เพียงอดทน
“จำไว้นะ ห้ามมองผู้ชายคนอื่น ห้ามให้ผู้ชายคนอื่นมองด้วย เข้าใจไหม” เขาพูดอย่างโหดร้าย
คนหยิ่งผยอง เธอด่าในใจอย่างเงียบๆ แต่ก็เข้าใจ เขาไม่ได้แสดงความเป็นเจ้าของกับทุกคน เขาไม่คุยโทรศัพท์กับผู้หญิงคนอื่นได้นานเท่าคุยกับเธอขนาดนี้
“ได้ยินหรือยัง” เขาเสียงเข้มขึ้น
“รู้แล้ว บนเตียงคนไข้ในโรงพยาบาล ทั้งสองข้างของแม่ก็เป็นคุณแม่ทั้งนั้น” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
“พวกเขามีลูกชาย ยังมีสามีและคนอื่นๆ โดยรวมก็คือคุณต้องรายงานทุกวันคุณพบเห็นใครบ้างให้กับฉัน ต้องบอกอายุ รูปร่างของฝ่ายตรงข้ามให้กับฉันทั้งหมด” เช่นนี้เขาก็จะได้ฟังเสียงของเธอมากขึ้นในวันพรุ่งนี้
“รู้แล้ว ราตรีสวัสดิ์ อย่าลืมทานอะไรก่อนนอนนะ” เธอย้ำด้วยความไม่วางใจอีกรอบ เหมือนกำลังทำหน้าที่ของภรรยา
“คุณต้องล็อคประตูและหน้าต่างด้วย โทรหาฉันได้ตลอดเวลา ดึกก็ไม่เป็นไร โทรได้ตลอด”
เซี่ยชีหรั่นคาดไม่ถึงว่าก่อนวางสาย เขาจะบอกเธอเช่นนี้ ทันใดนั้นรู้สึกแปลกๆที่จมูก เธอรู้ เธอรู้ว่าเขาเป็นคนใบหน้าเย็นชาแต่ในใจเป็นคนอบอุ่น
คืนนี้ เซี่ยชีหรั่นมีฝันอันแสนหวานอีกครั้ง ฝันเห็นเธอกับเย่เชินหลินนั่งอยู่บนพื้นหญ้าด้วยกัน ชายหนึ่งหญิงหนึ่งวิ่งเล่นด้วยกัน
ตื่นมาตอนเช้า เธออดคิดไม่ได้ว่า จะมีวันนั้นไหม
บางทีเธออาจเป็นคนโลภจริงๆ เสี่ยวจุนจะอวยพรเธอไหม
เธอไม่มีเวลามากที่จะมาคิด ตื่นแต่เช้า ต้มโจ๊กให้แม่บุญธรรม นำไปที่โรงพยาบาล โม่เว่ยปิงกำลังจะไปทำงาน
ไป๋จงเจี๋ยพลิกไปมาทั้งคืน ครั้งนี้ฉันไม่มีแรงที่จะดุเธอ รับโจ๊กของเธอมา ดื่มเล็กน้อย ถึงมีแรงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย กำลังอยากดุเธอ คลื่นไส้อีกครั้ง วิ่งไปในห้องน้ำ
ตอนบ่าย ไป๋จงเจี๋ยอาการเริ่มดีขึ้นบ้าง นี่เกี่ยวเนื่องจากคนที่อยู่เตียงข้างๆมีปฏิสัมพันธ์กัน
ประมาณบ่ายสามโมงกว่าๆ มีหลายคนมาเยี่ยมไข้ข้างเตียงซ้าย มีผู้หญิงวัยกลางคนหนึ่งคนทั้งร่างเหมือนขุมทรัพย์ไข่มุก นอกจากนี้ยังมีชายหนุ่มอีกหนึ่งคน
ลักษณะของผู้ชายคนนั้น เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ใส่ใจ แค่สร้อยคอทองคำสองสามบาทที่คอเขาเตะตาผู้คน คนคนนั้นไม่ใช่ใคร แต่เป็นเก่อต้าลี่
“ชีหรั่น คุณช่วยหาน้ำร้อนให้หน่อยสิ” คุณนายท่านประธานข้างเตียงทางขวามือเรียกเซี่ยชีหรั่น
เพราะวันนี้เธอได้พูดคุยกับเซี่ยชีหรั่นบ้างแล้ว เซี่ยชีหรั่นตอบด้วยมารยาท ในเวลานี้เธอขอความช่วยเหลือจากเธอ ก็ไม่ทำให้ใครแปลกใจหรือสงสัยอะไร
“ได้” เซี่ยชีหรั่นตอบรับ เดินไปที่ข้างเตียง ดวงตาของเก่อต้าลี่เกือบจะตกที่ตัวเซี่ยชีหรั่นแล้ว
เขาเก่อต้าลี่เห็นผู้หญิงมานับไม่ถ้วนแล้ว เพราะวันๆอยู่แต่ในบาร์ อาบอบนวลไปมาหมดแล้ว สวยขนาดไหนก็เห็นมาหมดแล้ว แต่ไม่มีใครสามารถเทียบกับเซี่ยชีหรั่นได้แม้แต่ปลายเล็บ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเขาจ้องมองเธอ สายตาเช่นนี้ เธอก็คุ้นเคยดีไม่รู้สึกแปลก แต่ก็ยังรู้สึกอึดอัดไม่สบายใจ
“ชีหรั่น นี่คือเก่อต้าลี่เจ้านายของต้าลี่กรุ๊ป ยังเป็นหลานชายของผู้อำนวยการสำนักความมั่นคงสาธารณะเมืองหลินเจียงด้วย “คุณนายท่านประธานแนะนำ
เซี่ยชีหรั่นตั้งใจว่าจะไม่ทักเขา แต่อีกฝ่ายก็แนะนำอย่างเป็นทางการ เธอจะไม่สนใจเลยก็ไม่ดี
เธอยิ้มให้อย่างเหินห่างและสุภาพ พูดว่า “สวัสดี”
“สวัสดี” เก่อต้าลี่ดวงตาจ้องมอง เอื้อมมือออกไป เซี่ยชีหรั่นถึงมองหน้าเขา
เธอไม่ตัดสินคนจากหน้าตา แต่รูปลักษณ์ของคนคนนี้…..สายตาเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหนาขดตัว รวมทั้งประดับด้วยชุดทองคำ……
“คุณนั่งก่อน สายหน่อยน้ำร้อนอาจจะหมด คุณน้า ฉันไปช่วยคุณตักน้ำร้อนดีกว่า” เซี่ยชีหรั่นหลบมือของเขา
เธอสามารถดูออกว่าถ้าเธอยื่นมือออกไปก็จะถูกเขาจับมือไว้ และเขาอาจจะไม่ยอมปล่อยมือก็เป็นได้ ถ้าให้คนแซ่เย่รู้ว่าเธอจับมือกับคนอื่นเป็นเวลานานไม่ปล่อย เขาจะต้องโกรธมาก ถึงแม้เขาจะไม่ได้อยู่ข้างกายเธอ และเป็นไปไม่ได้ที่จะปรากฏขึ้นทันที เธอควรรู้ตัวดี ต้องเข้มงวดกับตัวเองให้มาก
เมื่อเซี่ยชีหรั่นเดินออกประตูไป เดินไปไกลพอสมควร ในห้องเริ่มไม่เงียบสงบ
เก่อต้าลี่โอ้อวด ไม่อ้อมค้อม เดินไปหน้าไป๋จงเจี๋ย ไม่พูดอ้อมค้อม “ผู้หญิงคนนี้ฉันจะเอา ค่าสินสอดฉันจะเพิ่มให้หนึ่งแสน หกแสน”
หกแสนเหรอ
ไป๋จงเจี๋ยดีใจมาก แต่เธอก็ยังสงบเล็กน้อย กดเสียงลงแล้วพูดว่า “ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้หรอกว่าได้หรือไม่ได้”