สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 41 ขอบเขต

ตอนที่ 41 ขอบเขต
“ดี เรื่องการแต่งงานโม่เอ๋อ(ชื่อเล่นของเย่เชินหลิน)ได้คิดถึงความรู้สึกของแม่ที่เป็นแม่คนหนึ่ง แม่ก็ดีใจมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็เลือกส้งหลิงหลิง ครั้งก่อนได้เจอกับพ่อแม่ของเธอ พวกเขาก็ไม่ได้คัดค้านอะไร พรุ่งนี้พ่อของลูกมา พวกเราถามความเห็นของส้งหลิงหลิงไปตรงๆ ว่าถ้าเธอไม่มีปัญหาอะไร ก็เลือกวันหมั้นได้เลย”
เป็นอีกครั้งที่เอ่ยถึงผู้เป็นบิดาของเขาขึ้นมา เนื่องจากอยู่ต่อหน้ากลุ่มคน เย่เชินหลินก็ไม่อาจให้ผู้เป็นมารดาเสียหน้าได้ ก็เลยไม่แย้งอะไรขึ้นมา
พ่อของเขา นั่นเป็นประธานหอการค้า ในใจของเหล่าสาวใช้อยากรอคอยที่จะพบเจอกับนายท่านท่านนี้กันอย่างมาก
ในใจของเซี่ยชีหรั่นนั้นรู้สึกช็อคกว่าใคร ที่ผ่านมาไม่ใช่ว่าเธออยากจะเจอท่านประธานเย่มาตลอดไม่ใช่หรอ? ในที่สุดก็ความหวังก็ใกล้จะเป็นจริงแล้ว!
เสี่ยวจุน คุณได้ยินแล้วหรือยัง? ท่านประธานเย่ใกล้กลับมาแล้ว ในที่สุดเขาก็กลับมาสักที เธอจะต้องหาโอกาสคุยกับเขาแบบส่วนตัวให้ได้ ฉันจะต้องแก้แค้นให้กับคุณได้แน่!
รอจนคุณได้ตายตาหลับ และตอนที่ฉันได้จากที่นี่ไปแล้วเช่นกัน
เขาอาจเชื่อฟังแบบนี้ได้ แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็ยังฉุกคิดเรื่องบางอย่างออกมาว่าเด็กดื้อผู้นี้จะต้องเอ่ยออกมาว่าอยากจะใช้ชีวิตอยู่กับคนแซ่เซี่ยคนนั้นแน่ แต่พอมองดูแล้วเขาก็ยังคำนึงถึงความถูกต้อง แต่เธอเองก็ยังไม่วางใจขนาดนั้น
ธุระต่างๆก็ได้ตกลงกันเรียบร้อยแล้ว จ้าวเทียนอั้ยที่กำลังรอให้บางคนผิดหวังพร้อมกับก็คิดไปด้วยว่า รอให้ส้งหลิงหลิงเข้ามาอยู่ที่นี่ พวกเธอจะต้องสร้างสัมพันธ์อันดีกับเธอ
ได้ยินมาว่าผู้หญิงที่มาจากชาติตระกูลที่ร่ำรวย ส่วนใหญ่จะทนยอมให้สามีได้มีผู้หญิงหลายคนได้ง่าย
สองแม่ลูกไม่เอ่ยถึงเรื่องส้งหลิงหลิงขึ้นมาอีก เมื่อมื้ออาหารเย็นเสร็จสิ้นไปอย่างรวดเร็ว เย่เชินหลินออกคำสั่งกับท่านพ่อบ้าน “ท่านพ่อบ้านช่วยโทรไปหาคนในห้องครัวพวกนั้น บอกพวกเขาว่าพรุ่งนี้เช้าให้มาทำงานตรงเวลา”
เซี่ยชีหรั่นได้ยินกับหูตัวเองว่าเขาให้คนเหล่านั้นหยุดงานสามวัน ในตอนนั้นเองเธอก็รับรู้ว่าแม่ของเขามา เขาดูมีความสุขเป็นพิเศษ แต่ก็ยังมีบางช่วงที่ยังคิดว่าภายในใจเขาจะต้องรู้สึกโดดเดี่ยวแน่ๆ
ทำไมเพียงแค่ชั่วพริบตาเขาก็สั่งให้พวกคนครัวมาทำงานอีกล่ะ? หรือว่าเขาไม่อยากให้พ่อของเขาทำอาหารเอง?
คิดมาจนถึงตรงนี้เธอถึงตระหนักออกมาได้ว่าตนกำลังคาดเดาความคิดของเขาอยู่ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไม่ควรเลย
หลังจากเสร็จสิ้นจากมื้ออาหารเย็นแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีก็เรียกท่านพ่อบ้านจัดการสั่งให้เหล่าสาวใช้ทั้งหมดออกไป เหลือไว้เพียงเย่เชินหลินคนเดียวที่จะอยู่เป็นเพื่อนคุยตอนดูทีวีกับเธอ
ท่านพ่อบ้านก็จัดการให้สาวใช้ห้าคนมาซ้อมเต้นตามปกติ ส่วนเซี่ยชีหรั่นก็โดนส่งไปทำความสะอาดตามมุมต่างๆ
ความเคยชินของฝู้เฟิ่งหยีนั้นก็คือนอนเร็วตื่นเร็ว สามทุ่มครึ่งก็หลับไปแล้ว เย่เชินหลินลงมือจัดที่นอนให้กับแม่ของเขาด้วยตัวเอง รอจนหล่อนหลับถึงจะปิดประตูแล้วเดินออกไป
เขาเอนกายลงบนเตียงหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว มองไปยังอีกซีกของเตียงนอนที่ว่างเปล่า ทันใดนั้นก็คิดถึงเรื่องที่จูบกอดเซี่ยชีหรั่นในห้องครัวขึ้นมา
ใบหน้าเล็กที่ดื้อดึงนั้น ดวงตาที่ดูไร้เดียงสา ริมฝีปากเล็กแดง จะว่าไปแล้วก็หยุดมองไม่ได้เลยจริงๆ นึกถึงตอนที่เขากดเธอลงบนเคาน์เตอร์ครัว เขาก็รู้สึกแน่นตรงลำคอขึ้นมา
เขาคิดตรองอยู่ครู่นึงแล้วกดปุ่มลัดบนมือถือ แล้วสั่งท่านพ่อบ้านเสียงแข็ง “ไปเรียกเซี่ยชีหรั่นมาที่ห้องฉันเดี๋ยวนี้!”
“ครับ คุณเย่!”
ท่านพ่อบ้านตอบรับ แต่ในใจกลับรู้สึกลังเลใจเล็กน้อย ไปบอกหล่อนให้ไปห้องนอน? นี่ไม่ใช่ว่าอยากจะให้หล่อน…..
ทำไมที่เขารายงานออกไปตั้งแต่ตอนกลางวัน คุณผู้หญิงก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆกลับมา แต่ตอนเย็นคุณชายใหญ่กลับสั่งให้หล่อนไปห้องเขากัน?
ถ้าจะโทษก็ให้โทษเด็กสาวเหล่านั้นที่ไม่ยอมถอยที่ไม่สามารถปีนเตียงคุณชายได้ เขาพกพาหลากหลายอารมณ์ความรู้สึกเอ่ยกับกลุ่มคนที่กำลังซักซ้อมกันอยู่”พวกเธออยู่ซ้อมที่นี่กันต่อไป คุณเย่บอกให้เซี่ยชีหรั่นไปหาเขาบนห้อง ฉันจะไปบอกหล่อนก่อน”
“ว่ายังไงนะคะ?” ฟางลี่น่าเอ่ยเสียงสูง ท่าทีไม่พอใจยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
เดิมหวังเอาไว้ว่าคืนนี้จะได้ไปทำงานที่ห้องโถงใหญ่ แต่นี่เซี่ยชีหรั่นกลับได้ไปซะอย่างนั้น แล้วเธอจะมีความหวังอะไรเหลืออีกล่ะ?