ตอนที่464 สาวใช้ตัวแสบ368
ใบหน้าของคนแซ่เย่ก้มลง โอบเอวของเธอแล้วกดเธอนอนลงเบาะหลังทันที
คนขับรถเอาแผ่นกั้นระหว่างที่นั่งด้านหน้าและด้านหลังลง เช่นนี้ ด้านหลังก็จะมีความเป็นส่วนตัว ผู้ขับขี่เพียงแต่รักษาความเร็วไว้ เคลื่อนไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ส่วนด้านหลังใครจะลงโทษใน หรือใครจะอ้อนใครดีใจ ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะสนใจ
“คุณเป็นผู้หญิงของฉัน ห้ามผู้ชายคนอื่นมอง”เย่เชินหลินไม่ได้หึงหวงมานานแล้ว ถึงแม้จะไม่หึงหนักเหมือนเมื่อก่อน แต่น้ำเสียงก็ยังแย่อยู่เล็กน้อย
ประกาศการครอบครองอย่างสมบูรณ์ เขาจูบอย่างบ้าคลั่ง
……
เมื่อประธานจงได้เส้นผมของเซี่ยชีหรั่นไปแล้ว วางบนฝ่ามือแล้วหรี่ตามอง จากนั้นก็ดึงผมของตัวเองออกมา ใส่เข้าไปในซองจดหมาย ส่งให้คนใกล้ชิดข้างตัวได้
ความจริงคนใกล้ชิด ก็ไม่รู้ว่าเส้นผมนี้เป็นของเขา
เขาเป็นคนระมัดระวังอยู่เสมอ ในเรื่องเดียวกันในแต่ละช่วงเขาจะจัดคนทำที่แตกต่างกัน
“ไปตรวจสอบความสัมพันธ์พ่อแม่และลูก การตรวจแบบไม่ระบุชื่อ” เขาสั่งคนใกล้ชิด
“ได้ ท่านประธาน” คนคนนั้นก็ไม่ถามอะไร ถือซองจดหมายแล้วออกไป
ตอนที่ผลการตรวจของเซี่ยชีหรั่นกับคุณนายหลี่ออกมา เป็นช่วงบ่าย ในเวลานั้นเซี่ยชีหรั่นกำลังเดินไปรอบ ๆ เมืองเพื่อดูสถานที่จัดงาน
เย่เชินหลินได้ผลตรวจมา เปิดดูในห้องทำงาน เหมือนอย่างที่เขาคาดการณ์ไม่มีผิด เซี่ยชีหรั่นกับคุณนายหลี่มีความสัมพันธ์กันแบบเครือญาติจริงๆ
นั่นก็แสดงว่าคุณนายหลี่ จ้าวเหวินอิงก็คือแม่ที่แท้จริงของเซี่ยชีหรั่น
“อยู่ตรงนี้” เย่เชินหลินโทรหาเซี่ยชีหรั่น ถามเธอ
“ถนนคนเดิน ฉันดูก่อนว่าใช้เวลานานแค่ไหนในการเดินจากที่นี่ไปยังลานกว้าง” แผนอันนี้ของเธอ ช่วงที่คู่รักทำกิจกรรม จะต้องเดินเท้า เธอจะต้องประเมินเวลากิจกรรมอย่างแม่นยำ
“ตอนเย็นฉันจะพาคุณไปพบแขก คุณบอกคนขับรถให้พาคุณกลับวิลล่าเดี๋ยวนี้เลย เลือกใส่ชุดที่คุณคิดว่าสวยที่สุด” เย่เชินหลินสั่ง นี่คือน้ำเสียงของการสั่ง เซี่ยชีหรั่นรีบตอบรับ
“ตกลง ฉันก็กำลังจะเสร็จงานพอดี ตอนนี้ก็สามารถกลับได้แล้ว”
วันนี้สำหรับเซี่ยชีหรั่นแล้ว เป็นวันสำคัญมาก ดังนั้นเย่เชินหลินจึงให้เธอใส่ชุดที่สวยที่สุด เขาจะบันทึกภาพตอนที่เธอรู้ว่าแม่ของเธอเป็นใคร บันทึกช่วงเวลาที่ดีที่สุดนั้นไว้
ยังมี เธอกับแม่พบกันเป็นครั้งแรกและรับรู้สถานะความเป็นแม่ลูก สถานการณ์แบบนี้ เขาจะช่วยเธอบันทึกไว้
วันหน้าถ้ามีกิจกรรมอะไร เย่เชินหลินก็จะบอกหลินหลิงเป็นคนจองโรงแรมให้ แต่ครั้งนี้เขาโทรจองสถานที่ทานข้าวด้วยตัวเอง
โดยทั่วไปคนนอกจะไม่รู้จัก เขากับเซี่ยชีหรั่นไปทานข้าวด้วยที่ไหนก็ได้ เรื่องที่เกี่ยวข้องกับคุณนายหลี่ เขาจำเป็นต้องระมัดระวังเป็นพิเศษ
หลังจากเตรียมพร้อมแล้ว เขาโทรเข้ามือถือของคุณนายหลี่ ตั้งแต่ร็ว่าคุณนายหลี่อาจจะเป็นคุณแม่ของเซี่ยชีหรั่น เขาก็ส่งคนให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวของเธอเสมอมา
เสนาธิการหลี่กลับไปที่ปักกิ่งแล้ว คุณนายหลี่อยู่ที่ตงเจียงคนเดียว เขาคิดว่าเธอน่าจะรอผลตรวจเช่นกัน
“สวัสดี” เสียงเบา ๆ ของคุณนายหลี่ดังขึ้นที่ปลายอีกฝั่ง
“สวัสดี คุณนายหลี่ ฉันคือเย่เชินหลิน ไม่ทราบว่าเย็นนี้พอจะมีเวลาว่างทานข้าวเย็นด้วยกันไหม”
“ผลตรวจออกมาแล้วหรือ” จ้าวเหวินอิงน้ำเสียงตื่นเต้น หลายปีที่ผ่านมา ด้วยบุคลิกที่นิ่งสงบ นอกจากเรื่องนี้แล้วเกรงว่าเธอคงจะไม่รู้สึกตื่นเต้น
“เรามาคุยกันต่อหน้าดีกว่า ถ้าท่านสะดวก”
“ตกลง รบกวนคุณส่งที่อยู่มาที่มือถือฉันให้ด้วย ฉันจะไปถึงที่นั่นหกโมงตรง” คุณนายหลี่ระงับความรู้สึกของตัวเองลงอย่างมาก พูดเบา ๆ ว่า
เหมือนที่เขาคิดไว้ไม่มีผิด คุณนายหลี่เต็มไปด้วยความคาดหวังที่จะได้เจอเซี่ยชีหรั่น
หลังจากการเตรียมการทั้งหมดนี้แล้ว เย่เชินหลินก็นั่งรถกลับไปที่วิลล่า
เซี่ยชีหรั่นก็พอจะเดาออกว่าเป็นผลของการตรวจออกมาแล้ว ดังนั้นเย่เชินหลินจึงอยากจะเซอร์ไพรส์เธอ
ระหว่างที่เธอกำลังเลือกชุด ในใจเหมือนมีกระต่ายน้อยเตะอยู่ หัวใจเต้นรัว แม้แต่ลำคอก็เหมือนจะถูกอะไรบางอย่างบล็อกอยู่ ทั้งตื่นเต้นและรอคอย ในเวลาเดียวกันอารมณ์แห่งความกลัวทำให้เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่
มือกวาดเสื้อผ้าทุกชิ้นในตู้เสื้อผ้า แต่ดูเหมือนจะไม่รู้ว่าตัวเองชอบชุดไหน
ตอนที่เย่เชินหลินเดินเข้ามา เห็นเธอกำลังงุนงงอยู่ไม่รู้จะทำอะไร
ผู้หญิงโง่ เธออ่อนไหวมาก คิดว่าน่าจะรู้เรื่องแล้ว
เขาเดินเข้าไปอย่างเงียบ ๆ พูดแซวเบาๆ “เพราะเสื้อผ้าเยอะไป ก็เลยตาลายเหรอ”
“ใช่ เพราะเสื้อที่คุณซื้อให้มันเยอะมาก เมื่อก่อนดีกว่า ไม่ต้องเลือก มีอยู่สองตัว สักตัวนี้ก็ใส่ตัวนั้น สักตัวนั้นก็ใส่ตัวนี้ ดีขนาดไหน ไม่ต้องกังวลเลย” ได้ยินเสียงเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นรีบตอบกลับ
เขาไม่ใช่อยากจะเซอร์ไพรส์เธอเหรอ เธอควรแกล้งทำเป็นไม่รู้อะไรเลย เช่นนี้ถึงจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์
เย่เชินหลินก็ไม่เปิดเผยเธอ แค่เดินไปข้างหน้า ลูบหัวผมของเธอ ว่าเธอโง่เกินไปจึงไม่สามารถเลือกเสื้อที่เหมาะสมไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นเป็นคนผิวสวย จะบอกว่าใส่ได้ทุกสีเลย ก็ไม่ได้พูดเกินจริงเลย
แต่สีที่เหมาะกับบุคลิกเธอมากที่สุด ก็คือชุดปลายฤดูใบไม้ร่วง เย่เชินหลินเลือกสีเขียวกิเลน
เขาคิดว่า เช่นนี้เมื่อเขาปรากฏตัวตรงหน้าคุณแม่ของเธอ คุณแม่ของเธอก็จะรู้สึกว่าลูกสาวเหมือนเธอมาก พวกเขาทั้งสองจะรู้สึกมหัศจรรย์มากขึ้นสำหรับความคล้ายคลึงกันระหว่างแม่และลูกสาว
เขายังช่วยเธอเลือกเสื้อเชิ้ตที่เข้าคู่กัน บวกกับรองเท้าบูทเล็ก ๆ สีเดียวกับกระโปรง เซี่ยชีหรั่นสวมใส่จะช่วยขับผิวให้ขาวมากขึ้น
”สวยไหม” เซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนชุดเสร็จ ถามอย่างตื่นเต้น
”ก็ดีนะ”
“แสดงว่ายังไม่สวยพอ” เซี่ยชีหรั่นจริงจังมาก แม้แต่เขากำลังหยอกล้อ เธอก็ไม่รู้
“นี่คุณกำลังไม่เชื่อสายตาของแฟนคุณเหรอ สวยมาก รับรองว่าไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงถ้าได้เห็นคุณไม่มีใครอยากละสายตาเลยทีเดียว”
เช่นนี้เซี่ยชีหรั่นถึงได้วางใจ เดินเข้ามาจับแขนของเย่เชินหลิน อดไม่ได้ที่จะถาม “วันนี้นัดแขกที่ไหน ฉัน……..”
“ไปเดี๋ยวก็รู้เอง รอฉันสักครู่”
เย่เชินหลินพูดจบ ก็ไปเลือกชุดสูทที่เข้ากับชุดของเซี่ยชีหรั่นมาหนึ่งชุด
วันนี้ถือว่าเขาเจอว่าที่แม่ยายของอย่างเป็นทางการ หลังจากพวกเขารู้จักกันแล้ว เขาน่าจะขอว่าที่แม่ยายให้ยกลูกสาวของเธอให้กับเขา
รถจอดที่ร้านอาหารที่ซ่อนอยู่ เย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปที่ที่จองไว้ ตอนที่พวกเขาไปถึงเวลาประมาณห้าโมงสี่สิบนาที
เย่เชินหลินดูเวลา กว่าคุณนายหลี่จะมาถึง ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที
“หลิน ฉัน ฉันตื่นเต้นมาก คุณบอกฉันเถอะ ผลตรวจออกมาแล้วใช่ไหม วันนี้เราทานข้าวกันสองคนใช่ไหม หรือเชิญ……” เชิญแม่ของเธอ เธอตื่นเต้นจนพูดคำเรียกนี้ไม่ออก
เพราะตื่นเต้นและคาดหวังมากเกินไป ริมฝีปากเซี่ยชีหรั่นสั่นเล็กน้อย เย่เชินหลินคิดว่ารอคุณนายหลี่มาก่อนแล้วค่อยเอาผลตรวจให้เธอดู ในเวลานี้เธอตื่นเต้นมาก เขาจึงอดไม่ได้ ดังนั้นจึงหยิบผลตรวจออกจากซองเอกสาร ยื่นให้เธอ
“เธอเป็นแม่ของฉันจริงๆเหรอ หลิน เธอจริงๆเหรอ” เซี่ยชีหรั่นน้ำตาก็ไหลลงมา หยดลงเอกสารผลตรวจนั้น มือถือของเย่เชินหลินได้บันทึกวินาทีนี้ของเธอไว้
ยี่สิบกว่าปี เธอยังคิดว่าชาตินี้เธอคงจะไม่มีโอกาสได้รู้ว่าแม่ของเธอเป็นใคร แต่ตอนนี้ บนกระดาษขาวตัวหนังสือสีดำนี้ได้บันทึกไว้
เธอสามารถยืนยันได้แล้ว
“เธอชื่อว่าอะไร เธอปีนี้อายุเท่าไหร่ หลิน คุณสามารถเล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังบ้างไหม” เซี่ยชีหรั่นน้ำตาไหลไปด้วย และถามไปด้วย
“คุณถามเขาเองเถอะ เธอกำลังจะมา ที่รัก อีกไม่นานคุณก็จะได้เจอแม่ของคุณแล้ว” เย่เชินหลินยืนขึ้น เดินไปที่ข้างเซี่ยชีหรั่น กอดเธอไว้ ปลอบใจเธออย่างอ่อนโยน
“เธอจะมาจริงๆเหรอ หลิน คุณว่าเธอจะชอบฉันไหม จะรู้สึกว่าฉันไม่ดีพอไหม”เซี่ยชีหรั่นถามเบาๆ การแสดงออกบนใบหน้าของเขาค่อนข้างตื่นตกใจ แต่ที่เยอะกว่าคือเซอร์ไพรส์
เย่เชินหลินค่อยๆลูบผมที่ยาวตรงของเซี่ยชีหรั่น พูดอย่างมั่นคง “เป็นไปไม่ได้ คุณเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดบนโลกนี้ เธอจะต้องรักคุณมาก คืนนี้เธอจะมา ก็แสดงว่าเธอต้องการยอมรับคุณ คุณอย่าคิดมากเลย”
“เธอรู้แล้วหรือว่าฉันเป็นลูกสาวของเธอ หลังจากที่เธอรู้เรื่องเธอตื่นเต้นไหม” เซี่ยชีหรั่นถามอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าเธอเริ่มสับสน อยากใจเย็นกว่านี้ แต่ก็ทำไม่ได้
“เธอยังไม่รู้ เธอถามฉันว่าผลออกมาหรือยัง ฉันยังไม่ได้บอกเธอ”
“อืม ฉันรู้แล้ว หลิน ฉันขอเงียบสักครู่” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ หลับตา ในหัวย้อนคิดถึงภาพคุณแม่ของเธอที่เธอเห็นในคอมพิวเตอร์และ
ในวิดีโอ
ไม่ว่าจะในรูปหรือในวิดีโอ ทุกครั้งที่เขาปรากฏตัว ก็จะไปกับเสนาธิการหลี่เสมอ
พวกเขาดูรักกันและเหมาะสมกันมาก ลักษณะท่าทางของแม่ดูนิ่งและพึงพอใจ
หลายปีมานี้ ไม่มีเธอ เธอก็ยังมีความสุข……..
“หลิน พวกเราไม่ต้องบอกเธอแล้ว” เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้น ทันใดนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นมาก
……
เมื่อจ้าวเหวินอิงมาถึง เซี่ยชีหรั่นนั่งที่โต๊ะตามปกติ เธอไปล้างหน้ามาแล้ว
ดีที่เธอไม่ค่อยแต่งหน้า ดังนั้นแค่ใช้น้ำเปล่าล้างหน้าเช็ดให้แห้งก็มองไม่เห็นคราบน้ำตาที่ผ่านการร้องไห้แล้ว
อยากแสร้งทำเป็นนิ่งๆอีกครั้ง แวบแรกที่เห็นจ้าวเหวินอิง ใจของเซี่ยชีหรั่นเต้นอย่างรุนแรง
“คุณนายหลี่ท่านมาแล้ว ฉันแนะนำให้ท่าน นี่เป็นแฟนของฉันเซี่ยชีหรั่น”
“ชีหรั่น ท่านนี้คือคุณนายหลี่” เย่เชินหลินการแสดงออกนิ่งเหมือนปกติ
จ้าวเหวินอิงกับเซี่ยชีหรั่นมองหน้ากัน ดวงตาของจ้าวเหวินอิงค่อยๆเปียก
เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าเธอใส่ใจลูกสาวคนนี้ ด้วยแววตาของเธอเช่นนี้ สำหรับเธอแล้ว ก็เพียงพอสำหรับชีวิตเธอแล้ว
“คุณนายหลี่” เซี่ยชีหรั่นเรียกเบาๆ เอื้อมมือออกไปจับมือกับเธอ ขณะจับมือกัน มือน้อยๆของเธอสั่นเล็กน้อย นี่เป็นสิ่งที่เธอไม่สามารถสั่งการได้
“เด็กน้อย คุณเป็นลูกสาวของฉันจริงๆใช่ไหม” คุณนายหลี่จับมือเซี่ยชีหรั่นไว้ มือของเธอก็สั่นเหมือนกัน
