สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 497 สาวใช้ตัวแสบ 401

ตอนที่ 497 สาวใช้ตัวแสบ 401
ไม่รอส้งหลิงหลิงตอบ รองประธานส้งก็หันหัวไปมองเย่เชินหลิน
เย่เชินหลิน แกก็ต้องสัญญากับฉัน ถ้าไม่มีเด็กแล้ว คราวหลัง ความสัมพันธ์ของแกกับตระกูลส้งก็หมดหนี้แล้ว แกห้ามใช้พวกนี้มาขู่อีก !
ไม่ ! ฉันบอกแล้ว ลูกของฉันต้องเก็บไว้ ! ที่ท่านตกลงกับเขา ฉันไม่ยอม ! ส้งหลิงหลิงตะโกนไปทางรองประธานส้งเหมือนคนบ้า สายตาเธอแดงไปหมด มือยังคงวางไว้บนท้อง เหมือนจะจับลูกเธอไว้ ไม่ให้ใครมาทำร้ายลูกของเธอ
รองประธานจะไปอยากเอาลูกในท้องเธอออกได้ยังไง นั่นเป็นต้นไม้เงินของตระกูลส้งได้เลย
แต่ตอนนี้เขาไม่ยอมก็ไม่ได้ !
เย่เชินหลินยังคงมองส้งหลิงหลิงที่ไม่มีทางเลือก ตอนนี้เขาอยากให้เธอรู้ และบังคับตระกูลส้งหนึ่งก้าว เรื่องต่อไปที่เขาจะพูดออกมา พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์มาปฏิเสธแล้ว ….
คุณนายส้งมองส้งหลิงหลิงที่ร้องและตะโกนสุดขีด รู้ว่าเธอมีความรักกับเด็กแล้ว ในฐานะคุณแม่ ใครจะยอมเสียทารกที่เคลื่อนไหวในครรภ์ได้แล้ว
หลิงหลิง ลูกรัก เธอใจเย็นหน่อย ฟังแม่พูด เด็กคนนี้คลอดออกมาก็ไม่ได้ดีอะไร เธอใช้โอกาสตอนนี้ที่ยังไม่ได้เจอเขา ก็เอาเขาออกเถอะ อนาคตก็ไม่ได้การยอมรับจากพ่อของตัวเอง เธอต้องโสดแล้วเลี้ยงเขาให้โต เธอพาลูกไว้ จะแต่งงานยังไง ? คุณนายส้งน้ำตาคลอ แล้วปลอบใจลูกสาว
ส้งหลิงหลิงไม่เปลี่ยนแปลงอะไร แต่แค่มองเย่เชินหลินอย่างเย็นชา
เด็กเป็นของฉัน. เย่เชินหลิน ! ฉันไม่ยอมให้เอาเด็กออก คุณขู่พ่อฉันก็ไม่ได้อะไร!
เย่เชินหลินยังคงมองเธออย่างเฉยชา ไม่ตอบเธอ ขู่พ่อเธอแล้วมีประโยชน์ไหม พ่อเธอจะให้คำตอบเธอเอง
ไปกับฉัน ! ผู้อำนวยการแซ่ที่นี่ แม่เธอก็รู้จัก ให้เขาทำให้ พวกฉันก็ไว้ใจ ! รองประธานส้งพูดอย่างเข้มงวดเดินขึ้นมาแล้วมาดึงแขนของส้งหลิงหลิง
อย่าแตะฉัน ! ท่านกล้าเอาลูกฉันทิ้ง ฉันตายให้ท่านดู ! ส้งหลิงหลิงตะโกน ในสายตากลับเกิดความบ้าคลั่ง
เสียงพวกเขาทางนี้ใหญ่มาก ผู้คนที่มารอ ห้องB อัลตราซาวนด์ ก็พากันมาดูเหตุการณ์
รองประธานส้งเห็นผู้คนมากมายมอง รู้สึกอับอายเล็กน้อย สั่งภรรยาเขา : ลากเธอไป !
หลินต้าฮุยและบอดี้การ์ดหลายคนยืนอยู่ที่ไม่ไกล เย่เชินหลินส่งสายตา พวกเขาก็เดินขึ้นมา
คุณส้ง เชิญเถอะครับ ! อย่าให้พวกเรารู้สึกกดดันเลย ! เสียงหลินต้าฮุยเย็นชาเหมือนเย่เชินหลิน
ส้งหลิงหลิงตอนนี้จะไปสนใจสายตาของคนอื่นได้อย่างไร เธอโดนคุณแม่ลากไว้ บอดี้การ์ดพวกนั้นก็ล้อมขึ้นมา ดูแล้วก็รู้ว่าจะจับเธอไว้ แล้วลากไป
ไปเถอะ ลูกรัก พ่อเธอก็ไม่ยอมเก็บไว้แล้ว ก็ไม่ต้องเก็บแล้ว พวกเราเดินไปเอง อย่าให้พวกเขาทำร้ายลูก คุณนายส้งเกลียด เธอกลับไม่มีวิธีเปลี่ยนแปลงอะไร
หลายปีมา เธอก็ฟังคำสั่งของสามี อีกอย่างเรื่องนี้เกี่ยวกับสามีเธอด้วย
เธออยากจะด่าเย่เชินหลินดังดัง ด่าเขาว่าไม่ใช่คน ด่าเขาว่าทิ้งทุกอย่างในตอนจบ แต่ตอนนี้เธอมองหลักฐานที่จะเอาชีวิตของสามีเธอแล้ว เธอจะกล้าพูดที่ไหน เธอจึงได้แค่คิดได้ แต่ไม่พูด
ส้งหลิงหลิงใช้แรงปิดตาแน่น หายใจเข้าลึก รอบอดี้การ์ดจะจับมือเธอไว้ เธอรีบพูดอย่างเย็นชา : เอามือสกปรกของพวกแกออก ฉันเดินเองได้ !
พูดจบ เธอก็สะบัดแม่ออก เอามือวางไว้บนท้องเอง เดินไปข้างหน้าอย่างลำบากทีละก้าว
เธอเดินช้ามาก ตอนนี้เธอยังคิด ว่าจะไปตอบโต้กับสถานการณ์ตรงหน้ายังไง
ลูกแม่ ลูกไม่ต้องขยับ แม่คงปกป้องลูกไม่ได้แล้ว แต่ลูกไว้ใจเถอะ แม่จะไม่ยอมให้ลูกเดินในทางมืดคนเดียว แม่จะไปเป็นเพื่อนลูก ส้งหลิงหลิงพูดเบาเสียง ลูกในท้องก็มีการเคลื่อนไหว คำพูดแบบนี้ ใครฟังก็คงไม่อยู่นิ่ง
น้ำตาเต็มไปด้วยบนหน้าของคุณนายส้ง เดินอยู่ข้างลูกสาว มองเธออย่างน่าเสียดาย
รองประธานส้งก็เป็นห่วงว่า ลูกสาวจะคิดสั้น นิสัยเธอดึงดันและไม่ยอม เป็นแบบนี้แต่เด็ก สิ่งที่เธออยากทำ ก็ต้องทำให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ เธอก็สามารถไปทำลายได้
อย่าคิดไม่ได้เลย คราวหลังพ่อจะหาผู้ชายดีดีให้เธอ อนาคตอยากมีลูกกี่คนก็ได้หมด ! รองประธานส้งเตือนเธอ
สายตาส้งหลิงหลิงมองข้างหน้า เหมือนจะไม่ได้ยินคำพูดอะไรทั้งนั้น
มือของเธอยังคงวางไว้บนท้อง แล้วพูดพึมพำอยู่คำเดียว: แม่อยู่เป็นเพื่อนลูก แม่จะอยู่กับลูกตลอดไป
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ตั้งแต่ที่เขาเห็นทารกเคลื่อนไหวได้ เขาก็ตัดสินใจจะเก็บเด็กไว้แล้ว
สิ่งที่พูดและทำทั้งหมดตอนนี้ ก็แค่ให้ส้งหลิงหลิงตกลงกับข้อแม้ของเขาเท่านั้น แต่เห็นท่าทางเหม่อลอยของสาววัยท้องแบบนี้ แม้จะบอกว่าเป็นการแสดง เขาก็ใจอ่อนอยู่ดี
หลินต้าฮุยอยู่กับเย่เชินหลินนานแล้ว ความคิดของพวกเขาก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว
จนถึงตอนนี้เขาก็เตือนให้เจ้านายเขาเอาเด็กออกตอนนี้กลับรู้สึกใจอ่อนเล็กน้อย
ถ้าเหมือนที่ผู้อำนวยการแซ่พูดจริง ส้งหลิงหลิงเป็นเพราะไม่มีลูกแล้ว เกิดโรคซึมเศร้าขึ้นมา ก็เท่ากับป่วยทางจิต คุณเย่คงจะรู้สึกผิดทั้งชีวิต
รองประธานส้งเดินไปด้วย และแอบมองสีหน้าของเย่เชินหลินด้วย
เขายืนยันให้ส้งหลิงหลิงเอาเด็กออกแล้ว แต่ความจริงแล้วยังไม่ได้ขึ้นเตียงผ่าตัด ในใจเขาก็ยังมีความหวังบ้าง
เย่เชินหลินเดินก้าวใหญ่ไปข้างหน้า ไม่มีสีหน้า พวกเขาค่อยๆเดินเข้าลิฟต์ ออกลิฟต์ จนกว่าจะถึงตึกที่ผู้อำนวยการแซ่อยู่ ส้งหลิงหลิงยังคงพูดพึมพำกับคำนั้น
จะเข้าห้องทำงานของผู้อำนวยการแซ่หลินต้าฮุยและพวกบอดี้การ์ดก็หยุดฝีเท้าเอง แล้วยืนรออยู่ไกล
คุณนายส้งพยุงลูกสาวไว้ รองประธานส้งเคาะประตูอย่างจริงจัง ผู้อำนวยการแซ่เปิดประตู เห็นว่าเป็นรองประธานส้งมา แล้วรีบต้อนรับทันที
รองประธานส้งสวัสดีครับ คุณนายส้งสวัสดีครับ ! เชิญเข้าครับ ! คุณเย่ ! เชิญครับ ! ผู้อำนวยการแซ่ให้ทุกคนเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวของเขา ยังอยากจะชงชาให้ทุกคน เย่เชินหลินกวาดมองรองประธานส้งอย่างเย็นชา
รองประธานส้งเข้าใจความหมายของเย่เชินหลิน คิ้วขมวด แล้วพูดกับผู้อำนวยการแซ่ : ไม่ต้องชงชาแล้วคุณรีบวางแผนให้เธอทำการผ่าตัดเถอะ เราไม่เอาเด็กแล้ว !
จะทำจริงหรอครับ ? ผู้อำนวยการแซ่ถาม
เป็นหมอมาหลายปี เขาก็ไม่ได้ไม่อยากทำเรื่องนี้ โดยทั่วไป ถ้าเด็กไม่มีปัญหาอะไร พวกเขาทำแบบนี้ก็เท่ากับทำผิดกฎ แน่นอน หลายปีนี้ เขาก็ไม่ได้ไม่เคยทำ ครั้งนี้อีกฝ่ายไม่เหมือนกัน เขาก็ยังคงกังวล
โดยเฉพาะได้ยินว่าลูกสาวของรองประธานส้ง นิสัยไม่ได้ยอมง่ายง่าย
เพราะฉะนั้นตอนนี้เขายังคงพูดเน้นกับเย่เชินหลิน หลังจากแท้งแล้วจะมีผลอะไรที่ไม่ดีตามมา ยังเตือนให้เขาไปทำการตรวจกับส้งหลิงหลิงก่อน
เขาหวังว่าเขาจะมีความรับผิดชอบของพ่อคนหนึ่ง จะยอมเปลี่ยนความคิดตัวเอง
เขาไม่เคยคิด ว่าคนมีชื่อเสียงมีตำแหน่งสูงจะใจโหดได้ขนาดนี้ ได้ยินเสียงหัวใจของเด็กเต้น เห็นภาพเด็กในการตรวจ ยังทนที่จะเอาเด็กออก
ตัดสินใจแล้ว คุณดูสิว่าจะผ่าตัดเมื่อไหร่ ! รองประธานส้งไม่ได้ลังเลต่อแล้ว และไม่ได้มองลูกสาวอีก
ส้งหลิงหลิงใช้แผนดราม่าไม่ได้ผล ตอนนี้เธอจึงได้แค่เปลี่ยนความคิดตัวเองอีก มองผู้อำนวยการแซ่อย่างแรงแล้วพูดออกมาเป็นคำเป็นคำ : สิ่งที่พ่อฉันพูดไม่มีประโยชน์อะไร ฉันไม่ยอม ! เด็กเป็นของฉัน ลูกของฉันไม่ได้มีปัญหาอะไร คุณกล้าเอาเด็กออก ก็เท่ากับการฆาตกรรม ฉันไม่ปล่อยคุณไปแน่ !
สิ่งที่ ผู้อำนวยการแซ่ห่วงที่สุด ก็คือจุดนี้ เขามองไปทางรองประธานส้งด้วยสีหน้าที่อึดอัด พูดอย่างลำบากใจ: ท่านว่าแบบนี้ดีไหม ? พวกคุณสองครอบครัวคุยกันอีกรอบ รอทุกคนตกลงแล้ว ฉันค่อยทำ เพราะยังไงนี่ก็คือชีวิตหนึ่ง อีกอย่างการผ่าตัดมีความเสี่ยง อาจทำให้ร่างกายคุณแม่ไม่สามารถท้องได้อีก ยังทำให้คุณส้งเกิดอาการซึมเศร้าได้ เพราะฉะนั้นเธอไม่ตกลง ฉันก็ไม่กล้าทำ ขอโทษครับ !
หมอแซ่พูดอย่างลำบากใจ แค่คนที่ยืนหน้าเขาสั่งมา เขาก็เท่ากับไม่มีการไม่มีงานแล้ว
ตอนนี้เขาหวังที่อยากให้ความสามารถเขาไม่ได้ดีขนาดนั้น ก็ไม่ต้องกลัวและอึดอัดอยู่ระหว่างกลางแบบนี้แล้ว
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร แต่แค่กวาดมองกระดาษบางที่อยู่บนมือของรองประธานส้ง รองประธานส้งจ้องกลับเขาอย่างแรง สุดท้ายก็สั่งผู้อำนวยการแซ่ : ไม่กล้าทำ ! ไม่กล้าทำก็ต้องทำ ! สิทธิ์ของลูกสาวฉัน ฉันตัดสินใจเอง มีฉันอยู่ เธอไม่สามารถมารบกวนคุณหรอก ! ทำ!
ฉันไม่ยอม ! คุณทำแล้ว ฉันจะตาย ! ฉันจะตายแน่นอน ! ส้งหลิงหลิงตะโกนเสียงดังอีกรอบ ตาก็เริ่มแดงขึ้นมา แล้วกอดท้องตัวเองไว้แน่น
เธอจะเสียลูกไปแบบนี้ไม่ได้ เธอวางแผนนานขนาดนี้ ใช้ชีวิตที่กังวลใจแบบนี้ ถ้าไม่มีเด็กแล้ว เธอก็ไม่มีกำลังใจแล้ว
ไม่ใช่แค่นี้ เธอก็จะไม่มีโอกาสเข้าใกล้เย่เชินหลินอีก
เธอชอบผู้ชายคนนี้ ชอบเหมือนเสพอะไรสักอย่าง ให้เธอจากเขาไป นอกจากจะเอาชีวิตเธอเท่านั้น !
ขอโทษครับคุณส้ง คุณอย่ากดดันฉันเลยได้ไหม ? คุณเย่เขาไม่อยากได้ลูกคนนี้ เขาเป็นพ่อของเด็กเขาก็มีสิทธิ์หนึ่งครึ่งในการตัดสินใจ …. ผู้อำนวยการแซ่พูดเบาเสียง ยังพูดไม่จบ ก็โดนอารมณ์ร้อนของส้งหลิงหลิงขัด: คุณยังมาพูดสิทธิอะไรกับฉัน ? ลูกฉันไม่มีปัญหา ยังโตได้ขนาดนี้แล้ว คุณมีสิทธิมาเอาเด็กออกงั้นหรอ ? คุณพ่อฉันให้คุณไม่มีการมีงาน ฉันก็จะไม่ให้คุณมีชีวิตแน่ ! ฉันจะบอกให้ ใครกล้าแตะลูกของฉัน ฉันก็จะสู้ตายกับคนนั้น ! ส้งหลิงหลิงพูดไปด้วย แล้วสะบัดมือแม่ออก
คุณเย่ …. คุณเห็นใจหน่อยนะครับ หรือไม่ ฉันออกไปสักครู่ ให้คุยกันแล้วตกลงกันให้ดี ดีไหม ? ผู้อำนวยการแซ่หันไปขอเย่เชินหลินอีก
เย่เชินหลินไม่พูดอะไร มือไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วยืนอยู่อย่างไม่มีสีหน้าใดใด
รองประธานส้งมองเย่เชินหลินอีกรอบ เขาหวังเป็นอย่างมาก ว่าเวลานี้เขาจะเปลี่ยนความคิดได้ แต่ดูท่าทางเขาแล้ว คงจะตัดสินใจแล้วจริง เด็กนี้ไม่เอาแล้วจริงด้วย