สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 576 สาวใช้ตัวแสบ 480

ตอนที่ 576 สาวใช้ตัวแสบ 480
หลี่เหอไท้ตามพ่อแม่ไปเยี่ยมพวกเขาหลายครั้ง แต่ความดื้อรั้นของเขาเมื่อยังเป็นเด็กได้ทิ้งความประทับใจไว้ให้กับผู้สูงอายุและเป็นการยากที่จะเปลี่ยนใจ
เซี่ยชีหรั่นตั้งตารอกลับบ้าน เธอขับรถเร็วขึ้นและเร็วขึ้น
ตอนที่เธอกลับไปที่ตงเจียง เธอไม่ได้ไปที่บ้านของตระกูลเย่โดยตรง แต่โทรหาหลินต้าฮุยแทน
“คุณนายเย่!” หลินต้าฮุยตะโกนด้วยความเคารพและสนิทสนม
“เรียกฉันว่าชีหรั่นก็พอ” เธอพูดอย่างนุ่มนวล
“ไม่ได้ คุณนายเย่ ในใจของผมคุณคือคุณนายเย่ตลอดไป และเป็นคนที่ผมเคารพมากที่สุด” เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างอ่อนโยน จินตนาการว่าถ้าเย่เชินหลินได้ยินหลินต้าฮุยพูดแบบนี้เขาจะต้องอิจฉาแน่ๆ
“ฉันอยากถามคุณเรื่องหนึ่ง ฉันไม่รู้ว่าคุณจะยอมบอกฉันไหม”
เซี่ยชีหรั่นรู้ดีว่านี่อาจจะเป็นเรื่องน่าลำบากใจสำหรับเขา เธอทำได้แค่ทำผ่านทางเขาเพราะเป็นเรื่องที่ไม่มีทางเป็นไปได้
“คุณพูดมาเถอะครับ”
“ส้งหลิงหลิงอยู่ที่ไหน คุณรู้ใช่ไหม น่าจะเป็นคุณที่จัดให้มีคนเฝ้าเธอใช่ไหมคะ?”
“ครับ” แม้ว่าหลินต้าฮุยจะไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นกำลังจะทำอะไร แต่เขาก็รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นจะยังคงต้องการอยู่กับเย่เชินหลินแม้ว่าจะประสบกับเรื่องเหล่านี้ก็ตาม เธอรักเขามากกว่าสิ่งอื่นใด ดังนั้นสำหรับเธอ แล้วเขาเลือกที่จะพูดทุกอย่าง
“ฉันอยากเจอเธอ จัดให้ฉันได้ไหม? ไม่ต้องห่วงฉันแค่คุยกับเธอและจะไม่ทำอะไรอีก”
หลินต้าฮุยไม่ได้กังวลว่าเธอจะทำอะไรอีกฝ่ายเพราะเธอไม่ใช่คนโหดร้าย สิ่งเดียวที่เขากังวลคือ เย่เชินหลิน เขาคิดถึงเรื่องนี้และเห็นแก่ความรู้สึกของพวกเขา แม้ว่าเขาจะถูกดุด่า เขาก็ยอมรับมัน
“ไม่มีปัญหาครับ คุณอยากเจอเธอเมื่อไหร่ ผมจะจัดการให้”
“ยิ่งเร็วยิ่งดี!” เรื่องการพบหน้ากันครั้งนี้ เซี่ยชีหรั่นเพิ่งคิดออกได้เมื่อไม่กี่วันก่อน
เธอไม่ได้ต้องการปิดเรื่องนี้จากเย่เชินหลิน เขาจัดการให้คนเหล่านั้นติดตามเธอและมันก็ไม่มีความลับว่าเธอไปไหน
รอจนกว่าเธอจะไป แน่นอนว่าเขาจะรู้ เธอแค่อยากให้เขารู้ว่านี่คือการกระทำของเธอ
“คุณนายเย่ มีการประชุมบริษัทในตอนเช้า ผมต้องอยู่ที่นั่น คุณคิดว่าตอนบ่ายจะได้หรือไม่?” หลินต้าฮุยถาม
“ตกลง รบกวนคุณหน่อยนะคะ”
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเธอควรจะกลับไปทำงาน ไม่เช่นนั้น หลี่เหอไท้คิดว่าเธอจะลาออกจากงาน
ตอนที่เธอออกไป รถของเย่เชินหลินตามมาอีกครั้ง เพราะเธอต้องการคืนดีกับเขา เธอจึงไม่ปฏิเสธในครั้งนี้ เธอต้องการให้ผู้ชายคนนี้เข้าใจทุกรายละเอียดในชีวิตของเธอและเธอต้องการกลับไปหาเขา
หลังจากขึ้นรถแล้วเธอก็โทรหาเย่เชินหลิน
ก่อนการประชุม เย่เชินหลินกำลังจ้องไปที่โทรศัพท์และมองดูข้อความที่ผู้หญิงคนนั้นส่งมา
ดูเหมือนว่าช่วงนี้เขาจะติดนิสัยนี้เมื่อไม่นานมานี้ เมื่อเขาไม่ยุ่ง เขาจะค้นหาดูตำแหน่งของเธอ
ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เป็นเสียงเพลงอันไพเราะที่คุ้นเคยซึ่งเป็นเสียงเรียกเข้าพิเศษที่เขาตั้งไว้สำหรับเซี่ยชีหรั่น
บนใบหน้าของเขาแต้มไปด้วยความยินดี ทว่าเมื่อเขาหยิบมันขึ้นมาน้ำเสียงของเขาก็ดูเย็นชาขึ้นเล็กน้อย
“ฮัลโหล?”
“หลิน ฉันกลับมาจากบ้านคุณยายแล้ว คุณรู้แล้วใช่ไหมคะ?” แน่นอนว่าเขารู้ดีว่าการกระทำของเธอเพราะคนที่ติดตามเธอจะรายงานเขาทุกเมื่อ
“อือ!” เขาตอบกลับไปว่ารู้แล้ว
“วันนี้ฉันไปทำงานที่บริษัทของพี่ไท้ ตอนนี้ฉันอยู่ระหว่างทาง ในรถที่คุณจัดให้ฉัน” เธอพูดอีกครั้ง
“อือ!” เขาก็อืออีกครั้งเท่า ที่เขารู้คำว่าอือธรรมดาๆแสดงถึงการตอบกลับของผู้ชายและแสดงความรำคาญต่อผู้หญิง
แน่นอนว่าเขาสามารถวางสายได้ทันที แต่เขาไม่ได้เต็มใจจะวาง ก็เขาคิดถึงเธอตลอดเวลาเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?
กลับจากเมืองเฟินส่วยเขายังคงนอนหลับไม่สนิทในตอนกลางคืน เขานอนอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่ของพวกเขาที่ชั้นสอง ซึ่งแทบจะได้กลิ่นของเธอลอยอวลในอากาศ
แทบจะหลับไม่ลงในช่วงครึ่งแรกของคืนนี้ และจะตื่นขึ้นมาเองในตอนเช้าตรู่แล้วกอดคนข้างกายเป็นปกติ
ทุกครั้งที่เขากอดกลับเป็นเพียงความว่างเปล่า แล้วเขาจะตื่นขึ้นมาทันทีและไม่สามารถหลับได้อีกต่อไป
เขาจะลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงและเหม่อลอยเป็นเวลานาน เขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เขาจะเป็นยังไง ก็คงทนไม่ได้จนเอาผู้หญิงคนนั้นกลับคืนมา
แม้ว่าทุกอย่างจะมีการจัดเตรียมการทั้งหมดแล้ว ว่าจะนำรองประธานส้ง ผู้ช่วยคนที่สองและสามในจังหวัดจะต้องถูกทำลายลงทั้งหมด แม้จะต้องใช้เวลาไม่ใช่แค่วันหรือสองวันหรือแม้แต่เดือนหรือสองเดือนก็ตาม
ยัยตัวเล็ก คุณอดทนรอผมหน่อยได้ไหม?
เขาถอนหายใจ แล้วหันไปมองไมโครโฟนอย่างเงียบ ๆ
“มีอะไรอีกหรือเปล่า? อย่าโทรหาผมอีกต่อไปถ้าไม่มีธุระอะไร ผมยุ่งมาก” กว่าเขาจะพูดแบบนี้ได้
ถ้าเขาไม่ยินดีจะรับสายของเธอ เขาจะไม่รับสายในทันที เซี่ยชีหรั่นจะไม่รู้ได้อย่างไร
“มีค่ะ”
“ว่ามา”
“ฉันคิดถึงคุณ เย่เชินหลิน” คำเจ็ดคำนี้เต็มไปด้วยความอ่อนโยน เธอคิดว่าเธอสามารถพูดแบบนี้ได้อย่างใจเย็น แต่หลังจากพูดแล้วเธอไม่สามารถบอกความรู้สึกในใจของเธอได้ และอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์มือของเย่เชินหลินสั่นเล็กน้อย
“ผมคิดว่าผมได้พูดชัดเจนแล้วนะอย่าพูดอะไรแบบนี้อีก แค่นี้นะ!” เขากดปุ่มบนวางสายอย่างโหดร้ายแล้วกำหมัดแน่น
คนโง่ เห็นได้ชัดว่าเขาชอบที่จะได้ยินเธอพูดแบบนั้น ดังนั้นเขาถึงได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างมาก
เดี๋ยวผมจะมาหาคุณเร็วๆนี้แหละ แค่คืนนี้ ก็ไม่ถึงสิบชั่วโมงแล้ว
หลี่เหอไท้เพิ่งกลับมาจากการเดินทางเพื่อธุรกิจ พวกเขามาถึงในตอนเช้าและมาทำงานทันทีที่มาถึงตงเจียง
เซี่ยชีหรั่นมาถึงบริษัทของเขาและไปรายงานให้เขาทราบโดยเร็วที่สุด แม้ว่าเขาจะยังคงมีสีหน้าอ่อนโยน แต่เธอก็เห็นความสุขในดวงตาของเขาอย่างชัดเจน
เขาชอบเธอ มันน่าจะเป็นความชอบแบบพี่น้องมากกว่ามั้ง เธอคิด
อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่ฉันเห็นเขา เธอก็รู้สึกสบายใจมากเช่นกัน
“กลับมาทำงานแล้วเหรอ? พี่คิดว่าเราจะกลับไปบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปซะอีก” หลี่เหอไท้กล่าวเบา ๆ
“ไม่ค่ะ ฉันต้องการสร้างคุณค่าในครอบครัวของฉัน” การแสดงออกของเซี่ยชีหรั่นดูซุกซน ทำให้หลี่เหอไท้ยิ้ม “ก็ดีแล้ว พี่กลัวว่าสกุลเย่จะหึงหวงจนตามเธอกลับไปเมื่อไรก็ได้”
“เขาน่ะเหรอ? ดื้อจะตาย แปลกคน ฉันบอกว่าจะคืนดีกับเขา เขาก็ปฏิเสธ แต่ฉันจะจัดการเขาให้ได้ค่ะ”
เย่เชินหลินโชคดี หลี่เหอไท้คิดว่าเขาไม่เคยเห็นเซี่ยชีหรั่นแสดงออกเช่นนี้มาก่อน เมื่อนึกถึงเวลาที่ผ่านมา สีหน้าของเธอดูเศร้าเสมอ พบกันครั้งนี้เธอดูเปลี่ยนไปมาก
เซี่ยชีหรั่นดูออกว่าหลี่เหอไท้คิดยังไง เธอเดินเข้ามาหาเขา “พี่เหอไท้ พี่กับพี่หยุนซางเป็นอย่างไรบ้าง? เราทุกคนรอที่จะได้เห็นพวกพี่คบกันอยู่นะ”
หลี่เหอไท้หัวเราะเบาๆ “มันจะเร็วขนาดนั้นได้ยังไง? ความรู้สึกมันต้องใช้เวลานะ รักแรกน่ะมันนิยาย”
“งั้นพี่ต้องรีบๆเข้าล่ะ ฉันไปก่อนนะ กลับแผนกแล้ว”
หลังจากกล่าวสวัสดี เซี่ยชีหรั่นก็กลับไปที่แผนกการตลาด ผู้จัดการหลิวท้องโตก็มาหาเธอพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ
“พี่หลิว” เซี่ยชีหรั่นร้องเรียก
“เฮ้ ทำไมเธอทักแค่ฉัน ไม่ทักลูกๆเรา?” ผู้จัดการหลิวแตะท้องของเธอ แล้วมองเธออย่างภาคภูมิใจ
แน่นอนว่าหลังท้องแล้วคนเราค่อนข้างเป็นโรคประสาท เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเจ้าตัวเล็กจะรู้อะไร
ผู้จัดการหลิวดูเหมือนจะรับรู้ความคิดของเธอและพูดเบาๆว่า “เธอคิดว่าลูกฉันไม่เข้าใจอะไรงั้นสิ? ฉันบอกอะไรให้ ชีวิตช่างน่าอัศจรรย์ คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาเริ่มมีสติสัมปชัญญะเมื่อไหร่ คุณหมอบอกว่าทารกมักจะมีความสามารถได้ยินเสียงตั้งแต่ในท้อง พอคลอดออกมาจะมีความรู้สึกพึ่งพิงต่อเสียงนั้น ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมเด็กถึงพึ่งแม่ ไม่ใช่เพราะแม่ตั้งครรภ์เท่านั้น ยังมีอีกสาเหตุนี้ด้วย อีกอย่างนะ ขอบอกว่าหลังจากที่ลูกอยู่ในท้อง พ่อของลูกน้อยฉันก็คุยกับลูกน้อยของฉันตลอด หมอบอกว่าเด็กที่ได้ยินเสียงของพ่อบ่อยๆจะมีความรู้สึกปลอดภัยและบุคลิกภาพของพวกเขาจะดี เธอดูอัตราการก่ออาชญากรรมที่สูงขึ้นในขณะนี้สิ เกิดจากความรู้สึกไม่ปลอดภัยของเด็กทั้งนั้นแหละ”
คำพูดของผู้จัดการหลิวทำให้เซี่ยชีหรั่นตกอยู่ในความคิดบางอย่าง ทันใดนั้นเธอก็ตระหนักได้ว่าทำไมเย่เชินหลินต้องสื่อสารกับลูกบ้างเมื่อครั้งก่อน
เมื่อเห็นเซี่ยชีหรั่นชะงักไป คล้ายว่าเธอจะตั้งใจฟัง ผู้จัดการหลิวก็รู้สึกภาคภูมิใจมากขึ้น
“ชีหรั่น เป็นไง ฉันรู้อะไรดีเลยเลยใช่มั้ย? อันที่จริงเป็นคุณหมอสอนให้ฉันรู้น่ะ ไม่เช่นนั้นคนหนุ่มสาวจะรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร? เมื่อเธอมีลูกฉันจะพาเธอไปหาเธอตรวจนะ เธอจะเธอเลยแล้วก็อธิบายอย่างละเอียด เธอจะเข้าใจดีเพราะหมออดทนมาก”
“ค่ะ ขอบคุณพี่หลิวมากนะคะ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มบางๆ
ผู้จัดการหลิวยังคงมึนเมากับความตื่นเต้นของการเป็นแม่ แต่ไม่ได้สังเกตสายตาของเซี่ยชีหรั่น
ตอนเที่ยงหลี่เหอไท้พาเซี่ยชีหรั่นกลับบ้านเพื่อรับประทานอาหารกลางวัน หลังมื้ออาหารเซี่ยชีหรั่นได้รับโทรศัพท์จากหลินต้าฮุยบอกว่าจะมีการประชุมบริษัทในช่วงบ่าย ถ้าจะไปที่นั่นตอนเที่ยงและถามว่าเซี่ยชีหรั่นมีเวลาหรือไม่
“พี่เหอไท้ ฉันมีธุระส่วนตัวที่ต้องไปจัดการ อาจจะไปทำงานสายนิดหน่อยในตอนบ่ายนะคะ” ตอนที่เซี่ยชีหรั่นบอกเรื่องนี้เธอรู้สึกอายนิดหน่อยจริงๆ เธอกลับไปบ้านยายหลายวันแล้วเธอก็เพิ่งกลับมาทำงาน ดันมาขอลาอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร เธอไปจัดการธุระเถอะ บริษัทยังไม่เปิดดำเนินการทั้งหมด ไม่รีบหรอก ถ้าเธอต้องการกำลังคนหรืออะไรก็บอกมาได้เลยฉันจะจัดการให้เอง” หลี่เหอไท้พูดอย่างอ่อนโยน
“ไม่ต้องค่ะ ขอบคุณพี่เหอไท้มาก เขาส่งคนมาตามแล้ว ไม่ต้องการคนเพิ่มแล้วค่ะ”
เธอไปที่พักของส้งหลิงหลิง เธอมีพุงใหญ่และไม่ได้ท่าทางคุกคามอะไร นอกจากนี้เย่เชินหลินยังจัดคนสองคนเพื่อดูแลเธอ แล้วยังมีหลินต้าฮุย ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องความปลอดภัย
หลินต้าฮุยได้ยินว่าเซี่ยชีหรั่นมีเวลา ดังนั้นเขาจึงนัดหมายกับเธอเพื่อพบเขา และเขาจะเป็นผู้นำทางไปด้วยตัวเอง
หลังจากทั้งสองพบกัน หลินต้าฮุยไม่ได้ถามเธอว่าต้องการพบส้งหลิงหลิงเพื่อคุยอะไร
“อาการของเธอเป็นอย่างไรบ้างช่วงนี้” เซี่ยชีหรั่นถามหลินต้าฮุย
“เธอเป็นคนเงียบมาก อาจเป็นเพราะเธออายุครรภ์ได้เก้าเดือนแล้ว เจริญอาหารตามปกติครับ”
“อื้อ ขอบคุณค่ะ”
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นเข้าไปในรถแล้ว ในใจเธอก็ยังคงมีความขัดแย้งเกี่ยวกับการที่เธอจะไปหาส้งหลิงหลิง จะพูดยังไงเธอก็เป็นคนท้อง จริงๆแล้วเธอไม่ได้ต้องการกระตุ้นเธอเลย