สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 641 สาวใช้ตัวแสบ 545

ตอนที่ 641 สาวใช้ตัวแสบ 545
ตระกูลส้งทั้งตระกูลจะต้องซวยแน่ๆ
ส้งหลิงหลิงอย่าหาว่าผมโหดร้ายกับครอบครัวของคุณก็แล้วกัน นั้นมันเป็นเพราะว่าคุณล่วงเกินคนที่ไม่สมควรต่างหาก
เขาจะไม่มีวันลืม เรื่องที่ส้งซูหาวเกือบที่จะข่มขืนเซี่ยชีหรั่น อีกไม่นานก็จะถึงเวลาที่เขาจะคิดบัญชีแล้ว
ตอนนี้เขายังไม่ลงมือ เพราะเขาอยากรู้ว่าลูกในท้องของส้งหลิงหลิงนั้นเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของตระกูลเย่หรือไม่ หากตอนนี้แม่ของเด็กนั้นต้องเจอกับปัญหาและอุปสรรคมากมายก็จะสิ่งผลกระทบต่อเด็กที่อยู่ในท้องด้วย
ตอนนี้เขาจะเก็บหลักฐานไว้ เมื่อไหร่ที่เด็กคลอดออกมา เมื่อนั้นเขาจะส่งหลักฐานให้กับตำรวจทันที
ตอนนี้เขาแทบจะอดทนรอไม่ไหวแล้ว เขานั้นคิดถึงเซี่ยชีหรั่นทุกวินาที หากยังไม่เห็นหน้าเธออีก เขานั้นแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
เขาก็รู้ดีว่าผู้หญิงของเขาก็คิดถึงเขาเป็นที่สุด เธอนั้นกลัวว่าเขาจะกลัวว่าเธอจะต้องตกอยู่ในอันตราย ทุกครั้งที่ได้คุยกัน เธอจะพูดอย่างอ่อนโยนเสมอว่า：“ไม่ต้องร้อนใจไป เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันคิดว่าทุกๆวันเราก็กำลังปลูกต้นรักกันอยู่”
ยิ่งเธอพูดเช่นนี้ เขาก็ยิ่งไม่อยากให้เธอต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ทุกครั้งที่ได้ฟังรายงานของนักข่าวเกี่ยวกับข่าวคราวของเธอกับไห่ลี่หมิน ก็มักจะทำให้ใจของเขานั้นรู้สึกเจ็บปวด
ผู้หญิงของเขาแท้ๆแต่กลับต้องยอมให้คนทั้งโลกคิดว่าเธอนั้นเป็นผู้หญิงของคนอื่น ยอมให้คนอื่นวิจารณ์เธอว่าเป็นผู้หญิงไม่ดี เป็นผู้หญิงใจง่าย
เมื่อเขาคิดถึงภาพที่ไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ก็จะมีมือของคนอื่นชี้ข้างหลังเธอ ด่าว่าเธอ เขาโกรธจนไม่สามารถที่จะอยู่เฉยได้ ดังนั้นตอนนี้เขาถึงอยากที่จะให้คนในตระกูลส้งติดคุกทั้งตระกูล！
ไห่ลี่หมินนั้นเข้าใจเขาเป็นอย่างดี บางครั้งก็จะโทรศัพท์บอกเขาว่าอย่าใจร้อน ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่สมควร ที่จริงแล้วตอนนี้ไห่ลี่หมินกำลังรอการกลับมาของจงหยุนซาง เขาเชื่อว่ายังไงเธอก็ต้องกลับมา ขอเพียงแค่เธอกลับมารองประธานส้งต้องไม่อยู่เฉยแน่ เมื่อถึงตอนนั้นสถานการณ์ก็จะเปลี่ยนแปลงไป
หลังจากที่ส้งหลิงหลิงวางสายโทรศัพท์ลง เธอก็ไม่ได้แสดงออกถึงความผิดปกติแต่อย่างใด ยังคงกลับมากินข้าวและพูดคุยกับเย่เชินหลินเช่นเคย
“เชินหลิน ขอบคุณมากนะคะ เดี๋ยวตอนช่วงกลางวันแม่ฉันจะมาค่ะ จะมาพร้อมกับน้องสะใภ้ ไม่รู้ว่าคุณจะยินดีต้อนรับไหม”
“แล้วคุณคิดว่ายังไงล่ะ？”เย่เชินหลินถามกลับอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็กำชับกับพ่อบ้านว่า：“กลางวันนี้เตรียมกับข้าวให้เยอะหน่อย แม่และน้องสะใภ้ของเธอจะมา”
“ครับ คุณเย่ ！”พ่อบ้านรับคำสั่งอย่างเคารพ
ช่วงเวลานี้ ในใจของพ่อบ้านนั้นร้อนรนเป็นอย่างมาก เขาคิดว่ายังไงเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็คงจะไม่มีวันแยกทางกันได้ เพียงแต่เวลาก็ผ่านมานานแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นเซี่ยชีหรั่นกลับมา อีกทั้งเย่เชินหลินก็ดีกับส้งหลิงหลิงเสียเหลือเกิน จึงทำให้เขานั้นรู้สึกสับสน
หากเย่เชินหลินแต่งงานกับส้งหลิงหลิงแล้วยกย่องเธอในฐานะภรรยาแล้วล่ะก็ เกรงว่าเขาคงจะต้องลาออกก่อนกำหนด ถึงแม้ว่าที่นี่ค่าแรงจะดี แต่เขาคงจะอยู่ต่อไม่ได้จริงๆ
เมื่อใกล้จะถึงช่วงกลางวัน นายหญิงส้งกับเซียวเสี่ยวลี่ก็มาถึง ในเวลานั้นเย่เชินหลินอยู่ในห้องของเขา
ตอนนี้ส้งหลิงหลิงนับวันยิ่งจะรอบคอบขึ้นเรื่อยๆ เธอกลัวว่าภายในห้องนั้นจะมีกล้องวงจรปิด คิดไปคิดมา จึงจูงมือเสี่ยวลี่แล้วพูดกับเธอว่า：“เธอไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันสิ”
เสี่ยวลี่เข้าใจได้ในทันทีว่า เธอคงมีธุระที่จะคุยด้วย และไม่สามารถที่จะหลบหลีกได้ ดังนั้นเธอจึงยิ้มแล้วรับปาก
เธอทั้งสองคนนั้นเดินอยู่ข้างหน้า สาวใช้สองสามคนที่เย่เชินหลินสั่งให้มาดูแลก็เดินตามมาข้างหลังอย่างประชิด อยากจะพูดอะไรก็ไม่สะดวก
เมื่อส้งหลิงหลิงเดินไปที่ข้างสวนดอกไม้ ก็กำชับสาวใช้เหล่านั้นว่า
“พวกเธอไปเก็บดอกไม้ให้ฉันสักสองดอก ฉันอยากจะนำมันไปใส่แจกันไว้ในห้อง ได้ยินมาว่าดอกไม้จะช่วยให้หลับสบาย”
สาวใช้สองคนสบตากันครู่หนึ่ง เนื่องจากไม่สะดวกที่จะกลับไปรายงานเย่เชินหลิน เพราะอย่างไรซะพวกเขามาติดตามเธอก็เพื่อดูแลเธอ คงไม่ดีนักหากจะขัดคำสั่งเธอ
“ได้ค่ะ คุณส้ง！”เมื่อพวกเธอรับคำแล้ว ก็เดินออกไปข้างๆ เหลือเพียงหลิวเสี่ยวเจียวที่ยังติดตามเธออยู่
“เสี่ยวเจียว ฉันคอแห้ง เธอช่วยไปเอาน้ำมาให้ฉันหน่อย ได้ไหม？”ส้งหลิงหลิงพูดขึ้น
หลิวเสี่ยวเจียวส่ายศีรษะ และพูดขึ้นด้วยความเคารพว่า：“ขอโทษนะคะ คุณส้ง คุณชายเย่กำชับกับพวกเราทั้งสามคนว่าให้ดูแลคุณเป็นอย่างดี ตอนนี้พวกเขาสองคนไม่อยู่แล้ว ฉันไม่สามารถที่จะไปไหนได้ หากมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ฉันก็คงไม่รู้ว่าจะรายงานคุณเย่อย่างไร”
เมื่อส้งหลิงหลิงได้ฟังดังนั้นก็รู้สึกโมโห เดิมทีเธอก็ไม่ค่อยจะถูกชะตากับเสี่ยวเจียวอยู่แล้ว เมื่อหล่อนพูดเช่นนั้นก็ยิ่งทำให้เธอไม่สบอารมณ์ไปใหญ่
“หลิวเสี่ยวเจียว！เธอคิดว่าเชินหลินให้เธอมาจับตาดูฉันใช่ไหม เธอถึงได้ตามติดฉันอย่างกับแมลงวัน ฉันก็แค่อยากจะคุยซุบซิบกับเสี่ยวลี่บ้างไม่ได้เลยหรือไง เธอออกไปเดี๋ยวนี้นะ！หากยังขัดขวางไม่ให้เราคุยกันอีก ฉันจะสั่งให้เชินหลินไล่เธอออก คุณจะเชื่อไม่เชื่อ？”ส้งหลิงหลิงทำตาขวาง และพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่
หลิวเสี่ยวเจียวนั้นไม่ได้กลัวคำขู่ของเธอแต่อย่างใด เธอก็อยากจะออกไปเหมือนกัน เพราะเธอก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่นาน
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณส้ง ฉันไม่สามารถทำตามคำสั่งของคุณได้ เพราะนี่คือหน้าที่ของฉัน ！”หลิวเสี่ยวเจียวพูดขึ้นอย่างหนักแน่น
ส้งหลิงหลิงโกรธจนยกมือขึ้นมาจะตบหน้าของหลิวเสี่ยวเจียว แต่ว่าเสี่ยวลี่นั้นห้ามเธอเสียก่อน เธอห้ามปรามเธอเบาๆว่า：“พี่ค่ะ อย่าทำอย่างนี้เลย หากพี่เขยคิดว่าพี่เป็นคนอารมณ์รุนแรง เราจะได้ไม่คุ้มเสียนะคะ เพราะเราก็ไม่ได้จะคุยเรื่องที่จะเปิดเผยไม่ได้เสียหน่อย หากเธอจะอยู่ที่นี่ก็ช่างเถอะค่ะ ไม่เป็นไร”
ตอนนี้สิ่งที่ส้งหลิงหลิงกลัวที่สุดก็คือเย่เชินหลินจะคิดอย่างไรกับเธอ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงเก็บอารมณ์โทสะเหล่านั้นไว้ หายใจเข้าลึกๆและในที่สุดอารมณ์ของเธอถึงจะกลับสู่ภาวะปกติ สมองสามารถครุ่นคิดได้เป็นปกติ