สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 77ไม่สงบ 5

บทที่77ไม่สงบ 5　　
　　“เย่……”
　　“อย่าขยับ ฟังฉัน”
เสียงของเขานุ่มนวลอ่อนโยนที่สุด เหมือนชายหนุ่มที่หลงรักรักผู้หญิงอย่างสุดหัวใจ เธอก็นิ่งชะงักไป
“ฉันปกป้องเธอได้ อย่ากลัวเลย ทีหลังอยากหนีจากฉันไปไหนอีก ก็จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้”
คำมั่นลึกซึ้งแบบนี้ มันมาจากผู้ชายคนที่เธอใจเต้นด้วย เซี่ยซีหรั่นรู้สึกเหมือนถูกความรู้สึกบางอย่างเหมือนความสุขกำลังโอบกอดล้อมรอบเธอเอาไว้
เขาใช้แขนกอดเอวเล็กของเธอเอาไว้ มืออีกข้างก็ฉวยโอกาสลูบไล้ผมสวยเบาๆด้วยความรักใคร่
ความอ่อนโยนแบบนี้ เหมือนกับมือของแม่เลย ควรพูดว่าเหมือนกับฝ่ามืออันรักและเอ็นดูของแม่เธอในฝันแบบนั้นเลย
เซี่ยซีหรั่นไม่เคยเจอพ่อแม่ของตัวเองจึงไม่รู้ว่าการถูกเลี้ยงดูจากแม่นั้นเป็นยังไง ทว่าความรักและเจ็บปวดของเขา น่าแปลกที่ทำให้เธอนึกถึงแม่ขึ้น เมื่อแนบชิดกับอกแกร่งแล้ว ในจมูกมีกลิ่นอายความเป็นชายที่ทำให้คนรู้สึกปลอดภัยอยู่เต็มจมูก
ทุกครั้งที่เธอหายใจ เหมือนกับได้รับความรักและสัมผัสเข้ามาเติมเต็มมากขึ้น ความรู้สึกนี้ทำให้เธอรู้สึกอยากดื่มด่ำไปกับมัน
เธอหลับตาลง นึกถึงรสชาติที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการดูแลจากคนอื่น แม้ว่าจะเพียงแค่นาทีเดียว วินาทีเดียว เธอก็ไม่ขออะไรมากแล้ว
นิ้วเรียวของเย่เชินหลิน เข้ามาสอดเข้าไปใต้เส้นผม ปลายนิ้วสัมผัสกับหนังศีรษะของเธอ แล้วนวดคลึงขึ้นลงช้าๆเบาทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงไปแปลกๆ
เหมือนกับว่าความเจ็บปวดโศกเศร้าที่ผ่านมาทั้งหมดของเธอได้กลายเป็นฝุ่นสลายไปแล้ว
เธอคิดว่าเขากว้างขวางอย่างนั้น เธอรู้สึกเหมือนเป็นเม็ดทรายไปเลย เวลานี้ สุขจนไม่มีอะไรเทียบได้
บางทีเดิมทีเธอไม่ต้องการอะไรมาก ครอบครัวพร้องหน้าพร้องตาสักครอบครัว เสียงบ่นด้วยความรักของแม่สักครั้งก็พอแล้ว ทว่านี่คงเป็นแค่เรื่องธรรมดาๆของคนอื่น แต่เธอกลับหาไม่ได้
“บอกฉันสิ ว่าตอนนี้เธอรู้สึกยังไง?”เสียงน่าดึงดูดของเขาที่ดังกึกก้องนุ่มนวลอยู่ข้างหูเธอ
“รู้สึกมีความสุข”เหมือนเธอโดนเขสะกดจิตไว้ ความรู้สึกผ่อนคลายจริงเอ่ยออกมาจากปาก
หัวใจของเขาพลันเต้นขึ้น จึงรีบแสดงท่าทีเคร่งขรึมขึ้น
ผู้หญิง ยิ่งพูดหวาน หัวใจก็ยิ่งดีงาม เขาเคยเจอกับทั้งสองด้านของเธอแล้ว คงไม่มีทางทำความผิดเรื่องเดิมๆ
การกระทำในมือของเขาหยุดลงเพราะความแปรผันในใจ เซี่ยซีหรั่นก็ตื่นขึ้นจากฝัน
“คุณเย่ ฉัน….ไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉัน ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงพูดแบบนั้นไป อาจเป็นเพราะคิดถึงแม่ของฉัน ขอโทษ ฉันก็พูดไปเรื่อย คุณปล่อยก่อนได้ไหม?”
　　“ฉันไม่ปล่อยหรอก”
คำพูดของเขายืนยันหนักแน่น ราวกับว่าเขากำลังจะบอกว่าเขาชอบเธอมาก และก็เหมือนกับว่าเขาจะต้องพิชิตเธอให้ได้ก่อนถึงจะยอมแพ้
หัวใจของเซี่ยซีหรั่นยิ่งว้าวุ่น……
วันนี้เธอกำหนดไว้แล้ว ต้องจะแยกตัดออกไปคนละโลกกับเขา แล้วทำไมถึงถูกเขากอดล่ะ คิดอะไรไม่ออกเลย?
ไม่ได้ เธอไม่สามารถลุ่มหลงในห้วงเวลาอันอ่อนโยนนี้ได้ ลืมแล้วหรอว่าตัวเองเป็นใคร
เธอรู้ว่ามีคนแบบนี้ ยิ่งเธอพูดว่าจะปล่อยเขา บางทีเขาก็ยิ่งจะจับเธอเอาไว้
เธอไม่ขัดขืนเลยก็แล้วกัน และไม่พูดอะไร จะดูว่าเขาจะกอดคนที่ได้รับความเจ็บปวดไว้ได้นานเท่าไหร่
เธอประเมินความอดทนเขาต่ำไปจริงๆ เขาก็ยังกอดเธอไว้เงียบๆแบบนี้ต่อไป
หลังจากผ่านไปเนิ่นนาน เขาก็ตบหัวของเธอเบาๆ ด้วยความเอ็นดู แล้วพูดเสียงเบา“ไปเตียงเฝ้าคนไข้เถอะ ถ้ากลางคืนฉันต้องการอะไร จะเรียกพยาบาล เธอไม่ต้องยุ่งหรอก”
ในที่สุดเขาก็ปล่อยเธอ
แต่ทำไมหลังจากผละออกจากอ้อมกอดของเขาแล้ว ถึงได้รู้สึกเหมือนเสียความแข็งแกร่งไปกัน?
“ไม่ คุณเย่ ฉันรับผิดชอบในการดูแลคุณที่นี่ ถ้าดูแลไม่ดี ฉันก็จะลาออก”
“เธอพักผ่อนอย่างมาสงบ อาจจะทำให้ฉันนอนหลับไม่สบาย ”เย่เชินหลินแสดงท่าทีเคร่งขรึม น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความรักความเอ็นดูต่อเธอ
คืนนี้เขาอ่อนโยนจริงๆ ตามหลักแล้วเขาได้รับบาดเจ็บ คงจะไม่นุ่มนวลขนาดนี้ ควรจะอารมณ์ดุร้ายฉุนเฉียวถึงจะถูก
ในใจของเซี่ยซีหรั่นสงสัยนิดหน่อย ทั้งยังรู้สึกว่าเขาไม่มีเหตุผลที่จะทำดีกับเธอเป็นพิเศษแบบนี้
กลับกันคนป่วยใหญ่ที่สุด เธอจะสั่งยังไง เธอควรจะทำยังไง
ไปนอนที่เตียงเฝ้าผู้ป่วยข้างๆเถอะ เธอก็ยังไม่ลมบอกกับเขา “คุณเย่ ต้องการอะไรคุณเรียกฉันได้ตลอดนะ”
“ไม่มีใครอยู่ ให้เรียกเชินหลิน”
สายตาลึกซึ้งของเย่เชินหลินจ้องมองมาที่เธอ จะให้เปลี่ยนสรรพนามเรียกว่าอะไร ทำไมเซี่ยซีหรั่นถึงจะไม่รู้อีกล่ะ
ตอนได้ยินคำพูดเขาแรกๆ หัวใจของเธอก็เต้นอย่างควบคุมไม่ได้ไปครึ่งหนึ่งแล้ว
แต่พอเธอนึกถึงไห่ลี่หมินแล้ว
ไห่ลี่หมินก็หวังให้เธอเรียกว่าลี่หมิน หากไม่เรียกเขาจะไม่พอใจ