สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 76ไม่สงบ 4

บทที่76ไม่สงบ 4
เธอต้องไม่ทำตัวมีพิรุธ ต้องคิดหาวิธีที่จะจัดการเซี่ยซีหรั่นให้อยู่หมัดก่อนถึงจะวางใจได้
เซี่ยซีหรั่นไม่ได้ออกไปไหนอยู่แต่ในโรงพยาบาล เธอกังวลว่าส้งหลิงหลิงจะดักอยู่ ส้งซูหาวก็อยู่ห่างไปไม่ไกล
หากเธอโดนเขาจับอีกรอบ กลัวว่าจะหนีไม่ได้อีกแล้ว คนเราคงไม่มีใครโชคดีขนาดนั้นหรอก
ในห้องพักผู้ป่วย ส้งหลิงหลิงพยายามหาเรื่องมากมายมาคุยกับเย่เชินหลิน แต่ก็ดูไม่ออกว่าในใจของเขาจะคิดยังไงกับสิ่งที่ส้งหลิงหลิงพูด ไม่ว่ายังไงก็ตามเขาก็เป็นคนเย็นชาแบบนี้มาโดยตลอด ฉันชินแล้วล่ะ
“กลับไปเถอะ เธอเป็นผู้หญิงไม่ควรกลับดึก มันไม่ปลอดภัย”
“ได้ งั้นพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะ”
ส้งหลิงหลิงยืนขึ้น แล้วโน้มตัวลงหมายจะหอมแก้มเย่เชินหลิน เขาหันหน้าหลบในทันที พลางพูดขึ้นมาเหมือนล้อเล่นว่า“เธอไม่ต้องมาบ่อยหรอก หมออยากให้ฉันอยู่คนเดียวเงียบๆ เธออย่าเพิ่งมารบกวนฉันเลย ”
ใบหน้าเล็กๆของเธอแดงระเรื่อขึ้นมา พูดขึ้นด้วยความออดอ้อน“งั้นคุณต้องรีบหายไวๆนะ ฉันรอคุณอยู่นะ”
เย่เชินหลินฝืนยิ้มขึ้นมา ไม่ได้ตอบเธอกลับไป
เซี่ยซีหรั่นนั่งอยู่ห่างจากห้องพักผู้ป่วยไปไม่ไกลมาก ในมือถือกระเป๋าเงินของเย่เชินหลิน บนนั้นเหมือนยังมีไอไออุ่นของเขาอยู่ พอมาอยู่ในมือเธอแล้วมักจะรู้สึกแปลกๆ
หลังจากที่ส้งหลิงหลิงเดินออกมาหยุดอยู่ด้านหน้าของเธอ เธอเอ่ยขึ้นอย่างจริงจัง“น้องหรั่น ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอ ตามฉันมา ”
“คุณพูดมาสิ” เซี่ยซีหรั่นตอบด้วยความเคารพ
ส้งหลิงหลิงคว้ามือเซี่ยซีหรั่นมาจับไว้ พูดขึ้นด้วยสีหน้าเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “น้องหรั่น ซูหาวทำนิสัยไม่ดีใส่เธอ……..ฉันไม่รู้เรื่องเลย ยังดีที่ไม่ได้เรื่องร้ายแรงกับเธอ ไม่งั้นฉันคงรู้สึกไม่สบายใจไปทั้งชีวิต ฉันดุเขาไปเรียบร้อยแล้ว ทีหลังเธอก็อยู่ให้ห่างจากเจ้าคนเลวนั่นไว้ ตระกูลของฉันไม่มีใครควบคุมเขาได้แล้ว เธออย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเขาทำอะไรอยู่ภายใต้อำนาจของฉัน เขาเกือบทำฉันโกรธแทบบ้า ”
ถ้าหากแผนการของส้งซูหาวสำเร็จ เธอจะมีท่าทีแบบนี้หรอ?
แน่นอนว่าไม่ ยังไงเรื่องนี้มันก็ชัดเจนในใจเซี่ยซีหรั่นอยู่แล้ว
เธอเสนอให้เซี่ยซีหรั่นเองว่าอยู่ให้ห่างจากซ่งซูหาว เพื่อป้องกันไม่ให้เธอไปบ้านของเธออีก คงไม่ให้โอกาสสองพี่น้องอีกแล้ว
เซี่ยซีหรั่นต่างเข้าใจทั้งหมด ทว่าเธอก็ยังคิดว่าเธอผิดรู้สึกผิดกับที่ไม่ตอบทั้งยังพูดจากำกวมกับเย่เชินหลินอีก
เธอคิดว่าเดิมทีก็ไม่ได้ขอให้เขายกโทษให้ ทว่าเธอก็จะไม่ยอมเป็นผู้หญิงอ่อนแอที่ปล่อยให้ตัวเองโดนรังแกอีกต่อไป
　　“น้องหรั่น เธออย่าโกรธฉันเลยโอเคไหม？”
ส้งหลิงหลิงท่าทางดูน่ารักขึ้นทันตา ใช้น้ำเสียงออดอ้อน เขย่าแขนเธอไปมา
เซี่ยซีหรั่นเดิมทีไม่ได้ชอบการแสดงอยู่แล้ว เธอก็ไม่อยากจะรับมือกับคนเจ้าเล่ห์กับเธอแบบนี้อีกต่อไปแล้วล่ะ
เธอตั้งใจมองส้งหลิงหลิง หลังจากพิจารณาแล้ว ก็เอ่ยเสียงเบา“พี่ส้ง ตอนที่ไม่มีคน คุณไม่จำเป็นต้องเรียกฉันว่าน้องหรั่นหรอก ฉันไม่บอกเรื่องน้องชายของคุณกับเย่เชินหลินหรอก แต่ฉันก็หวังว่า ต่อไปนี้คงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น อันที่จริง ในใจฉันก็พอรู้ว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้ ฉันกับคุณไม่ได้คุกคามอะไรกัน ฉันอยู่ที่ตระกูลเย่แค่ชั่วคราว คุณไม่ต้องทำเพื่อป้องกันฉันหรอก หากคุณเย่รู้เข้า คนที่จะเจ็บปวดที่สุด ก็คือตัวคุณเอง ”
เธออยากจะซื่อสัตย์ เธออยากจะเบาใจจากส้งหลิงหลิง แต่ส้งหลิงหลิงกลับไม่ยอมรับเรื่องนี้
“ไอหยา น้องหรั่น เธอพวดอะไรกันน่ะ ฉันไม่เข้าใจ ฉันก็รู้ เธอคือน้องสาวของฉัน เหมือนเป็นน้องสาวแท้ๆ ถ้าคนอื่นมาทำร้ายเธฮ ฉันยอมไม่ได้หรอก เอาล่ะ ฉันจะกลับแล้ว เธอช่วยฉันดูแลเชินหลินดีๆนะ ลำบากเธอแล้วล่ะ”
“ค่อยๆไปนะคะ！”เซี่ยซีหรั่นส่งเธอด้วยความเคารพ กลับมาถึงห้องผู้ป่วย เอากระเป๋าเงินของเย่เชินหลินที่ไม่ได้ใช้เหมือนเดิมคืนเขาไป
ความมืดตอนกลางคืนผ่านเข้ามา เย่เชินหลินเหมือนจะไม่ได้มีหมายความว่าทีว่าจะนอน เซี่ยซีหรั่นทำเพียงนั่งอยู่ข้างเตียงเขาไม่ใกล้ไม่ไกล ให้เขาเรียกได้ตลอด
เธอนึกถึงครั้งก่อนตอนที่ทั้งสองนั่งอยู่บนพื้นของห้องยิม ก็เงียบเชียบแบบนี้เหมือนกัน
บางทีพวกเขาอาจจะเป็นความห่างไกลระหว่างเมฆกับดินโคลน ไร้ซึ่งคำพูดคงจะเป็นสถาการณ์ที่ปกติที่สุดแล้วล่ะ
เนิ่นนาน เย่เชินหลินถึงได้เอ่ยขึ้นเสียงแผ่วเบา “ทีหลังอยู่ให้ห่างจากเธอกับน้องชายเฮงซวยนั่นของเธอหน่อยนะ”
“หือ? อ้อ！”หลังจากที่เซี่ยซีหรั่นงงไปสักพัก ก็พูดเสียงเบาขึ้น “คุณเย่ ฉันรู้ว่าตอนนี้ถ้าพูดพวกนี้อาจจะไม่เหมาะสมนัก แต่ฉันอยากจะบอกความในใจของฉันกับคุณ หวังว่าคุณจะไม่โกรธ”
　　“พูดสิ”
“ฉันคิดว่าเธฮกับส้งซูหาวแม้ว่าอาจจะทำเกินไปบ้าง ท้ายสุดแล้วก็เป็นเพราะเธอคือคู่หมั้นของคุณอยู่ดี ใครก็ไม่หวังให้ผู้ชายที่ตัวเองรักไปนัวนียกับหญิงอื่นหรอก ดังนั้น…….”
“ดังนั้นหวังว่าฉันจะไม่รังแกเธอ ปล่อยเธอไป? ”เขาพูดต่อคำ มองดูเธอด้วยความสับสนบางอย่าง
สายตาของเขามักจะทำให้ก่อเกิดคลื่นใหญ่ขึ้นในใจเธออยู่บ่อยๆ ครั้งนี้ ก็ไม่เว้นเหมือนกัน
เธอจ้องเข้าไปในตาของเขา
“ใช่ คุณเย่ ฉันหมายถึงอันนี้แหละ ฉันแค่อยากจะอยู่เป็นคนใช้ที่นี่อย่างสงบ ไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วม สำหรับฉัน การต่อสู้กับพวกคุณ ทำให้ฉันไม่มีแรงอะไรไปสู้แล้ว ”
เย่เชินหลินไม่พูดต่อคำเธอ เพียงแค่กวักมือเรียกเธอเข้ามา
“นั่งพูดตรงนี้” สายตาของเขามองไปที่ของเตียงผู้ป่วย
เซี่ยซีหรั่นคิดว่าเขาได้ยินไม่ชัด จึงลุกขึ้นเดินไปตามคำสั่งของเขา เดินเข้า ทว่าไม่ได้นั่งลง
เธอกำลังจะพูดสิ่งที่พูดไปเมื่อกี้อีกรอบ เย่เชินหลินก็ยื่นมือมาจับข้อมือเธอ แล้วดึงเธอเข้ามากอดด้วยความอ่อนโยน