สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 81มองเขาเป็นคนอื่น3

บทที่81 มองเขาเป็นคนอื่น3
เธอไม่รู้แน่นอนว่านี่เป็นแผนต้องการที่จับให้อยู่หมัดแต่กลับแสร้งเป็นปล่อยไปก่อนของคนอื่น
ทั้งตัวของเซี่ยชีหรั่นโดนปกคลุมไปด้วยความเศร้าโศก วันๆดูเหมือนไม่มีพลังงานเลย โลกเหมือนกลายเป็นสีเทาหมด
ไม่มีเรื่องอะไรสามารถทำให้เธอดีใจ ก็ไม่มีเรื่องอะไรสามารถทำให้เธอเสียใจ
บางทีส้งหลิงหลิงมาแสร้งเป็นยิ้มแย้มให้เธอ แต่สายตากลับแฝงไปด้วยความเกลียดแค้นนั้น เธอยังไม่มีความรู้สึกอะไรด้วยซ้ำ
ความรู้สึกแบบนี้ มันเรียกว่าอกหักหรือเปล่า
จำได้ว่าหลังที่เสี่ยวจุนตายแล้วเธอก็เจ็บปวดเหมือนจะตาย แต่อารมณ์ในตอนนั้นไม่เหมือนในตอนนี้
เมื่อตอนกลางวัน แม้พ่อบ้านจะไม่จัดงานให้ เธอก็ไปหางานมาทำเอง
เมื่อตอนคืน ในสมองของเธอก็มักจะนึกถึงคนที่เดิมทีไม่ควรมีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอ
คืนนี้ เธอนอนอยู่บนเตียง ในใจรู้สึกกดดันมาก เลยบอกกับหลิวเสี่ยวเจียวแล้วก็ออกไปเดินเล่น ไม่เหมือนครั้งที่แล้ว คราวนี้เธอไม่ได้ไปที่ที่มืดมน
เธอเดินไปทางที่มีโคมไฟถนน สองข้างของถนนมีกานพลูสีม่วงปลุกอยู่ ตอนนี้ผ่านช่วงออกดอกแล้ว ไม่มีกลิ่นหอมดอกไม้ มีแค่กลิ่นที่สดชื่นของใบไม้
เดินไปๆ เธอก็เห็นมีคนนั่งอยู่เก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ข้างถนน คนนั้นยืดเอวตรง กำลังจ้องมองใบไม้ที่อยู่ตรงหน้า
เธอมองไปละเอียด คนนี้ไม่ใช่คนอื่น เป็นคนที่เธอไม่อยากคิดถึงแต่กลับทำไม่ได้คนนั้นเย่เชินหลิน
จากบ้านหลักมาถึงตรงนี้ต้องเดินทางมีนาน เขาเดินมาถึงตรงนี้ไม่รู้สึกเหนื่อยหรอ？
ในใจรู้สึกกังวลเขามาก เลยรีบเดินไปถึงข้างๆเขา นั่งยองลงแล้วถามว่า“ทำไมคุณมาถึงที่ที่ไกลแบบนี้ บาดแผลของคุณไม่เป็นแล้วหรอ”
เขาเม้มปาก แล้วมองไปใบหน้าที่เล็กๆของเธออย่างเย็นชา
“นี่คุณ คุณทำไมไม่พูดละ ทำไมมาที่นี่คนเดียว เจ็บไหม”
“เธอสนใจหรือ”เขาถามเย็นชา
“ฉัน….”
เธอเป็นคนที่พูดเองว่าให้เขาปล่อยเธอไปและอย่าไปรังแกเธออีก
แล้วทำไมเธอยังร้อนรนมาเป็นห่วงเขาแบบนี้
เขาคงแค่อยากจะออกมาเดินเล่นคนเดียวเหมือนเธอเท่านั้น ถ้าเขาต้องการมีคนอยู่ข้างๆเป็นเพื่อน คู่หมั้นเขาต้องยินยอมแน่ๆยังมีเลขาของเขาด้วย มีคนตั้งมากตั้งมายอยู่รอบๆเขา เขาไม่น่าจะโดดเดี่ยวได้
“ถ้าเป็นเป็นห่วงฉันด้วยใจจริง ฉันก็ยินดี ถ้าไม่ใช่ งั้นก็ทำเหมือนไม่ได้มองเห็นฉัน เธอไปเลย”
น้ำเสียงของเขาดุเดือดมาก แต่ก็ดูเหมือนมีความปกป้องตัวอยู่ในนั้น
เขาก็อยู่ตรงหน้า เขาก็นั่งอยู่ตรงนั้น เธอได้มองเห็นเขา อารมณ์ที่มืดมนหลายวันเหมือนค่อยๆสว่างสดใสขึ้น ไม่ว่าเธอจะยอมรับหรือไม่ เธอเองก็ชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว ชอบจริงๆ
เธออยากเดินไป แต่ขาของเธอเหมือนมีรากฝังอยู่ใต้ดินไม่สามารถขยับได้
เหตุผลและอารมณ์กำลังต่อสู้กันอย่างดุเดือด เธออยากเข้าใกล้เขาจริงๆ
เขาไม่ใช่คนที่เธออยากเข้าใกล้ได้ตามใจชอบ ก็เหมือนแมลงเม่าที่พุ่งไปหาไฟ สุดท้ายมีแต่เธอเป็นคนตาย
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆแล้ว ไม่แสดงอารมณ์เป็นห่วงเขาออกมาอีก
“ฉันไปแล้ว”เธอพูดเบาๆ
เพิ่งเดินออกไปสองก้าว มือของเธอก็โดนมือใหญ่ๆของเขาจับไว้
เพียงแค่การสัมผัสทางมือก็สามารถทำให้หัวใจของเธอเกิดความหวั่นไหว
“เข้ามา อย่าให้ฉันต้องดึงถึงแผล”
คำสั่งของเขาไม่สามารถปฏิเสธได้ เธอเหมือนได้มองเห็นเย่เชินหลินคนนั้นที่เธอเพิ่งเข้าตระกูลเย่
เธอไม่ได้ขยับ มือของเขาค่อยๆใช้แรง เธอกลัวแผลเขาเจ็บอีก เลยพูดว่า“คุณปล่อยเถอะ ฉันจะเข้ามาเอง”
แต่เขาไม่ปล่อย
เธอเลยมีแต่เดินตามพลังของเขา เมื่อเดินมาถึงตรงหน้าเขา ทันใดนั้นเขาใช้แรงลาก เธอไม่ทันตั้งตัวเลยล้มเข้าอ้อมอกของเขา
“บาดแผลของคุณ”เธอก้มหัวไป มองไปที่ต้นขาของเขา เขากลับยิ่งโอบเธอแน่นอนขึ้น
“จะลืมฉันไปจริงหรอ？ไม่คิดถึงฉันหรอ？”เขาพูดที่ข้างหูของเธอด้วยเสียงที่แหบแห้ง
ล้มหายใจของเขา คำพูดของเขา ให้หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้น
เธอกดความอยากที่อยากกอดเขาและบอกว่าคิดถึงเขาเอาไว้ และพูดว่า“ไม่คิดถึง”
ทันใดนั้นเขาก้มหัวไปกัดติ่งหูของเธอ ผู้หญิงคนนี้น่าเกลียดจริงๆ ต้องลงโทษเธอหนักๆ
ความเจ็บและชาทำให้ตัวของเซี่ยชีหรั่นอดสั่นขึ้นมาไม่ได้
แค่กัดไปทีเดียวเขาก็ปล่อยเธอและพูดว่า“กลับไปเถอะ”
พอเขาปล่อย เซี่ยชีหรั่นก็รีบลุกขึ้นมาแล้วหนีไปทางหอพักคนใช้
เธอจะไปเข้าใกล้เขาไม่ได้อีก ถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไป มันต้องกลายเป็นเธอคาดหวังให้เขามารังแกเธอแน่นอน
“ชีหรั่น เธอเป็นอะไร”หลิวเสี่ยวเจียวถาม
“ไม่มีอะไรค่ะ เธอไปนอนเถอะ”
เมื่อขึ้นไปบนเตียง ฉากเมื่อกี้ก็ปรากฏในสมองอีกครั้ง
เธอมักจะคิดว่าเขาไม่โดดเดี่ยว แต่ก่อนที่เขาเห็นเธอ ท่าทีที่ครุ่นคิดแบบนั้นไม่ใช่แสดงความโดดเดี่ยวออกมาหรอ
รอบๆเขามีคนล้อมรอบตลอด แล้วมีที่จริงใจที่กี่คนบ้าง？