สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 877 สาวใช้ตัวแสบ 781

ตอนที่ 877 สาวใช้ตัวแสบ 781
ไม่ นี่ไม่ใช่เย่เชินหลิน นี่ไม่ใช่เย่เชินหลินคนแทบทนไม่ไหวที่จะกอดเธออีก
เขาตั้งใจทำแบบนี้!
เซี่ยชีหรั่นกัดปากแน่น ใช้มือผลักเขา คำรามว่า “อย่าทำแบบนี้ หลอกว่าอยากจูบฉัน คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ”
“หลอกเหรอ เหอะๆ ไม่รู้สึกเหรอว่าร่างกายผมมันตอบสนองน่ะ” เขายิ้มร้าย ยื่นมือออกมารูดซิปกระโปรงเธอ
เขาเคยทำลายกระโปรงเธอมานับครั้งไม่ถ้วน แต่คราวนี้ สีหน้าของเขากลับทำให้เธอรู้สึกแย่มาก
“เย่เชินหลิน คุณเป็นบ้าอะไรกันแน่ ทำไมจู่ๆถึงเป็นแบบนี้ คุณรักฉันแท้ๆ”
“รัก ผมรักร่างกายคุณไง มาเถอะ ให้ผมสิ ผมคิดถึงคุณนะ หย่าฮุ่ยน่ะอ้วนไป ผมเบื่อแล้ว ตอนนี้ผมอยากได้ผอมๆแบบคุณมากกว่า”
ขณะที่เขา พูดมือของเขาเลื่อนออกจากขอบเสื้อแล้วบีบหน้าอกเธอแรงๆ
“เจ็บนะ! ปล่อยฉัน!”
เย่เชินหลินสูดลมหายใจปล่อยเธอไปและพูดอย่างเย็นชา “ถ้าคุณรู้ว่ามันเจ็บ ก็อย่ายั่วยวนฉัน อย่าพูดอะไรเพื่อให้ฉันกอดคุณ ผู้ชายเป็นแบบนี้ ถูกล่อลวงได้ง่ายแม้จะไม่มีความรักก็มักจะคิดถึงร่างกายที่เคยได้ครอบครอง”
“ไร้สาระ!” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วและพูดว่า “คุณโกหกใคร ไม่รักงั้นเหรอ แล้วทำไมคุณถึงมาที่นี่ได้ทั้งที่ไกลขนาดนี้”
“เย่เชินหลิน คุณรักฉัน ทำไมคุณไม่ยอมรับ ฉันยินดีที่จะรอคุณ…”
“ไม่จำเป็น!” เขาพ่นคำพูดเหล่านี้ออกไป เซี่ยชีหรั่นวิ่งตามเขาไป ลมหนาวพัดมา เธอจำได้ว่าเสื้อคลุมของเขายังอยู่ที่พื้นและรีบหันไปหยิบมันมาถือไว้ในมือของเธอแล้วตามเขาไป
ในตอนนี้เย่เชินหลินทำได้เพียงโทษตัวเอง เขาไม่ควรจูบเธอ เขาอดไม่ได้ที่จะถามเธอและตอนนี้เขาไม่สามารถตอบคำถามของเธอได้
เขาควรจะเย็นชาจนถึงที่สุดและบอกให้เธอรู้ว่าพวกเขาไม่มีความหวัง
เขาปล่อยให้เธอรออย่างไม่มีที่สิ้นสุดไม่ได้ เขาอยากเห็นเธอมีความสุขมากขึ้นทุกวันอย่างตอนนี้
เซี่ยชีหรั่นมองไปที่หลังของเขาอย่างมั่นคงและเดินจากไปและเข้าใจเจตนาของเขาทีละน้อย
“เย่เชินหลิน!” เธอเรียกจากด้านหลังเขาแต่เขาไม่แยแสและยังคงเดินหน้าต่อไป
“ฉันรู้ว่าสิ่งที่คุณทำมันเพื่อฉันเอง แม้ว่าคุณจะบังคับฉันแต่ฉันจะยังรอคุณ ฉันแค่อยากรอคุณ ฉันแค่รักคุณ”
จู่ๆเย่เชินหลินหยุดกึก หันมาเผชิญหน้ากับเธอ เซี่ยชีหรั่นที่กำลังไล่ตามเขาอย่างกระตือรือร้นเกือบจะชนเขา
เขามองเธออย่างเย็นชา เอื้อมมือไปบีบคางเธอแล้วบังคับให้เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา เขาถามเธอว่า “คุณอยากอยู่กับฉันจริงๆเหรอ?”
“ใช่ ฉันไม่อยากจากคุณไปอีก ฉันอยากอยู่กับคุณ”
“ถ้าส้งหลิงหลิงอยู่ในบ้านของฉัน ถ้าฉันไม่มีวันปล่อยเธอไปล่ะ?” เขาถาม
“แม้ว่าเธอจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ฉันจะอยู่กับคุณ ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้รักเธอ”
“และเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยก็จะอยู่ที่นั่นด้วย ไม่เพียงมีลูกของส้งหลิงหลิงเท่านั้น แต่ยังมีลูกของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยด้วย เธอจะอยู่อย่างสงบสุขกับผู้หญิงอีกสองคนและลูกอีกสองคนของฉันได้เหรอ จะไม่หึงหวงเลยเหรอ จะไม่สร้างความลำบากให้ฉันเลยได้เหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นลังเลกับคำถามนี้ เธอรักเขาและเธอทนได้ แต่เธอทำไม่ได้ว่าจะไม่โกรธหรือขัดแย้งกันเลย
หากคุณสนใจใครสักคน คุณจะอยากเป็นเจ้าของและเธอจะต้องการผูกขาดเขา เธอรู้
“คงไม่ได้น่ะสิ ถึงคุณจะทำได้ แต่หย่าฮุ่ยก็ไม่สามารถทนต่อการมีอยู่ของเธอได้ เธอขอให้ฉันไม่แต่งงาน”
“ทำไมคุณฟังเธอ ฉันไม่ได้บอกคุณแล้วเหรอว่าฉันยอมตายดีกว่าให้คุณถูกเธอควบคุม”
กรามของเซี่ยชีหรั่นเจ็บเล็กน้อย เขาบีบเธอแรงขึ้น เขาเข้าหาใบหน้าของเธอและพูดเน้นทุกคำว่า “กล้าดียังไง แล้วพ่อแม่ของคุณจะทำอย่างไร อย่าพูดแบบไร้ความรับผิดชอบอีก เอาล่ะ อย่าตามฉันมาอีก วันนี้ฉันมาหาคุณ เพราะอยากตัดขาดกับคุณตลอดชีวิตนี้ ฉันไม่คิดว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันอีก”
หลังจากพูดจบ เย่เชินหลินก็ปล่อยเธอไป
เขารู้ดีว่าเขาเอาแต่ดึงดันแบบนี้ วันหนึ่งเธออาจจะเลือกคนอื่นก็ได้
ถ้าเขาไม่สามารถให้ความสุขกับเธอได้ เขาก็ยอมเฝ้ามองเธอไปหาคนอื่น เขาไม่สามารถครอบงำเธอแบบนี้ได้ตลอดเวลา
“แล้วเธอยังรักฉันไหม ยังรักอยู่ใช่ไหม”
“อย่าถามคำที่ไร้ความหมายเช่นนั้น” เขาตอบอย่างเย็นชา
เธอพูดอะไรได้บ้าง? เธอไม่รู้ว่าเธอจะพูดอะไรได้อีก ทุกสิ่งที่เธอพูดได้ถูกพูดไปหมดแล้ว
เขาเดินจากไปอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นทำได้เพียงมองไปที่เขาที่เดินจากไปทีละก้าวจากสายตาของเธอ
ความขมขื่นเต็มหัวใจ รักกันแต่ทำไมอยู่ด้วยกันไม่ได้
เธอเฝ้าดูเขามาหาเธอแบบนี้และจากไปอีกครั้ง
เขาดูเข้มแข็งและเฉยเมย แต่เขาจะสงบในใจได้จริงเหรอ?
เขายืนหยัดเพื่อเธอ คอยจัดการกับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเพื่อเธอทุกวันเขาจะไม่เหนื่อยได้หรือ
เซี่ยชีหรั่นสบตากับเขาอีกครั้ง เธอวิ่งไปหาเขา เงยมองเขาและพูดอย่างหนักแน่นว่า “ฉันไม่อิจฉาพวกเขาไม่ได้และฉันไม่สามารถแบ่งปันผู้ชายของฉันกับคนอื่นได้ ดังนั้นฉันจึงจะรอคุณ เย่เชินหลินจำไว้ว่าฉันรักคุณและฉันจะรอคุณเสมอ ฉันเชื่อว่าวันหนึ่งมันจะไม่ไกลเกินไปและคุณจะสามารถแก้ปัญหาของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยได้”
“มันไม่สามารถแก้ไขได้ เธอมีลูกกับฉันแล้ว” เขาขมวดคิ้วและขัดจังหวะเซี่ยชีหรั่น
“เด็กคนนั้นไม่ใช่ของคุณ!” เซี่ยชีหรั่นโพล่งออกมา คำพูดเหล่านี้ทำให้เย่เชินหลินรู้สึกตกใจอย่างเห็นได้ชัดและสีหน้าบอกว่ากำลังหมดความอดทน
“ใครไม่ใช่ของฉันแล้วจะใคร อย่าทำตัวไร้เดียงสาหน่อยเลย แล้วก็อย่าพูดเรื่องไร้สาระ!” เย่เชินหลินเป็นคนจริงจัง แต่เซี่ยชีหรั่นสังเกตเห็นความประหลาดใจของเขาแล้ว
ดูเหมือนว่าเธอจะเดาถูก เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยไม่ได้อุ้มท้องลูกของเขาจริงๆ ดังนั้นเขาจึงไม่ให้เธอพูด เขากลัวเธอจะมีส่วนเกี่ยวข้อง
ไม่อยากให้เขากังวลเกี่ยวกับเธออีก เธอจึงยิ้มเบาๆและพูดว่า “โอเคฉันจะไม่พูดอะไรอีก ฉันแค่อยากให้คุณรู้ว่าฉันจะใส่ใจคุณและรอคุณอยู่เสมอ ฉันเข้าใจที่คุณรัก ฉันเข้าใจก็พอแล้ว กลับกันเถอะ!”
ครั้งนี้เธอริเริ่มที่จะหันกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ เธอไม่เศร้าอีกต่อไป ไม่มีอะไรจะสุขไปกว่าการที่คนสองคนตกหลุมรัก ไม่มีอะไรน่าเศร้าเกี่ยวกับเธออีกแล้ว
แม้ว่าเธอจะไม่เห็นเขา แต่เธอก็จะรอเขาเสมอเหมือนที่เธอพูด เธอไม่สามารถรั้งใครไว้ในใจได้
เซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างหน้า ดวงตาของเขาพยายามเก็บภาพของเธอไว้
ยัยตัวเล็ก ในเมื่อคุณหนักแน่นมาก คุณรอนะ ฉันจะจัดการกับสิ่งเหล่านี้โดยเร็วที่สุด
พวกเขาไม่พูดอะไรอีก เมื่อกลับมาก็เห็นหลี่เหอไท้เดินออกไปข้างนอกโรงแรม
เย่เชินหลินเห็นว่าเขาเป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น
“คุยกันเถอะ คุณเข้าไป ฉันจะกลับแล้ว” เย่เชินหลินพูดกับหลี่เหอไท้ก่อนแล้วหันไปหาเซี่ยชีหรั่น
พูดว่าจะกลับไปแต่ก็ยังไม่ทันไป หัวใจของเธอพลันว่างเปล่าแล้ว
เธอกัดริมฝีปาก ฝืนน้ำตาที่จะไหลออกมาจากตา พูดกับตัวเองว่าถ้าความรักระหว่างพวกเขาคงอยู่เนิ่นนาน พวกเขาจะเป็นอย่างไรในอนาคต?
เย่เชินหลินและหลี่เหอไท้ยืนเงียบๆอยู่ที่ชายหาดเป็นเวลานาน หลี่เหอไท้ถามเขา “คุณจะทำอะไรกับลูกของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ย เขาเป็นของคุณจริงๆหรือ ครั้งสุดท้ายที่เซี่ยชีหรั่นบอกว่าคุณวางแผนกลอุบาย ฉันคิดว่าเป็นไปได้”
เย่เชินหลินไม่ตอบคำพูดของเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พูดว่า “ดูแลเธอให้ดี ถ้าคุณมั่นใจได้ว่าคุณรักเธอจริง ก็จีบเธอซะ ฉันก็ไม่ขัดข้อง”
หลี่เหอไท้ได้ยินสิ่งที่เขาพูดและอยากจะจับคอเขาแล้วต่อยเขาสองครั้ง แต่เขารู้ในใจว่าเขาหวังดีกับเซี่ยชีหรั่น
“คุณไม่ขัดข้อง แต่เธอต่อต้าน ถ้าคุณสนใจเธอจริงๆ ก็รีบแก้ปัญหาของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยให้ได้โดยเร็ว ถ้าคิดไม่ออกฉันจะมาจัดการเอง”
เย่เชินหลินส่ายหัวและพูดว่า “ดูแลเธอเถอะ นายจัดการไม่ได้หรอก ตอนนี้เธอท้อง มัวแต่ดูแลลูกของเธอ จะไม่ยอมรับการล่อลวงของคุณ อีกอย่างถ้าคุณอาศัยอยู่ในบ้านคุณจะไม่สามารถหนีไปได้”
“ผู้หญิงเลว! ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงคนไหนเลวเท่าเธอมาก่อน!” หลี่เหอไท้กัดฟันและพูดว่าเขาเป็นคนนิสัยไม่ดีมาตลอด ถ้าเขาไม่ใจร้อน เขาจะไม่พูดอะไรที่ไม่ดีกับผู้หญิง
แต่สีหน้าของเย่เชินหลินกลับสงบ เขาตบไหล่หลี่เหอไท้และพูดว่า “ขอบคุณสำหรับวันนี้ ช่วยดูแลเธอให้ดี ใส่ใจความปลอดภัยของเธอ ฉันแอบจัดคนสองสามคนไว้ คนชุดดำก็รับฟังคำสั่งของคุณ แม้ว่าทักษะของพวกเขาจะดี แต่ฉันก็กลัวว่าจะประมาทกัน ฉันอาจจะไม่ได้อยู่ในประเทศบ่อยๆ ดังนั้นโปรดดูแลเธอด้วย”
ถ้าเขาไม่สนใจ ทำไมเขาถึงต้องขยันออกคำสั่ง เย่เชินหลินผู้ไร้การควบคุมและไม่ถูกควบคุมก็มีช่วงเวลาที่จริงใจและน่ากลัวเช่นกัน
“ตอนนั้นที่ออสเตรเลียเป็นคนของคุณหรือเปล่า” หลี่เหอไท้ถาม
“ใช่” เย่เชินหลินพยักหน้า
หลี่เหอไท้ยิ้มและพูดว่า “คุณเก่งกว่าฉันอีก กังวลจริงๆว่าผู้คุ้มกันของฉันไม่แข็งแกร่งพอ สิ่งที่คุณทำมันสุดยอดมาก!”
เย่เชินหลินไม่ยิ้มเลยสำหรับคำชมของเขาเช่นนี้
เขาไม่คิดว่าตัวเองจะทำงานได้ดี เขาไม่ได้ทำให้ผู้หญิงของเขาไร้กังวลในทุกๆวัน ดังนั้นเขาจึงต้องทำงานหนักต่อไป
“ฉันกำลังกลับไป” เย่เชินหลินกล่าวอย่างเคร่งขรึม
“ถ้าเธอคิดถึงคุณ คุณอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะ เพียงคืนเดียวก็ได้” หลี่เหอไท้ยังคงพยายามรั้งเขา แน่นอนเย่เชินหลินก็คิดในใจ คิดอย่างไร้ชีวิต แต่เขารู้ดีกว่าความโลภในช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นจะทำให้เรื่องเล็กน้อยยากขึ้นในอนาคต
เย่เชินหลินหันหลังจากไป แผ่นหลังของเขานั้นดูเหงาหงอยมาก
แม้ว่าจะเป็นผู้ชาย แต่สิ่งที่เขาสามารถทนได้ก็มีจำกัด หลี่เหอไท้มองไปที่ด้านหลังของเขาและรู้สึกว่ามันไม่ง่ายเลยสำหรับเขา
หวังว่าถนนของพวกเขาจะราบรื่นขึ้น วางใจเถอะ เย่เชินหลิน ฉันหลี่เหอไท้ไม่ใช่คนร้าย ถ้าเธอไม่ยอมแพ้กับคุณ ฉันจะไม่บอกเธอว่าฉันชอบเธอ
ฉันจะช่วยคุณปกป้องเธอและยังช่วยตัวเองปกป้องเธอด้วย
หลี่เหอไท้กับเซี่ยชีหรั่นต่างคนต่างใช้เวลาสองวันบนเกาะ เธอมักจะไปที่ที่เธอเคยกอดและจูบเย่เชินหลิน แล้วยืนเหม่อมองไปที่ทะเล คิดถึงเย่เชินหลิน
เขามองเธอเงียบๆ คิดว่าจะทำอย่างไรให้เธอมีความสุขมากขึ้น