สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 876 สาวใช้ตัวแสบ 780

ตอนที่ 876 สาวใช้ตัวแสบ 780
“จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ!” เย่เชินหลินสลัดคำพูดเหล่านี้และหันไปจากไป น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นก็ยิ่งไหลออกมาอย่างรุนแรง
เธอจับแขนเขาแล้วเดินขึ้นไปหาเขา มองเขาอย่างน่าสงสาร เธอไม่อยากเสียเขาไปอีก เธอไม่อยากเจอเขาไม่ได้อีก
ความรู้สึกว่างเปล่าในใจของเธออึดอัดเกินไป เธอไม่อยากอยู่แบบนั้นอีกต่อไป
“หลิน อย่าทำกับฉันแบบนี้ โอเค ฉันรู้ว่าคุณรักฉัน ฉันรู้สึกได้เช่นเดียวกับครั้งล่าสุดที่บ้านของคุณ เจ้าหญิงหย่าฮุ่ยบอกว่าคุณจะทำให้ฉันลำบาก ดังนั้นคุณรีบช่วยฉันทันที ฉันรู้ หลิน ฉันรอคุณได้ ไม่ว่าฉันจะต้องรอแค่ไหน แต่ฉันต้องการกำลังใจและการยอมรับจากคุณ ฉันคิดถึงคุณ กว่าจะได้เจอคุณอีก คุณกอดฉัน พูดดีๆกับฉันหน่อยได้มั้ย?”
ใบหน้าเล็กๆที่เยือกเย็นของเธอลูบไล้หัวใจของเขา หัวใจของเย่เชินหลินเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่าราวกับว่าเขากำลังจะหายใจไม่ออก
มือของเขาบีบแน่นเป็นหมัดเพื่อยับยั้งความอยากที่จะกอดเธอและจูบเธอ
ที่รัก ยัยตัวเล็ก ฉันปฏิบัติกับคุณแบบนี้ไม่ได้ มันไม่ยุติธรรมกับคุณ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือคุณกำลังตกอยู่ในอันตราย
หลี่เหอไท้ขมวดคิ้วและไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
“พวกคุณคุยกันเถอะ!” หลังจากพูดแบบนี้เขาก็เข้าไปในห้องนอนที่เซี่ยชีหรั่นกำลังพักผ่อนและปิดประตู
ด้านนอกประตูมีเพียงสองคนคือเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่น พวกเขาสามารถได้ยินเสียงหายใจของกันและกันได้อย่างชัดเจน
เย่เชินหลินยังคงไม่ขยับและการแสดงออกบนใบหน้าของเขายังคงเหมือนเดิม
“ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ คุณกลับเข้าไปหาเขาเถอะ ฉันจะไปแล้ว” เย่เชินหลินกล่าว
“มันยากที่จะบอกอะไรฉันเหรอ หรือเป็นเพราะคุณยังไม่สามารถหาทางสู้กับเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยได้ใช่ไหม เย่เชินหลิน ฉันไม่ได้ทำให้คุณลำบากใจหรือบังคับคุณ ฉันแค่อยากคุยกับคุณ แค่อยากเจอคุณมากกว่านี้ อย่าเฉยเมยกับฉันแบบนี้ โอเค?”
เย่เชินหลินถอดมือเล็กๆที่เธอวางไว้บนแขนของเขาอย่างเงียบๆ หันกลับมาและเดินอีกครั้ง
“มาคุยกันเถอะ” เมื่อเธอได้ยินเขาพูดอย่างไม่แยแส หัวใจของเธอก็ดูมีความสุขราวกับดอกไม้ร้อยดอกเบ่งบาน
เขาปล่อยเธอไปไม่ได้และเขาไม่อยากให้เธอร้องไห้ตลอดเวลา เธอรู้
ตอนที่เดินตามเขาไป เธอต้องการที่จะยื่นมือออกไปและจับเขาไว้ แต่เขามองเธออย่างเย็นชายและเธอก็วางมือลงอย่างเงียบๆ
ไม่จำเป็นต้องกอดเขาไว้ ตราบใดที่เธอสามารถมองเขาได้นั่นคือความพึงพอใจอย่างหนึ่งสำหรับพวกเขาแล้ว
ในไม่ช้าข้างนอกก็มืด ทันทีที่พวกเขาออกจากประตูโรงแรม ลมแรงพัดมาและเย่เชินหลินก็ยืนนิ่งเงียบต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น
เธอผอมเกินไปและเพิ่งตื่นนอน อาจเป็นหวัดได้ง่าย
“ช่างเถอะ กลับไปซะ” เขาพูด
“ไม่ เย่เชินหลิน ฉันไม่กลัวเป็นหวัด ฉันอยากออกไปรับลมกับคุณ”
เย่เชินหลินถอดเสื้อคลุมโยนใส่มือของเธอและจากไป
“ฉันไม่หนาว เย่เชินหลิน คุณใส่มันเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัด” เซี่ยชีหรั่นสบตากับเขา แต่เขาตอบอย่างเย็นชา “ถ้าคุณไม่ใส่ก็โยนมันทิ้งไป”
“คุณต้องการทำขนาดนี้เลยเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นพึมพำเบาๆแต่รู้สึกถึงความหวานที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจของฉัน
เธอกัดริมฝีปากของเธอเพื่อยับยั้งความสุขที่รุนแรงแล้วสวมเสื้อโค้ทของเขาบนร่างกายของเธอแล้วคลุมให้แน่น
เสื้อผ้าของเขาใหญ่จริงๆ ยาวกว่ากระโปรงยาวถึงเข่าของเธออีก
มีกลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาบนเสื้อโค้ท เธอชอบกลิ่นนั้นและเธอก็คิดถึงกลิ่นนั้นด้วย
เธอหลับตาและสูดหายใจแรงแม้ว่าเขาจะไม่ได้กอดเธอ แต่เธอก็รู้สึกได้แล้วว่าเขากำลังกอดเธออยู่
ลืมตาขึ้นก็เห็นเขาเดินไปไกลแล้ว
เขาต้องเร่งฝีเท้าหนีเธอไม่งั้นเขาอดไม่ได้ที่จะอยากกอดเธอ
เธอดูน่าสงสารมากเมื่อสวมเสื้อโค้ทของเขา ยิ่งเสื้อโค้ทตัวใหญ่คลุมตัวเธอก็ยิ่งดูเล็กลง
แล้วยังท่าทางที่เธอกอดเสื้อโค้ทของเขาอีก หลับตาและดมกลิ่นของเขา ทั้งดูน่ารักและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกัน
หัวใจของเย่เชินหลินรู้สึกสั่นสะเทือนครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อหน้าเธอเหมือนเขาควบคุมตนเองได้ไม่ดี
เขากลัวจริงๆ กลัวว่าอดไม่ได้ที่จะกอดเธอ อยากโอบกอดเธออย่างเต็มที่เหมือนเมื่อก่อน
เซี่ยชีหรั่นเห็นเพียงด้านหลังที่เฉยเมยของเขา แต่เธอจะไม่เย็นชากับเขาอีกต่อไป
ด้วยรอยยิ้มอันแสนหวาน เธอวิ่งเหยาะๆเพื่อตามฝีเท้าของเขาและกระซิบ “เย่เชินหลิน รอฉันด้วย”
ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน กลับเดินหน้าต่อไป
ทั้งสองเดินตีคู่กันมาตลอด เขาบอกว่าอยากคุย แต่ไม่พูดอะไรสักคำ
เขาหยุดอยู่หน้ารั้วริมทะเลมองไปไกลๆอย่างเงียบๆ ที่นี่คือจุดชมวิว
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าน่าจะมีนักท่องเที่ยวมาที่นี่มากมาย แต่เมื่อพวกเขามาก็ไม่มีเลย
เขาจองเกาะเล็กๆนี้เหมือนกับที่ทำในทีวีหรือไม่?
เธอมีคำถามนี้อยู่ในใจ แต่เธอไม่ได้ถาม ในที่สุดเธอก็ได้พบเขา เธอไม่ต้องการเสียพลังงานไปกับคำถามที่ไม่สำคัญเช่นนี้
เขายังคงไม่พูดและไม่ได้มองไปที่เธอ เซี่ยชีหรั่นจำฉากของพวกเขาในบ้านพักริมแม่น้ำของไห่ลี่หมินได้
เขาก็ไม่ได้คุยกับเธอแบบนี้ ด้วยตอนนั้นเธอคิดว่าเขาจะไม่พูดอะไรกับเธอ แต่เธอจะจากไปเขาก็จะพูดอีกครั้ง
นึกถึงตอนนี้ เขาน่าจะอยู่ในสภาพจิตใจเหมือนตอนนั้น กลัวว่าถ้าแยกจากกันอีกหลังจากที่คุยจบ เขาเองก็อยากจะใช้เวลากับเธอให้มากขึ้น
เขาไม่พูดและเธอก็เงียบ ทำเพียงแค่มองเขาตลอดเวลา
คุณน้ำหนักลดลงแล้วเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเงียบ ๆ
เย่เชินหลินยังคงมองไปข้างหน้า แต่เขารู้ว่าเธอกำลังมองมาที่เขา
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เซี่ยชีหรั่นก็ได้ยินคำถามที่แทบจะฟังไม่ออก “ทำไมคุณไม่คบกับหลี่เหอไท้ เขาปฏิบัติต่อคุณเป็นอย่างดี”
หลังจากรอมานาน เขากลับพูดแบบนี้ ถ้าเขายืนกรานที่จะพูดแบบนี้เธอก็อยากให้เขาเงียบมากกว่า
“เย่เชินหลิน มองมาที่ฉัน แล้วฉันจะบอกคุณว่าทำไม” เซี่ยชีหรั่นกล่าว
เย่เชินหลินหันกลับมา ทันทีที่สายตาของเขาประสานกับสายตาของเธอ หัวใจของเขาก็ดูเหมือนจะถูกแผดเผา
“พูดมา” เขาเอ่ยเสียงเบา
“คนที่ได้สัมผัสทะเลน้ำลึกแล้ว น้ำที่ไหนก็ไม่อาจแทนที่ได้ เย่เชินหลิน ฉันรักคุณ ไม่มีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ ไม่ว่ามันจะดีแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าตาหรือเข้ามาในหัวใจของฉันได้ เย่เชินหลิน…” เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก น้ำตาไหลพรากอีกครั้ง
“กอดฉัน เย่เชินหลิน ฉันคิดถึงคุณ” เธอไม่อยากพูดแต่เธอก็ไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองได้ เธอคิดถึงเขามากอย่างบ้าคลั่ง
คิ้วของเย่เชินหลินขมวด เขาถามเธอ “คุณเห็นฉันกอดเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยด้วยตาของคุณเองและก็เห็นฉันจูบเธอด้วยตาของคุณเอง คุณไม่มีความภาคภูมิใจในตนเองเลยหรือ ทำไมคุณต้องการให้ฉันกอดคุณ คุณไม่รู้สึกน่าขยะแขยงบ้างหรือไง?”
“ไม่! ฉันไม่รู้สึกเลยสักนิดเพราะฉันรักคุณ!” เซี่ยชีหรั่นคำรามอย่างดื้อรั้น จากนั้นก็ก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งเพื่อโอบเอวเขา เธอเขย่งเท้าพยายามแตะที่ริมฝีปากของเขา
หัวใจของเย่เชินหลินบีบรัด มือของเขากำหมัดแน่น ในที่สุดเขาก็สบถเสียงต่ำ “บ้าเอ๊ย!” เขาโอบแขนรอบตัวเธอแล้วริมฝีปากของเขาก็ประทับลงมาทันที
เชี่ยเอ๊ย เขาไม่สนใจอะไรแล้ว เขาอยากจะจูบผู้หญิงของเธอ เขาคิดถึงเธอจะตายแล้ว
เซี่ยชีหรั่นปล่อยให้ไหลอย่างเงียบๆ เธอแลบลิ้นเล็กๆของเธออย่างตะกละตะกลามเพื่อสัมผัสกับเขาเหมือนคนที่กำลังจะตายด้วยความกระหายน้ำ
เย่เชินหลินจูบหนักขึ้นเรื่อยๆ อยากจะขย้ำเธอเข้าร่างกายของเขา
หลี่เหอไท้บอกว่าเธอคิดถึงเขาตลอดเวลา แล้วทำไมเขาจะไม่คิดถึงเธอตลอดเวลา
เขามองไปที่ภาพของเซี่ยชีหรั่นและหลี่เหอไท้ที่ลูกน้องของเขาแอบถ่ายมาให้ มองไปที่รอยยิ้มของเธอ แต่ยิ้มนั้นกลับให้ผู้ชายคนอื่น เขากำลังจะบ้า
ไหนจะยังมีเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยเจ้ากรรม เขารู้สึกขยะแขยงจนอยากจะยื่นมือไปบีบคอเธอเมื่อไหร่ก็ได้
หากในโลกนี้มีเพียงสองคน เขาและผู้หญิงของเขา เขาสามารถตายพร้อมกับเธอและตายด้วยความรัก
แต่เซี่ยชีหรั่นมีพ่อแม่และเขาก็มีพวกเขาเช่นกัน พวกเขามีคนที่ต้องดูแลอีกมาก เขาไม่สามารถหุนหันพลันแล่นได้เลย
ตั้งแต่เล็กจนโตเย่เชินหลินไม่เคยถูกบังคับหรือคุกคามจากใคร แต่ตอนนี้เขาต้องก้มหัวให้คนอื่นเพราะเซี่ยชีหรั่น นี่เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมากสำหรับเขาที่ภูมิใจในตัวเองมาตลอด ฝานหลายนี้ แม้ว่าประเทศจะไม่ใหญ่โตนัก แต่ก็ยังคงเป็นประเทศอยู่ดี คิดว่ามันง่ายเกินไปที่จะเอาชีวิตของเซี่ยชีหรั่นไป
เย่เชินหลินกอดเซี่ยชีหรั่นไว้แน่น ตอนที่จูบเธอเขายังคงลูบหลังของเธอด้วยมือใหญ่
เธอผอมมากและกระดูกที่หลังของเธอก็ยื่นออกมา
ยัยตัวเล็ก คุณต้องการให้ฉันทำอะไรกับคุณ? ยังไม่ถึงเวลา ฉันไม่สามารถปกป้องคุณได้ทุกวันและเรื่องของเย่เจิ้งเหิงยังไม่ได้รับการแก้ไข
ส้งหลิงหลิงยังคงอยู่ในบ้าน แม้ว่าเรื่องของเจ้าหญิงหย่าฮุ่ยจะได้รับการแก้ไขแล้ว แต่คุณจะไม่มีความสุขเมื่อกลับไป คุณไม่รังเกียจการปรากฏตัวของเธอเลยเหรอ
ครั้งนี้เขาแค่ต้องการพบเธอจริงๆ เขาไม่คาดคิดว่าเซี่ยชีหรั่นจะได้ยินเขาและเห็นเขา
เขาไม่ต้องการกอดเธอ จูบเธอและเปิดเผยความรู้สึกต่อเธอ แต่เพราะยัยตัวเล็กมีอิทธิพลต่อเขามากเกินไปจึงทำลายการควบคุมตนเองที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของเขา
ริมฝีปากของเขาบดริมฝีปากนุ่มของเธออย่างนุ่มนวล เขาทนไม่ได้ที่จะปล่อยไป เขาอยากจะจูบแบบนี้ต่อไป
เธอก็เหมือนกัน ในความฝันเขาจูบเธอแบบนี้ แต่พอตื่นขึ้นมาก็ไม่มีอะไรเลย
เซี่ยชีหรั่นกลัว กลัวว่านี่จะเป็นความฝันอีกครั้ง เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะจูบเขากลับเพื่อให้เขาเข้าใจว่าเธอก็คิดถึงเขา
ไม่รู้ว่าจูบกันนานแค่ไหน แล้วจู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกได้ว่ามือของเย่เชินหลินล้วงเข้าไปในเสื้อโค้ทของเขาที่พาดทับเธอ มองหาซิปที่ด้านข้างกระโปรงของเธอ
เขากำลังทำอะไร?
นี่คือข้างนอก แม้ว่าจะไม่มีใครมาแต่เขาก็ไม่ควรเป็นแบบนี้
เซี่ยชีหรั่นดูเหมือนจะได้สติขึ้น เธอผลักเขาออกไป ใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงจากการจูบที่รุนแรงกับเขา
เธอไม่ใช่ว่าไม่ต้องการเขา เธอยังอยากเป็นผู้หญิงของเขาอีก แต่เธอทำที่นี่ไม่ได้
เย่เชินหลินกอดเอวของเธออีกครั้ง มือใหญ่ของเขานวดลงอย่างหนักหน่วง การแสดงออกของเขาก็รุนแรง
“คุณ… เย่เชินหลิน คุณกำลังทำอะไร” เซี่ยชีหรั่นรีบยื่นมือออกไปเพื่อเอามือออก แต่เขายิ้มอย่างเยาะเย้ยและพูดว่า “คุณว่ากำลังทำอะไรงั้นเหรอ คุณไม่ต้องการให้ฉันกอดคุณและจูบคุณหรอกเหรอ? ไม่อยากให้ผมมีอะไรกับคุณงั้นเหรอ ที่นี่ก็ได้นะ ผมอยากมีอะไรกับคุณที่นี่ ก็ตื่นเต้นดีนะ”