สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 977 สาวใช้ตัวแสบ 881

ตอนที่ 977 สาวใช้ตัวแสบ 881
“คุณผู้หญิง นายท่านให้คุณลงไปกินข้าวค่ะ” ป้าจางเคาะห้องหลินหลิง คุณหญิงกลับมาวันนี้ก็ไม่ได้ออกมาจากห้อง เธอก็ไม่ได้ถามเหตุผล ป้าจางเป็นห่วงเด็กคนนี้จริงๆ
“รู้แล้วค่ะ” หลินหลิงตอบนอกประตู เธอลากฝีเท้าหนักๆ ไปที่ห้องอาหาร ใบเชิญสีแดงนั้นเหมือนภูเขาใหญ่หนักๆ ทับลงมาทำให้เธอหายใจไม่ออก
“กินข้าวไม่ลงเหรอ? ” พ่อหลินพูดอย่างน่าเกรงขาม เขาแค่เป็นห่วงลูกสาว เย่เชินหลินมันดีขนาดนั้น?
“พ่อ ลูกชายประธานหอการค้าเย่เชินหลินจะฉลองที่คุณนางมีลูก เชิญไปบ้านเขามะรืนนี้” หลินหลิงหยิบคำเชิญสีแดงส่งให้เลขาธิการหลินบนโต๊ะหลัก เธอไม่อยากไปตระกูลเย่ เรื่องของเย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินต้องไปแน่ๆ นี่คือแผนการที่เล็งมาที่เธอชัดๆ คุณเย่ไม่ฉลองเร็วหรือช้าเกินไปหรอก ดันมาฉลองตอนนี้ ต้องเป็นเพราะไห่ลี่หมินคนชั่วนั่นไปหาคุณเย่แน่ๆ
ปกติเลขาธิการหลินไม่อยากไป แต่ตำแหน่งเย่เฮ่าหรันเขาต้องไป สิ่งสำคัญที่สุดคือเขาอยากไปพบเย่เชินหลินสักหน่อย เขาเป็นคนรู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหางอย่างไร ทำให้ลูกสาวเขาหลงใหลทุ่มใจให้ขนาดนั้น
หลินหลิงส่งพ่อออกไปอย่างเคารพแล้วก็วางแผนไปที่บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป สองวันอยู่บ้านพ่อไม่ได้ป่วย เธอคิดจะกลับไปตำแหน่งของตัวเอง
หลินหลิงอยากกลับบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปไปที่ตำแหน่งตัวเองก่อน สองสามวันนี้เพราะไห่ลี่หมินคนเลวทำให้เธอไม่ได้พักผ่อนเต็มที่ทุกคืน ดีที่ตอนนี้มีการแต่งหน้าในยุคปัจจุบัน ไม่ว่าผิวจะแย่แค่ไหนแต่งหน้าสักหน่อยก็มีจิตวิญญาณปรากฏต่อสายตาทุกคน ทันใดนั้นหลินหลิงก็ขอบคุณเครื่องสำอาง
หลินหลิงเพิ่งปิดประตู เธอถอดเสื้อผ้าทั้งหมดแล้วเดินเข้าไปในอ่างน้ำกุหลาบอย่างสง่างาม น้ำร้อนชะล้างผิว หลินหลิงผ่อนคลายไปทั้งร่าง เธอเพิ่งออกมาจากห้องน้ำก็ได้ยินเสียงเคาะตลอดที่ประตูใหญ่ ตอนแรกหลินหลิงไม่ได้สนใจมากนัก คิดว่ามีคนมาเคาะประตูเพื่อนบ้านข้างๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นต่อเนื่อง
เสียงเคาะประตูเร่งรีบมาก เหมือนมาจากประตูของตัวเอง เธอทำได้เพียงสวมผ้าขนหนูออกมาดู ตอนนี้ฤดูร้อนไม่ได้ร้อนเหมือนกัน หลินหลิงเดินมาถึงประตูใหญ่ เธอมองตาแมวที่ประตู หลินหลิงไม่เห็นอะไรเลย เธอเพิ่งเปิดรอยแยกที่ประตู
ร่างสูงใหญ่ของไห่ลี่หมินก็ปรากฏออกมา กลิ่นเหล้าพัดมา
“เธออยู่บ้านจริงๆ ด้วย” ไห่ลี่หมินพูดมีกลิ่นเหล้า มองดีๆ ดวงตาเขามีไฟลุก
เดิมที ไห่ลี่หมินรีบไปที่ตระกูลเย่เพื่อรับแขกอย่างมีความสุข รอไปคนที่รออยู่ก็ไม่มา ไห่ลี่หมินดื่มเหล้าอย่างบูดบึ้ง ปกติคนที่รู้จักวางตัวไม่คิดจะดื่มอวยพร เย่เชินหลินยังเดินไม่ถึงตัวไห่ลี่หมิน เขาก็รีบลุกขึ้นยืน วิ่งออกไปข้างนอกอย่างไม่คิดชีวิต คนอื่นมองร่างที่พุ่งออกไปอย่างรวดเร็วของไห่ลี่หมินอย่างอธิบายไม่ถูก จุดหมายปลายทางแรกของไห่ลี่หมินคือที่พักส่วนตัวของหลินหลิง ถ้าหลินหลิงไม่อยู่ เขารอได้ รอหลินหลิงกลับมา เขาไม่เชื่อว่าหลินหลิงจะไม่กลับ
ไห่ลี่หมินดื่มเหล้าไม่น้อย ยืมความกล้าของเหล้า ไห่ลี่หมินเคาะประตูหลินหลิงอย่างแรง คนอื่นมองไห่ลี่หมินเหมือนมองมนุษย์ต่างดาว เขาก็เคาะประตูตลอดเวลาอย่างไม่สนใจ
หลินหลิงพอเห็นว่าเป็นไห่ลี่หมินก็ปิดประตูทันที เขาจะให้เธอปิดประตูได้อย่างไร ไห่ลี่หมินยื่นเท้าข้างหนึ่งเข้าไปในประตู อ้าปากค้างและพูดขึ้น “ฉันอยากเข้าไป”
“นี่ไม่ใช่บ้านนาย” หลินหลิงเอามือข้างหนึ่งปัดจมูก อีกข้างดันประตู เธอปล่อยให้ไห่ลี่หมินเข้ามา ไม่ใช่ว่าเอาแกะเข้าปากเสือเหรอ?
“หลินหลิง ฉันอยากแต่งงานกับเธอ” ไห่ลี่หมินก้มศีรษะพูด ตอนแรกเขาจะยื่นมือไปดันประตู ใครจะไปรู้ว่ามือเขาดึงผ้าขนหนูหลินหลิง เกิดเสียงพรึ่บ หลินหลิงรู้สึกร่างกายเบา อ่า ไอ้หื่น ไอ้ชั่วนี่ หลินหลิงตบไห่ลี่หมินแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง และลืมปิดประตู
ไห่ลี่หมินโดนตบก็ตื่นไม่น้อย เขาปิดประตู เปิดตู้รองเท้า ด้านในมีรองเท้าผู้หญิงเล็กๆ ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว ไม่ว่าเขาจะใส่คู่ไหนก็ไม่เข้า ไห่ลี่หมินเดินเท้าเปล่าตามหลินหลิงไป
“นายตามฉันมาทำไม?” หลินหลิงได้ยินฝีเท้าด้านหลัง เธอหันศีรษะไปพูดด้วยความโกรธ
มองไปที่ร่างสวยงาม ต้นขาเรียวยาว ความร้อนทั้งร่างกายไห่ลี่หมินรวมตัวเป็นจุดเดียว
เขาพุ่งเข้าไปโอบหลินหลิงแล้วจูบริมฝีปากแดง หลินหลิงพูดอย่างดิ้นรน “ปล่อยฉัน” หลินหลิงโดนไห่ลี่หมินกอดไว้ทั้งร่างก็อ่อนแอ การดิ้นรนของเธอในสายตาไห่ลี่หมินก็คือต้องการที่จะจับให้อยู่หมัดก็เลยแสร้งทำเป็นปล่อยไปก่อน ปากปฏิเสธแต่ก็ยินดีต้อนรับ
“ปล่อยเธอ เธอเต็มใจเหรอ?” ไห่ลี่หมินครึ่งตื่นครึ่งเมา พูดตามใจตัวเอง ถูกกลิ่นหอมหลินหลิงกระแทกจนลืมจุดมุ่งหมายของตัวเองที่มาในครั้งนี้
“ไอ้ชั่ว ไอ้อันธพาลปล่อยฉันนะ” หลินหลิงทุบหน้าอกไห่ลี่หมินด้วยความตื่นตระหนก แรงระดับนี้ไห่ลี่หมินไม่เก็บมาใส่ใจ ความปรารถนาของไห่ลี่หมินในตอนแรกไม่ได้แรงมาก ถูกหลินหลิงดิ้นใส่ก็ยากที่จะทน ไม่ได้ปลดปล่อยมาหลายวัน เขาอยากมากจริงๆ
“เดี๋ยวเธอจะต้องให้ฉันกอดเธอแน่นๆ ” ไห่ลี่หมินโอบเอวอุ้มหลินหลิงขึ้นมา ผลักประตูตรงไปที่ห้องของเธอ สองมือโยนลง หลินหลิงก็ทิ้งตัวลงบนเตียงใหญ่เหมือนกลีบดอกไม้
ทั้งสองคนสู้รบกันไปมา หลังจากจบเรื่อง หลินหลิงก็จ้องเขม็งไห่ลี่หมิน ไอ้อันธพาลนี่เอาแต่รังแกเธอ ยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ หลินหลิงเพียงใช้อาวุธของหญิงสาวต่อยเตะไห่ลี่หมิน สุดท้ายก็ใช้อาวุธขั้นสูงสุดก็คือ ปาก
เธอกัดข้อมือไห่ลี่หมินอย่างแรง ไห่ลี่หมินเริ่มดิ้น เมื่อเห็นรอยขีดข่วนสีแดงด้านหลังหลินหลิง ไห่ลี่หมินก็หยุดดิ้น
เขาไม่ดิ้นหลินหลิงก็ไม่กัดต่อ น้ำตาคลอเบ้า หลินหลิงฝืนไม่ให้น้ำตาไหลลงมา เธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าชายชั่วคนนี้ เธออยากกัดผู้ชายคนนี้ให้ตาย แต่ผู้ชายคนนี้ไม่ดิ้นจริงๆ
“ออกไป” หลินหลิงยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ แค่ไล่ไห่ลี่หมินออกไป ไห่ลี่หมินเห็นใบหน้าโกรธของเธอก็พูดขึ้นเรียบๆ “ฉันอยากแต่งงานกับเธอ มันคือความผิดของฉัน”
“ออกไป ฉันคิดซะว่าถูกกัดครั้งเดียว ไม่ต้องการความเมตตาจากนาย” หลินหลิงปิดหูส่ายศีรษะไม่ฟังสิ่งที่ไห่ลี่หมินพูด อันธพาลคนนี้จะทำอะไรดีๆ ได้อย่างไร
ไม่ว่าหลินหลิงจะพูดอย่างไรไห่ลี่หมินก็ไม่ทำอะไร
หลินหลิงยืนขึ้นมองไห่ลี่หมินแล้วพูดขึ้น “นายจะไปไม่ไป ถ้าไม่ไปฉันไปเอง” หลินหลิงไม่สนว่าเธอยังอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ตอนนี้เธอเสียสติไปแล้ว
“เธอใจเย็นหน่อย ฉันไปเองๆ ” ไห่ลี่หมินยื่นมือปลอบหลินหลิงให้อย่าตื่นเต้น เขาค่อยๆ ออกไปจากห้อง ประตูถูกหลินหลิงปิดอย่างแรง ไห่ลี่หมินอยู่ที่มุมห้อง ให้ตายจริงๆ ตอนแรกเขาอยากจะคืนดีกับเธอ อยากแต่งงานกับเธอ ทนการล่อลวงเธอไม่ได้ ทำให้สิ่งต่างๆ ยุ่งเหยิงจริงๆ
ไห่ลี่หมินยืนขึ้น เขาวางแผนจะไปหาเย่เชินหลิน ให้เขาแนะนำหน่อย
ไห่ลี่หมินมองประตูที่ปิดอยู่ เขากำหมัดอย่างแรง หลินหลิง ฉันจะแต่งงานกับเธอ เธอรอก่อนเถอะ ฉันจะต้องเปิดประตูบานนี้ให้ได้ เปิดประตูหัวใจเธอ
หลินหลิงยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่างมองแผ่นหลังที่จากไป ไอ้อันธพาลนี่จากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำจริงๆ เหมือนครั้งที่แล้วเลย ไม่เพียงแต่ไม่อ่อนโยน แถมยังรุนแรงด้วย ไม่ทะนุถนอมผู้หญิงจริงๆ
หลินหลิงไม่รู้ทำไมเห็นไห่ลี่หมินจากไปแล้วเธอต้องหดหู่ในใจ เพราะเขาคือผู้ชายคนแรกของเธอเหรอ? หลินหลิงเห็นไห่ลี่หมินหันศีรษะกลับมาก็ตกใจย่อตัวลง ไอ้อันธพาลนี่หันศีรษะกลับมาทำไม?
เธอเดินไปที่กระจกมองร่างสวยงามนั้น มีรอยข่วนสีแดง ไห่ลี่หมินนายชอบเซี่ยชีหรั่นแล้วมาหมกมุ่นร่างกายฉันทำไม?
นึกถึงการต่อสู้ครั้งนั้น เธอเหมือนจะชอบมากเหมือนกัน นึกถึงความสุขที่น่ายินดีนั้น หลินหลิงก็เริ่มหน้าแดง หรือเธอเหงาเกินไปแล้ว? ไม่มีผู้ชาย?
หลินหลิงคิดเพ้อเจ้ออยู่ที่นี่ เลขาธิการหลินไม่เจอเธอที่ตระกูลเย่ในใจก็ค่อนข้างกังวล ไปหาเย่เชินหลินโดยตรง
“เย่เชินหลินใช่ไหม? ” เลขาธิการหลินยืนตรงข้ามเย่เชินหลินแล้วถามตรงๆ คนที่ใช้ชีวิตในข้าราชการมาหลายปี ออร่าแข็งแกร่งมาก
“เลขาธิการหลิน สวัสดีครับ” เย่เชินหลินยกแก้วเหล้าขึ้นอย่างใจเย็น “ดื่มแสดงความเคารพเลขาธิการหลินอีกครั้งครับ”
เลขาธิการหลินมองเย่เชินหลินด้วยสายตาพินิจพิเคราะห์ ไม่ได้พูดอะไรอยู่นานมาก วัยรุ่นตรงหน้าเขาคือคนคนหนึ่ง
เย่เฮ่าหรันพาฝู้เฟิ่งหยีเดินมา ยิ้มต้อนรับพูดขึ้น “ขอบคุณเลขาธิการหลินมากๆ ที่มีเวลามาครับ”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” เลขาธิการหลินพูดไปด้วยพลางมองสำรวจอย่างสงบไปด้วย จนถึงตอนนี้เขายังไม่เห็นหลินหลิงเลย
ทางนี้พูดคุยกันอย่างมีชีวิตชีวา จงหยุนซางดื่มคนเดียวอย่างบูดบึ้ง เธอมาอวยพรเย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นด้วยใจจริง ใครจะไปรู้ว่ายังไม่ทันออกมาก็โดนจงหวีฉวนจับได้ก่อน เธอยังจำที่จงหวีฉวนพูดอย่างจริงจังว่า “หยุนซาง ครั้งนี้ฉันอยากรู้ว่าเย่เชินหลินกับเย่เฮ่าหรันอยู่ใกล้ใครที่สุด คนมาบ้านพวกเขากี่คน ฉันไม่มีเวลาไป”
จงหยุนซางมองเขาอย่างสงสัย จงหวีฉวนยิ้มและบอกว่าในเมื่อเย่เชินหลินเชิญเธอ ภาระอันยิ่งใหญ่นี้จึงมอบให้กับเธอ เธอไม่ได้พูดอะไร เยว่มู่หลานยิ้มเล็กน้อยให้หยุนซางเชื่อฟังเยอะๆ เธอไม่อยากให้แม่เสียใจ
หลี่เหอไท้นั่งตรงข้ามจงหยุนซาง เขาอยากไปปลอบเธอ ยังไม่ทันยืนขึ้นก็เห็นร่างที่คุ้นเคย จงหวีฉวน
มุมปากจงหวีฉวนยิ้มเล็กน้อยอย่างมีชัย ถึงแม้เย่เชินหลินไม่ได้เชิญเขามา แต่เย่เชินหลินเชิญไห่ลี่หมินและจงหยุนซาง เขาจึงมีโอกาสมาตระกูลเย่
พ่อบ้านเห็นจงหวีฉวนก็สับสนวุ่นวายทำอะไรไม่ถูก ตระกูลเย่ไม่มีใครชอบประธานจง ประธานจงบอกว่ามาหาคุณจง เขาอยากหยุดแต่ก็ไม่กล้า ไม่หยุดก็กลัวเย่เชินหลิน
จงหยุนซางยกแก้วเหล้าขึ้นมาจิบอย่างบูดบึ้ง เย่เชินหลินมีลูกอีกครั้ง และยังเป็นลูกของน้องสาวเธอ เธอสับสนอย่างบอกไม่ถูก ยังไม่ทันดื่มหมดจงหยุนซางก็เห็นร่างจงหวีฉวน เธอลุกขึ้นและวิ่งไป
“พ่อ ไหนบอกว่าวันนี้มีธุระไง? ” จงหยุนซางมองจงหวีฉวนอย่างสงสัย เขาบอกจงหยุนซางว่ามีธุระเลยให้เธอมา ตอนนี้เห็นการเคลื่อนไหวของพ่อบ้าน จงหยุนซางก็รู้ว่าเขาหลอกใช้เธอ
เย่เชินหลินยิ้มเล็กน้อยดื่มแสดงความเคารพเลขาธิการหลิน ให้เย่เฮ่าหรันดื่มด้วยกันกับเขา เขาถือแก้วเหล้าเดินไปด้านหน้าจงหวีฉวน
“พ่อบ้านเตรียมที่นั่งให้ประธานจงด้วย ยินดีต้อนรับประธานจง” ใครจะไม่พูดสิ่งที่น่าฟังบ้าง ยิ่งไปกว่านั้นสองคนตรงหน้านี้หนึ่งคือหมาป่า อีกหนึ่งคือจิ้งจอก
“เชินหลิน ยินดีด้วยนะ” จงหวีฉวนภายนอกพูดว่ายินดี แต่ในใจด่าเย่เชินหลิน ไอ้เด็กเวรนี่มันไม่ให้ใบเชิญเขาจริงๆ แต่นายมีมีกลยุทธ์ที่ยอดเยี่ยม ฉันก็มีแผนที่จะจัดการกับมัน