สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 996 สาวใช้ตัวแสบ 900

ตอนที่ 996 สาวใช้ตัวแสบ 900
เย่เชินหลินเห็นหลี่หมิงจุ้นเกิดเรื่อง เขาเริ่มกังวลเกี่ยวกับเย่เฮ่าหรัน มีใครทำอะไรหลี่หมิงจุ้นหรือเปล่า เขาไม่กล้ายืนยัน แต่เขาต้องปกป้องเย่เฮ่าหรันให้ดี ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาก็คือพ่อของเขา ถึงเขาจะไม่ได้เรียกเขาว่าพ่อก็ตาม
“ตอนนี้สิ่งแรกคือต้องปกป้องเย่เฮ่าหรันให้ดี ปกป้องเขาไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น” เย่เชินหลินเอ่ยคำสั่งนี้แก่ลูกน้องของเขา ใช่แล้ว เขาต้องปกป้องเย่เฮ่าหรันไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
เย่เชินหลินหยิบบุหรี่ออกมาหนึ่งมวน เขาสูบมันอย่างแรง มองไปที่ไกลๆ จงหวีฉวน สิ่งที่เกิดขึ้นกับหลี่หมิงจุ้นใช่นายหรือเปล่า? ขออย่าให้เป็นนายแล้วกัน หลี่หมิงจุ้นมีความหมายอย่างไรต่อจ้าวเหวินอิง ถ้าเขาเป็นอะไรขึ้นมา สืบไปถึงตัวนาย นายหนีไม่พ้นแน่
เย่เชินหลินพ่นควันบุหรี่ออกมาแล้วหยิบโทรศัพท์โทรหาหลินต้าฮุย “ต้าฮุย งานในบริษัทส่วนมากมอบให้หลินหลิง นายสั่งให้คนอื่นจับตาดูจงหวีฉวนอย่างใกล้ชิด ถ้ามันมีอะไรแปลกๆ ให้บอกฉัน”
จงหวีฉวนไอ้แก่หนังเหนียวทำให้เขาต้องป้องกัน
หลินต้าฮุยจัดการตามเย่เชินหลินบอกอย่างจริงจัง เขารู้สึกอะไรบางอย่างจากการตัดสินใจของเย่เชินหลิน วันต่อๆ ไปจะยากลำบาก
เซี่ยชีหรั่นนอนไม่หลับตลอดเลย เธอมองออกว่าเย่เชินหลินมีธุระต้องจัดการ เซี่ยชีหรั่นทนไม่ได้ที่จะให้เย่เชินหลินลำบากใจ และไม่อยากให้เขาลำบากใจ เธอหลับตาให้เย่เชินหลินไปจัดการธุระของตัวเอง
“เชินหลิน ฉันจะดูแลในส่วนของฉันให้ดี คุณปล่อยวางและไปทำธุระของคุณเถอะ!”
หลี่เหอไท้มาปรึกษาจ้าวเหวินอิง สุดท้ายตัดสินใจพาหลี่หมิงจุ้นออกนอกประเทศ อาการป่วยของหลี่หมิงจุ้นไม่สามารถยืดเยื้อได้แล้ว
“แม่ ผมจะบอกชีหรั่นสักหน่อย” หลี่เหอไท้กังวลว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าพวกเขาไปต่างประเทศ เธอจะไปตระกูลหลี่หาใครไม่พบแล้วรอจนดึกดื่นอีกครั้ง
“เหอไท้ ขับรถระวังความปลอดภัยด้วยนะ” จ้าวเหวินอิงดึงมือหลี่หมิงจุ้นไม่อยากปล่อย หลายๆ เรื่องมันทำจนปัญญา
หลี่เหอไท้รู้สึกชุ่มฉ่ำในใจ เขาพยักหน้า ก้าวเท้ายาวเดินออกไป
เย่เชินหลินให้หลินต้าฮุยปรึกษาหลี่เหวิน ติดต่อผู้เชี่ยวชาญต่างประเทศเสร็จแล้ว จองตั๋วเครื่องบินให้หลี่เหอไท้ ออกนอกประเทศให้เร็วหน่อย
“ฉันเย่เชินหลินนะ เอาเลขบัตรประชาชนของนายและพ่อแม่นายส่งมาหน่อย ฉันจะไปจองตั๋วเครื่องบินให้นาย” น้อยครั้งที่เย่เชินหลินจะกังวลกับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้
หลี่เหอไท้อยากเจอเซี่ยชีหรั่นสักครั้ง เขาหรี่ตาพูดขึ้น “ฉันอยากไปหาชีหรั่นสักครั้ง แต่นายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันรู้ว่าฉันควรพูดยังไง ยังไงชีหรั่นก็น้องสาวฉัน” หลี่เหอไท้ในใจมันไม่ได้ง่ายเหมือนน้องสาว ตอนนี้เห็นเซี่ยชีหรั่นมีความสุข เขาจะฝังความคิดบางอย่างไว้ในใจตลอดไป ความรักไม่จำเป็นต้องมี
“ได้ ฉันอยู่ข้างนอก นายอยู่ที่ฉันแหละฉันจะไปรับ” เย่เชินหลินรู้เหตุผลที่หลี่เหอไท้มาหาที่รักของเขา ถ้าไม่ให้ยัยทึ่มนั่นรู้ เขาไม่อยากจะคิดว่ายัยทึ่มนั่นจะทำอะไรอีก
เมื่อเย่เชินหลินพาหลี่เหอไท้ออกมาต่อหน้าเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นดีใจดึงหลี่เหอไท้มาถาม “พี่เหอไท้ พ่อเป็นยังไงบ้าง?”
เห็นตาโตมีความคาดหวัง หลี่เหอไท้ก็รู้สึกขมขื่น จู่ๆ เขาก็ไม่อยากให้ดวงตาคู่นั้นมีความเจ็บปวด
“ชีหรั่น ไม่เป็นไรนะ หลี่เหวินบอกว่าเราต้องไปตรวจที่ต่างประเทศ กลับมาก็จะรักษาหายแล้ว” หลี่เหอไท้ยิ้มเล็กน้อยพูดขึ้น ไม่มีการหลอกลวงให้เห็นเลยสักนิด
อยากหลอกคนอื่นต้องหลอกตัวเองก่อน หลี่เหอไท้หวังในใจว่าหลี่หมิงจุ้นจะไม่เป็นไร ในขณะที่เขาหลอกเซี่ยชีหรั่นก็ใช้ประโยคนี้ทำให้ตัวเองมึนงงไปด้วย
“พี่เหอไท้ ฉันไม่ได้ออกนอกประเทศ ฝากพี่ดูแลพ่อแม่ด้วยนะ” เซี่ยชีหรั่นได้ยินหลี่หมิงจุ้นบอกว่าไม่เป็นอะไรก็โล่งใจ คิดว่าไม่สามารถออกนอกประเทศได้ ใบหน้าขาวเธอก็ย่นเข้าหากันแน่น เย่เชินหลินชักมือเซี่ยชีหรั่นกลับมาอย่างชาญฉลาด เขาพูดอย่างสงบนิ่ง “สำหรับพ่อแม่รบกวนนายด้วย ชีหรั่นเคลื่อนไหวไม่สะดวก ฉันจะดูแลชีหรั่นเอง” เย่เชินหลินเคลื่อนไหวอย่างเป็นธรรมชาติ มองไม่ออกถึงความผิดปกติสักนิด เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ทันสังเกต หลี่เหอไท้ขมวดคิ้วแน่นขึ้นมาจากนั้นก็คลายออก
“ชีหรั่น เธอต้องดูแลตัวเองให้ดีนะ” หลี่เหอไท้มองเย่เชินหลินอย่างลึกซึ้ง นั่นคือสายตาที่ระหว่างผู้ชายด้วยกันถึงจะเข้าใจ
เย่เชินหลินยกมุมปากเล็กน้อย ผู้หญิงของเขาเขาดูแลได้อย่างแน่นอน
“ที่รักคุณอยู่ที่นี่รอฉันนะ ฉันไปส่งเหอไท้ก่อน เหมือนจะลืมบอกอะไรบางอย่างกับเขา” เย่เชินหลินตอบอย่างดูดี ไม่ละอายต่อการโกหกเลยสักนิด เขาจำเป็นต้องให้เซี่ยชีหรั่นรอเขาอยู่ที่นี่ ส่วนสิ่งที่เขาต้องการจะพูดเป็นเรื่องรองลงมา
“เชินหลิน คุณไปเถอะ ฉันจะรอคุณ” ใบหน้าเธอไม่ได้ดีใจมากนัก ตอนพูดกับเย่เชินหลินเซี่ยชีหรั่นพยายามยกมุมปากให้มากที่สุด หวังจะยิ้มให้เขาเล็กน้อย ไม่ให้เขามองออกว่าเธอทุกข์ใจ
เย่เชินหลินออกมาเพราะอ่านปากหลี่เหอไท้ที่พูดกับเขาก่อนจะออกมา ให้เขาออกไป
“นายให้ฉันออกมามีธุระอะไร? ” เย่เชินหลินมองหลี่เหอไท้ที่ยืนอยู่หน้ารถและถามอย่างสงสัย เขาไม่เข้าใจว่าก่อนหลี่เหอไท้จะไปยังอยากคุยอะไรกับตน
“เย่เชินหลิน พอเราไปแล้ว ฝากดูชีหรั่นด้วยนะ ได้โปรดทำให้เธอมีความสุข” หลี่เหอไท้รู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดี แต่ความดีที่เย่เชินหลินมีต่อเซี่ยชีหรั่นเห็นเป็นประจักษ์ต่อทุกคน เขาหวังว่าตัวเองจะคิดผิด ถ้ามันเกิดขึ้น หลี่เหอไท้อยากให้เย่เชินหลินสัญญา
“เธอเป็นผู้หญิงของฉัน” เย่เชินหลินพูดประโยคหนึ่งให้หลี่เหอไท้รู้ เขาจะรักและปกป้องเธอ
“เย่เชินหลิน ไม่รู้ทำไม ไปต่างประเทศครั้งนี้ฉันรู้สึกไม่ดีเลย ฉันเลยอยากให้นายจำคำของฉันเอาไว้ ชีหรั่นเป็นคนดีมาก ไม่ว่าจะเกิดข้อผิดพลาดอะไร มันไม่ใช่ความผิดของเธอนะ” หลี่เหอไท้มองเย่เชินหลินอย่างลึกซึ้ง
“พวกคุณไปอย่างไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถึงจะหาตัวส้งหลิงหลิงไม่เจอ แต่เธอไม่ได้เป็นตัวขัดขวางฉันกับชีหรั่นตั้งนานแล้ว ตอนนี้เรามีลูกด้วย ไม่มีใครแยกเราจากกันได้แล้ว” เย่เชินหลินเชื่อว่าพวกเขาจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุข เขายังต้องการชาติหน้า และชาติชาติหน้าของเธอด้วย
หลี่เหอไท้พยักหน้าและจากไปพร้อมสัญญาของเย่เชินหลิน เขาไม่รู้ว่าความกังวลของเขาจะกลายเป็นจริงในที่สุด และเย่เชินหลินก็ไม่ได้ทำตามสัญญาที่ตนกล่าวไว้
เย่เชินหลินมองแผ่นหลังหลี่เหอไท้ที่เดินไปไกล เขารู้สึกว่าจำเป็นต้องมัดจงหยุนซางและหลี่เหอไท้ไว้ด้วยกัน แค่หมาป่ากลุ่มนี้มีเจ้านาย เขาถึงจะวางใจ
เซี่ยชีหรั่นเห็นเย่เชินหลินคิดหนัก เธอถามอย่างระมัดระวัง “เป็นอะไรคะ?”
“ชีหรั่น คุณอยากจับคู่เหอไท้กับหยุนซางมาตลอดไม่ใช่เหรอ? ”
เย่เชินหลินรู้ความคิดของเซี่ยชีหรั่น
“ใช่ น่าเสียดายพี่เหอไท้จะไปต่างประเทศ พี่หยุนซางอยู่ในประเทศ นี่มันข้ามกาแล็กซีจริงๆ !” เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเสียใจ ก่อนหน้านี้เธอยินดีที่จะให้พี่เหอไท้จับคู่กับพี่หยุนซาง ไม่คิดว่าพี่เหอไท้ต้องไปต่างประเทศกับคุณพ่อ นี่มันรักโรแมนติกที่ขมขื่น!
เย่เชินหลินพูดอย่างคาดการณ์ไม่ได้ “จริงๆ ยังมีวิธีช่วยพวกเขาได้นะ” เขามองเซี่ยชีหรั่น มีรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปากเขา
“เชินหลิน มีวิธีจริงๆ เหรอ? ” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกระตือรือร้น มองรอยยิ้มนั้นของเย่เชินหลินโดยไม่ได้ตั้งใจ แก้มเธอกระตุก เย่เชินหลินผู้ชายขี้เหนียวคนนี้ ถือว่าตอบสนองเรื่องไร้สาระของเจ้าชายใหญ่ตระกูลเย่แล้วกัน
“คุณชายเย่ ถามหน่อยว่าท่านมีวิธีใดคะ” เซี่ยชีหรั่นถามด้วยความเคารพ
ยิ้มชั่วร้ายนั้นของเย่เชินหลินกลายเป็นกระตุก เขาแค่อยากให้เซี่ยชีหรั่นถามเขา ไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะพูดออกมาแบบนี้ เขาไม่สงสัยเลยถ้าเซี่ยชีหรั่นไม่มีข้อจำกัดด้านร่างกาย เธอจะทำพิธีศาลมาตรฐานให้แก่เขา
“ที่รัก ถึงพ่อแม่คุณจะไปต่างประเทศ แต่ตอนนี้สื่อสารสะดวกนะ ตราบใดที่หลี่เหอไท้และจงหยุนซางติดต่อกันนิดหน่อย นี่ก็เป็นช่วงเวลาพิเศษ มีประสบการณ์ร่วมกันมากๆ ถึงจะเกิดความรู้สึก” เย่เชินหลินพูดอย่าจริงจัง
เซี่ยชีหรั่นฟังแล้วก็มีเหตุผล แต่เธอควรทำอย่างไรให้สองคนนี้สื่อสารกันมากขึ้นในเวลานี้?
“เชินหลิน พี่หยุนซางจะเป็นห่วงพี่เหอไท้ในเวลานี้ไหม? ” เธอถามด้วยความสับสน วิธีนี้ใช้ได้แต่ต้องมีคนหนึ่งเริ่ม
“ที่รัก คุณบอกหยุนซางว่ารบกวนเธอดูแลเหอไท้ให้มากๆ ในเวลานี้ แบบนี้จะได้ลดปัญหาได้มาก” เซี่ยชีหรั่นได้ยินก็โอเค พี่หยุนซางเป็นผู้หญิงที่มีน้ำใจต้องช่วยเหลือแน่ๆ ล่ะ เธอแค่เริ่มติดต่อเหอไท้ก่อน เพื่อนในยามยากคือเพื่อนแท้ ไม่กลัวว่าทั้งคู่จะไม่รักกัน
พอเย่เชินหลินเห็นสีหน้ายิ้มแย้มของเซี่ยชีหรั่นก็รู้ว่าเธอเข้าใจความหมายตน คู่นี้ดีแล้ว ตอนนี้เหลือแค่คู่ไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินรู้สึกกับหลินหลิงก็จะจัดการง่าย ต่อไปเขาจะเปิดโอกาสให้พวกเขาสองคนเจอกันเยอะขึ้น ไม่รู้หลังจากที่พวกเขาตื่นขึ้นมาในโรงแรมตี้เหาแล้วเป็นอย่างไรกันบ้าง ไห่ลี่หมินนายต้องคว้าโอกาสนี้ไว้นะ
ห้องสุดหรูโรงแรมตี้เหา การจัดฉากละครยิ่งยอดเยี่ยม
ไห่ลี่หมินตื่นคนแรก ลืมตาขึ้นมาทันที เห็นใบหน้าสวยละเอียดอ่อนของหลินหลิงในสายตา ไห่ลี่หมินแทบตกใจสะดุ้งโหยง ยังดีที่มีสมาธิ เขาปรับความคิดอย่างรวดเร็ว คิดว่าไห่ลี่หมินอย่างเขาเป็นใคร ไม่สามารถควบคุมได้จริงๆ เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ จัดการสิ่งต่อไปนี้อย่างระมัดระวัง
หลินหลิง ถ้าเธอตื่นขึ้นมาอ่อนโยนแบบนี้ก็ดีสิ เก็บกรงเล็บของเธอเอาไว้ แบ่งความอ่อนโยนที่มีต่อเย่เชินหลินออกมาครึ่งหนึ่ง
ไห่ลี่หมินยื่นฝ่ามือใหญ่ไล่ตามริมฝีปากแดงของหลินหลิง พอเริ่มเคลื่อนไหวศีรษะหลินหลิงก็ขยับ เขารีบวางมือลงอย่างรวดเร็ว หลับตาสองข้าง ปรับสมดุลลมหายใจแล้วแกล้งหลับ
หลินหลิงเพิ่งตื่นก็ค่อนข้างปวดศีรษะ เธอขยี้ศีรษะ เมื่อวานทำไมเธอดื่มเหล้าเยอะขนาดนั้น คราวที่แล้วเพราะดื่มเหล้าเยอะไปถึงไปดึงดูดไห่ลี่หมินไอ้อันธพาลเฮงซวยนั่น ดื่มเหล้าทำให้เรื่องราวยุ่งเหยิง ต่อไปจะดื่มให้น้อยลง หลินหลิงเตือนตัวเองในใจเงียบๆ 
จริงสิ เมื่อวานเธอกลับบ้านอย่างไร? หลินหลิงมองเพดานอย่างสงสัย ที่นี่ไม่ใช่ตระกูลหลิน และไม่ใช่ที่พักอาศัยส่วนตัวของเธอ แล้วที่นี่คือที่ไหน
หลินหลิงตัดสินใจลุกขึ้น พอเธอหันไปด้านข้าง
ให้ตายเถอะ ไห่ลี่หมินไอ้ผู้ชายเฮงซวยทำไมมาอยู่ข้างๆ แล้วเธอ?
พอหลินหลิงเห็นว่าเสื้อผ้าตัวเองยังอยู่ครบ เธอมองเสื้อผ้าไห่ลี่หมินถึงแม้จะยุ่งเหยิง แต่ก็ไม่ได้อยู่ขั้นที่เหลือทน
เธอยื่นมือออกไปอยากจะผลักไอ้ชายเฮงซวยไห่ลี่หมินลงไป แต่หลินหลิงออกแรงแค่ไหนก็ผลักเขาไม่ไป หลินหลิงมองไห่ลี่หมินดูว่าเขาแกล้งหลับหรือเปล่า ไห่ลี่หมินรู้สึกถึงสายตาของหลินหลิงก็ยิ่งแกล้งหลับอย่างเป็นธรรมชาติมากขึ้น
หลินหลิงก้มศีรษะลง ใช้สองมือพร้อมกัน ไอ้อันธพาลเฮงซวย ฉันไม่เชื่อหรอก
จากมุมที่หลินหลิงไม่เห็น ยิ้มสบายๆ นั้นของไห่ลี่หมินในช่วงนี้ก็สามารถสร้างความสับสนวุ่นวายได้
ไม่ว่าเธอจะใช้แรงอย่างไรก็ดันไม่ขยับ หลินหลิงแกะผ้าห่มเตรียมจะหนี ไม่ออกไปตอนนี้แล้วจะได้ออกเมื่อไร ถ้าไอ้อันธพาลเฮงซวยตื่นขึ้นมามันจะไม่กระอักกระอ่วนอย่างมากเหรอ เธอไม่อยากให้ไอ้อันธพาลไห่ลี่หมินตื่นขึ้นมาแล้วสบตาเธอ