สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 999 สาวใช้ตัวแสบ 903

ตอนที่ 999 สาวใช้ตัวแสบ 903
“เสี่ยวห้านกับจิ่วจิ่วยังไม่ได้เลือกแหวนเพชรใช่ไหม? งั้นให้เวลาพวกเขาเลือกแหวนเพชรก่อนสองวัน สถานที่การวางแผนงานหมั้นเรื่องเหล่านี้ เรามากำหนดการสัปดาห์หน้าดีไหม?” ต้องบอกว่าฝู้เฟิ่งหยีเป็นคนที่คิดรอบคอบ จิ่วจิ่วหน้าแดงตลอดเวลา รอยยิ้มบนใบหน้าแพรวพราวเกินกว่าจะเพิกเฉย
“เอาตามแม่เลยครับ” เย่เชินหลินโบกฝ่ามือใหญ่ ตัดสินใจเหมือนพระราชา
ตั้งแต่ประโยคแรกจนถึงตอนนี้เย่เฮ่าหรันไม่ได้พูดเลย เขาก็ไม่ได้ว่าเย่เชินหลิน เขาพยักหน้า
“ขอบคุณค่ะคุณนาย” จิ่วจิ่วพูดเสียงเบา มองออกว่าสาวคนนี้เขิน มันคืองานแต่งครั้งแรกและครั้งเดียวของผู้หญิง เธอจะไม่เขินได้อย่างไร?
“ต่อไปก็เรียกคุณแม่คุณพ่อนะ ไม่ต้องเรียกคุณนาย คุณท่านเย่แล้ว” ฝู้เฟิ่งหยีดูเหมือนเห็นว่าจิ่วจิ่วยังหน้าแดงไม่พอ ก็เพิ่มไปอีกประโยค จิ่วจิ่วห้อยศีรษะลงเกือบถึงพื้น ถ้าที่นี่มีรู ทุกคนไม่ต้องสงสัยเลยว่าเธอจะมุดรูทันที
เซี่ยชีหรั่นมองจิ่วจิ่วอย่างตลกขบขัน ปรากฏว่าสาวน้อยคนนี้ที่แกล้งเธอทุกครั้งที่มีโอกาส กล้าพูดทุกอย่าง ตอนนี้กลายเป็นเขินอายแบบนี้ได้อย่างไร เธอสงสัยว่าจิ่วจิ่วกลายเป็นอีกคนหรือเปล่า ร่างกายเธอไม่ใช่จิ่วจิ่วคนเดิมอีกต่อไป
เธอมองจิ่วจิ่วอย่างร้ายกาจ แล้วรู้ว่าจิ่วจิ่วไม่ได้มองเธอเลย ศีรษะนับมดอยู่ใต้ดินตลอดเวลา
“แม่ พ่อ จิ่วจิ่วยังไม่ชินสักพัก แต่เธอจะเปลี่ยนมัน” เหยนชิงเหยียนออกมาไกล่เกลี่ย และเป็นการกู้หน้าให้จิ่วจิ่วด้วย
“แม่ พ่อ” เสียงจิ่วจิ่วเหมือนพึมพำออกมา ดีที่ในห้องทำงานเงียบ ไม่มีเสียงรบกวนอะไร ถึงเสียงเธอจะเบาแต่ก็ยังได้ยิน
“เด็กดีจริงๆ พรุ่งนี้รีบไปเลือกแหวนของพวกเธอนะ” ฝู้เฟิ่งหยีดีใจมาก ในวัยนี้เธอไม่ขออะไรอีก แค่อยากให้ลูกชายทั้งสองคนได้เจอคนที่ตัวเองชอบ เดินไปอย่างมีความสุขตลอดชีวิต
จิ่วจิ่วแอบมองเหยนชิงเหยียน ทั้งสองมองหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
เย่เฮ่าหรันโน้มตัวพิงโต๊ะทำงาน เขาขมวดคิ้ว ให้ตายเถอะ มาออกอาการทำไมตอนนี้
เซี่ยชีหรั่นกระสับกระส่ายตลอดเวลา เธอไม่มีสมาธิ เธอเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นเย่เฮ่าหรันร่างกายง่อนแง่น เซี่ยชีหรั่นยืนขึ้นมาด้วยความยากลำบาก
“เชินหลิน” เสียงค่อนข้างแหลมแสบแก้วหู ทุกคนมองไปที่เซี่ยชีหรั่น ไม่รู้ทำไมจู่ๆ เธอถึงเรียกเย่เชินหลินแบบนี้
เย่เชินหลินประหลาดใจที่เซี่ยชีหรั่นเรียก ในความรู้ความเข้าใจของเขาเสียงเรียกแบบนี้ของเซี่ยชีหรั่นนั้นเหมือนมาพร้อมกับสิ่งเลวร้าย ที่นี่คือห้องทำงาน จะมีสิ่งเลวร้ายอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขาได้? เย่เชินหลินมองสะท้อนกลับเย่เฮ่าหรัน
“คุณ?” เขาไม่ได้เอ่ยปากเรียกคุณพ่อ สองคำนั้นไม่ได้เรียกนานแล้ว เขาไม่ชิน
เย่เฮ่าหรันพูดอย่างเย็นชา “ฉันไม่เป็นไร พวกเธอออกไปได้แล้ว? ฉันต้องทำงาน” เขาโค้งตัว พยายามทำสีหน้าให้เป็นธรรมชาติอย่างมาก ไม่มีใครมองออก
“พ่อคะ?” เซี่ยชีหรั่นมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเป็นห่วง เธอมักรู้สึกว่ามันแปลกๆ
“ออกไปเถอะ” เย่เฮ่าหรันไม่ได้ทำเสียงนุ่มนวลเพราะเซี่ยชีหรั่น และไม่มองพวกเขา
จิ่วจิ่วและเหยนชิงเหยียนมองฝู้เฟิ่งหยีหนึ่งที ฝู้เฟิ่งหยีพยักหน้าบ่งบอกให้พวกเขาออกไป
เย่เชินหลินประคองเซี่ยชีหรั่น ค่อยๆ เดินออกไป เหยนชิงเหยียนและจิ่วจิ่วก็ออกไปทีละคน
“คุณก็ออกไปด้วย” เย่เฮ่าหรันไม่ได้มองสีหน้าของฝู้เฟิ่งหยี เขาไม่กล้ามอง
“เชินหลิน ฉันรู้สึกแปลกๆ ตลอดเลย แต่ไม่แน่ใจว่าแปลกตรงไหน” บนใบหน้าเซี่ยชีหรั่นมีเพียงเครื่องหมายคำถามขนาดใหญ่ จิ่วจิ่วกางมือสองข้าง ตอนนี้เธอยังหน้าแดงอยู่ ไม่รับรู้เรื่องอื่นเลย
“ไม่เป็นไร ดูแลลูกในท้องอย่างสบายใจนะ ภารกิจแรกของคุณคือช่วยคลอดลูกให้ฉัน” เย่เชินหลินปลอบเซี่ยชีหรั่น ตอนแรกเขาอยากบอกว่าคลอดเจ้าเด็กจ้ำม่ำ คิดถึงความรู้สึกอ่อนไหวของเซี่ยชีหรั่น กลัวเธอคิดมากจึงเปลี่ยนใจ
เซี่ยชีหรั่นพิงเย่เชินหลิน เธอยื่นมือมาลูบท้อง ลูก เรารอคอยให้ลูกออกมา ลูกต้องอยู่ในท้องแม่เป็นอย่างดีจนกว่าจะถึงกำหนดการนะ
เหยนชิงเหยียนเหลือบมองฉากอันอบอุ่นนี้ เขามองจิ่วจิ่ว ความคิดอยากมีลูกภายในใจยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาไม่รู้จิ่วจิ่วคิดอย่างไร จนถึงตอนนี้พวกเขายังปฏิบัติต่อกันด้วยความสุภาพและเคารพ
“เสี่ยวห้าน พวกเธอจะไปเลือกแหวนเพชรกันวันนี้หรือพรุ่งนี้?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างผ่อนคลาย ตอนนี้เป็นช่วงเวลามีความสุข เธอไม่สามารถทำให้ทุกคนไม่มีความสุขเพราะความสงสัยตัวเองได้
เย่เชินหลินโอบเอวเซี่ยชีหรั่นอย่างเปิดเผย อย่างไรตอนนี้เซี่ยชีหรั่นก็มีลูก เขากำลังช่วยเธอแบ่งเบาภาระ
“ชีหรั่น ต้องการไปกับเราไหม ไปด้วยกันสิ เราระวังรอบๆ สักหน่อยก็พอแล้ว” พอจิ่วจิ่วได้ยินเซี่ยชีหรั่นพูด ดวงตาก็เป็นประกาย ทนไม่ไหวอยากไปตอนนี้เลย ไม่ใช่ว่าแหวนเพชรมีค่าแค่ไหน แต่คนที่ไปเลือกด้วยกันนั้นแตกต่าง ผู้หญิงทุกคนโหยหาความรัก ยิ่งไม่ต้องพูดถึงจิ่วจิ่วที่เป็นหญิงสาวโรแมนติก
เย่เชินหลินเงียบไม่ได้พูดอะไร เขาให้สิทธิเซี่ยชีหรั่นตัดสินใจ ถ้าเซี่ยชีหรั่นไป เขาก็จะดูแลเธอเป็นอย่างดี ถ้าเธอไม่เป็น เขาก็จะอยู่เป็นเพื่อนเธอ
“ชีหรั่น ไปเถอะ มาช่วยฉันเลือกหน่อย วันนี้ฉันค่อนข้างตื่นเต้น ไม่รู้อันไหนสวย” จิ่วจิ่วเริ่มอ้อน ชายตามองเซี่ยชีหรั่นด้วยดวงตาหยาดเยิ้มเหมือนใยไหม ดวงตาโตกะพริบ ไม่กี่วินาทีเซี่ยชีหรั่นก็ทนไม่ไหว เป็นครั้งแรกที่พบว่าหญิงสาวอย่างจิ่วจิ่วจะอ้อนขึ้นมาซึ่งเกิดขึ้นได้ยากจริงๆ
“ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นยังไม่ปฏิเสธเซี่ยชีหรั่นก็ยิ้มและขัดขึ้นมา “เธอตกลงแล้วใช่ไหม เอาแบบนี้แหละ เดี๋ยวรบกวนคุณเย่ช่วยดูแลชีหรั่นของเราเป็นอย่างดีด้วยนะคะ” จิ่วจิ่วให้เซี่ยชีหรั่นไปและพิจารณาปัจจัยส่วนบุคคลของเธอ ไม่ให้ทำอะไรตามอำเภอใจ
“รู้แล้ว” เย่เชินหลินไม่แยแสเช่นเคย แต่น้ำเสียงปกปิดความสุขไม่มิด “ฉันจะไปขับรถ” เย่เชินหลินเตรียมเซี่ยชีหรั่นเรียบร้อยแล้ว ก้าวเท้ายาวเดินไปโรงจอดรถ รถลีมูซีนของเขาไม่ได้ขับมานานแล้ว วันนี้ให้เขาพาพวกเขาสี่คนออกไปเดินเล่นรอบๆ หน่อย
เย่เชินหลินขับเอง พาสามคนวนรอบตงเจียง
“คุณเย่ จอดข้างหน้าค่ะ ตรงนี้มีร้านขายเครื่องประดับ เรามาลองดูกันหน่อย” จิ่วจิ่วอุทานอย่างตื่นเต้น นี่เป็นครั้งที่ห้าที่ได้เห็นเครื่องประดับ เซี่ยชีหรั่นไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมเธอตื่นเต้นขนาดนั้น
เย่เชินหลินได้ยินเสียงจิ่วจิ่ว ก็ไม่พูดอะไรเอารถจอดข้างๆ แล้วล็อกมัน พาเซี่ยชีหรั่นออกมาอย่างระมัดระวัง เขาทำอย่างระมัดระวังมาก สองสามวันนี้ที่รักเขานั่งรถตลอดเลย เย่เชินหลินเริ่มสงสาร
สี่คนเดินเคียงข้างกันเข้าไป แต่เห็นได้ชัดว่านี่คือเด็กสองคู่
“ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานเป็นวัยรุ่นหญิงอายุประมาณยี่สิบ ตอนนี้ที่ร้านนั้นมีแต่หนุ่มหล่อสาวสวยไม่ใช่เหรอ?
จิ่วจิ่วดึงเหยนชิงเหยียนวิ่งเข้าไปอย่างกระโดดโลดเต้น เย่เชินหลินประคองเซี่ยชีหรั่นค่อยๆ เดินเข้าไป พนักงานวัยรุ่นเหล่านั้นมองเย่เชินหลินด้วยความอิจฉา ถ้าไม่ใช่เวลาที่ไม่เหมาะสม อยากจะเข้าไปขอถ่ายรูปและขอลายเซ็น
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าคนข้างๆ ได้เข้าถ้ำหมาป่าแล้ว เธออยากจะวิ่งหนี
จิ่วจิ่ววิ่งมาอย่างสลดใจ พึมพำเสียงเบา “ยังไม่สวยเลย”
“เธอดูหมดแล้วเหรอ? ” เซี่ยชีหรั่นมองจิ่วจิ่วอย่างตกใจ ทำไมสาวน้อยคนนี้ดูเร็วแบบนี้ล่ะ เธอมองเหยนชิงเหยียน เหยนชิงเหยียนพยักหน้า บ่งบอกว่าไม่มีที่จิ่วจิ่วชอบ
“งั้นเปลี่ยนร้าน” เย่เชินหลินไม่ได้พูดอะไร เมื่อก่อนเรื่องแบบนี้ถ้าเป็นเขาเย่เชินหลิน เขามอบให้หลินหลิงจัดการก็พอแล้ว
เลี้ยวซ้ายเลี้ยวขวา เย่เชินหลินไม่รู้ว่าไปไหน มีร้านเครื่องประดับหนึ่งปรากฏตรงหน้าพวกเขา ขายเครื่องประดับทุกชนิด
เซี่ยชีหรั่นมองเห็นคำว่า พรหมลิขิต ตัวใหญ่บนประตู เกิดความรู้สึกมากมายในใจ เธอและเย่เชินหลินก็คือคำว่า พรหมลิขิต จริงๆ ถ้าไม่ใช่พรหมลิขิต พวกเขาสองคนจะมาเจอกันได้อย่างไร เธอเดินตามเย่เชินหลิน อยากเข้าไปอย่างกระตือรือร้นนิดหน่อย
“ที่รัก ค่อยๆ เดิน ไม่ต้องรีบ” เย่เชินหลินเป่าลมพูดข้างหูเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นรู้สึกจั๊กจี้คอมาก เธอก็ไม่กล้าขยับมากเกินไป กลัวคนข้างนอกเห็นแล้วจะวิพากษ์วิจารณ์เธอ
“เชินหลิน เรามาดูกัน” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยดวงตาเป็นประกาย สายตาอ้อนวอนนั้นยากที่จะปฏิเสธ
จิ่วจิ่วดึงเหยนชิงเหยียนวิ่งเข้าไปด้านใน “ทำไมพวกเธอยังไม่เข้าไป ของข้างในแพงมาก” จิ่วจิ่วเห็นราคาแล้วอุทานเสียงแหลม เธออยากพูดจริงๆ ว่า “ทำไมเธอไม่ไปปล้นธนาคาร” ต่อมาคิดๆ แล้วก็ช่างมันเถอะ
สี่คนแบ่งเป็นสองกลุ่มเข้ามา ร้านเล็กเงียบมาก ไม่ได้หรูหรามากมาย ดูค่อนข้างเงียบสงบ ไม่มีอุปกรณ์ครบครันเหมือนร้านอื่นๆ
“อันนี้สวย ชีหรั่น มานี่เร็ว” จิ่วจิ่วเห็นของถูกใจก็เรียกชีหรั่นมาดูหน่อย ตอนนี้จึงกลายเป็นทีมสี่คน
“อันนี้ก็สวย” ชีหรั่นเห็นแหวนข้างๆ แล้วพูดขึ้น เธอค่อนข้างอิจฉาจิ่วจิ่ว
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างตลกขบขัน บางครั้งความคิดของผู้หญิงคนนี้ก็เขียนไว้บนหน้าเธอหมดจริงๆ
“เราค่อยมาดูอีกที” จิ่วจิ่วถูกความวิ้งวับของแหวนเหล่านั้นจนไม่รู้จะเลือกอันไหนดี เธอตัดสินใจมอบสิทธิ์นี้ให้กับเหยนชิงเหยียน ไม่ว่าเขาเลือกอันไหนเธอก็ต้องการหมด
เย่เชินหลินดึงเย่เชินหลินเดินอย่างสงบ เขาพูดขึ้นอย่างชอบธรรม “ฉันก็อยากให้ภรรยาเลือกแหวนเหมือนกัน ดังนั้นพวกเธอเลือกของตัวเองไปนะ หรือมีแค่พวกเธอที่เลือกได้?” จริงๆ แล้วเขาแค่หาข้ออ้างเท่านั้น ข้ออ้างที่พาเซี่ยชีหรั่นออกมาอย่างเปิดเผย เขาก็อยากซื้อเครื่องประดับที่เซี่ยชีหรั่นชอบจริงๆ
จิ่วจิ่วพูดเสียงเบา “คุณชายเย่คุณเป็นประโยชน์ตรงไหนเนี่ย?” เสียงเธอเบามาก ถึงเสียงเธอจะเบามากแต่คุณชายเย่ก็ได้ยิน คุณชายเย่ขมวดคิ้วเริ่มคิดว่าทำไมเขาถึงไม่เป็นประโยชน์? คุณชายเย่ยังคิดไม่ออก จิ่วจิ่วก็เริ่มอธิบายเหตุผลว่าทำไมไม่มีประโยชน์
“คุณกับชีหรั่นซื้อไปแล้ว” จิ่วจิ่วแสดงท่าทางทำไมคุณไม่คิดถึงตรงนี้ มีความรู้สึกเข้มงวด แต่เย่เชินหลินให้จิ่วจิ่วแค่ท้ายทอย ไม่สนใจเลยว่าคนด้านหลังกำลังพูดอะไร
เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นมาหยุดที่แหวนเพชรรูปผีเสื้อคู่หนึ่ง แหวนคู่นี้ไม่ได้สวยที่สุด และไม่ได้แพงที่สุด แต่สะดุดตาเซี่ยชีหรั่นและเย่เชินหลินมากที่สุด
เซี่ยชีหรั่นชอบเรื่องราวของเหลียงซานโบและจูอิงไถมากๆ มาโดยตลอด เธอมองดูผีเสื้อที่กางปีกเพื่อปกป้อง ในสายตาและหัวสมองคือตำนานที่งดงาม
“เถ้าแก่ แหวนวงนี้ขายยังไง?” เย่เชินหลินเห็นเซี่ยชีหรั่นทำหน้าตกตะลึงต่อหน้าแหวนวงนี้ ในใจคิดว่าเธอชอบแหวนวงนี้