หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2] – บทที่ 83 ท่านพ่อ

บทที่ 83 ท่านพ่อ

Ink Stone_Romance

รอยยิ้มของอวี๋เซ่าชิงหายไปจากใบหน้าในทันใด
นั่นเป็นรองเท้าที่ลูกสาวของเขาทำให้ เหตุใดไปอยู่บนเท้าของคนผู้นี้ได้?
ความคิดแรกของอวี๋เซ่าชิงก็คือ รองเท้าของบุตรสาวถูกคนผู้นี้ขโมยไป ความคิดต่อมาก็คือ คนผู้นี้ขโมยรองเท้าไปแล้วยังกล้าสวมมาถึงบ้านอีกรึ?
อวี๋เซ่าชิงโมโหสุดขีด! และผลที่ตามมาจะต้องเลวร้ายอย่างแน่นอน!
เยี่ยนจิ่วเฉาสัมผัสได้ถึงจิตสังหารรุนแรง เขาเงยหน้าขึ้น แล้วเดินตรงไปยังอวี๋เซ่าชิงซึ่งเป็นต้นกำเนิดของจิตสังหารนี้
อวี๋เซ่าชิงเค้นกำปั้นแน่น สีหน้าโกรธเกรี้ยว สายตาเต็มไปด้วยไฟโทสะ
เยี่ยนจิ่วเฉางงงวย เรื่องที่เขา ‘ลอบพบ’ ลูกสาวของอวี๋เซ่าชิง อวี๋เซ่าชิงก็โมโหไปแล้วไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงโมโหนานเช่นนี้เล่า ทั้งยังโมโหรุนแรงอีก?
เพื่อที่จะแสดงให้เห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับบุตรสาวของเขาเป็นอย่างมาก เยี่ยนจิ่วเฉาจึงสวมรองเท้าที่อวี๋หวั่นทำให้กับมือ เท่านี้ไม่เพียงพอหรือ?
ขณะที่เหยียนจิ่วเฉากำลังสับสน อวี๋หวั่นก็ซักผ้าของคนในบ้านเสร็จและเดินเข้ามา เธอไม่ได้สนใจเสียงม้า เธอเพียงแต่เดินมาดูว่าเด็กทั้งสามกินนมเสร็จหรือยัง ก็เห็นด้านหลังของท่านพ่อ กำลังยืนอยู่อย่างดุดัน และเยี่ยนจิ่วเฉาซึ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความมึนงง
เด็กน้อยทั้งสามคนนั่งอยู่ที่ธรณีประตูระหว่างทั้งสองคน ดื่มนมไป มองผู้ใหญ่ไป ด้วยใบหน้าไร้เดียงสา
อวี๋หวั่นแอบคิดในใจว่าเกิดเรื่องอีกแล้ว ครั้งก่อนเขาขอดูร่างกายของเธอ สุดท้ายถูกท่านพ่อจับได้ ท่านพ่อยังไม่ทันหายโกรธ ก็มารู้อีกว่าเขาคือบุรุษที่พรากความบริสุทธิ์ของเธอไปเมื่อสามปีก่อน ไม่รู้ว่าโชคดีเท่าไรแล้ว นี่เขายังกล้ามาถึงบ้านอีก?
ไฟศึกลุกโชน สงครามกำลังจะเริ่ม!
อวี๋หวั่นตั้งสติ แล้วเดินเข้าไปเรียกเบาๆ “ท่านพ่อ”
“อาหวั่นมาก็ดีแล้ว!” อวี๋เซ่าชิงเอ่ยขึ้นด้วยความโกรธ “ของขวัญวันเกิดที่เจ้าให้พ่อไปอยู่ที่เขาได้อย่างไร?!”
อวี๋หวั่นตะลึง “วันเกิดท่านพ่อใกล้ถึงแล้วหรือ?”
อวี๋เซ่าชิง “…”
อวี๋เซ่าชิงได้รับความบอบช้ำทางจิตใจอย่างรุนแรง…
จะว่าไปเยี่ยนจิ่วเฉาเองก็มาเยี่ยมเยียนถึงที่นี่ด้วยความกดดันไม่น้อย
เขาเตรียมของขวัญมามากมาย คิดแล้วว่าเขาเอาใจใส่ถึงเพียงนี้ อวี๋เซ่าชิงคงต้องใจอ่อนบ้าง
ใครจะไปคิดว่าอวี๋เซ่าชิงไม่เพียงไม่ใจอ่อน แต่ยังมือหนักกว่าเดิมอีกด้วย
เยี่ยนจิ่วเฉาผู้น่าเกรงขามถูกอวี๋เซ่าชิงถือไม้กวาดวิ่งไล่ไปทั่วหมู่บ้าน ดูน่าเวทนาเหลือเกิน
“ดูท่านสิ ใครให้ท่านมากัน?” ณ บ้านข้างๆ อวี๋หวั่นหยิบก้อนสำลีที่ทำเองขึ้นมาชุบลงไปในสมุนไพรสำหรับฆ่าเชื้อ แล้วทาที่แผลบนหน้าผากของเยี่ยนจิ่วเฉา “หน้าท่านดีๆ อยู่ เป็นแผลซะแล้ว”
แต่นี่มิใช่แผลที่อวี๋เซ่าชิงตี ต้องรู้จักไว้หน้าผู้อื่น เรื่องนี้อวี๋เซ่าชิงเองย่อมรู้ดี
ที่จริง อวี๋เซ่าชิงรู้ฐานะที่แท้จริงของเยี่ยนจิ่วเฉาแล้ว หากว่ากันตามหลัก ผู้ที่มีฐานะต่ำกว่าไม่ควรทำร้ายผู้ที่มีฐานะสูงกว่า แต่เรื่องนี้เขาก็ทำใจยอมรับไม่ได้ ลูกสาวตัวน้อยของเขา ตัวเขายังไม่เคยทำให้นางเจ็บปวด แต่กลับถูกเจ้าตัวเหม็นนี่มารังแก เขาเป็นผู้ให้กำเนิด แต่ของขวัญของเขาก็ถูกแย่งไปเช่นกัน!
อวี๋เซ่าชิงรู้สึกโมโห ร้อนรน จนขาข้างหนึ่งเหยียบไปบนดินโคลน
เมื่อเห็นว่าอวี๋เซ่าชิงกำลังจะล้มหน้าคะมำ เยี่ยนจิ่วเฉาก็ดึงเขาเอาไว้ แต่กลับกลายเป็นว่าตนล้มลงศีรษะกระแทกก้อนหิน
โชคดีที่แฉลบไปเพียงนิดเดียว ทายาเพื่อไม่ให้ติดเชื้อ เพียงไม่กี่วันก็หายแล้ว
เยี่ยนจิ่วเฉามองอวี๋หวั่นอย่างเย็นชา เธอกำลังทายาให้เขาด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ได้สังเกตเห็นสายตาราวกับจะกลืนกินก็มิปานของเยี่ยนจิ่วเฉา
“ไม่ใช่เจ้าหรอกหรือที่ให้ข้ามา?” เยี่ยนจิ่วเฉาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
อวี๋หวั่นถามอย่างฉงนใจ “แล้วข้าให้ท่านมาหรือ?”
เยี่ยนจิ่วเฉาตอบว่า “ส่งจดหมายไปหาข้าก่อนวันเกิดพ่อเจ้า หากไม่ได้หมายความว่าอยากให้ข้านำของขวัญมาให้พ่อเจ้า จะหมายความว่าอย่างไรได้?”
แต่เธอไม่รู้วันเกิดของท่านพ่อนี่!
อีกอย่าง ที่เธอเขียนเล่าถึงความผิดของสวี่ส้าวไปหนึ่งหน้ากระดาษเต็มๆ นั้น ไม่ได้เขียนไปเสียเปล่าหรอกหรือ? ผู้ชายคนนี้กลับไปจับผิดประเด็นซะอย่างนั้น?
เริ่มจะเข้าใจแล้วว่าทำไม่ท่านพ่อถึงชอบไล่ตีเขาอยู่ร่ำไป…
อวี๋หวั่นหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่อยากถกปัญหานี้กับเขาแล้ว จึงมองไปยังกล่องที่วางอยู่นอกประตู แล้วเปิดหัวข้อสนทนาใหม่ “ของพวกนี้คืออะไรหรือ?”
“ข้าจะมาบ้านผู้อื่นมือเปล่าไม่ได้ จึงเตรียมของขวัญมาให้พ่อเจ้า”
“ของขวัญ?” อวี๋หวั่นมองไปยังกล่องผูกด้วยไหมสีแดงสิบกว่าหาบ รวมไปถึงห่านป่าเป็นๆ อีกคู่หนึ่ง อวี๋หวั่นมุมปากกระตุก เล่นใหญ่จริงๆ เลย!
ชาวบ้านรู้ว่าคุณชายวั่นกลับมาแล้ว ทั้งยังนำสินสอดสิบกว่าหาบและห่านป่าคู่หนึ่งมาด้วย
ในต้าโจว ห่านป่าเป็นของมงคลที่ใช้สำหรับการสู่ขอเจ้าสาวเท่านั้น คนทั่วไปไม่อาจหาได้ สำหรับคนรวยก็มิใช่หาได้ง่าย แต่คุณชายวั่นผู้นี้ไม่รู้ว่าหาห่านป่ามาจากที่ใดคู่หนึ่ง ทำเอาชาวบ้านตื่นตะลึงไปตามกัน
อวี๋หวั่นไม่รู้เรื่องนี้ ยังคิดว่าห่านป่าเป็นของที่เยี่ยนจิ่วเฉาส่งมาให้เป็นอาหาร นำไปตุ๋นน่าจะดี ระหว่างทางกลับบ้าน เธอก็ขบคิดร้อยแปดวิธีทำอาหารจากห่านป่า แค่คิดน้ำลายก็สอแล้ว
                ป้าสะใภ้ใหญ่ให้อวี๋เฟิงและอวี๋ซงพาเด็กๆ ไปเล่นข้างนอก ในบ้านจึงเหลือเพียงนาง ลุงใหญ่ อวี๋เซ่าชิง และนางเจียง พวกเขาหารือกันเรื่องของเยี่ยนจิ่วเฉา
                พวกเขารู้แล้วว่าเยี่ยนจิ่วเฉาคือคุณชายวั่น เดิมทีคิดว่าคุณชายวั่นก็เพียงต้องการหาหมู่บ้านสงบๆ สำหรับศึกษาตำรา แต่เมื่อคิดดู ที่แท้เขาก็มาหาอาหวั่นของพวกเขานี่เอง!
“ข้าว่าตอนที่แผ่นดินไหว เขาปกป้องอาหวั่นโดยไม่คิดชีวิตเชียวนะ” ป้าสะใภ้ใหญ่นึกขึ้นได้
“ตอนที่อาหวั่นตกเขา เขาก็หาอาหวั่นจนเจอ” ลุงใหญ่กล่าว
อีกทั้งเยี่ยนจิ่วเฉายังจัดการเรื่องต่างๆ ให้หลังจากที่อวี๋เซ่าชิงถูกจับเข้าคุก ในตอนแรกพวกเขาคิดว่าเป็นเพราะเยี่ยนจิ่วเฉาตอบแทนบุญคุณที่อวี๋หวั่นช่วยชีวิตลูกๆ ทว่าบัดนี้ ทุกคนไม่ได้คิดเช่นนั้นแล้ว เขาเอาใจใส่ว่าที่พ่อตาไม่ใช่หรือ มันเกี่ยวกับการตอบแทนที่ช่วยชีวิตลูกๆ อย่างไรกัน?
หากมองอีกมุมหนึ่ง เขาและอวี๋หวั่นก็นับว่ามีชะตาต้องกัน
เด็กที่อาหวั่นช่วยเอาไว้ ก็เป็นลูกแท้ๆ ของตน และสตรีที่เยี่ยนจิ่วเฉาจะให้ความสำคัญ ก็คือแม่ของลูกตนเท่านั้น
ป้าสะใภ้ใหญ่ไม่รู้ว่าควรร่ำไห้หรือหัวเราะดี
“เรื่องเมื่อสามปีที่แล้วจะโทษเขาก็ไม่ได้” ป้าสะใภ้ใหญ่มีทัศนคติที่ดีต่อ ‘คุณชายวั่น’ มาก แม้จะรู้ความจริงแล้วก็ไม่กล่าวโทษเยี่ยนจิ่วเฉา แม้จะมีคำกล่าวว่าลูกรักใคร พ่อแม่ก็รักด้วย แต่ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะป้าสะใภ้ใหญ่ยังมีทัศนคติว่าผู้ชายสำคัญกว่าผู้หญิงอยู่
เมื่อเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น ผู้หญิงมักเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ผู้ชายที่รักนางด้วยความจริงใจนับว่าเป็นโชคที่หาได้ยากยิ่ง
ลุงใหญ่ยังคงเป็นกลาง
เขารักอาหวั่น แต่เขาก็รักน้องสาม มลทินของน้องสามยังลบล้างไปไม่หมด หากครั้งนี้ล่วงเกินคุณชาย ย่อมไม่ใช่เรื่องดีต่อตัวน้องสามแน่…
“ข้าไม่เห็นด้วย!” อวี๋เซ่าชิงตบโต๊ะ “คนผู้นั้นไม่เห็นจะมีดีอะไร! สามปีก่อนรังแกอาหวั่น! รังแกอาหวั่นเสร็จก็ไป! ทำให้อาหวั่นของข้าต้องทุกข์ทรมานมาเท่าไร! แต่วันนี้จะมาแย่งอาหวั่นไป ฝันไปเถอะ! ข้าตกลงยกอาหวั่นให้ข้าแล้วหรือ? ทำเป็นวางก้ามอวดเบ่งมาถึงบ้าน! กล้าหาญกระไรเพียงนั้น?!”
นางเจียงที่อ่อนระโหยโรยแรง ก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
“แต่อาหวั่นอยากแต่งงานนะ” ป้าสะใภ้ใหญ่เอ่ยขึ้นด้วยความจริงใจ
อวี๋เซ่าชิงกล่าวด้วยความเกรี้ยวโกรธ “ก็ไม่ได้หมายความว่าจะต้องแต่งงานกับเขานี่! อาหวั่นของข้าไม่มีคนมาชอบหรืออย่างไร? เช่นนั้นเอ้อร์หนิว ซวนจื่อ พี่ชายของเขา…แล้วยังมีใครอีก? ทุกครั้งที่มองอวี๋หวั่น ตาแทบไม่กะพริบ คิดว่าข้าไม่รู้รึ!”
นั่นก็เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าอวี๋หวั่นมีลูกแล้วอย่างไรเล่า…ป้าสะใภ้ใหญ่ลอบถอนหายใจ คิดในใจว่าน้องสามเป็นอะไรไปนั่น ฉุนเฉียวอย่างกับกินหินเหล็กไฟเข้าไป ปกติก็ไม่ได้ไม่ชอบหน้าคุณชายวั่นถึงเพียงนั้นนี่? ตอนนี้คุณชายวั่นทำอะไร น้องสามก็ไม่ถูกใจไปเสียหมด?
ของขวัญที่เยี่ยนจิ่วเฉานำมา ได้ถูกอวี๋เซ่าชิงนำกลับไปไว้ที่บ้านข้างๆ แล้ว อวี๋เซ่าชิงปิดประตู นั่งอยู่ในบ้านด้วยอารมณ์บูดบึ้ง
“ท่านพ่อ” อวี๋หวั่นดันประตูเข้ามา
เข้ายามสนธยา ในบ้านมืดเสียแล้ว แม้แต่ตะเกียงน้ำมันท่านพ่อก็ไม่ได้จุด
“บ้านเราไม่ได้ขาดแคลนเงินซื้อตะเกียงน้ำมันนะท่านพ่อ” อวี๋หวั่นบอก
อวี๋เซ่าชิงไม่สนใจเธอ
แม้สงครามจะจบลงแล้ว แต่มันก็ทิ้งรอยแผลที่มิอาจลบเลือนไว้กับอวี๋เซ่าชิง
อวี๋หวั่นไม่เคยมองจากมุมนี้ วันนี้เดินเข้าไปใกล้ อวี๋หวั่นจึงพบว่าบนคอหลังใบหูขวาของเขามีรอยแผลเป็น
มีคนพยายามจะตัดคอท่านพ่อของเธอ
ตอนนั้นคงจะบาดเจ็บไม่น้อย ถึงได้มีรอยที่ใหญ่ขนาดนี้
ในที่ที่เธอมองไม่เห็น ก็คงจะมีรอยแผลมากกว่านี้และมากกว่านี้ คนอื่นคิดว่าเธอลำบาก แต่จะมีใครลำบากกว่าท่านพ่อของเธออีก?
เธอ…เธอเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่ยังเด็ก และเติบโตมากับป้าใหญ่ ป้าใหญ่ไม่ใช่ผู้หญิงที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวเท่าไร ครอบครัวของเธอไม่เคยฉลองวันเกิด ไม่เคยมีใครเก็บอาหารไว้ให้เมื่อเธอกลับบ้านช้า มีหลายครั้งที่เธอก็ไม่รู้ว่าควรดูแลคนในครอบครัวอย่างไร เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตนเองกำลังทำร้ายอีกฝ่ายอยู่หรือเปล่า
“ท่านพ่อ” อวี๋หวั่นเดินไปด้านหลังของอวี๋เซ่าชิง แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ “ข้าขอโทษ ข้าไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดท่าน”
อวี๋เซ่าชิงรู้สึกเศร้าเหลือเกิน
อวี๋หวั่นดันห่อผ้าไปด้านหน้าของเขา “ข้าทำเสร็จตั้งแต่วันที่สามที่ท่านกลับมาแล้ว”
เธอรู้สึกเขินอายที่จะมอบให้เขา
มีบางคนไม่รู้สึกขวยเขินกับคู่รักของตน แต่กลับรู้สึกไม่กล้าแสดงความรักกับพ่อแม่
อวี๋เซ่าชิงรับถุงนั้นมาด้วยมือสั่นเทา ค่อยๆ เปิดออก ในถุงคือรองเท้าสีดำคู่ใหม่เอี่ยมสองคู่
เมื่อเห็นวิธีปักและส้นรองเท้าที่เป็นเอกลักษณ์ เขาก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นรองเท้าที่อวี๋หวั่นทำให้
ลูกสาวของเขาไม่ได้โกหก เธอทำรองเท้าให้เขาจริงๆ แม้ว่าจะไม่ใช่คู่ที่เขาเคยเห็น แต่กลับทำไว้ตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว ทั้งยังมีตั้งสองคู่!
อวี๋เซ่าชิงรู้สึกตื้นตัน ขอบตาร้อนผ่าว ราวกับจะมีของเหลวไหลออกมา
เขาเงยหน้าขึ้น ฝืนไม่ให้ตนร้องไห้ต่อหน้าบุตรสาว
เขาหยิบรองเท้าออกมาคู่หนึ่ง รีบเปลี่ยนไปสวมรองเท้าใหม่ทันที หลังจากนั้นก็ยืนขึ้น แล้วก้าวไปข้างหน้าอย่าง
อิ่มเอมใจ
“โอ๊ย!”
อวี๋เซ่าชิงร้องขึ้นมา
“เป็นอะไรหรือท่านพ่อ?” อวี๋หวั่นเข้าไปพยุงเขา
น้ำตาของอวี๋เซ่าชิงที่กลั้นมาเสียนาน บัดนี้กลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว “เจ้าลืมดึงเข็มออกหรือ…”
……………………………………..