หฤโหดโคตรนักเวทย์ (Mage are too Op) – ตอนที่ 20

หลังจากไฟมอดดับลง โรแลนด์ก็ปัดเศษใบไม้และขี้เถ้าออกจากร่างกาย ก่อนจะเดินกลับไปยังเมืองเรดเมาน์เทน

เขาเคลื่อนที่ได้ช้ามากๆ เนื่องจากไร้ซึ่งพลังเวทย์ การฟื้นฟูที่ได้จากอุปกรณ์ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก ดูเหมือนถ้าไม่มีพลังเวทย์ ร่างกายเขาจะอ่อนแอลง

เมื่อเขามาถึงยังสะพานก็พบเข้ากับกลุ่มของชาวบ้าน เขาถูกต้อนรับโดยฟอลเคิลและกลุ่มชาวบ้าน

เมื่อเห็นว่าเขากลับมาแล้ว ชาวบ้านก็ตะโกนร้องออกมาอย่างยินดี บ้างก็ถามถึงอาการบาดเจ็บต่างๆ

ฟอลเคิลเข้ามาใกล้และร่ายความสามารถทางภาษาให้แก่เขา หลังจากนั้นเขาก็พูดออกมาทั้งรอยยิ้มว่า “สิ่งที่เจ้าทำลงไป มันค่อนข้างอึกทึกคึกโครมน่ะ”

โรแลนด์มองกลับไป ก็พบกับจุดสีดำในหุบเขาที่เต็มไปด้วยสีเขียว มันดึงดูดสายตาได้ราวกับจุดหัวล้านของหญิงสาวที่งดงาม

โรแลนด์หัวเราะและยิ้มออกมาอย่างกระอักกระอ่วน

“ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ละ?”

ชาวบ้านต่างมองเขาด้วยความหวัง ทุกคนในเมืองเรดเมาน์เทนต่างเกลียดเจ้าแมงมุมยักษ์และหวังว่าจะมีใครสักคนสังหารพวกมันทิ้งซะ

“มันเป็นการต่อสู้ครั้งแรกของฉันน่ะ ฉันทั้งกังวลและด้วยความไร้ประสบการณ์เลยใช้พลังมากจนเกินไป” โรแลนด์กล่าวออกมาด้วยท่าทางที่เขินอาย “ฉันฆ่าแมงมุมไปได้เพียงตัวเดียวเท่านั้นเอง”

หลังจากเงียบลงสักพัก ชาวบ้านต่างก็ส่งเสียงแสดงความยินดีกันออกมา พวกเขาเกลียดเจ้าแมงมุมนั่นมาก ทว่าพวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรกับมันได้

ชาวบ้านที่อัธยาศัยดีบางคนเข้ามาใกล้โรแลนด์และตบบ่าเขา และพากันชวนเขาไปที่บ้าน

โรแลนด์ปฎิเสธคำชวนของพวกเขาอย่างสุภาพ เขารู้อยู่แล้วว่าพวกเขานั้นแค่ชวนเป็นมารยาทเท่านั้น

หลังจากนั้นชาวบ้านก็เริ่มแยกย้ายกันออกไป เหลือเพียงแค่โรแลนด์และฟอลเคิลอยู่บนสะพาน

พระอาทิตย์กำลังตั้งตรง เมื่อแสงสีแดงของพระอาทิตย์สาดส่องสะท้อนไปกับเงาของทะเลสาบและคลื่น มันงดงามราวกับว่าทะเลสาบกำลังถูกแผดเผาอยู่

ฟอลเคิลมองตรงมายังเขาและพูดว่า “เจ้าดูเปลี่ยนไปนะ”

“มันเห็นได้ชัดขนาดนั้นเลยหรอ?” โรแลนด์ประหลาดใจเล็กน้อย เขาพิงไปที่ราวสะพานและพูดออกมาขณะมองไปยังหุบเขาที่ห่างไกล “ผมแค่นึกความฝันของตัวเองออก หรืออะไรบางอย่างที่ผมเคยตามหาในอดีต ผมเคยคิดว่าความแฟนตาซีที่ไร้เหตุผลจะถูกทำลายด้วยความจริงไปเสียแล้ว ทว่าตอนนี้มันก็เกิดขึ้นให้ผมได้พบเจออีกครั้ง”

ฟอลเคิลมองเห็นประกายแสงประหลาดในนัยน์ตาของโรแลนด์ แม้จะเห็นเพียงแค่เบาบางแต่มันก็ให้ความรู้สึกสว่างไสว

ครั้งหนึ่ง ฟอลเคิลเองก็เคยมีนัยน์ตาแบบนั้นเช่นเดียวกัน

“แล้วเจ้าคิดจะเปลี่ยนแผนรึเปล่าล่ะ?” ฟอลเคิลถามออกมา

โรแลนด์ส่ายหน้าออกมา “ไม่ผมจะยังคงท่องเที่ยวและเดินไปรอบๆเหมือนเดิม”

น้ำเสียงของโรแลนด์นั้นฟังดูลึกลับยากจะเข้าใจ เพราะเสียงสายลมจากทะเลสาบ

ฟอลเคิลประหลาดใจไปเล็กน้อย คำตอบที่ได้นั้นยังคงเหมือนเดิมทว่าน้ำเสียงที่ตอบกลับมากลับอ่อนโยนลงมาก

กระนั้นฟอลเคิลก็ยังได้ยินความมุ่งมั่นในเสียงของเขา

ก่อนหน้าคำตอบของโรแลนด์นั้นเฉยชาราวกับถูกบังคับ

ทว่าตอนนี้เขาราวกับพบเป้าหมายของตัวเองแล้ว

คำตอบเดียวกันทว่ากับให้ความรู้สึกที่ต่างกันเหลือเกิน

ฟอลเคิลมึนงงเล็กน้อยก่อนส่ายหัวออกมา เขาจำสิ่งต่างๆได้มากมาย เขาจำได้เมื่อครั้งยังหนุ่มเขาเคยมีความทะเยอะทะยานแบบเดียวกัน

โรแลนด์หยิบคทาออกมาก่อนจะยื่นให้เขา “นี่ของคุณ มันเป็นตัวช่วยที่ดีมาก”

“มันเป็นของขวัญสำหรับเจ้า” ฟอลเคิลหันหลังและเดินจากไปขณะพูดออกมาว่า “ถ้าเจ้าคิดว่าเจ้าติดค้างข้าอยู่ ก็ฆ่าเจ้าแมงมุมเพิ่มอีกสักสองสามตัวสิ”

นี่น่าจะเป็นเควส ทว่าเขากลับไม่ได้รับการแจ้งเตือนใดๆจากระบบ เมื่อคิดได้ดังนี้เขาก็มองไปยังแผ่นหลังของฟอลเคิล

เขาเดินกลับไปยังกระท่อม หลังจากทานขนมปังที่ซื้อมาจากโรงเตี๊ยมเลควิว เขาก็เริ่มศึกษาแบบโครงสร้างทางคณิตศาสตร์ของเวทย์บทใหม่ๆเพิ่มเติม

เวลาเริ่มไหลผ่านไป มันดูเหมือนจะแค่ครู่เดียว ทว่าโรแลนด์ก็ถึงเวลาต้องออกเกมแล้ว

หลังจากเขาออกมาจากแคปซูลเกม เขาคัดลอกวิดีโอที่เขาต่อสู้กับแมงมุมยักษ์เอาไว้และโพสต์มันลงบทความ

หลังจากนั้นเขาก็เขียนว่า

“บางทีนักเวทย์อาจจะไม่ได้ร่ายเวทย์ได้ง่ายดายอย่างที่พ่อมดทำได้ หรือเลเวลอัพอย่างรวดเร็วเหมือนนักบวช ทว่าพวกเราก็มีจุดเด่นของตัวเอง พวกเราสามารถวิเคราะห์เวทย์ , ดัดแปลง และสามารถสร้างเวทมนตร์ใหม่ๆได้ ฉันไม่เคยลองต่อสู้ในเกมมาก่อนจนกระทั่งเมื่อวานนี้ ฉันลองใช้พลังเต็มที่ในสภาพแวดล้อมที่สมบูรณ์ นี่เป็นแค่ส่วนหนึ่งจากเวทย์ระดับหนึ่งบอลเพลิงนรก ทว่ามันก็รุนแรงเป็นอย่างมาก แล้วถ้าเป็นเวทย์ระดับสองล่ะ? แล้วถ้ายิ่งพวกเราเลเวลเพิ่มขึ้นอีกล่ะ? ตามความเห็นส่วนตัวฉันคิดว่านักเวทย์น่าจะเป็นพวกเก่งช้า ทว่าพวกเขาจะสามารถกำหราบผู้ใช้เวทย์ทั้งหมดได้ในอนาคต

หลังจากเขียนเสร็จ เขาก็โพสต์ลงไป

ไม่นานนักก็มีคนตอบกลับมา

คอมเมนต์ตอบกลับเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากรีเฟรชกระทู้ก็พบว่ามีการตอบกลับมากกว่า 20 ครั้ง

“ไหนนายบอกว่านายไม่ใช่มือวางระเบิดผู้บ้าคลั่งไงละ?”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย คุณสามารถดึงพลังเวทย์ทั้งหมดมารวมไว้ในเวทย์บทเดียวได้ ฉันก็เป็นนักเวทย์เหมือนกัน แต่ฉันสามารถดึงพลังเวทย์ออกมาได้แค่ 30% เอง”

“ลุงแซมสงสัยว่าคุณครอบครองอาวุธที่มีพลังทำลายสูง โปรดมอบตัวกับเจ้าหน้าที่ FBI ด้วย

“ไม่ยุติธรรมเลย ฉันเป็นพ่อมดเลเวล 2 แต่ว่าบอลเพลิงนรกของฉันทำลายได้แค่ต้นกล้าของต้นไม้แค่นั้นเอง ตามจริงแล้วเวทย์ของพ่อมดน่าจะรุนแรงกว่านักเวทย์ในระดับเดียวกันสิ

“ฉันว่าฉันจะลบตัวละครไปเล่นนักเวทย์หละ เสียงและภาพเอฟเฟคของการระเบิดมันดูน่าตื่นเต้นมาก”

“โรแลนด์ คุณต้องการแฟนคลับเดนตายรึเปล่า? ฉันอยากเป็นเพื่อนคุณ…”

“ไปให้พ้นนายไม่ใช่แฟนคลับตัวจริงหรอกน่า”

โรแลนด์ส่ายหัวออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ดูเหมือนพวกเขาเริ่มเบี่ยงประเด็นไปเรื่องอื่นกันแล้ว

ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เขากดรับสายจากนั้นเสียงของชัคเพื่อนเขาก็ดังออกมา

“พวกมาเจอกันที่เดิมหน่อยสิ ลูกพี่ลูกน้องของฉันที่เล่นเกมนี้ด้วยน่ะ จากที่มันหมอนั่นเล่าดูเหมือนหมอนั่นจะเกิดใกล้ๆกับเมืองเรดเมาน์เทนน่ะ”

“โอเค เดี๋ยวฉันไปหา”

โรแลนด์วางสายพร้อมขี่มอเตอร์ไซค์ไปยังบาร์ เขาเดินตรงไปยังห้องประจำของเขา ก่อนเขาจะพบเข้ากับเด็กหนุ่มอายุประมาณ 18 ปี หน้าตาคล้ายๆชัค

ชัคกำลังนอนอยู่บนโซฟาอย่างอารมณ์ดี และแนะนำว่า “นี่เบทต้า ลูกพี่ลูกน้องฉันเอง หมอนี่เรียนหนักมาตั้งแต่ประถมแล้ว แถมลุงฉันยังไม่อนุญาตให้เขาเล่นเกมอีก ทว่าตอนนี้การสอบมหาลัยจบลงเรียบร้อยแล้ว หมอนี่เลยว่างน่ะ”

“สวัสดีครับ พี่โรแลนด์”

เบทต้าทักทายโรแลนด์ด้วยรอยยิ้ม