ตอนที่ 304 ตายยังไม่สาสม
ขณะที่กำลังเคลิ้มหลับ ซูจิ่วซือรู้สึกว่ามีคนอยู่ข้างๆ นางรีบลืมตาขึ้น เห็นกู้จื่อหยวนนั่งอยู่ที่ตั่งข้างๆ
ซูจิ่วซือตื่นทันที เห็นข้างนอกมืดแล้ว นางเอามือกุมศีรษะ ตนหลับไปนานแล้ว
“พี่จื่อหยวน มาตั้งแต่เมื่อไร”
ซูจิ่วซือไม่ค่อยพอใจนัก ทั้งๆ ที่รู้ว่าตนหลับอยู่ กู้จื่อหยวนก็ยังเข้ามาในห้อง เสียมารยาทจริงๆ ไม่เหมือนท่าทีของกู้จื่อหยวนเมื่อก่อน น้ำเสียงที่พูดจึงเย็นชา
“เมื่อครู่นี้เอง เห็นเจ้าหลับสนิท ก็เลยไม่ได้เรียกให้ตื่น”
แม้กู้จื่อหยวนจะอ่อนโยนกับซูจิ่วซือ แต่ก็ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ระหว่างเขากับนางได้เกิดเหตุการณ์หลายอย่าง ความรู้สึกที่กู้จื่อหยวนมีต่อซูจิ่วซือก็เปลี่ยนไป ไม่บริสุทธิ์อย่างแต่ก่อน แน่นอนว่า ในใจของเขายังมีซูจิ่วซือ ยังถือว่านางเป็นคู่หมั้นของตน
“พี่จื่อหยวนมีอะไรหรือ”
ซูจิ่วซือลุกจากตั่ง กลิ่นหอมอ่อนๆ โชยออกมา เป็นกลิ่นหอมที่ติดตัวซูจิ่วซือหลังจากอาบน้ำ
“จิ่วซือ เจ้าเข้าวังแล้ว เรื่องของเฝิ่นไต้เจ้าคงได้ยินมาแล้ว”
ซูจิ่วซือเดาออกว่ากู้จื่อหยวนมาที่นี่เพื่อถามเรื่องกู้เฝิ่นไต้ ป้ายเว้นโทษประหารกู้จื่อหยวนเป็นคนให้นาง นางไม่รู้ว่ากู้จื่อหยวนมาด้วยเรื่องป้ายเว้นโทษประหารหรือไม่
“ข้าได้ยินข่าวแล้ว และไปเยี่ยมเหลียงอินด้วย”
กู้จื่อหยวนลุกขึ้นเดินมาอยู่ข้างหน้าซูจิ่วซือ “ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต นี่เป็นเรื่องปกติ จิ่วซือ เรื่องนี้ข้าไม่อยากให้โยงมาถึงเจ้า แต่ซูเหลียงอินต้องชดใช้ด้วยชีวิต”
“กู้เฝิ่นไต้ตายด้วยมือของเหลียงอินก็จริง แต่ถูกทำร้ายก่อน และทำเพื่อป้องกันตัวจึงพลั้งมือทำให้กู้เฝิ่นไต้ตาย เรื่องนี้จะโทษเหลียงอินไม่ได้ กู้เฝิ่นไต้จะฆ่าเหลียงอิน จะให้เหลียงอินไม่ขัดขืนรอความตายก็คงเป็นไปไม่ได้
กู้เฝิ่นไต้เป็นน้องสาวฝาแฝดของเจ้า เจ้าปกป้องน้องสาวร่วมท้องก็ไม่ผิด แต่เหลียงอินก็เป็นน้องสาวร่วมท้องของข้า เรื่องของเหลียงอิน ข้าจะดูเฉยๆ ไม่ได้ จื่อหยวน ขออภัยที่ข้าต้องพูดตรงๆ กู้เฝิ่นไต้ตายยังไม่สาสม”
“เจ้าเคยนึกถึงความรู้สึกของข้าหรือไม่ จิ่วซือ เจ้าเป็นคู่หมั้นของข้า เมื่อก่อนเจ้ากับพี่รองใกล้ชิดกันมาก ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของข้า เวลานี้เจ้าก็ยังทำอย่างนี้ ข้านึกถึงเจ้าเสมอ ในใจเจ้าถือข้าเป็นอะไร”
กู้จื่อหยวนเดาไว้ก่อนแล้วว่าซูจิ่วซือจะปฏิเสธ นึกถึงช่วงหลายเดือนมานี้ที่ซูจิ่วซือเย็นชาต่อตน ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เขาจริงใจกับซูจิ่วซือ อยากแต่งงานกับนางจริงๆ แต่นางกลับมองข้ามเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
“เรื่องระหว่างเรา ข้าเคยบอกเจ้าอย่างชัดเจนตั้งแต่ตอนเริ่มหมั้นหมายแล้ว จื่อหยวน ในใจเจ้าก็รู้ดี ข้าชอบเฉินหรง ในใจข้ามีแต่เขาคนเดียว ความรู้สึกของเจ้าข้าดูแลไม่ไหว ข้าไม่มีวันอนุญาตให้ใครมาทำร้ายคนใกล้ชิดข้า”
น้ำเสียงของซูจิ่วซือยังคงเย็นชามาก ราวกับว่ากู้จื่อหยวนเป็นเพียงคนแปลกหน้าที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง
กู้จื่อหยวนทั้งเสียใจทั้งโกรธแค้น เขารู้มานานแล้วว่าซูจิ่วซือไม่ชอบเขา แต่เขาไม่เข้าใจว่า ทำไมซูจิ่วซือจึงชอบกู้เฉินหรง ไม่ยอมทำอะไรให้เขาเลย ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของเขาแม้แต่น้อย
”ข้าก็เป็นอย่างนี้แหละ” แววตาของกู้จื่อหยวนซับซ้อนขึ้นทันที เขาจ้องซูจิ่วซือไม่กะพริบตา ราวกับตัดใจจากซูจิ่วซืออย่างสิ้นเชิง “ในเมื่อใจเจ้าไม่มีข้า เอาละ งั้นก็เอาป้ายเว้นโทษประหารคืนให้ข้า”
ถ้าเป็นของอย่างอื่น ซูจิ่วซือคงคืนให้กู้จื่อหยวนไปแล้ว แต่ป้ายเว้นโทษประหารเป็นสิ่งเดียวที่จะช่วยซูเหลียงอิน นางไม่วันมอบชีวิตซูเหลียงอินแน่ แม้จะเหมือนกับหน้าด้านแต่นางก็จะรักษาป้ายเว้นโทษประหารไว้
——
ตอนที่ 305 แตกหักกับกู้จื่อหยวน
“ของที่เอาให้คนอื่นไปแล้วไม่มีเหตุผลจะเอาคืน”
“ป้ายเว้นโทษประหารเป็นของที่ข้ามอบให้ผู้หญิงของข้า ในเมื่อเจ้าไม่ยอมเป็นผู้หญิงของข้า ก็ควรจะคืน เว้นแต่ว่าเจ้ารับปากจะเป็นผู้หญิงของข้า ข้าจึงจะยกป้ายเว้นโทษประหารให้เจ้า จิ่วซือ เจ้าตัดสินใจเอง”
ซูจิ่วซือนึกไม่ถึงว่ากู้จื่อหยวนยังจะบีบคั้นตน สองเดือนมานี้นางก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของกู้จื่อหยวน เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มไร้เดียงสาที่พบในการแข่งขันขี่ม้ายิงธนูคราวนั้นแล้ว
นางไม่เคยคิดจะเอาบุญคุณความแค้นที่มีต่อซูเหมยโยงไปถึงกู้จื่อหยวน จึงไม่เคยคิดจะทำอะไรกับกู้จื่อหยวน ไม่เคยคิดจะอาศัยประโยชน์จากเขา สุดท้ายนางกับเขาก็เดินมาถึงจุดที่ใกล้แตกหักแล้ว
หลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้ นางกับกู้จื่อหยวนจะไม่เป็นเพื่อนกันอีก
ซูจิ่วซือสงบเป็นพิเศษ สีหน้าไม่แปรเปลี่ยนแม้แต่น้อย พูดขึ้น “ข้าไม่มีวันเลือก กู้จื่อหยวน ป้ายเว้นโทษประหารนี้ข้าจะเอาไว้”
“เอาละ เช่นนั้นก็อย่าโทษข้าที่ไม่ไว้หน้าเจ้า ป้ายเว้นโทษประหารนั่นเจ้าส่งไปไม่ถึงวังแน่”
พูดจบกู้จื่อหยวนก็เตรียมจะออกไป พอเดินมาถึงหน้าประตูเขาหยุดครู่หนึ่ง “ข้าไม่อยากจะให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราก้าวมาถึงขั้นนี้ แต่เจ้าบีบข้า จิ่วซือ เฝิ่นไต้เป็นน้องสาวข้า ข้าต้องแก้แค้นให้น้อง”
พูดจบก็จากไปไม่หันกลับ
ซูจิ่วซือนั่งที่โต๊ะสีหน้าเครียด พรุ่งนี้คงมีคนขัดขวางไม่ให้นางเข้าวังแน่ นางต้องหาทางส่งป้ายเว้นโทษประหารเข้าวังโดยผ่านอาจารย์
“คุณหนู คราวนี้จะทำอย่างไรดี”
คำพูดของกู้จื่อหยวนเมื่อกี้ จื่อหลานก็ได้ยิน พอกู้จื่อหยวนไปแล้ว นางยืนอยู่ข้างหลังซูจิ่วซือ ถามขึ้น
ซูจิ่วซือคิดครู่หนึ่ง แล้วพูด “กู้เฉินหรงให้คนสองคนคอยปกป้องพวกเราอย่างลับๆ เดี๋ยวข้าจะเขียนจดหมายให้เขาเอาไปให้อาจารย์ เวลานี้มีแต่ขอให้อาจารย์ช่วยเท่านั้น”
“อย่างนี้ก็ดี คุณชายสามจะโกรธคุณหนูหรือไม่”
เมื่อก่อนจื่อหลานรู้สึกว่ากู้จื่อหยวนดีต่อซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือแต่งงานกับกู้จื่อหยวนก็ยังได้
เวลานี้พอได้ยินที่กู้จื่อหยวนพูดกับซูจิ่วซือแล้ว นางกลับรู้สึกว่าโชคดีที่ซูจิ่วซือไม่ได้แต่งงานกับกู้จื่อหยวน ไม่เช่นนั้นต่อไปคงไม่มีความสุขแน่ เพราะซูจิ่วซือกับสกุลกู้และกับฮองเฮามีความขัดแย้งกัน
“เขาอยากแค้นก็แค้นไปเถอะ! ข้าใส่ใจคนอื่นไม่ไหว เขาเป็นลูกชายของคนนั้น ข้ากับกู้จื่อหยวนเดิมทีก็ไม่ได้เป็นเพื่อนกัน กู้เฝิ่นไต้ตายอย่างนี้ สบายเกินไปสำหรับกู้เฝิ่นไต้”
เวลานี้ซูจิ่วซือห่วงแต่ซูเหลียงอิน ขอแต่ให้ซูเหลียงอินกลับมาอย่างปลอดภัย นางก็วางใจแล้ว
หลังจากกู้เฝิ่นไต้ตาย ความแค้นระหว่างนางกับซูเหมยยิ่งลึกขึ้นอีก ซูเหมยแค้นนางมากขึ้น ดีแล้ว เวลานี้ซูเหมยได้ลิ้มรสความเจ็บปวดจากการสูญเสียลูก ได้ข่าวว่ากู้เหยี่ยนก็เย็นชากับนางมากขึ้นเรื่อยๆ แค่นี้ยังไม่พอ รอกระทั่งถึงตอนสุดท้าย นางจะให้ซูเหมยได้ลิ้มรสการมีชีวิตที่ทรมานยิ่งกว่าตาย
“นึกไม่ถึงว่าคุณชายสามจะสนิทสนมกับฮองเฮาขนาดนี้”
“เรื่องนี้ข้าเองก็คาดไม่ถึง ข้าจะไปเขียนจดหมายก่อน”
ซูจิ่วซือไม่อยากเสียเวลา รีบลุกไปเขียนจดหมาย จื่อซูตามไปช่วยฝนหมึกให้
…..
ขณะนั้น ซูเหวินกำลังเดินไปมาอยู่ในห้องหนังสือ มือทั้งสองข้างไพล่หลัง เขานึกอยากสับซูจิ่วซือเป็นชิ้นๆ ซูเหลียงอินฆ่าฮองเฮา ในฐานะหัวหน้าครอบครัวจวนอันผิงโหว ย่อมโยงมาถึงเขาด้วย ทำให้เขาต้องเข้าวังไปขอรับโทษด้วยตัวเอง
ตั้งแต่ซูจิ่วซือเข้ามาในจวนอันผิงโหว จวนอันผิงโหวก็ไม่เป็นอันสงบสุข มีคนตายอย่างต่อเนื่อง เมียเขาลูกเขา ลูกชายคนโตกับเมียใหม่ล้วนตายไป ขืนเป็นอย่างนี้อีก จวนอันผิงโหวคงถูกซูจิ่วซือทำลายย่อยยับแน่
