ตอนที่ 364 ความริษยาของผู้หญิง
พอจงมั่วเจียงพูดจบก็เห็นซูจิ่วซือหลับตาตลอดเวลา ไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขา เขายังคงพูดต่อ “เจ้าพักผ่อนก่อน ข้าจะให้เผยปิงปิงมาอยู่ด้วย”
พูดจบจงมั่วเจียงก็ออกไปจากห้อง แล้วปิดประตู
พอถึงตอนนี้ซูจิ่วซือจึงลืมตาขึ้น รู้สึกเจ็บแผลที่หน้าผากอยู่ลึกๆ ก่อนหน้านี้นางยังไม่ทันรู้สึก คิดแต่จะยับยั้งจงมั่วเจียง
นางไม่อยากตาย แต่ก็ไม่กลัวตาย
ไม่ว่าอย่างไร นางก็ไม่มีวันฝืนตัวเอง ทนรับการข่มเหงและอยู่อย่างฝืนใจไม่ใช่เรื่องที่นางทำได้
อีกสองวัน นางต้องออกจากที่นี่ให้ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องไป
จงมั่วเจียงกลับเข้าห้องของตนทันที แล้วเรียกซิ่วหลานมาหา
ซิ่วหลานกลัวว่าจงมั่วเจียงจะระบายความโกรธใส่ตน พอเข้ามาก็รีบคุกเข่าลงกับพื้น “เจ้าสำนักโปรดยกโทษ บ่าวไม่รู้ว่าคุณหนูซูเป็นคนเด็ดเดี่ยวอย่างนี้ ยาแรงขนาดนี้ยังทำอะไรนางไม่ได้”
อย่าว่าแต่ซิ่วหลานที่นึกไม่ถึง จงมั่วเจียงเองก็ยังนึกไม่ถึง ซูจิ่วซือมีสติเข้มแข็งกว่าคนทั่วไป ถ้าเป็นเขาคงต้านไม่ไหว
จงมั่วเจียงแม้ในใจหงุดหงิด แต่ไม่คิดจะโทษซิ่วหลาน สีหน้ายังคงบึ้งตึง
“เจ้าสำนัก ในเมื่อคุณหนูซูใจแข็งอย่างนี้ เจ้าสำนักใช้วิธีทำให้คุณหนูซูสลบ พอถึงตอนนั้นเจ้าสำนักก็ทำตามที่ต้องการได้ คุณหนูซูไม่ขัดขืนแน่”
ซิ่วหลานเห็นจงมั่วเจียงสีหน้าบึ้งตึง คิดว่าจงมั่วเจียงคงจะลงโทษนาง จึงรีบแนะ
“ไม่ต้อง ข้าตัดสินใจปล่อยนางไป จิ่วซือไม่ใช่ผู้หญิงธรรมดา ถึงทำอย่างนี้ก็ไม่มีผลต่อนาง มีแต่ทำให้นางยิ่งเกลียดข้า
ซิ่วหลาน ข้าจะเขียนจดหมายให้ฟู่เฉินหรง ถ้าเขายอมมาที่นี่ด้วยตัวเอง ข้าจะมอบจิ่วซือให้เขา ถือว่าจิ่วซือดูคนไม่ผิด เจ้าช่วยข้าเอาจดหมายไปส่ง”
ซิ่วหลานเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ “เจ้าสำนัก ท่านจะปล่อยคุณหนูซูจริงหรือ?”
“ในเมื่อไม่ยอมอยู่ก็ต้องปล่อย อย่างน้อยจะได้นึกถึงความดีของข้าบ้าง เจ้าออกไปเถอะ!”
ซิ่วหลานรู้ว่าจงมั่วเจียงตัดสินใจแล้ว จึงไม่ได้ถามอะไร นางรีบถอยออกไป
จงมั่วเจียงเขียนจดหมายถึงฟู่เฉินหรง พิสูจน์ได้ว่าเขาชอบซูจิ่วซือจริงๆ
เจ้าสำนักผู้เลือดเย็นไร้ความปราณีกลับใส่ใจความคิดของผู้หญิงคนหนึ่ง
นางรับใช้จงมั่วเจียงอย่างกล้ชิดมาสิบปียังไม่ทำให้จงมั่วเจียงหันมามองนาง ผู้หญิงคนนี้เพิ่งมาไม่กี่วันก็ได้รับความรักจากจงมั่วเจียงอย่างล้ำลึก ทำให้นางอิจฉาซูจิ่วซือมาก
พอออกจากห้อง นางมองจงมั่วเจียงแวบหนึ่ง เห็นจงมั่วเจียงนั่งพิงพนักสีหน้าสิ้นหวัง ท่าทางหดหู่ นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นจงมั่วเจียงแสดงความผิดหวังออกมาอย่างชัดเจน ถ้าซูจิ่วซือจากไปจริงๆ จงมั่วเจียงคงคิดถึงนางตลอดชีวิต
นางต้องทำอะไรสักอย่าง จดหมายฉบับนี้นางไม่อยากส่งให้ฟู่เฉินหรง นางจะส่งให้อีกคนหนึ่ง
ในเมื่อซูจิ่วซือจะไป ก็ไม่ควรไปอย่างนี้ นางต้องการให้ซูจิ่วซือแตกหักกับจงมั่วเจียง มีแต่อย่างนี้จงมั่วเจียงจึงจะไม่คิดถึงซูจิ่วซือมากเกินไป
พอจงมั่วเจียงเอาจดหมายให้ ซิ่วหลานก็ส่งจดหมายไป แต่ไม่ได้ส่งให้ฟู่เฉินหรง กลับส่งให้เฟิงชิงสุ่ย
เมืองชินโจวอยู่ห่างจากเมืองหลวงตูเฉิงไม่ไกล ม้าเร็วทะยานไป สามวันก็ถึง เฟิงชิงสุ่ยเป็นพระราชารัชทายาทในอนาคต นางไม่เชื่อว่าเฟิงชิงสุ่ยจะยอมให้ซูจิ่วซือรอดชีวิตออกไป พอถึงตอนนั้นซูจิ่วซือคงคิดว่าเรื่องนี้เกิดจากการกระทำของจงมั่วเจียง ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็จะแตกหักอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
นี่เป็นผลตอบแทนที่ซูจิ่วซือไม่เคารพเจ้าสำนักของนาง
——
ตอนที่ 365 ไม่มีคุณสมบัติพอ
จวนแม่ทัพใหญ่สยบปฐพี
เฟิงชิงสุ่ยกำลังเขียนตัวอักษรอยู่ในห้อง ห้องนี้กว้างขวาง แบ่งเป็นชั้นในและชั้นนอก ชั้นในเป็นห้องนอน ชั้นนอกเป็นห้องหนังสือ
ชั้นหนังสือมีตำราพิชัยสงครามและอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องมากมายวางเรียงอย่างเป็นระเบียบ แม้นางเป็นผู้หญิง แต่สนใจตำราพิชัยสงครามเป็นพิเศษ ตั้งแต่เล็กก็ค้นคว้าตำราพิชัยสงครามกับบิดา เคยนำทหารออกสนามรบ นางมีอำนาจสูงในกองทัพตระกูลเฟิง
บนโต๊ะหนังสือมีกระดาษแผ่นใหญ่วางอยู่ นางถือพู่กัน เขียนอักษรขนาดใหญ่ลงบนกระดาษ ‘เนื้อคู่ฟ้าประทาน’
ตัวอักษรที่นางเขียนไม่อ่อนช้อยเหมือนของผู้หญิงทั่วไป แต่หนักแน่น คล้ายของผู้ชาย ดูทรงพลัง
ชิวซูยืนอยู่ข้างหลังเฟิงชิงสุ่ย มองดูตัวอักษรที่เฟิงชิงสุ่ยเขียน แล้วพูดชม “ตัวหนังสือของคุณหนูสวยขึ้นมาก เกินหน้าอาจารย์แล้ว”
“เจ้าเองก็ปากหวานขึ้นมาก”
“บ่าวพูดความจริงเจ้าค่ะ ใช่สิ คุณหนู องค์หญิงอันผิงออกจากแคว้นเว่ยหลายวันแล้ว คงจะมาถึงเมืองหลวง คุณหนูไม่ทำอะไรเลยหรือเจ้าคะ”
ชิวซูถามด้วยความอยากรู้ นางรู้สึกว่าซูจิ่วซือเป็นอุปสรรคสำคัญสำหรับเฟิงชิงสุ่ย แต่เฟิงชิงสุ่ยดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจซูจิ่วซือ ไม่เคยแม้แต่พูดถึง
เฟิงชิงสุ่ยวางพู่กันในมือลง ก้มหน้าชื่มชมตัวอักษรที่นางเขียน มุมปากเผยรอยยิ้มมั่นใจในตัวเอง “นี่สำหรับข้ากับองค์รัชทายาท ข้ากับเขาถึงจะเป็นเนื้อคู่ฟ้าประทาน
องค์รัชทายาทชอบซูจิ่วซือแล้วจะเป็นอย่างไร ในมือข้ามีอำนาจทหาร ยามที่องค์รัชทายาทประสบอันตราย ข้าสามารถช่วยเขา แต่ซูจิ่วซือทำไม่ได้ พอถึงตอนนั้นนางก็ต้องมาขอร้องข้า นางไม่มีอะไรเหนือกว่าข้า เว้นแต่ว่านางจะมีอำนาจในมือ เจ้าคิดว่าเป็นไปได้หรือ”
“เป็นไปไม่ได้อยู่แล้วเจ้าค่ะ ที่นี่เป็นแคว้นเจียง องค์หญิงอันผิงไม่มีที่พึ่งพาอาศัย รักษาชีวิตรอดก็ยากอยู่แล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างอำนาจขึ้นมา”
เฟิงชิงสุ่ยหัวเราะ “ถูกต้องแล้ว เมืองหลวงไม่ใช่เรือนหลังของตระกูล ฉลาดแค่ไหนพอมาถึงนี่ก็ไร้ความหมาย ไม่มีคนหนุนหลัง นางจะเอาอะไรมาเทียบข้าได้
นางอาจจะเป็นผู้ชนะในเรือนหลัง แต่การจะเป็นพระชายารัชทายาทไม่ใช่เรื่องง่าย เว้นแต่ว่าให้ข้าตายก่อน ไม่เช่นนั้นไม่มีทาง”
เฟิงชิงสุ่ยดูแคลนซูจิ่วซือ นางไม่ปฏิเสธความฉลาดของซูจิ่วซือ ไม่เช่นนั้นคงไม่ใช้เวลาสั้นๆ ก็สามารถเปลี่ยนตัวเองจากเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครรู้จักมาเป็นองค์หญิงอันผิง
นางเพียงแต่รู้สึกว่าซูจิ่วซือไม่มีคุณสมบัติที่จะเทียบกับนาง ในมือนางมีสิ่งที่ซูจิ่วซือไม่มีแม้แต่ในฝัน
สักวันหนึ่งฟู่เฉินหรงจะเข้าใจ ฐานะตำแหน่งมีความสำคัญกว่าความรักมาก เขาจะรู้ว่านางมีความสำคัญสำหรับเขาเพียงไร
“คุณหนูพูดถูกต้อง บ่าววิตกเกินไปเจ้าค่ะ”
ชิวซูพยักหน้า รู้สึกว่าคำพูดของเฟิงชิงสุ่ยมีเหตุผล ซูจิ่วซือไม่มีคุณสมบัติที่จะเทียบกับคุณหนูของนางได้
มิน่าคุณหนูของนางจึงไม่ใส่ใจซูจิ่วซือสักนิด
พอนึกถึงท่าทีของฟู่เฉินหรงที่มีต่อซูจิ่วซือ ชิวซูก็อดเตือนไม่ได้ “คุณหนู แม้จะเป็นอย่างนี้ แต่องค์รัชทายาทชอบองค์หญิงอันผิงจริงๆ นะเจ้าคะ
แม้นางไม่สามารถเป็นพระชายารัชทายาทได้ แต่เขาอาจจะให้นางเป็นพระชายารองอยู่ใกล้ชิด เมื่อองค์รัชทายาทรักอย่างนี้ ต่อไปจะเป็นภัยคุกคามฐานะของคุณหนู บ่าวเกรงว่าคุณหนูจะเมตตาคนอื่นจนทำให้ตัวเองเดือดร้อน”
มุมปากเฟิงชิงสุ่ยผุดรอยยิ้มอำมหิต “เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้นางมีชีวิตรอดเข้ามาในวังตะวันออกหรือ วังตะวันออกเป็นของข้า ผู้หญิงอื่นอย่าหวังว่าจะเข้ามาได้”
“คุณหนูรู้อย่างนี้ก็ดีแล้ว องค์หญิงอันผิงจะเอาไว้ไม่ได้ หากมีโอกาส คุณหนูต้องกำจัดให้ได้”
แม้ชิวซูไม่เตือน เฟิงชิงสุ่ยก็วางแผนไว้แล้ว นางไม่มีวันยอมให้ซูจิ่วซือเข้าวังตะวันออกแน่
