หวนแค้นชะตารัก – ตอนที่ 382 เจ็บปวดแสนสาหัส / ตอนที่ 383 เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน

ตอนที่ 382 เจ็บปวดแสนสาหัส

วันรุ่งขึ้น ฟู่เฉินหรงพาซูจิ่วซือและคนอื่นกลับเมืองหลวงตูเฉิง การเดินทางราบรื่น ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

พอถึงตูเฉิง ฟู่เฉินหรงก็ให้ทุกคนพักที่คฤหาสถ์ทางตะวันออกของเมืองชั่วคราว เป็นคฤหาสน์ที่เขาซื้อไว้ก่อนแล้ว ให้พวกเขาพักที่นี่ เวลานี้วังตะวันออกเป็นที่จับตาของผู้คน เขาไม่อยากพาซูจิ่วซือกับกู้หลียวนไปที่วังตะวันออก

พอจัดการที่อยู่ให้พวกเขาแล้ว ฟู่เฉินหรงก็ให้องค์รักษ์อุทยานตะวันออกคุ้มกันคฤหาสถ์อย่างลับๆ แล้วจึงกลับไปจัดการงานในวังตะวันออก

เวลานี้ซูจิ่วซือเอาผ้าพันแผลที่หน้าผากออกแล้ว ผมที่ปรกหน้าบังแผลเป็นไว้พอดี นางนั่งหน้ากระจก สาวใช้หน้ากลมแป้นเดินเข้ามาถาม “คุณหนู บ่ายนี้จะรับผลไม้หรือไม่เจ้าคะ ส้มโอสุกแล้ว และยังมีส้ม องค์รัชทายาทส่งมาให้ตั้งมากมาย”

สาวใช้คนนี้ชื่อปิงซิน ทำงานคล่องแคล่ว เป็นสาวใช้ที่ฟู่เฉินหรงเลือกมาให้ซูจิ่วซือโดยเฉพาะ

“ไม่ต้อง ข้ายังไม่อยากกิน ปิงซิน เจ้าไปดูว่าแม่นางเผยกลับมาหรือยัง”

“เจ้าค่ะ บ่าวจะไปดู”

ปิงซินคารวะอย่างนอบน้อม แล้วออกไป

ปิงซินออกไปไม่นาน เผยปิงปิงก็ผลักประตูเข้ามา พอเข้ามาแล้วก็ปิดประตูห้อง จากนั้นก็เดินรุดเข้ามาหาซูจิ่วซือ “ของที่เจ้าต้องการข้าซื้อมาแล้ว เจ้ามั่นใจว่าจะทำอย่างนี้จริงหรือ”

“นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด”

เผยปิงปิงหยิบขวดเคลือบสีดำออกมาจากอกเสื้อ วางไว้ข้างหน้าซูจิ่วซือ “ในนี้มียาผงกัดกระดูก ถ้าถูกผิวหนังจะทำให้เป็นแผลเปื่อยทันที

เจ้าเตรียมใจให้ดี ของนี้พอถูกผิวหนังจะเจ็บแสบมาก แม้จะหายภายในห้าวัน แต่ผิวหนังก็เปลี่ยนไปหมด”

ตอนที่เผยปิงปิงบอกนางยังเป็นห่วงซูจิ่วซือ นางรู้สึกว่าซูจิ่วซือเข้มแข็งจริงๆ

ซูจิ่วซือต้องการเข้าไปอยู่กับตระกูลมู่ ถึงกับใช้วิธีการที่โหดร้าย คนที่ฝึกวรยุทธจะไม่เจ็บมาก แต่ซูจิ่วซือเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่ คงไม่มีคุณหนูคนไหนทนรับความเจ็บปวดทรมานอย่างนี้ได้

ซูจิ่วซือมั่นใจมาก นางเปิดฝาขวดออก กลิ่นฉุนปะทะจมูก ในนั้นมีผงยาสีขาว

“ปิงปิง เทยาให้ข้าหน่อย”

“ข้าทำไม่ลงจริงๆ จิ่วซือ ผิวเจ้าทั้งขาวทั้งเนียน พอทำแล้วก็จะกลายเป็นอย่างนั้น เจ้าไม่กลัวหรือ”

“เริ่มเถอะ! เรื่องนี้อย่าบอกหลียวนกับเฉินหรง”

ซูจิ่วซือพูดจบก็เริ่มถอดเสื้อตัวนอกออก ใส่แต่เอี๊ยมข้างใน เหมือนอย่างที่เผยปิงปิงพูด ผิวของซูจิ่วซือขาวเนียน ไร้ตำหนิ แม้แผลมองภายนอกไม่เห็น แต่ถ้ามีแผลเป็นน่ากลัวก็น่าเสียดาย

พอเห็นเผยปิงปิงไม่ขยับ ซูจิ่วซือก็เร่ง “ปิงปิง ข้าไม่เป็นไรหรอก ข้าทนได้”

“ข้าจะหาของก่อน เอาไว้ให้เจ้ากัด เพราะจะเจ็บแสบมากกว่าที่เจ้าคิด” เผยปิงปิงพูดจบก็หาผ้าเช็ดหน้าสะอาดมาให้ซูจิ่วซือกัดไว้

ซูจิ่วซือพยักหน้ารับผ้าเช็ดหน้าที่เผยปิงปิงยื่นให้ ชี้ไปที่ไหล่ขวาของตนเอง “ข้างนี้ก็ต้องทา ทาแต่ไหล่ซ้ายจะดูจงใจเกินไป ใส่ยาให้มากหน่อย”

เผยปิงปิงนับถือซูจิ่วซือจริงๆ แม่นางคนนี้จิตใจเข้มแข็งน่าตกใจ

ซูจิ่วซือกระแอมทีหนึ่ง แล้วเอาผ้าเช็ดหน้าใส่ในปาก ทำท่าให้เผยปิงปิงเริ่มได้

เผยปิงปิงให้ซูจิ่วซือนอนบนเตียง นางถอดปิ่นหยกที่ผมออก ใช้ปิ่นหยกเขี่ยยาผงสีขาวในขวดเคลือบออกมา แล้วทาลงบนไหล่ซ้ายของซูจิ่วซืออย่างระมัดระวัง

ตอนที่ 383 เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน

พอยาผงสีขาวสัมผัสผิวหนังก็เดือดปุดๆ ทันที ผิวหนังที่สัมผัสกับยาผงก็แดงขึ้นมีตุ่มพอง จากนั้นก็เริ่มเปื่อย ความรู้สึกเจ็บแสบอย่างรุนแรงกระจายไปทั่วร่างของซูจิ่วซืออย่างรวดเร็ว

นางกัดผ้าเช็ดหน้าไว้แน่น ไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมา หน้าผากมีเหงื่อเม็ดเล็กผุดออกมา ครู่หนึ่งเหงื่อเม็ดเล็กก็กลายเป็นเม็ดใหญ่ หยดลงมาไม่ขาดระยะ

มือทั้งสองของนางกำผ้าห่มแน่น เส้นเอ็นบนมือปูดออกมา

เผยปิงปิงเริ่มรู้สึกทนไม่ไหวแล้ว นางเบือนหน้าหนีเล็กน้อย “อีกข้างหนึ่งปล่อยไว้เถอะ!”

ซูจิ่วซือสั่นหัว ใช้สายตาบอกให้ทำต่อ เวลานี้นางเหมือนเพิ่งสระผม เนื้อตัวมีเหงื่อเปียกโชก เผยปิงปิงเข้าใจความหมายของซูจิ่วซือดี จึงทายาต่อ

ขณะที่นางวางขวดเคลือบลง ซูจิ่วซือก็หมดแรง เหงื่อหยดลงบนผ้าห่มตลอดเวลา จนผ้าห่มทั้งผืนเปียกโชก

เผยปิงปิงเอาผ้าเช็ดหน้าในปากซูจิ่วซือออก แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าจากอกเสื้อมาเช็ดเหงื่อให้ซูจิ่วซือ “เป็นอย่างไรบ้าง!”

“ข้าไม่เป็นไร”

ซูจิ่วซือพูดออกมาอย่างยากเย็น อาการเจ็บแสบอย่างรุนแรงหายไป แต่บาดแผลยังเจ็บ และมีเหงื่อไหลโชก ทำให้นางไม่มีแรงแม้แต่จะพูด

“ก็เหมือนคลอดลูก สองสามวันนี้เจ้าพักผ่อนให้ดี เดี๋ยวข้าจะทำแผลให้ บาดแผลยังเจ็บอยู่ เจ้าต้องทนหน่อย”

“ดี ขอบใจ ปิงปิง”

ซูจิ่วซือขอบใจอีกครั้ง

“บางครั้งข้าไม่เข้าใจจริงๆ เจ้าทำกับตัวเองได้ปานนี้ วงการนักเลงยังจะดีกว่า ไม่มีเรื่องสลับซับซ้อนมากอย่างนี้” เผยปิงปิงเช็ดเหงื่อให้ซูจิ่วซือพลางพูดขึ้น

“บางเรื่องก็ไม่มีทางเลือก ไม่มีอะไรได้มาอย่างง่ายๆ เวลานี้ข้ากับเฉินหรงเหมือนเดินบนคมมีด แต่ละก้าวต้องระแวดระวัง”

ซูจิ่วซือรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อยก็พอจะทนความเจ็บปวดได้

“ข้าคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรประโยชน์อะไรมาก ช่วยอะไรเจ้าไม่ได้ ทำได้แค่ช่วยงานเล็กๆ น้อยๆ”

เผยปิงปิงเห็นผ้าเช็ดหน้าเปียกทั้งผืน ก็หยิบผืนใหม่มาเช็ดเหงื่อให้ซูจิ่วซืออีก “สองวันมานี้หลียวนออกไปแต่เช้ากลับมาค่ำมืด เขาไปหาร้าน บอกว่าอยากเปิดร้านเหล้า”

“ปิงปิง เจ้าชอบหลียวนไหม”

ซูจิ่วซือพูดคุยกับเผยปิงปิงต่อ อยากเบนความสนใจของตนเอง

เผยปิงปิงพยักหน้าอย่างไม่อ้อมค้อม “ชอบ ความจริงหลียวนก็ชอบข้า เขายังไม่ถึงขั้นอยากจะแต่งงานกับข้า แต่ข้าต้องการคนที่จะแต่งงานด้วย

ให้ข้าอยู่เป็นคนรู้ใจเขาไปตลอดชีวิต ข้าทำไม่ได้ วันข้างหน้าข้ากับหลียวนจะเป็นอย่างไรก็ไม่รู้ บางที่สุดท้ายข้าอาจจะแต่งงานกับคนอื่น”

“ข้ารู้สึกว่าเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน”

เผยปิงปิงหัวเราะ สีหน้ามีความหวัง “สักวันหนึ่งคงจะเป็นอย่างนี้!”

พูดจบเผยปิงปิงก็ลุกขึ้น “ยาผงที่เหลือเจ้าเก็บไว้ให้ดี วันหลังไม่ชอบใครก็เอายาผงละลายกระดูกทำลายโฉม”

“เป็นความคิดที่ดี”

“ข้าจะไปหาเสื้อผ้าสะอาดมาให้เจ้าเปลี่ยน”

เผยปิงปิงพูดจบก็ไปหาเสื้อผ้าให้ซูจิ่วซือ ซูจิ่วซือค่อยๆ ลุกขึ้น สูดหายใจเข้าลึก นางสามารถตั้งหลักได้ในเมืองหลวงจิงเฉิง ก็ต้องตั้งตัวได้ในเมืองหลวงตูเฉิง นางจะให้ทุกคนจดจำชื่อนางให้ได้

ที่นี่ นางต้องโดดเด่นกว่าเดิม

นางจะร่วมกับฟู่เฉินหรงโค่นล้มซิ่นอ๋อง ช่วยฟู่เฉินหรงตั้งหลักในตูเฉิง นางจะให้ซุ่นตี้ทรงเห็นนางมีความสามารถพร้อมที่จะเป็นพระชายารัชทายาท