บทที่480 การปรากฏของตาเฒ่าเย่น
หลานเยาเยาเขินอายอยู่อย่างเงียบๆ
เรื่องตลกนี้เป็นเรื่องตลกที่มาตรฐานมาก และยังทำให้สดชื่นอย่างมาก
นางเงยหน้าขึ้นด้วยรอยยิ้มทันที และแซว “เจ้าตัดสินใจจะจัดการอย่างไร?”
มุมปากของเย่แจ๋หยิ่งก็ยิ่งมีรอยยิ้มที่หนักขึ้น หันตัวกลับมา วางมือทั้งสองลงบนไหล่ของหลานเยาเยา สายตาจ้องมองนาง เสียงที่ดึงดูดนั้นดูตื่นเต้นอย่างผิดปกติ
“แน่นอนว่าจะต้องลากมาทุบตี!”
พูดจบ!
หลานเยาเยาก็ผ่อนร่างกายลง ยกเท้าขึ้นจากพื้น และถูกเย่แจ๋หยิ่งอุ้มผ่านหน้าต่างเข้าไปในห้อง…
ภายในห้อง นางถูกเย่แจ๋หยิ่งพาไปวางตัวไว้บนเตียง ยังไม่ทันจะพูดจาเขาก็ใช้วิธีไม่มีคำพูดใดจะดีไปกว่าคำพูด เพื่อแสดงถึงการพึ่งพาซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง สิ่งนี้ทำให้หัวใจที่กำลังร้อนรุ่มประสานกันอย่างลึกซึ้ง
ภายในไม่กี่นาที เสื้อผ้าของทั้งสองก็ได้หายไป ม่านเตียงก็ปลดหล่นลงมา
ในที่สุด หยาดเหงื่อก็ท่วมตัวของทั้งสองคน
เย่แจ๋หยิ่งปล่อยนางออกมาอย่างอาลัยอาวรณ์ โอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนอย่างอ่อนโยน สูดกลิ่นผมอันชุ่มชื้นของนาง
“เยาเยา ด้วยความอ่อนโยนนี้ มันทำให้สามียิ่งไม่อยากจากออกไปเลย”
ในเวลานี้ ความเป็นและความตายไม่อาจจะคาดเดาได้ แต่ทั้งหมดก็ล้วนต้องจากไป
“เจ้าคนบ้า ถ้ารู้แต่แรกว่าเจ้าจะพูดแบบนี้ ข้าก็จะไม่มาส่งเจ้าออกเดินทาง” ”
พูดจบ หลานเยาเยาก็หน้าแดง ตำหนิเย่แจ๋หยิ่งไปเล็กน้อย มือที่อ่อนนุ่มราวไร้กระดูกของนาง ตีไปยังร่างกายของเย่แจ๋หยิ่งอย่างออดอ้อน
“โชคดีที่เจ้ามาแล้ว ไม่เช่นนั้นสามีก็จะยิ่งเป็นห่วงเจ้ามากขึ้น เพราะสามีกลัวที่จะต้องป่วยเพราะเจ้าจากไป เจ็บป่วยเพราะโรคความรัก แบบนี้ควรทำอย่างไรดี?”
น้ำเสียงที่ดูออดอ้อน กลับทำให้หลานเยาเยายิ่งไม่อยากออกไป นางถอนหายใจเบาๆ ไม่อาจจะเก็บความเขินอายไว้ได้ ริมฝีปากอันบอบบางก็เปิดเล็กน้อย
“ตราบใดที่พวกเรายังมีชีวิตอยู่ ภายหน้าก็จะมีเวลา”
คำพูดที่ออกมานี้ดูมีความเคร่งขรึม แต่ก็เป็นความหวังของกันและกัน การเดินทางครั้งนี้แสนอันตราย ความเป็นความตายไม่อาจคาดเดาได้ หลานเยาเยาไม่เคยเกรงกลัวการลาจากชั่วนิรันดร์สิ่งที่กลัวที่สุดคือการได้ยินข่าวการตายที่ไม่อยากได้ยิน
ยังไม่แยกจากกัน ก็ยากที่จะยอมแพ้
หากต้องจากกันนิรันดร์ ก็กลัวว่ามันจะพังทลาย!
ใน ขณะนี้!
เย่แจ๋หยิ่งกอดนางเอาไว้แน่น และจิกกัดริมฝีปากของนาง
“การเดินทางในทะเลทรายจะช้าไปสักหน่อย แต่ข้าก็ต้องทำอย่างเต็มที่เพื่อจัดการกับพิษกู่จิ้นที่ใช้เลี้ยงดอกกระดูกขาว และจะรีบมาสมทบกับเจ้าโดยเร็ว ข้าจะต้องปกป้องเจ้าให้ปลอดภัย
รหัสลับและเครื่องหมายระหว่างพวกเรา จะต้องไม่หลงเหลือทิ้งไว้ อย่าทำให้ข้าต้องคิดอยู่ฝ่ายเดียว ข้าไม่สามารถทำได้”
“ได้! ”
หลานเยาเยาพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม
หลังจากนั้นไม่นาน เย่แจ๋หยิ่งก็ลุกขึ้น หลังจากแต่งตัวเสร็จก็มองไปยังนางอย่างเงียบๆ จากนั้นเขาก็จากไป ในสายตาของเขามีแต่เพียงภาพของหลานเยาเยา ริมฝีปากของเขาขยับเบาๆ แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย
หลานเยาเยาดึงผ้านวมมาพันร่างกายตัวเองไว้ มองเขาอยู่เงียบๆ โดยไม่พูดอะไรสักคำ ได้แต่มองเขาอยู่เงียบ พยายามจดจำร่างกายเขาทุกตารางนิ้ว และจดจำทุกสายตาของเขา
ช่วงระยะเวลาหนึ่ง!
หลานเยาเยาจึงพูดขึ้นก่อน “รีบไปเถอะ!”
“อืม! ”
ยังคงมองไปที่นาง จากนั้นไม่นาน เขาจึงเอ่ยขึ้นมา
“เยาเยา ข้าขอตัวก่อนนะ จำไว้ว่าต้องรอข้ากลับมา” สายตาของเขาดูอาลัยอาวรณ์ ก่อนที่จะเปิดประตู จึงพูดขึ้นอีกครั้ง
“สภาพอากาศในทะเลทรายไม่ค่อยดี เจ้าต้องระวังตัวด้วย ฮ่องเต้เป็นผู้มีใจคับแคบ เขาต้องทำอย่างเต็มที่ เพื่อให้เจ้าอยู่ในกำมือของตนเอง แม้ว่าบุคคลแบบนี้จะไม่ใช่ปัญหาสำหรับเจ้า แต่กลับไม่สามารถที่จะไม่สนใจมันได้
ยังมีราชครูเทียนเวิง…”
ยังไม่ทันจะพูดจบ ก็มีน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของหลานเยาเยา นางเริ่มจะทนไม่ไหวอีกครั้ง กระโดดลงจากเตียง และวิ่งไปในอ้อมแขนของเย่แจ๋หยิ่ง
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ต้องพูดแล้วจริง ๆ หากเจ้ายังคงพูดแบบนี้ต่อไป แม้แต่ทะเลทรายข้าก็ไม่อยากไปแล้ว มีแต่ต้องการจะอยู่กับเจ้า”
เย่แจ๋หยิ่งกลายเป็นคนร่ำรี้ร่ำไรตั้งแต่เมื่อใดกัน?
นางกลายเป็นคนที่เอะอะก็หลั่งน้ำตาตั้งแต่เมื่อใดกัน?
เดิมทีหลังจากมีความกังวล เมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ชื่นชอบ ทุกคนก็ล้วนแต่อ่อนแอ
หลานเยาเยาเงยหน้าขึ้นกุมใบหน้าดั่งเทพบุตรของเย่แจ๋หยิ่ง รุกจูบลงบนริมฝีปากของเขา ริมฝีปากที่เย็นเฉียบ สัมผัสปเบาๆ…
ช่วงระยะเวลาหนึ่ง!
เย่แจ๋หยิ่งก็จากไป
หลานเยาเยามองไปยังห้องนอนที่ว่างเปล่า นั่งยองอยู่บนพื้นอย่างเงียบๆ สองมือกอดขาเอาไว้ บนพื้นที่เย็นเพียงเล็กน้อย แต่นางกลับรู้สึกหนาวเหน็บเข้ากระดูก เป็นเพราะไม่มีเขาอยู่ตรงนี้แล้ว
ได้แต่เพียงผ่อนคลายอารมณ์ของตนเองอยู่ครู่หนึ่ง นางจึงลุกขึ้นสวมเสื้อผ้า จัดระเบียบทรงผม จากนั้นจึงรีบออกไปพบตามคำเชิญ ออกเดินทางไปยังนอกวังหลวง
เมื่อหลานเยาเยามาถึงศาลาชีลี ที่นั่นก็มีคนจำนวนมากกำลังเฝ้ารอนางอยู่ พวกเขามีประมาณสิบคน อยู่ในชุดที่เรียบร้อย แต่ละคนแต่งตัวต่างกันออกไป ล้วนแต่เป็นชายหนุ่ม เมื่อได้เห็นดังนั้น แต่ละคนก็โค้งคำนับให้นางด้วยความเคารพ
แม้แต่ยู่หลิวซูที่แสนจะอ่อนโยนก็เช่นเดียวกัน
หลังจากประสานมือทำความเคารพนางแล้ว เมื่อได้เห็นรอบจูบที่คอของนางแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะกระแอมเล็กน้อย และยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน
มันคือการแสดงออกที่ข้าเข้าใจได้เป็นอย่างดี
หลานเยาเยาหน้าแดง เหลือบไปมองเขาอย่างดุดัน และยกมือขึ้นปิดคอเสื้อของตนเองทันที เพื่อจะปกปิดร่องรอยที่คอ
แต่คนที่เห็นไม่ได้มีเพียงยู่หลิวซู ทุกคนล้วนเป็นผู้ใหญ่ เมื่อได้เห็นเข้า แต่ละคนต่างขยิบตา และมีผู้กล้าพูดติดตลกขึ้นมา
“เจ้าสำนักมาสาย ก็คิดว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่นึกเลย เจ้าสำนักจะยังดูสง่างาม ไม่รู้ไปไหนมากลางดึก
“เจ้าสำนัก ท่านไปดื่มกินเล่นอย่างสนุกสนาน ทำไมจึงไม่พาพวกพี่น้องไปด้วยกันล่ะ? มันดูไม่มาตรฐานเลย”
“เจ้าเองพอใจหรือยัง ต้องปล่อยให้พี่น้องต้องทรมานตลอดคืนที่ยาวนาน มีแต่อิจฉา” ”
“……”
ผู้คนต่างพูดเยอะเย้ยไปทีละคน ทำให้หลานเยาเยาที่อยู่นิ่งสงบสติอารมณ์มาตลอดหน้าแดงก่ำ จนถึงกับหน้าแดงไปทั่วทั้งใบหน้าจนถึงหู ทำให้ผู้คนต่างหัวเราะชอบใจ
เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่มีความสุขของทุกคน ยิ้มอย่างมีความสุข หลานเยาเยาก็ไม่อยากจะไปตำหนิพวกเขา จึงเคลื่อนสายตาไปมองคนที่นั่งอยู่ตรงม้าหินแทน
คนผู้นั้นโค้งตัวลง สวมหมวกไม้ไผ่ ถือขาหมูชิ้นหนึ่งไว้และกำลังนั่งกินอย่างตะกละอยู่ตรงนั้น ตั้งใจกินอย่างสุดจิตสุดใจ
ทุกคนต่างมองตามสายตานางไป และสงสัยขึ้นในทันใด
“นี่คือใครกัน? ดูเหมือนจะไม่ใช่คนในสำนัก”
“ใช่สิ! นี่ใครเป็นคนพามา? เจ้าสำนักมาถึงแล้วก็ยังไม่ลุกขึ้นทำความเคารพ ”
“ยู่หลิวซู ก่อนหน้านี้เหมือนข้าจะเห็นว่าเขามากับเจ้านะ เจ้าไม่คิดจะอธิบายหน่อยหรือว่าเขาเป็นใคร?”
ได้ยินเช่นนั้น!
สายตาเมื่อเผชิญกับผู้คน ยู่หลิวซูยื่นมือออกไป และส่ายหน้าอย่างช่วยไม่ได้
“เขามากับข้าจริงๆ แต่ไม่ว่าจะสลัดออกอย่างไรก็ทำไม่ได้ เขามีวรยุทธ์ที่สูงส่ง ข้าไม่ใช่คู่ต่อสู้กับเขา และเขายังเรียกตนเองว่าเจ้าสำนัก…”
คำพูดประโยคหลังยังไม่ทันจบ เขาก็เห็นหลานเยาเยาก็รับช่วงต่อคำพูดของเขา
“เขาเป็นปู่ของข้า ข้าคือหลานสาวของเขา”
หลานเยาเยาไม่รู้ว่าจะร้องไห้หรือจะหัวเราะดี เดินเข้าไปโดยไม่พูดอะไร ชิงขาหมูชิ้นหนึ่งที่จัดการเรียบร้อยที่อยู่ในมือของเขา
ต่อมา ชายชราคนนั้นก็หยุดลง ลุกขึ้นยืนทันที มองหลานเยาเยาด้วยความโกรธ:
“เด็กเวร แค่จะกินขาหมูสักขา จะไม่ให้ชายชราอย่างข้ากินอย่างสุขสบายเลยหรือ?”
หากรู้ก่อนที่นางจะมาก็คงจะจัดการแก้ไขไปแล้วอย่างรวดเร็ว
