บทที่ 589 หมู่บ้านเหมยฮัวและหมู่บ้านเหมยหัว
ชั่งมีลึกลับอยากคาดเดาไปแล้วใช่หรือไม่?
เดิมทีความสัมพันธ์ของการแย่งชิงและโดนแย่งชิง การแสดงเปลี่ยนเป็นโจรชาวบ้านร่วมมือกันในทันที โกรธเคืองศัตรูเหมือนกันแล้ว
ทั้งๆที่เย่แจ๋หยิ่งรู้ว่านางอยากรู้จะตายแล้ว กลับไม่มีการอธิบาย ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นมาก่อน ค้ำศีรษะมองดูนางต่อไป
เขาไม่อธิบาย หลานเยาเยาก็ตอบเอง :
“โจรเหล่านั้นเป็นคนของท่าน?”
เย่แจ๋หยิ่งยกมุมปากขึ้น ริมฝีปากบางๆขยับเล็กน้อย : “ใช่และไม่ใช่”
“หืม?”
หมายความว่าอะไร? ใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ อะไรเรียกว่าใช่และไม่ใช่? ทำไมนางไม่เข้าใจสักนิด
“พูดให้ถูก คือคนของภรรยาที่รักของข้า”
พระชายาเย่?
ก็ไม่ใช่ตัวเองหรือ?
หลังจากมาเมืองหลวง นางเคยตรวจสอบแล้ว เย่แจ๋หยิ่งไม่ได้แต่งงานมีพระชายาอีก และก็ไม่มีสนม
พระชายาที่เขาพูดก็มีเพียงนางแล้ว
แต่คนของนางไม่เคยมีโจรนี่? หรือพูดว่าก่อนหน้านี้ที่นางเพิ่งเริ่มเป็นเทพธิดา เคยคบค้าสมาคมกับโจรน้ำที่ประเทศอื่น เคยคบค้าสมาคมกับโจรเรียกค่าไถ่ ก็คือไม่ได้เคยคบค้าสมาคมกับโจร
กลับเป็นองค์ชายเก้าของประเทศผึงไหลที่เคยแต่งตัวเป็นโจร หลังจากพบอันตรายถูกนางช่วยเหลือ ประจวบเหมาะกับการต้องการสะสมอำนาจบารมีของเทพธิดา ดังนั้นค่อนข้างใกล้ชิดองค์ชายเก้าของประเทศผึงไหลเล็กน้อย แต่องค์ชายเก้าของประเทศผึงไหลผู้นั้นไม่รู้ว่ากินยาอะไร ชอบวิ่งติดตามด้านหลังนาง อาหารรสเลิศทุกชนิด สมบัติล้ำค่าหายากทุกชนิดมอบให้นางด้วยวิธีต่างๆนานา ยังจะตั้งใจขอนางแต่งงานเป็นพระชายาเก้าอีก
หลังจากนั้นภูเขาทางทิศเหนือของประเทศผึงไหลเกิดการถล่ม ทำให้กองทัพป่าเถื่อนบริเวณชายแดนทางทิศเหนือของประเทศผึงไหลที่ชอบปล้นฆ่าเผาโดนฝังกลบ อ้างการไปถึงพระราชวังของประเทศผึงไหลขององค์ชายเก้า หยิบยืมพระราชวังในการเพิ่มพูนบารมีเทพธิดาของตัวเอง หลังจากนั้นนางจงใจจากไปอย่างลึกลับ เพื่อกลับมาที่เมืองหลวงของประเทศก่วงส้าอีกครั้ง
นอกจากนี้ นางก็ไม่ได้พบปะกับโจรอะไรอีก
เห็นนางยังคงมีสีหน้าข้องใจ
เย่แจ๋หยิ่งเพียงแค่ยิ้ม และไม่ได้อธิบายอีก
แต่ความข้องใจเช่นนี้ก็ไม่อยู่ในใจของหลานเยาเยานานนัก ก็ถูกสลัดทิ้งแล้ว น่าเสียดายผ่านไปไม่นาน พวกเขาเดินทางผ่านหมู่บ้านเหมยหัวแห่งหนึ่ง เหตุการณ์ของที่นั่นทำให้หลานเยาเยาตกตะลึงเป็นอย่างมาก
หมู่บ้านนี้ไม่ใหญ่ ใกล้จะถึงการตัดงบปลายปีแล้ว แต่ละครัวเรือนล้วนกำลังจับจ่ายสินค้าที่จะใช้ในเทศกาลตรุษจีน บนใบหน้าของชาวบ้านทุกคนล้วนเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
แต่ในมุมมองของหลานเยาเยา ชั่งเป็นการกระทำที่พิลึกเกินไป
เพราะในหมู่บ้านนอกจากชาวบ้านแล้ว ยังมีโจรจำนวนมาก โจรเหล่านั้นมีทั้งชายทั้งหญิง ไม่ปล้นฆ่าแย่งชิงวิ่งราว ไม่หลอกลวงฉกชิงทรัพย์ แต่กลับช่วยชาวบ้านหาบของก็หาบของ ขนย้ายสินค้าก็ขนย้ายสินค้า คือโจรและชาวบ้านเป็นครอบครัวเดียวกันอย่างแท้จริง!
เอ่อ?
ในที่สุดนางก็เข้าใจแล้ว
ก่อนหน้านี้พบเห็นสามีภรรยาชาวบ้านคู่หนึ่งนั้นทำไมถึงได้ต้องการช่วยโจรกลุ่มนั้น
ดูเหมือนว่าเป็นโจรต้องการช่วยเหลือสามีภรรยาคู่นั้นแบกถุงป่านใบใหญ่ที่หนักอึ้งนี่เอง!
“ท่านอ๋อง โจรเหล่านี้ไม่กล้าทำเรื่องแย่งชิงปล้นฆ่า กลับช่วยเหลือชาวบ้าน พวกเขาดำรงชีพโดยพึ่งพิงอะไรหรือ?” หลานเยาเยาใช้ข้อศอกผลักเย่แจ๋หยิ่ง หวังว่าเขาจะคลายความสงสัย
เย่แจ๋หยิ่งไม่พูดจา แต่ลากนางลงจากรถ ให้นางถามเอง
จากการสอบถามจึงได้รู้ โจรกลุ่มนี้มีความพิเศษ ที่มั่นบนภูเขาของพวกเขาอยู่บนภูเขาเหมยฮัวตรงข้ามหมู่บ้านเหมยหัว มีลูกพี่สามคน ปกป้องชาวบ้านที่ไม่มีอาวุธในมือโดยเฉพาะ พ่อค้าและคนสัญจรที่ยังคงไปๆมาๆ ป้องกันไม่ให้โจรของยอดเขาอื่นๆก่อความวุ่นวายกับชาวบ้าน
บนภูเขาเหมยฮัวมีการเพาะปลูกผลิตผลทางการเกษตร ผลผลิตของตัวเองเพียงพอต่อความต้องการของตัวเอง ชาวบ้านก็จะส่งมอบเสบียงอาหารบางส่วนให้พวกเขา แต่หัวหน้าโจรของพวกเขาไม่ได้ขาดแคลนเงิน เพราะตัวลูกพี่เอกผู้นั้นเองก็ร่ำรวยเงินทองมากมาย สอบขุนนางสอบไม่ได้โดยตลอด เป็นขุนนางไม่ได้ ก็ไปเป็นโจร
รับรองจอมยุทธจากทุกหนแห่งและคนพเนจร กองกำลังที่แข็งแกร่งก็ปกป้องชาวบ้านในอาณาบริเวณของตัวเอง
อดีตโจรเหล่านี้ยังมีการเก็บค่าคุ้มครองจากชาวบ้าน แต่ตั้งแต่หนึ่งปีก่อนหลังจากที่ลูกพี่สามมาแล้ว ก็ไม่มีการเก็บค่าคุ้มครองอีก ทั้งยังช่วยชาวบ้านติดตั้งกลไกอีกมากมาย เพื่อป้องกันโจรอื่นๆบุกรุกและก่อกวน
นี่ยังเป็นชาวบ้านอีกหรือ?
แบบนี้เป็นองครักษ์ของชาวบ้านโดยแท้จริง
หลานเยาเยาได้ดูกลไกที่ปกป้องชาวบ้านเหล่านั้นด้วยตัวเอง ทำให้รู้สึกทั้งคุ้นเคยทั้งไม่คุ้นเคย
หรือว่าเป็นตาเฒ่าเหล่านั้นในสำนักหงอี?
ตาใหญ่เชี่ยวชาญ5ธาตุ8ข่วย ตารองทำนายดวงชะตาได้ ตาสามทักษะการพนันน่าตลึง ยังมีตาเฒ่าอื่นๆอีกไม่กี่คน แต่ละคนมีฝีไม้ลายมือเป็นของตัวเอง และตาแก่ที่เป็นพ่อบ้านจวนเทพธิดาของนางอดีตก็คือปรมาจารย์ด้านกลไกผู้ที่มีชื่อเสียง
แต่ว่า…….
กลไกแต่ละชนิดไม่เหมือนฝีมือของตาแก่
แต่นางมั่นใจว่าเคยเห็นที่ไหนสักที่มาก่อน
นางอยากรู้มาก แต่ยังไม่ได้เปิดโปงตัวตนของตัวเองกับเย่แจ๋หยิ่ง แม้ว่านางจะรู้สึกได้ไม่ชัดเจนนักว่าเย่แจ๋หยิ่งน่าจะรู้อะไรแล้ว แต่นางที่ยังไม่ทำกระจ่างในการข้ามเวลามาอีกครั้ง การเลื่อนขั้นระบบการรักษาโรคภัยไข้เจ็บใหม่อีกครั้งทำไมขณะที่เลื่อนขั้นถึงวนเวียนกับเย่แจ๋หยิ่งโดยเฉพาะถึงเลื่อนขั้น นางยังไม่สามารถเผชิญหน้ากับเขาอย่างจริงจังได้
ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือไปสำนึกหงอี
พวกเขาไม่ได้หยุดอยู่ที่หมู่บ้านเหมยหัวนานนัก หลานเยาเยาก็ตัดสินใจรีบเดินทาง
แต่ทว่า ขณะกำลังจะผ่านที่ลุ่มต่ำของหมู่บ้าน ก็เห็นชาวบ้านและโจรเดินด้วยกันเป็นกลุ่ม เดินผ่านข้างๆต้นมะเดื่อต้นใหญ่ คนสองคนที่ยังคงท่าทางแบบโจรออกมาจากในพุ่มหญ้าข้างๆ ลากชาวบ้านและโจรเข้าไปในพุ่มหญ้าโดยตรง
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงร้องอย่างน่าเวทนาจากการถูกปิดปากปิดจมูก เลือดสดกระเด็นขึ้นมาบนพุ่มหญ้า
พวกเขาอยู่ห่างไกลมาก โจรสองคนนั้นมองไม่เห็นพวกเขา
หลานเยาเยาหรี่ตาลง
รถม้าหยุดลงแล้ว หลังจากที่องครักษ์ลับที่ทำหน้าที่เป็นคนขับรถม้าได้รับการบอกใบ้ของเย่แจ๋หยิ่ง แฉลบตัวออกไปทางพุ่มหญ้านั่น
กระทั่งขณะที่หลานเยาเยาพวกเขามาถึงพุ่มหญ้า ชาวบ้านหนึ่งในนั้นถูกฆ่าแล้ว และโจรที่เดินทางพร้อมกับชาวบ้านได้รับบาดเจ็บหนัก ใกล้จะหมดลมหายใจ
และโจรสองคนที่โจมตีพวกเขาได้จากไปแล้ว
“เจ้านาย ต้องการไล่ตามหรือไม่ขอรับ?” องครักษ์ลับมองทางเจ้านายของตัวเอง
“ไม่ต้อง!” เย่แจ๋หยิ่งสีหน้าเคร่งขรึม มองส้งเย่นกุยช่วยรักษาโจรที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง
โจรผู้นั้นค่อยๆมีสติขึ้นมาเล็กน้อย หลานเยาเยาขมวดคิ้วแล้วถาม :
“ทำไมโจรสองคนเมื่อครู่นี้ต้องสังหารพวกเจ้า?”
“เขา พวกเขามีจำนวนคนมากมาย ไม่ใช่เหมย ภูเขาเหมยฮัว พวกเขาถามถึง…..ตำแหน่งของกลไก ต้องการ……บุกและยึดภูเขาเหมยฮัว ปล้นฆ่า……ชาวบ้าน แย่งชิงหมู่บ้าน……”
โจรที่บาดเจ็บสาหัสพูดจบอย่างไม่ต่อเนื่อง แล้วหมดสติไปโดยสิ้นเชิง
ดูท่า คนที่ต้องการบุกและยึดภูเขาเหมยฮัวรู้ตำแหน่งอย่างละเอียดของกลไกที่ติดตั้งของภูเขาเหมยฮัวแล้ว ตอนนี้น่าจะกลับไปวางแผนว่าจะโจมตีภูเขาเหมยฮัวอย่างไร
ไม่ได้!
ไม่ว่าบนภูเขาเหมยฮัวมีหรือไม่มีคนที่นางคุ้นเคย เพียงแค่เห็นพวกเขาคุ้มครองชาวบ้านในจุดนี้ นางก็จำเป็นต้องช่วยภูเขาเหมยฮัว
ปล่อยให้ส้งเย่นกุยจัดการโจรที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส องครักษ์ลับที่แอบติดตามสองคนก่อนหน้านี้หาที่ซ่อนตัวของพวกเขาพบ นางและเย่แจ๋หยิ่งก็ไปที่ภูเขาเหมยฮัว
ระหว่างทางหลานเยาเยาถึงได้รู้
โจรของภูเขาเหมยฮัวมีชื่อเสียงและบารมีมากในยุคนี้ ข้าหลวงในท้องที่ลดความยุ่งยากไปไม่น้อยเพราะหมู่บ้านเหมยฮัว
แต่ว่า หมู่บ้านเหมยฮัวไม่เผาฆ่าแย่งชิงวิ่งราว เดิมทีก็ทำลายกฎของหัวหน้าโจร ดึงดูดให้โจรเล็กๆจำนวนไม่น้อยบริเวณรอบๆให้อิจฉา ให้อยากกำจัดไปโดยเร็ว
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หมู่บ้านเหมยฮัวเลี้ยงดูจนหมู่บ้านเหมยหัวอ้วนท้วนสมบูรณ์ ใกล้ถึงเวลาชำระค่าใช้จ่ายปลายปี พวกเขาจำเป็นจะต้องกวาดล้างให้ดีๆสักรอบเป็นแน่ แต่ก่อนหน้านี้ จำเป็นต้องกำจัดหมู่บ้านเหมยฮัว แต่หมู่บ้านเหมยฮัวเป็นหมู่บ้านใหญ่หนึ่งเดียว โจรเล็กรอบๆทำได้เพียงร่วมมือกันทั้งหมด จึงจะมีโอกาสตัดหมู่บ้านเหมยฮัวทิ้ง
วันนี้ก็คือโจรร่วมมือกัน นำโดยหมู่บ้านตู๋เหยี่ยน เป็นวันที่ต้องการโจมตีหมู่บ้านเหมยฮัว
หมู่บ้านเหมยฮัว ที่ชั้นลอยของตึกที่หนึ่ง
ผู้หญิงที่อยู่ด้านบนยืนอยู่ด้านหน้าหน้าต่าง หน้าตาสะสวย ในความอ่อนช้อยแฝงด้วยความกล้าหาญฮึกเหิมเล็กน้อย ชำเลืองมองภูเขาด้านล่างหมู่บ้านเล็กๆที่กลับมีควันจากการหุงอาหาร มุมปากยกขึ้นเป็นรอบยิ้มบางๆ
นางสวมชุดสีเทา แต่งแบบผู้ชาย แต่ก็ไม่ได้พยายามปิดบังเอกลักษณ์เฉพาะของผู้หญิง ในมือของนางถือแผนที่กลไกเก่าๆที่เริ่มเหลืองแผ่นหนึ่ง สายตาเคลื่อนกลับ ตกอยู่บนแผนที่กลไกอีกครั้ง แต่ความคิดกลับลอยไปไกลแล้ว
“คุณหนู ท่านจะกลับมาเมื่อไหร่” นางพึมพำกับตัวเอง แววตาโศกเศร้า
ฉับพลันนั้น!
ลมเย็นสายหนึ่งโจมตีมา ความคิดถูกดึงกลับมา หญิงผู้นั้นเก็บสายตา จึงได้พบว่าด้านนอกหน้าต่างที่ไกลๆมีเงาร่างคนที่สูงโปร่งยืนอยู่ที่ข้างต้นไม้ใหญ่มองดูนางเงียบๆ
เป็นเขา!
แววตาของหญิงสาวสั่นไหว เปิดปาก: “องครักษ์จื่อเฟิง……”
พูดยังไม่ทันจบ ในชั้นลอยของตึกมีเงาร่างคนผู้หนึ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็ว “ลูกพี่สาม ลูกพี่เอกมีเรื่องเร่งด่วนเรียนเชิญขอรับ”
เห็นท่าทางที่รีบร้อนของคนที่รายงาน ก็รู้ว่าเป็นเรื่องที่สำคัญเร่งด่วน นางหันกลับไปมองนอกหน้าต่างอีกครั้ง ข้างๆต้นไม้ใหญ่ไม่มีเงาคนที่สูงโปร่งนั่นแล้ว
เขาไปแล้ว!
