ตอนที่ 773 สิ่งหนึ่งข่มอีกสิ่งหนึ่ง
เขารับใบตรวจใบนั้นมาจากมือเธอพลางลูบจันทร์เสี้ยวเล็กๆนั้นที่อยู่ในรูป
เขาเป็นพ่อคนแล้ว?
นี่คือลูกของเขา?
ลูกของเขากับซินเอ๋อร์…
หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้เขายังนึกอิจฉาอวี๋เยว่หาน แต่ในขณะนี้กำลังถือที่ตรวจครรภ์และแผ่นตรวจอัลตราซาวนด์ทั้งยังช็อกไปชั่วขณะโดยลืมไปว่าตัวเองควรจะตอบสนองอย่างไร
มีเพียงขอบตาแดงๆ
เขาจ้องแผ่นตรวจอัลตราซาวนด์อย่างเอาเป็นเอาตาย จันทร์เสี้ยวที่เป็นรูปร่างมนุษย์ตัวจิ๋ว
ไม่อยากแม้แต่จะกะพริบตา
ราวกับกลัวว่าพอตัวเองกะพริบตา จันทร์เสี้ยวเล็กๆนั่นจะหายไป…
สมองเปลี่ยนเป็นขาวโพลน ร่างกายเหมือนโดนใส่เฝือก
เขาลืมไปว่าเมื่อสิบนาทีก่อนตอนที่เขาเห็นซั่งซิน ในใจยังคิดว่าจะทำตัวเฉยชาอย่างไรดีเพื่อผลักไสเธอ
ในตอนนี้มีเพียงเสียงเดียวที่ก้องอยู่ในหัวของเขาตลอดเวลา:
เขาจะเป็นพ่อคนแล้ว?
เขาจะเป็นพ่อคนแล้ว
เขาจะเป็นพ่อคนแล้ว!
เขาจะเป็นพ่อคนแล้ว!
ความตื่นเต้นและอารมณ์ที่พลุ่งพล่านในใจทำให้เขาเพียงอยากจะกอดใบตรวจแล้ววิ่งรอบคฤหาสน์ตระกูลถังสักสองรอบ
จนเขากลับมาตั้งสติได้ในที่สุด ปฏิกิริยาแรกคือก้มหน้ามองไปที่ท้องของซั่งซิน
หน้าท้องยังคงแบนราบ ดูไม่ออกถึงส่วนโค้งเลยสักนิด
นึกไม่ถึงเลยว่าจะมีหนูน้อยรูปจันทร์เสี้ยวหรือรูปกุ้งฝอยอาศัยอยู่ในท้องของเธอ
ถังหยวนซือมึนงง
เขาจ้องท้องซั่งซินด้วยความมึนงงโดยไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าข้างนอกมีลมน้ำค้างหนาว จู่ๆก็ถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกแล้วสวมให้เธอ
จากนั้นก็พาเธอเข้าไปในคฤหาสน์ตระกูลถัง
เขาหยิบเอาผ้าห่มคลุมบนตัวซั่งซินพลางกำชับพ่อบ้านให้ทำซุปขิง ส่วนตัวเองนั่งอยู่ตรงข้ามเธอและจ้องหน้าท้องเธอต่อ…
ขณะที่มองท้องซั่งซิน ก็ก้มหน้ามองแผ่นตรวจอัลตราซาวนด์ในมือคล้ายกับกำลังจินตนาการว่าเจ้าตัวเล็กในภาพซ่อนตัวอยู่ในท้องของเธออย่างไร
ดูเหมือนคนที่อยู่ในคฤหาสน์ตระกูลถังจะรู้สึกได้ถึงความประหม่าของถังหยวนซือ
ตอนที่พ่อบ้านนำซุปขิงมาเสิร์ฟ เสียงเดินดังไปหน่อยจนเขาถลึงตาใส่ พ่อบ้านตกใจแทบจะประคองถ้วยไม่อยู่
เขาจึงรีบวางมันไว้ตรงหน้าซั่งซินแล้วรีบไปยืนอยู่ข้างๆ
“คุณเข้าใจหรือยัง?” ซั่งซินเอื้อมมือมายกซุปขิง จิบคำเล็กๆและถามเบาๆ
ตั้งแต่เธอเอาที่ตรวจครรภ์และใบตรวจให้ถังหยวนซือจนถึงตอนนี้ เขาก็ไม่พูดอะไรเลยสักคำ
สายตาและการแสดงออกยังแปลกๆ…
เอาแต่จ้องหน้าท้องเธอ จ้องจนเธอเกือบทนไม่ไหวที่จะยื่นมือมากุมหน้าท้องตัวเอง
ดูไม่ออกเลยว่าเขาต้องการเด็กคนนี้กันแน่หรือไม่…
เมื่อเห็นเขายังไม่พูดก็วางซุปขิงที่ดื่มได้เพียงครึ่งลง จากนั้นก็พูดไปตรงๆ
“ฉันท้อง ลูกอายุได้เดือนกว่าแล้ว”
เธอพูดถึงขนาดนี้ ถึงเขาจะดูไม่เข้าใจแต่ก็น่าจะฟังเข้าใจ?
ตอนที่ซั่งซินเห็นเขาพยักหน้าและนั่งตัวตรงด้วยความประหม่า เขาก็ยื่นมือออกไปยกซุปขิงตรงหน้าเธอแล้วยื่นให้เธอ
ประโยคแรกที่พูดก็คือ “เธอยังดื่มไม่หมด”
ซั่งซิน “…”
ปฏิกิริยาแรกหลังจากที่เขารู้ว่าเธอท้องก็คือจ้องมองไปที่ท้องของเธอด้วยใบหน้าที่น่าเหลือเชื่อ
แล้วจากนั้นล่ะ เขาไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วเหรอ?
ซั่งซินบอกไม่ถูกว่าผิดหวังหรือโกรธกันแน่ เธอพูดด้วยความโมโห
“ฉันไม่ดื่มแล้ว! ถ้าจะดื่มคุณก็ดื่มเองสิ!”
ในวินาทีถัดมาก็เห็นเขาชักมือกลับ จากนั้นซดซุปขิงจนหมด
วางถ้วยเปล่าและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฉันดื่มก็ได้ แต่เธออย่าโมโหเลย โมโหแล้วไม่เป็นผลดีต่อลูก”
ตอนที่ 774 พัก พักอยู่ที่นี่?
ซั่งซิน “…”
ก่อนที่ซั่งซินจะได้สติ ถังหยวนซือก็ตกสู่ภวังค์อีกครั้งโดยไม่พูดไม่จา เขาเอาแต่จ้องเขม็งไปที่ท้องของเธอ
จ้องราวกับว่าเจ้าหนูน้อยข้างในจะกระโดดออกมาได้ทันที
พ่อบ้านยังทนดูต่อไปไม่ได้และอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาอยู่ข้างๆ “คุณซั่งซินเพิ่งกลับมา ทั้งยังนั่งเครื่องบินมาตั้งนาน คงเหนื่อยแล้วแน่ๆ ให้ผมไปจัดห้องให้ไหมครับ?”
เมื่อได้ยินที่พ่อบ้านพูด ซั่งซินก็นิ่งไปสักพัก
จัดห้อง…
เธอมาหาถังหยวนซือที่บ้านถังตั้งหลายครั้ง แต่ยังไม่เคยพักที่บ้านถังเลย
ทุกครั้งที่มาถังหยวนซือก็ปฏิเสธที่จะพบเธอ
เมื่อเวลาผ่านไป แม้กระทั่งยามเฝ้าประตูก็รู้ดีว่าถังหยวนซือไม่ชอบพบเธอ
ไม่ต้องพูดถึงว่าให้เธอพักอยู่ที่นี่ แม้แต่ปล่อยให้เธอเข้ามาก็ไม่กล้า
ไม่ต้องให้เธอปฏิเสธคำเชิญของพ่อบ้าน ถังหยวนซือก็คงปฏิเสธให้เธออย่างแน่นอน…
ความคิดของซั่งซินเพิ่งผุดขึ้นมาในใจ ถังหยวนซือเงยหน้ามองไปทางพ่อบ้านอย่างเป็นไปตามคาด
ใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาซีดเล็กน้อยเมื่อต้องแสง เห็นได้ชัดว่าสีหน้าของเขาก็ดูไม่ค่อยดีนัก
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะตกใจกับข่าวที่เกิดขึ้นกะทันหันหรือเปล่า วันนี้เขาถึงตอบสนองช้ากว่าปกติมาก
ดูทึ่มๆเล็กน้อย
เขาเหลือบมองพ่อบ้านแวบหนึ่งแล้วหันมามองซั่งซินแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันไปมองพ่อบ้านพร้อมกับพูดว่า
“ไม่ต้อง”
เมื่อได้ยินดังนั้น หัวใจซั่งซินก็จมดิ่งเล็กน้อย
แม้จะไม่ได้แสดงออกทางสีหน้า แต่ในใจกลับอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังอยู่หน่อยๆ
พอต้องการจะพูดอะไรบางอย่างก็ได้ยินถังหยวนซือพูดเสริม “ให้เธอนอนที่ห้องฉันก็ได้ ห้องฉันใหญ่ เตียงก็ใหญ่ นอนหลับสบายกว่า”
เมื่อได้ยินดังนั้น พ่อบ้านที่รู้ว่าถังหยวนซือไม่ชอบให้ใครเข้ามาในห้องของตัวเองมาโดยตลอดก็ถึงกับตกตะลึง!
แม้แต่ซั่งซินเองก็ตกตะลึง
ถังหยวนซือเป็นคนเงียบขรึมมาตั้งแต่เด็ก
เวลาเงียบก็เงียบได้ทั้งวัน เขาขึ้นชื่อในเรื่องเดาใจยากจนน่ากลุ้มใจ
เขาไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะต้องของของเขา หรือเข้าห้องเขา
ยกเว้นเธอ
เธอที่อยู่ตรงหน้าเขา ทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น
ตราบใดที่เขาโมโห เธอก็จะดึงชายเสื้อของเขาอย่างน่าสงสารแล้วพูดว่า “พี่เสี่ยวซือ” เขาก็จะมองเธอพร้อมกับทำหน้าอ่อนใจบวกกับจนปัญญา
เพราะหมดหนทางจัดการเธอโดยสิ้นเชิง
แต่นั่นเป็นตอนที่ยังเด็ก
ต่อมาตระกูลถังรับตัวเขากลับไป จึงเป็นเรื่องยากมากที่เธอจะได้พบเขาอีกครั้ง ทุกครั้งจะโดนขวางไว้นอกประตูใหญ่บ้านตระกูลถัง
สวรรค์รู้ดีว่าเธอเกลียดประตูใหญ่นั่นขนาดไหน
รู้สึกได้ว่าประตูนั้นปิดกั้นพวกเขาให้อยู่ในโลกสองโลก
แรกๆเธอเดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไร ไม่รู้ว่าเขาชอบอะไร…
เมื่อก่อนไม่ว่าเธอจะเตรียมอะไรให้เขา เขาก็ชอบไปหมด
แต่ต่อมา ไม่ว่าเธอจะเตรียมอะไรให้เขา เขาก็จะทำหน้าหมางเมินและบอกว่าเขาไม่ชอบ จากนั้นก็ปฏิเสธ
การไปต่างประเทศครั้งนี้ เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าจะไม่กลับมาอีกตลอดไป
แต่เธอกลับนึกไม่ถึงเลยว่าเธอยังไม่ทันได้ปรับตัวกับชีวิตที่นั่น ยังไม่ทันคิดว่าจะลืมเขาได้อย่างไรและยังไม่ทันจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ เธอก็พบว่าในท้องตัวเองมีลูกเพิ่มมาอีกหนึ่งคน
ตอนที่เห็นที่ตรวจครรภ์ ปฏิกิริยาของเธอแทบจะเหมือนกับเขา
จ้องมองขีดสีแดงราวกับสงสัยตัวเองว่าเกิดภาพหลอน
เธอรีบไปโรงพยาบาลกลางดึกโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นเพื่อทำการทดสอบการตั้งครรภ์ จนในที่สุดเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์กลุ่มหนึ่งก็มองเธอเหมือนเธอเป็นโรคประสาท…
ช่วงเวลาที่แน่ใจแล้วว่าตัวเองตั้งครรภ์ อารมณ์ตกใจของเธอก็เปลี่ยนเป็นว้าวุ่น
