ตอนที่ 789 ยอดนักแสดงเสี่ยวลิ่วลิ่ว
เมื่อเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาที่คุ้นเคย ริมฝีปากที่เล็กบางของเขาเม้มจนเป็นเส้นโค้ง ดูเซ็กซีไปเสียหมด
ชัดเจนอยู่ว่าเมื่อวานก็เพิ่งได้เจอเขาที่ใต้ตึกบริษัท แต่กลับรู้สึกเหมือนว่าไม่ได้เจอมาหลายวัน เธอยืนนิ่งอยู่กับที่อยู่อย่างนั้นด้วยสายตาที่ราวกับโดนตรึงไว้บนร่างของเขา สลัดอย่างไรก็ไม่ออก
เขาผอมลง
แม้ว่าในใจเธอจะรู้ตัวดี เพิ่งแยกกันได้วันเดียว ต่อให้เขาผอมลงก็ไม่ใช่สาเหตุจากที่เธอผอมลงนี่
ทว่าเธอก็ยังรู้สึกว่าเขาผอมลงไป
แถมยังดูห่อเหี่ยวอีกด้วย
เหนียนเสี่ยวมู่แอบเตือนใจตนเองอย่างเงียบๆ เขากำลังจะเดินเข้ามาแล้ว ถ้าเราสองคนปะทะกันในสถานการณ์แบบนี้ก็คงจะกระอักกระอ่วนอยู่บ้าง
เธอไม่ได้เดินไปข้างหน้าหรือทักทายว่า “ฉันได้ยินจากกลุ่มภรรยาแฟนคลับที่โรงอาหารพนักงานว่าคุณป่วย ทั้งวันไม่มีกะจิตกะใจทำงาน เลยหาข้ออ้างมารบกวนที่บ้านคุณน่ะค่ะ…”
ถ้าเธอทำแบบนี้จริงๆ ขึ้นมา ไม่แน่อวี๋เยว่หานคงได้ใช้สายตามองว่าเธอบ้า
จนสุดท้ายเธอได้ย้ายออกไปก่อน…
แม้ว่าในใจเธอจะไม่อยากย้ายออกไปก็ตาม
และวินาทีแรกที่ย้ายออกไป ก็เกือบคิดว่าเขาอยากจะย้ายของกลับอีกรอบ
เพียงไม่กี่วินาทีสั้นๆ ในสมองของเหนียนเสี่ยวมู่ ก็มโนความคิดที่เละเทะไปมากมาย
เมื่อสติกลับมาใหม่อีกครั้ง ก็เห็นว่าคนที่อยู่ตรงสวนในตอนแรกก็ดินมาถึงประตูเสียแล้ว
เธอจิตเตลิดทันที!
เสียขวัญจนแทบจะมุดไปอยู่ใต้โซฟา ขณะนั้นเองอวี๋เยว่หานก็มือล้วงกระเป๋า แล้วนำโทรศัพท์ออกมา คลับคล้ายว่าจะมีสายเข้า
เขาหมุนตัว แล้วออกไปยืนรับสายที่เสาประตูด้านนอก
เหนียนเสี่ยวมู่ที่สติสยังไม่กลับมา แต่ด้วยการตอบสนองของร่างกายที่ว่องไวกว่า จึงหันตัว พูดกับเสี่ยวลิ่วลิ่วด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่าอย่าส่งเสียง จากนั้นก็ใช้ความเร็วแสงพุ่งไปที่ประตูด้านหลังของห้องรับแขก แล้วแนบชิดพลางซ่อนตัวที่หลังประตูเป็นอย่างดี
ด้วยกระบวนการทั้งหมด อวี๋เยว่หานที่คุยโทรศัพท์อยู่ด้านหลังเธอก็มองไม่เห็นแล้ว
รอจนเขาวางสายไป ยามที่เขาหันศีรษะกลับมา บนโซฟา ก็เหลือเพียงเสี่ยวลิ่วลิ่ว แถมยังมีพ่อบ้านตกตะลึงจนตาค้าง
“ป่าป๊า!”
พอเจ้าก้อนข้าวเหนียวตัวจ้อยเห็นเขา ร่างเล็กไถลตัวลงจากโซฟาโผเข้าหาเขาด้วยความดีใจ
อวี๋เยว่หานอุ้มเธอขึ้น เหมือนว่าจะรู้สึกถึงอะไรได้บางอย่าง จึงหันศีรษะกวาดสายตามองภายในห้องรับแขกรอบหนึ่ง
จนท้ายที่สุดสายตาก็ไปหยุดลงที่สาลี่ตุ๋นน้ำตาลกรวดบนโต๊ะน้ำชา ริมฝีปากบางยิ้มขึ้นเล็กน้อย
“ในบ้านมีแขกเหรอ”
“มะ…ไม่มีครับ ผมได้ยินคุณหนูไอแคกๆ เลยอยากจะตุ๋นสาลี่ตุ๋นน้ำตาลกรวดให้เธอน่ะครับ” เป็นครั้งแรกที่พ่อบ้านโกหกต่ออวี๋เยว่หาน เลยกังวลจนเกือบจะกัดลิ้น
อวี๋เยว่หานขมวดคิ้ว แล้วชายตามองเสี่ยวลิ่วลิ่วที่อยู่ในอ้อมอก
เจ้าแป้งข้าวเหนียวตัวจ้อยกะพริบดวงตาโตดำขลับนั่น มืออวบอั๋นเล็กๆ ปิดปากไว้ แล้วรีบไอแคกๆ ออกมา
ซึ่งตรงกับคำพูดของพ่อบ้านโดยสมบูรณ์แบบ
อวี๋เยว่หานปิดตาครุ่นคิด อุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่วไปนั่งลงที่หน้าโซฟา พอเธอนั่งโซฟาแล้วก็ยกสาลี่ตุ๋นน้ำตาลกรวดมาป้อนให้เธอทาน
พ่อบ้านนึกได้ว่าเหนียนเสี่ยวมู่ซ่อนอยู่หลังประตู ก็ก้าวไปข้างหน้าพูดเตือน “คุณชายครับ คุณเพิ่งจะกลับมา ขึ้นบนบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนไหมครับ เดี๋ยวผมจะป้อนให้คุณหนูทานเองครับ”
“ไม่ต้อง” อวี๋เยว่หานยิ้มบางๆ พร้อมกับพ่นคำสองคำที่ราบเรียบ
จากนั้นก็ป้อนเสี่ยวลิ่วลิ่วอย่างเชื่องช้า
บนใบหน้าของเขาฉายแววความมุ่งมั่น ประหนึ่งว่าไม่ได้กำลังป้อนของกินให้เด็ก แต่กำลังทำอะไรบางอย่างที่ยิ่งใหญ่
ยังดีที่สาลี่ตุ๋นน้ำตาลกรวดนั้นเป็นของหวาน
แม้ว่าเสี่ยวลิ่วลิ่วไม่ได้มีอาการไอ แต่พอได้ซดก็มีความสุขเช่นกัน
ปากเล็กส่งเสียงแจ๊บๆ กระทั่งสาลี่ที่ต้มสุกก็ทานจนหมดเกลี้ยง ก็ตบที่ท้องน้อยๆ พร้อมกับเรอออกมา
ตอนที่ 790 ความหึงหวงพรั่งพรูออกมาหมด
อวี๋เยว่หานวางถ้วยที่ว่างเปล่าลง หยิกใบหน้าเล็กที่น่ารักน่าทะนุถนอมของเธออย่างเอาใจใส่เป็นพิเศษ นำเธอมาอุ้มในอ้อมแขนแล้วเล่นของเล่นเป็นเพื่อนเธอ
ซึ่งหมายความว่าไม่ได้อยากขึ้นบนบ้านเลยแม้แต่น้อย
พ่อบ้านก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองหลังประตูแวบหนึ่ง
จากมุมของเขา ก็มองไม่เห็นเหนียนเสี่ยวมู่ที่ซ่อนอยู่หลังประตูหรอก ทว่าก็พอจะนึกภาพได้อยู่ว่าเธอยืนอยู่ด้านหลังจะหนีก็ไม่ได้ จะออกมาก็เก้อเขิน…
ครุ่นคิดไปมา ก็ก้าวไปข้างหน้าเปิดปากพูดอีกครั้ง
“คุณชายครับ มื้อเย็นได้จัดเตรียมไว้แล้ว ต้องการให้เสิร์ฟอาหารตอนนี้เลยไหมครับ”
ขอเพียงแค่รอให้อวี๋เยว่หานเข้าห้องอาหาร เหนียนเสี่ยวมู่ก็จะออกไปได้อย่างราบรื่น
แบบเทพไม่รู้ ผีไม่เห็นเลย
พ่อบ้านแอบชื่นชมความฉลาดหลักแหลมของตนอยู่ในใจ
ไม่กี่วินาทีต่อมา กลับได้ยินอวี๋เยว่หานพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “เสี่ยวลิ่วลิ่วเพิ่งจะกินของหวานไป ตอนนี้ไม่ควรกินข้าว วันนี้กินมื้อเย็นช้าหน่อยก็แล้วกัน”
พ่อบ้าน “…”
อวี๋เยว่หานเอ่ยพลางอุ้มเสี่ยวลิ่วลิ่ว แล้วเริ่มเล่นต่อจิ๊กซอว์บนโต๊ะน้ำชา
เสี่ยวลิ่วลิ่วที่ฉลาดเฉลียว พอสอนไม่นานก็ทำเป็นแล้ว
ตอนหลังอวี๋เยว่หานก็รับผิดชอบแค่อุ้มเธอ ส่งชิ้นส่วนจิ๊กซอว์ให้เธอเท่านั้น ซึ่งเธอก็สามารถจะต่อจิ๊กซอว์เสร็จได้ด้วยตัวเอง
สองพ่อลูกเล่นกันอย่างสนุกสนาน เหนียนเสี่ยวมู่ที่ยืนอยู่หลังประตูก็ไม่ได้สบายเท่าไหร่นัก
ไม่เพียงแต่ยืนจนขาชาไปหมด ที่สำคัญในใจยังกังวลอีก
กลัวว่าจู่ๆ อวี๋เยว่หานมองมาทางนี้แล้วเห็นเธอเข้า…
เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักของเสี่ยวลิ่วลิ่ว ก็แอบด่าในใจอย่างเงียบๆ ว่าไม่มีจิตสำนึกเอาเสียเลย
คิดไม่ถึงเลยว่าจะไม่ช่วยเธอดึงความสนใจอวี๋เยว่หาน ก็ยังเล่นกับเขาอีก
อวี๋เยว่หานก็จริงๆ เลยนะ ของเล่นเด็กน้อย เขาจะเล่นอะไรถึงสนุกขนาดนั้นกัน
ให้ตายสิ จริงๆ เลย
เหนียนเสี่ยวมู่เองที่ก็ลืมไปหมดแล้วว่า หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เธอเองก็นั่งโซฟาต่อโมเดลเป็นเพื่อนเสี่ยวลิ่วลิ่วอยู่เลย
ตอนนั้นเธอเรียกกิจกรรมเช่นนี้ว่า “ความรักแห่งการอยู่เป็นเพื่อน”
และก็ไม่รู้ด้วยว่าพวกเขาสองพ่อลูกจะเล่นกันนานแค่ไหน ความจริงเหนียนเสี่ยวมู่ก็ยืนจะไม่ไหวแล้ว จึงนั่งยองๆ ชิดกับประตู แล้วโผล่หัวออกมาอย่างเงียบเชียบ มองไปที่โซฟาแวบหนึ่ง
อวี๋เยว่หานเอนพิงโซฟาอย่างเอียงๆ เล็กน้อยอยู่ไม่ไกล และเสี่ยวลิ่วลิ่วที่นั่งในอ้อมอกเขา ร่างข้าวเหนียวนุ่มตัวจ้อย โน้มมาข้างหน้าเล็กน้อย มือเล็กขาวเนียนก็หยิบจิ๊กซอว์กำลังวางลงในแผ่นจิ๊กซอว์
จิ๊กซอว์ชิ้นสุดท้ายก็วางเสร็จสมบูรณ์ มือเล็กตบมือด้วยความดีใจ แล้วเงยหน้าขึ้น จุ๊บที่ใบหน้าของอวี๋เยว่หานหนึ่งที
เหนียนเสี่ยวมู่ที่เห็นเข้า ความหึงหวงในใจก็พรั่งพรูออกมาหมด
คงเป็นอย่างที่เขาว่ากันว่าลูกสาวเป็นชู้ของพ่อเมื่อชาติที่แล้ว ตอนเธอที่ต่อโมเดลเป็นเพื่อนเสี่ยวลิ่วลิ่วเมื่อตะกี้ ก็ไม่เห็นเธอจะจุ๊บตัวเองเลย
กลับกระตือรือร้นหอบโมเดลไปหาอวี๋เยว่หาน
ตอนนี้ก็เหมือนกัน พอมีพ่อแล้ว ก็ลืมแม่อย่างเธอคนนี้ที่ยังซ่อนอยู่หลังประตูไปเลย
เหนียนเสี่ยวมู่นั่งลงกับพื้นและหยามหมิ่นตัวเอง แต่กลับละสายตาจากสองพ่อลูกที่อยู่บนโซฟาไม่ได้เลย…
มองดูพวกเขาที่ห่างกันเพียงระยะทางสั้นๆ ภายในใจเกิดความอิ่มเอมที่พูดไม่ออก
จนสุดท้าย เธอก็ลืมไปเลยว่าตัวเองคิดจะหนี
มือทั้งสองที่เท้าคางอยู่ ชิดอยู่หลังประตูอย่างเงียบๆ โผล่ไปแค่ศีรษะ แล้วแอบมองสองพ่อลูกที่ตัวติดหนึบกันอยู่
ก็เห็นเสี่ยวลิ่วลิ่วที่เล่นต่อจิ๊กซอว์จนหนำใจแล้ว ก็เริ่มปีนป่ายบนร่างอวี๋เยว่หาน ทำราวกับว่ากลายเป็นภูเขาลูกหนึ่ง
สุดท้ายก็ให้อวี๋เยว่หานยกคอเสื้อเธอขึ้น คล้ายกับหิ้วลูกเจี๊ยบ หิ้วเธอทะยานสูงขึ้น
หันศีรษะสั่งพ่อบ้านว่า “เสิร์ฟอาหารเลย”
เมื่อเขาพูดจบ ก็วางเสี่ยวลิ่วลิ่วลง ตบเข้าที่ก้นน้อยๆ ของเธอ ให้เธอเข้าห้องอาหารกับพ่อบ้านไปก่อน ส่วนตัวเองก็ลุกขึ้น แล้วอยู่ๆ ก็หันมาทางเหนียนเสี่ยวมู่
เหนียนเสี่ยวมู่ตื่นตกใจในทันทีและหดศีรษะอย่างรวดเร็ว!
