otonari asobi เล่ม 2 ch10-4 ช่วยเหลือสาวงามนักเรียนแลกเปลี่ยน
“คุณชาร์ล็อต เรื่องของเอมม่า ให้ผมช่วยจัดการด้วยจะได้มั้ยครับ”
วันถัดมา ผมรีบเล่าเรื่องที่ไปคุยกับอาจารย์มิยุให้เธอฟัง เพราะว่าผมต้องได้รับคำอนุญาตจากเธอเสียก่อน ถึงจะเริ่มดำเนินการตามวิธีที่ผมคิดได้
คุณชาร์ล็อตฟังเรื่องราวทั้งหมดเงียบๆ ก่อนจะเอ่ยปากช้าๆ
“อาโอยางิคุง ….เธอช่าง…”
“ขอโทษด้วยที่ผมเข้ามาสอดตามอำเภอใจ แต่ว่า ผมอยากให้คุณเชื่อมั่นในตัวผม”
เอาจริงๆ เรื่องนี้เป็นปัญหาของตระกูลเบนเนต ฉะนั้น จะทำอะไรก็ตาม ก็ต้องขอคำอนุญาตจากเธอเสียก่อนลงมือ
“ตัวชั้นน่ะ…เชื่่อมั่นในอาโอยางิคุงเสมอนะ”
คุณชาร์ล็อตน้ำตาไหลเป็นทาง เอ่ยปากพูดอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
ดูแล้วเธอคงจะอนุญาตแล้วล่ะ
“ขอบคุณนะครับคุณชาร์ล็อต”
“ไม่หรอกค่ะ เป็นชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ นี่เป็นปัญหาของพวกชั้น และชั้นไม่สามารถทำอะไรได้เลย”
“มันจะเป็นปัญหาของใครไม่ใช่ประเด็นครับ ถ้าเห็นใครเดือดร้อน เราก็ต้องอยากช่วย เป็นเรื่องธรรมดาครับ”
“อาโอยางิคุง”
คุณชาร์ล็อตเงยหน้ามองผมด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ สายตาที่น้ำตาคลอเป็นประกาย ดูน่ารักมากจนผมเผลอยื่นมือจะไปเช็ดให้ ทว่า..
“โอนี่จัง มาเล่นกันเถอะ”
เอม่าจังที่นั่งบนตักผม กล่าวขัดจังหวะ
สุดท้ายผมก็เล่นกับเอมม่าพักหนึ่ง แล้วค่อยแยกย้าย
****
“เอมม่าจัง เล่นโอเทะดามะกันมั้ยครับ”
“โอเทะดามะ?”
เอมม่าที่มานั่งเล่นห้องผมพร้อมกับคุณชาร์ล็อต เอียงคอมองโอเทะดามะที่ผมถืออยู่
ดูเหมือนว่าน้องจะไม่รู้จักของเล่นชนิดนี้
วันนี้ ระหว่างทางขากลับ ผมแวะซื้อของเล่นโอเทะดามะ หน้าตาเป็นแมว
**(โอเทะดามะ ง่ายๆคือหมากเก็บนั่นแหละ)
เอมม่าเห็นรูปน้องแมวเลยผุดรอยยิ้มน่ารัก
“น้องแมววววว”
“ใช่แล้วครับ นี่คือน้องแมว และวิธีเล่นให้ทำแบบนี้”
ผมโยนโอเทะดามะสามอันขึ้นไปบนฟัา แล้วก็คว่ำมือ ใช้หลังมือรองรับทั้งโอเทะดามะทั้งสามอันอย่างสวยงาม
“ว้าวววว”
เอมม่ามองโอเทะดามะที่ลอยขึ้นและตกลงมา ก่อนจะตบมือเปาะแปะด้วยความดีใจที่ผมรับได้
น่ารักสุดๆไปเลยเด็กคนนี้
“โอนี่จัง เอมม่าจะเล่นบ้าง”
เยี่ยม แผนการดึงความสนใจให้มาเล่นของเล่น ถือว่าประสบความสำเร็จ
“นี่ครับ เอมม่าจัง”
ผมส่งตัวโอเทะดามะหนึ่งอันให้น้อง
ทว่า…
“บู่…”
เอมม่าทำแก้มป่องส่งเสียงไม่พอใจ ดูเหมือนว่าแค่อันเดียวจะไม่พอ น้องอยากได้ทั้งสามอันเลย
ผมคิดว่า ถ้าจู่ๆให้น้องเล่นเลยทีเดียวสามอัน มันก็ยากไปนะ และผมไม่เห็นสายตาของน้องที่เสียใจตอนรับไม่สำเร็จด้วย ซึ่งถ้าน้องเกิดเบื่อขึ้นมา ผมก็ชิบหายเลย ผมอยากให้น้องสนุกกับความสำเร็จในการเล่นเสียก่อนนะ
“ถ้าเอมม่าเล่นอันแรกสำเร็จ เดี๋ยวพี่จะเพิ่มจำนวนให้อีกนะคะ”
คุณชาร์ล็อตเห็นสภาพของผมและชาร์ล็อตตอนนี้ เลยพูดเสริมเพื่อสนับสนุนแนวคิดผมเข้ามาด้วย
เอมม่าลองโยน เลียนแบบที่ผมทำเมื่อครู่ทั้งที่เพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก
“ทำได้แล้วค่ะ”
ว้าว ทีเดียวได้เลยเหรอเนี่ย แค่มองการเคลื่อนไหวผมแล้วเลียนแบบได้เลย ไม่ธรรมดานะเนี่ย ถึงน้องจะไม่เก่งเรื่องการจำภาษาญี่ปุ่น แต่ว่าพอเป็นเรื่องใช้แรงกาย ต้องบอกว่าสมรรภาพทางกายของน้องนี่ยอดเยี่ยมมาก
“คราวนี้ลองเพิ่มอีกอันนะครับ”
“อืม”
ผมส่งโอเทะดามะอีกตัวให้เอมม่า
เอมม่าทำท่าจะยื่นมือมารับ แต่ว่าจู่ๆก็หยุดชะงักไป
“เป็นอะไรเหรอครับ”
“อืมมมม”
จู่ๆก็หยุดไปแบบนี้ อย่าบอกนะว่าเบื่อแล้ว?
“ชั้นคิดว่าน้อง อยากจะบอกว่าให้โยนแบบเมื่อกี้เป็นตัวอย่างให้ดูอีกรอบได้มั้ยคะ”
“อ้อ งี้นี่เอง”
ผมเข้าใจทันทีเมื่อคุณชาร์ล็อตที่อยู่กับน้องมานาน เข้าใจภาษากายของน้องได้เร็ว เลยสื่อสารสิ่งที่น้องคิดได้ถูกต้อง
ผมจึงค่อยๆทำให้น้องดูเป็นตัวอย่าง
เอมม่าจ้องการเคลื่อนไหวของมือผมตาไม่กระพริบ
แม้น้องจะยังเล็ก แต่ก็ดูจะเป็นคนทีเรียนรู้ได้ไว จับจุดเด่นในการกระทำแต่ละอย่างได้ ในอนาคต ผมว่าควรให้เอมม่ามุ่งไปทางสายกีฬา น้องน่าจะรุ่งนะ
“พอได้มั้ยครับ”
ผมโยนให้น้องดูเป็นตัวอย่างหลายรอบ แล้วถามดู
เอมม่าพยักหน้าอย่างแข็งขัน รับโอเทะดามะผมไป
“โยนแบบนี้…”
เอมม่าโยนโอเทะดามะขึ้นบนฟ้า
การเล่นโอเทะดามะ สิ่งสำคัญคือการรักษาสมดุลในเรื่องการโยนพวกมันขึ้นฟ้า ต้องโยนขึ้นในระดับความสูงที่เหมาะสม
เอมม่าเลียนแบบการโยน ความสูงได้เท่าๆกับผมเลย ถือว่าทำได้เยี่ยมมาก เพราะถ้าเป็นคนอื่น อาจจะโยนแบบสะเปะสะปะ ไม่สูงเวอร์เกิน ก็เบาเกินไป
ซึ่งเอมม่าก็ทำได้สำเร็จในรอบเดียวอีกแล้ว
“ขออีกอันได้มั้ยคะ”
เอมม่าจังทำได้ เลยถามผมว่าจะขอโยนเพิ่มอีกอันได้มั้ย
ซึ่งครั้งนี้ผมลังเลนะ เพราะผมว่าน้องอาจจะรีบร้อนเกินไป
ถึงจะบอกว่า ทำได้เลยก็เถอะ แต่ว่าถ้าโยนสามอัน ระดับความยากจะสูงขึ้นเลย
นอกจากนี้ เกิดเอมม่าดันทำได้สำเร็จง่ายๆขึ้นมา น้องอาจจะเบื่อการเล่นโอเทะดามะแทนก็ได้
“ไว้ชินกับการโยนสองอันก่อน เดี๋ยวผมเพิ่มอันที่สามให้นะครับ”
“อืม”
ว้าว ฟังสิ่งที่ผมพูดด้วยแฮะ แอบเสียวว่าจะอาละวาดนิดๆนะ
หลังจากนั้น น้องก็โยนสองอันไปเรื่อยๆจนคล่อง สุดท้ายผมเลยต้องให้น้องเล่นสามอัน ซึ่งน้องก็ทำได้อีก
ความสามารถน้องไม่ธรรมดาจริงๆ
“ถ้าเป็นแบบนี้ จะดีเหรอคะ”
คุณชาร์ล็อตที่กำลังมองเอมม่าอยู่ ส่งเสียงเบาพอให้ผมได้ยินคนเดียวเพื่อไม่ให้เอมม่าได้ยินสิ่งที่เธอกล่าว
“ก็ต้องปรับตัวกันไปครับ ยิ่งไปกว่านั้น มันต้องดูด้วยว่า น้องจำภาษาญี่ปุ่นได้มากแค่ไหน”
“เท่าที่เห็นก็จำพวกคำทักทายได้นะคะ ปกติก่อนพาน้องมาเล่นในห้องอาโอยางิคุง ชั้นพยายามจะสอนภาษาญี่ปุ่นให้น้อง แต่ว่าน้องก็อยากจะเล่นกับอาโอยางิคุงมากกว่าเลยไม่ค่อยจะมีสมาธิกับการเรียนค่ะ”
“ม่า น้องยังเล็ก ช่วยเหลือไม่ได้ครับ ก็ค่อยๆปรับค่อยๆสอนกันไปครับ”
“อาโอยางิคุงเป็นคนที่พึ่งพาได้สุดๆเลยนะคะ”
“ม..ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ”
กลับกันเลยต่างหาก เพราะผมมีพลังไม่พอนี่แหละ น้องถึงตกในสถานการณ์แบบนี้
“ชั้นมีความสุขมากๆเลยค่ะที่ได้มาพบกับอาโอยางิคุง”
“เอ๋..หมายความว่าไงครับ”
“ป..เปล่าค่ะไม่มีอะไร”
ผมหันไปดูชาร์ล็อตที่กำลังสีหน้าลุกลี้ลุกลน เอาสองมือปิดปาก แล้วเบนหน้าหนีไม่สบตาผม แต่ถึงจะเห็นแค่หน้าข้าง ผมก็ยังเห็นชัดเลยว่าหน้าเธอตอนนี้ต้องแดงมากแน่ เพราะผมเห็นหูเธอแดงเลยล่ะ
ผมนึกย้อนกลับไปคำพูดของอากิระ เขาคงไม่ได้พูดผิดแล้วล่ะ
สรุปว่า วันนี้ น้องเอมม่าก็เล่นโอเทะดามะจนเป็นเซียนเกมส์นี้ไปละ ตั้งแต่วันรุ่งขึั้นผมเลยตัดสินใจจะสอนน้องให้เล่น เคนดามะ
น้องก้จำเทคนิคการเล่นจากผมไปเรียบร้อย
หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปสองอาทิตย์ ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมสอนการเล่นอะไรหลายๆอย่างให้น้องไป ระหว่างนั้นผมก็เตรียมการของบางอย่างไปด้วย
และเมื่อทุกอย่างพร้อมพรักสมบูรณ์ คราวนี้ก็ได้เวลาส่งน้องไปสถานรับเลี้ยงเด็กอีกรอบละ
แต่ว่าคราวนี้ มันจะมาพร้อมกับแผนการของผมแล้ว
“สวัสดีครับ วันนี้ผมจะมาเป็นอาสาสมัครที่สถานรับเลีัยงเด็กที่นี่ ผมชื่อ อาโอยางิ อากิฮิโตะครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ”
เช้าวันนี้ เป็นวันตามกำหนดการของผม แผนการของผมคือ จะมาเป็นอาสาสมัครที่สถานรับเลี้ยงเด็กของน้อง เพื่อคลี่คลายปัญหาของเอมม่า โดยเรื่องนี้ได้คุยกับครูมิยุให้ช่วยจัดการเรียบร้อยละ
ทว่า..อาสาสมัครในวันนี้ ไม่ได้มีแค่ผมคนเดียว
“สวัสดีค่ะ ชั้นชื่อชาร์ล็อต เบนเนต มาเป็นอาสาสมัครเช่นเดียวกันค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
ตอนแรกผมกะจะจัดการคนเดียว แต่ว่าพอคุณชาร์ล็อตฟังแผนการของผมแล้ว เธอมองว่า ให้ผมมาสมัครคนเดียวก็ดูไม่ดี เลยตัดสินใจมาด้วย และเรื่องนี้ก็ได้รับอนุญาตจากครูมิยุเรียบร้อยเช่นกัน
เชื่อเถอะว่ากลับไปโรงเรียน ป่านนี้คงมีข่าวลือเรื่องพวกผมแพร่ไปทั่วแล้วมั้ง แต่ช่างแม่มเถอะ
“วันนี้ก็ฝากด้วยนะคะทั้งสองคน”
พวกครูในสถานรับเลี้ยงเด็กก็ตบมือกล่าวทักทายด้วยเช่นกัน ซึ่งเรื่องนี้ผมก็ได้คุยกับพวกครูในนี้มาคร่าวๆแล้ว
“อาโอยางิคุงอยากทำอะไรก็เต็มที่เลยนะคะ เดี๋ยวพวกชั้นจะช่วยสนับสนุนให้ค่ะ”
“ขอบคุณมากครับ”
ผมก้มหัวกล่าวขอบคุณแก่คุณครูที่กล่าวช่วย และเริ่มมองหาเด็กเป้าหมาย
ผมสอดส่องสายตาสักพักก็หาเด็กคนนั้นเจอ
จากที่ผมได้ไปปรึกษากับครูพี่เลี้ยงว่า มีเด็กคนไหนที่เป็นเด็กร่าเริงแจ่มใส และถึงแม้ว่าน้องจะเป็นคนที่พูดภาษาอังกฤษไม่ได้ แต่น้องก็ดูมีทีท่าว่าจะเข้าหาน้องเอมม่ากับแคลร์ด้วย
อย่างน้อย ผมคิดว่า เราต้องหาเด็กสักคนที่กล้าจะเป็นเพื่อนกับเอมม่าให้ได้สักคนก่อน
และเด็กคนนี้ ผมก็ได้ยินมาจากครูแล้วว่า น้องเป็นเด็กที่เนื้อหอมที่สุด เป็นศูนย์กลางของห้อง เพราะความอ่อนโยน
และหลังจากนั้น สิ่งที่ผมทำก็คือ….
******
จบ CH 10-4
