หลังจากอากิฮิโตะกลับมาที่โรงเรียน พบว่ายังมีอาจารย์มิยุอยู่ ถือว่าโชคดีมาก เพราะเธอน่าจะมีช่องทางติดต่อชาร์ล็อต
พออาจารย์มิยุเจอพวกอากิฮิโตะก็จะมีทักทายเอมม่านิดหน่อย เอมม่าก็ถามพระเอกว่าเธอเป็นใคร พอตอบว่าเป็นอาจารย์ แล้วย้อนกลับว่าเอมม่ารู้ความหมายของอาจารย์มั้ย เธอก็ตอบได้ถูกต้อง อากิฮิโตะก็จะชมน้องในความรอบรู้และลูบหัว น้องเลยยิ้มแป้นถูกใจ อาจารย์มิยุเห็นภาพนี้ยังชมว่า น้องน่ารักเป็นนางฟ้าตัวน้อยๆเลย
จากนั้น อากิฮิโตะก็จะอธิบายว่าเธอน่าจะเป็นน้องสาวของชาร์ล็อต ซึ่งอาจารย์มิยุก็บอกว่า เธอติดต่อหาชาร์ล็อตไปเรียบร้อยตั้งแต่เห็นพระเอกอุ้มเด็กเข้ามาในห้องแล้ว
หลังจากรอได้ประมาณ20 นาที ชาร์ล็อตก็จะเข้ามาในห้อง อากิฮิโตะก็จะนึกในใจว่า ภาพลักษณ์ชาร์ล็อตที่เห็นตอนนี้ แตกต่างกับชาร์ล็อตตอนแนะนำตัวมาก สภาพเธอเปื้อนเหงื่อโทรม หายใจหอบแรง ซึ่งก็ไม่น่าแปลกหากมองว่าเธอทุ่มกำลังสุดตัวตามหาน้องสาวตัวเอง
“เอมม่า! เอมม่าอยู่ที่ไหนรึคะ”
“ใจเย็นๆนะชาร์ล็อต น้องสาวเธอนอนหลับอยู่ตรงโน้น”
อาจารย์มิยุชี้ไปข้างหลังเธอ เอมม่าคงจะเหนื่อยเลยหลับไปบนเก้าอี้ไม่นานมานี้
พอเห็นว่าน้องสาวไม่เป็นอะไรแล้ว เธอก็ทรุดตัวกับพื้น น้ำตาแห่งความโล่งใจคลอเบ้านิดๆ
อากิฮิโตะบอกว่า เขาเข้าใจความรู้สึกดีว่าถ้าเป็นตัวเขาเองออกตามหาน้องสาวแบบที่ชาร์ล็อตทำแล้วเจอก็คงมีสภาพไม่ต่างจากชาร์ล็อต
พูดจบแล้วอากิฮิโตะก็ยื่นมือไปช่วยพยุงให้ชาร์ล็อตลุกขึ้นยืน ชาร์ล็อตส่งยิ้มให้
“ขอบคุณนะ..อ๊ะ ขอโทษนะคะ”
ชาร์ล็อตผละตัวออกห่างจากเด็กหนุ่มหลังยืนขึ้น อากิฮิโตะก็จะงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น ตัวเขาทำเสียมารยาทอะไรมั้ย แต่พอดูหน้าชาร์ล็อต เธอหน้าแดงด้วยความอายพลางเอ่ยปาก
“ต..ตอนนี้ชั้นเต็มไปด้วยเหงื่อแต่ไปจับมือเธอ ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
อากิฮิโตะก็คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อยไม่ต้องใส่ใจจึงกล่าว
“อย่าคิดมากครับ เหงื่อของคุณคือหลักฐานว่าคุณตามหาน้องสาวอย่างจริงจังมากแค่ไหน”
อากิฮิโตะพูดจบพลางส่งยิ้มให้ แต่ตอนนี้เขาเริ่มรู้สึกตะหงิดใจว่าทำไมชาร์ล็อตจ้องหน้าเขานานจัง
“…..”
“คุณชาร์ล็อตครับ”
“คือว่า….อาโอยางิคุงอ่อนโยนจังเลยนะคะ”
ชาร์ล็อตกล่าวชมพลางส่งรอยยิ้มให้ เล่นเอาอากิฮิโตะใจเต้น เธอกล่าวเพิ่ม
“นอกจากนี้ อาโอยางิคุงยังเป็นคนช่วยเหลือเอมม่า ชั้นต้องขอบคุณในเรื่องนี้อย่างสุดซึ้งด้วยค่ะ”
คำพูดอันสุภาพของชาร์ล็อต ทำให้อากิฮิโตะแปลกใจว่า ใครสอนภาษาญี่ปุ่นให้เธอ เพราะคำศัพท์ที่เธอใช้ให้ความรู้สึกถึงความเป็นลูกคุณหนู และไม่ได้เรียนมาอย่างผิวเผินแน่ แต่จะถามเรื่องนี้ก็คงดูแปลก และมีเรื่องหนึ่งที่สะกิดใจมากกว่า
“คุณรู้จักชื่อผมด้วยเหรอครับ”
อากิฮิโตะจำได้ว่าเพื่อนในคลาสเรียน หรือ แม้แต่อาจารย์ก็ไม่ได้เอ่ยชื่อเขาสักคำ ตัวเขาก็ไม่ได้แนะนำตัวด้วย
“อ๋อ อาจารย์ฮานาซาว่า(ชื่อเต็มอาจารย์คือ ฮานาซาว่า มิยุ)เคยบอกชั้นว่า ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนเมื่อไรให้ลองไปขอความช่วยเหลือจากคุณอาโอยางิดู พอชั้นเห็นเธอ ชื่อนี้เลยปรากฏขึ้นมาในหัว ซึ่งก็เป็นไปตามที่อาจารย์ว่าไว้ไม่ผิดว่า อาโอยางิคุงเป็นคนที่พึ่งพาได้จริงๆ”
อากิฮิโตะถูกชมโดยไม่ทันตั้งตัวก็เขินจนเสหน้ามองทางอื่น เขาไม่นึกว่าอาจารย์มิยุจะกล่าวถึงเขาให้ชาร์ล็อตฟังในเรื่องแบบนี้
“ว้าว ไอ้การเห็นนายเขินหน้าแดงขนาดนี้เป็นเรื่องที่ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ภาพหายากสุดๆนะ”
อาจารย์มิยุแซวอากิฮิโตะ ตอนแรกอากิฮิโตะก็ซาบซึ้งในคำพูดอาจารย์อยู่หรอก แต่พอโดนแซวเท่านั้นแหละก็เลิกซึ้งทันที
“ยุ่งน่าอาจารย์ ใครบอกว่าผมเขิน”
“โฮะโฮะโฮะ ถ้าพูดขนาดนั้นงั้นขอถ่ายรูปเธอตอนนี้คงไม่ขัดศรัทธาสินะ”
“พอเลยครับ ขอเหอะอาจารย์”
อากิฮิโตะกล่าวเพิ่มเติม
“ในเมื่อคุณชาร์ล็อตมาแล้ว งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับคุณชาร์ล็อต อ้าว….เอมม่า?”
อากิฮิโตะกะจะรีบพูดรีบชิ่งหนีอาจารย์แซว แต่ไม่ทันสังเกตว่า เอมม่าเข้ามาเกาะชายเสื้อตั้งแต่เมื่อไร
“อากิฮิโตะจะไปไหนเหรอ..?”
เอมม่าส่งเสียงงัวเงีย เงยหน้ามองผม
“ขอโทษนะครับ ผมจะกลับบ้านก่อน แล้วก็พี่สาวของเอมม่า คุณชาร์ล็อตเขามารับแล้ว คิดว่าไม่น่ามีปัญหาอะไรแล้วนะ”
อากิฮิโตะส่งยิ้มให้ เอมม่าเริ่มหันซ้ายขวา จนเห็นชาร์ล็อต
“ล็อตตี้!”
เอมม่าดีใจมาก สงเสียงเรียกชื่อเล่นพี่สาวเธอ ผมก็อุ่นใจและคิดว่าเอมม่าจะวิ่งไปหาพี่เธอแต่ผิดคาด เธอยังเกาะชายเสื้อผมไม่ปล่อย
“………”
“คุณชาร์ล็อตครับ?”
อากิฮิโตะลองเรียกชาร์ล็อตดู เพราะแปลกใจที่เห็นเธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
“อ๊ะ เปล่าค่ะ คือแปลกใจนิดหน่อยที่เห็นเอมม่าทำแบบนี้”
“งั้นเหรอครับ…?”
“ใช่ค่ะ แล้วก็ขอถามนิดหนึ่ง ชื่อเต็มของเธอคือ อาโอยางิ อากิฮิโตะใช่มั้ยคะ”
“ก็ใช่ครับ…มีอะไรรึเปล่า?”
“คิดไว้ไม่ผิดจริงด้วย…”
ผมเห็นท่าทางของเธอดูแปลกๆ บอกไม่ถูก จากนั้นชาร์ล็อตบอกกับเอมม่าว่า
”
“เอมม่า ต่อไปให้เรียกคนๆนั้นว่าโอนี่จังนะ”
“โอนี่…จัง?”
อากิฮิโตะสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆชาร์ล็อตถึงให้เอมม่าเรียกเขาว่า โอนี่จัง
“เอ่อ คุณชาร์ล็อตครับ?”
“อ๊ะ ขอโทษด้วยนะคะ ชั้นจำได้ ในกรณีแบบนี้ วัฒนธรรมของญี่ปุ่นให้เรียกผุ้ชายที่อายุมากกว่าโอนี่จังถูกมั้ย”
อย่างนี้นี่เอง ก็เป็นเรื่องของวัฒนธรรมแหละ ถ้าเป็นต่างชาติจะเรียกเป็นชื่อไปเลย แต่ญี่ปุ่นจะมีบริบทต่างกัน แม้ว่าอากิฮิโตะจะปฏิเสธบอกว่าให้เรียกแบบไหนก็ได้ แต่ชาร์ล็อตบอกว่า ต่อจากนี้ต้องมาอยู่ญี่ปุ่นก็อยากให้น้องชินกับวัฒนธรรมญี่ปุ่นด้วย ไม่งั้นจะมีปัญหาในการใช้ชีวิตตอนหลัง ด้วยเหตุผลที่ชัดเจน อากิฮิโตะก็ยอมให้เอมม่าเรียกโอนี่จัง ส่วนตอนนี้เอมม่าก็กำลังทบทวนคำว่าโอนี่จังซ้ำไปมา ราวกับว่าจะให้คำนี้จารึกในหัว
หลังจากที่ท่องจำจนขึ้นใจ เอมม่าก็ส่งเสียงเรียกด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มสุดน่ารัก
“โอนี่จัง”
ปกติชีวิตก็มีคนเรียกคำนี้อยู่บ้างแหละ แต่พอเป็นเอมม่า เด็กน้อยสุดน่ารักเรียกชื่อนี้ มันก็ทำให้รู้สึกใจฟูมากกว่าปกติ อากิฮิโตะส่งยิ้มอารมณ์ดี เอามือลูบหัวเอมม่า
“เรียกโอนี่จังได้แล้วเนอะ แล้วก็เดี๋ยวโอนี่จังเค้าจะกลับบ้านแล้ว เอมม่าก็ปล่อยมือจากเสื้อโอนี่จังได้แล้วนะ”
“ไม่เอา”
“เอมม่า ไม่กลับบ้านกับพี่เหรอ”
“เอมม่า…จะอยู่กับโอนี่จัง…จะกลับบ้านพร้อมโอนี่จัง..”
“หืออออออ???
คำพูดของเอมม่าทำเอาทุกคนในห้องตะลึง ยกเว้นคนเดียวเท่านั้นคืออาจารย์มิยุที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อย่างนี้นี่เอง ถ้างั้นก็อาโอยางิ กลับบ้านด้วยกันพร้อมเอมม่าเลย”
“พูดเป็นเล่นน่าอาจารย์ ให้กลับด้วยกันจริงดิ”
“แล้วติดปัญหาอะไรล่ะ”
“ผมจะรู้มั้ยว่าบ้านน้องกับบ้านผมอยู่ที่ไหน เผลอๆอยู่คนละโยชน์ขึ้นมาผมก็ลำบากนะ”
อาจารย์มิยุฟังคำตอบผม เธอก็ยังคงส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้อยู่ดี
“เอาน่าอาโอยางิ เชื่ออาจารย์ ลองกลับบ้านด้วยกันดูสิ อาจารย์รับประกันว่าเดี๋ยวมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่นอน”
“หาาา?”
อากิฮิโตะคิดว่าการกลับบ้านด้วยกันกับสองสาว ถึงจะได้รับคำจากอาจารย์แต่ก็ไม่จำเป็นว่าชาร์ล็อตจะเห็นด้วยเรื่องนี้ เธออาจจะแย้งก็ได้
แต่พอเหลือบไปมองหน้าชาร์ล็อตก็พบว่าเธอไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธการกลับบ้านด้วยกันแต่อย่างใด
“อาโอยางิคุง ถ้าไม่รังเกียจ กลับบ้านด้วยกันมั้ย”
“พูดจริงรึครับ”
“พูดจริงค่ะ รบกวนด้วยนะคะ”
ในหัวอากิฮิโตะมีคำถามร้อยแปดพันเก้าเต็มไปหมด แต่เชื่อว่าถึงถามไปตอนนี้ก็คงไม่เกิดมรรคผลแต่อย่างใด คิดๆแล้วก็ล้าเต็มทน งั้นก็ปล่อยเลยตามเลยละกัน ฉะนั้นตอนนี้ก็เหลือคำตอบเดียวเท่านั้น
“โอเคครับ”
