“โอนี่จัง เล่นกันเถอะ”
“ขอโทษที่ให้รอนะครับ เล่นอะไรกันดีครับ”
“อยากเล่นกับโอนี่จัง”
“พูดเหมือนเดิมแบบนี้คือ?”
“ที่น้องอยากจะบอกคือ ขอแค่เป็นอาโอยางิคุง จะเล่นอะไรน้องก็ไม่เกี่ยงค่ะ”
สมแล้วที่เป็นพี่น้องกัน ชาร์ล็อตสามารถสื่อสารในสิ่งที่เอมม่าอยากจะกล่าวได้ชัดเจน
“งั้นเหรอครับ?”
ทีนี้ปัญหามันก็ติดอยู่ว่า แล้วจะเล่นอะไรดีล่ะ ที่ห้องผมไม่มีเกมหรือของเล่นเด็กด้วย
“คุณชาร์ล็อตครับ ปกติแล้วเอมม่าเล่นอะไรบ่อยที่สุดครับ”
แทนที่จะคิดเอง ลองถามคนที่อยู่ด้วยกันประจำน่าจะง่ายกว่า
“ช่วงนี้น้องกำลังติดโดมิโน่ค่ะ”
“โดมิโน่….?”
พอเอมม่าได้ยินคำว่าโดมิโน่ แววตาน้องก็เป็นประกายทันที ดูเหมือนจะว่าจะชอบเล่นจริงๆ
ทีนี้โดมิโน่มันมีวิธีเล่นอยู่สองแบบ แบบแรกคือเรียงเป็นแถวแล้วทำให้ล้ม กับที่เคยเห็นในทีวีคือใช้เล่นคล้ายๆไพ่คือต่อตัวเลขเรื่อยๆ และนี่เป็นวิธีการเล่นที่ชาวต่างชาติเขาเล่นกัน ผมเลยคิดว่าน่าจะอยากเล่นโดมิโน่ด้วยวิธีที่สอง
แต่ว่า
“ขอโทษครับ ห้องผมไม่มีโดมิโน่ครับ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวขอตัวไปเอาโดมิโน่ในห้องชั้นสักครู่”
“ชาร์ล็อตกล่าวจบ ลุกขึ้นกลับห้องตัวเอง
“คุณชาร์ล็อตใจดีจังเลยนะ”
“อืม ล็อตตี้ใจดี”
“ชอบคุณชาร์ล็อตมั้ยครับ”
“อื้อ ชอบที่สุดเลยค่า”
ผมสนทนากับเอมม่าพลางลูบหัวไปด้วย น้องก็รุ้สึกดีจนโยกตามมืออ้อนผม
“ขอโทษที่ให้รอค่ะ”
หลังจากคุยกับเอมม่าได้สักพัก ชาร์ล็อตก็กลับมาที่ห้องผม
ทีนี้เพื่อที่จะเล่นโดมิโน่ ผมเลยจะจับเอมม่าลุกออกจากตักผม เพราะถ้านั่งบนตัก ผมก็เห็นตัวเลขโดมิโนในมือเอมม่า มันก็คงไม่สนุก แต่เอมม่าฝืนตัวไม่ยอมไป
“เอ๋ ไม่ลุกแบบนี้แล้วจะเล่นโดมิโน่ยังไงดีครับ”
“อุ้มหน่อย”
เอมม่าจังกางมือสองข้าง เข้ามาอ้อนผม นั่งบนตักต่อเหมือนเดิม
“แบบนี้แปลว่า น้องเขาไม่อยากเล่นโดมิโน่แล้วรึเปล่าครับ”
“ไม่ใช่ค่ะ อาโอยางิคุงเข้าใจผิดแล้ว”
“หมายความว่าไงครับคุณชาร์ล็อต”
ผมถามชาร์ล็อต แต่ว่าเธอไม่ได้ตอบคำถามผม หันไปกล่าวกับเอมม่า
“เอมม่า วันนี้จะลองเรียงโดมิโน่เองมั้ยคะ”
ชาร์ล็อตถามเอมม่าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่เอมม่าทำหน้าบูด ส่ายศีรษะไปมา
พอผมเห็นอากัปกริยาทั้งคู่ ผมเลยนึกออก
“แสดงว่าที่จะเล่นโดมิโน่ ไม่ได้เล่นแบบไพ่ แต่จะเล่นแบบเรียงเป็นแถวแล้วผลักให้ล้มใช่มั้ยครับ”
“ถูกต้องค่ะ จริงๆอาโอยางิเข้าใจถูกแล้วว่าที่อังกฤษเขาจะเล่นแบบไพ่กัน แต่เอมม่าไม่ชอบ แล้วมีวันหนึ่งเอมม่าดูทีวีแล้วเห็นคนเล่นโดมิโน่แบบเรียงเป็นแถวแล้วทำให้ล้ม น้องเห็นแล้วชอบมาก ทีนี้มันมีจุดหนึ่งต้องบอกคือ น้องชอบผลักโดมิโน่ให้ล้มอย่างเดียว แต่ถ้าให้เรียงเองนี่คือไม่แตะเลย”
ถึงตอนนี้ผมเริ่มเข้าใจน้องขึ้นมานิดนึงว่า น้องนี่ตัวเอาแต่ใจตัวแม่ระดับหนึ่งเลย
“เข้าใจละ แสดงว่าให้ผมอุ้มเอมม่าไปด้วยแล้วก็เรียงโดมิโน่ไปด้วยใช่มั้ยครับ”
“ไม่ต้องหรอก คนที่เรียงโดมิโน่จะเป็นชั้นเอง
“ฮืม”
เอมม่ายิ้ม ทำสีหน้าพึงพอใจราวกับจะบอกว่าทุกอย่างเป็นไปตามอุบาย
“เอมม่าจังที่ขี้อ้อนนี่ก็รับมือยากเหมือนกันนะครับ”
“น้องเค้าน่ารักถึงเหนื่อยหน่อยก็ต้องยอมค่ะ”
“เรื่องนั้นก็ไม่เถึยงครับ งั้นวิธีเล่นก็ตกลงตามนั้นครับ”
ถึงจะบอกแบบนั้นแต่ผมก็รู้สึกว่าถ้าให้เธอเรียงมันก็ดูน่าเกลียดไป
“หรือถ้าให้ดี คุณชาร์ล็อตเป็นคนอุ้มเอมม่าแล้วให้ผมเป็นคนเรียงจะดีกว่ามั้ยครับ”
พอผมพูดจบ คนที่ตอบกลับไม่ใช่ผมแต่เป็นเอมม่า
“บู่…”
เอมม่าจังทำหน้ามุ่ย ส่งเสียงประหลาดหลังฟังคำพูดผม
“ความหมายเสียงแบบบนี้คือ?
“เอมม่าอยากให้อาโอยางิเป็นคนอุ้มค่ะ”
“ห๊ะ”
สรุปว่าเอมม่านี่ไม่ได้ชอบแค่ถูกอุ้มอย่างเดียว แต่คนที่อุ้มต้องเจาะจงเป็นผมด้วยงั้นเหรอ
ถ้างั้นก็ลองแหย่สักนิดซิ
“เอมม่าจัง หนูช่วยผมเรียงโดมิโน่กันมั้ย”
“หือ?”
“ถ้าเราเรียงเองด้วยตัวเองแล้วผลักล้มมันน่าจะสนุกกว่าผลักโดมิโน่ล้มอย่างเดียวนะครับ”
ผมลองชวนน้องเรียงโดมิโน่ดู อยากรู้ว่าผลตอบรับจะเป็นยังไง และผลที่ได้คือ
“ไม่..”
ตอบชัดถ้อยชัดคำมาก จนไม่ต้องถามซ้ำเลย
“เมื่อก่อนเอมม่าเคยเป็นคนเรียงโดมิโน่เอง ตอนนั้นใกล้จะเรียงครบแล้ว แต่เจ้าตัวเผลอทำโดมิโน่ล้มไปตัวนึง เลยพังก่อนจะเรียงครบ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาน้องก็เกลียดการเรียงโดมิโน่เอง”
“แบบนี้นี่เอง พอจะเข้าใจความรู้สึกละว่า อีกนิดเดียวจะสำเร็จแต่ดันล้มครืนไปต่อหน้า เจ้าตัวคงจะช็อคมากสินะครับ”
พอรู้ต้นสายปลายเหตุ ผมก็เข้าใจแล้วว่าจะให้น้องเรียงโดมิโน่เองไม่ใช่เรื่องง่ายแน่
“ช็อคสิ ร้องไห้ดังอาละวาดไปสามบ้านแปดบ้านเลย แต่ถึงอย่างนั้น เอมม่ายังชอบผลักโดมิโน่ล้มอยู่ดี เพราะฉะนั้นให้ชั้นเป็นคนเรียงโดมิโน่แล้วกันนะ”
“งั้นต้องขอโทษและฝากคุณชาร์ล็อตจัดการด้วยนะครับ”
ชาร์ล็อตเริ่มเรียงโดมิโน่ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ผมเริ่มรู้สึกทึ่งมากว่าที่บ้านต้องอบรมและเลีั้ยงคุณชาร์ล็อตมาเป็นอย่างดีแน่ เธอถึงเป็นพี่สาวที่ใจดีมีน้ำใจได้ขนาดนี้
ผมก็รอจนเธอเรียงเสร็จ ระหว่างนี้ก็อุ้มให้เอมม่าดูชาร์ล็อตเรียงโดมิโน่
“ฮะฮะ เข้าขากันดีทั้งคู่นะ ชั้นไม่ได้เห็นเอมม่าสนุกขนาดนี้มานานแล้ว”
“เอมม่าจังน่ารักนี่ครับ เค้าสนุกผมก็ดีใจครับ”
ผมพูดพลางลูบหัวเอมม่าไปด้วยพร้อมส่งยิ้มให้ชาร์ล็อต
เอมม่าเองก็ดูจะชอบให้อาโอยางิลูบหัวเลยทำแววตาปลื้มปริ่ม ยิ่งน้องสวมฮุ้ดหูสัตว์แบบนี้ยิ่งเหมือนแมว
“ในที่สุดก็มีพี่ชายให้อ้อนได้แบบนี้ยินดีด้วยนะคะ”
“อื้อ”
เอมม่าตอบกลับด้วยน้ำเสียงร่าเริง
” เอมม่า โดมิโน่เรียงเสร็จเรียบร้อยแล้ว จะผลักล้มเลยมั้ย”
“เอมม่าจะผลักล้มเอง”
“ค่ะ งั้นผลักเลยจ้า”
ดูเหมือนว่าเอมม่าจะชอบการผลักโดมิโน่ที่เรียงให้ล้มจริงๆ พอบอกปุ๊บ น้องเตรียมพร้อมจะทำทันที
ชาร์ล็อตเห็นน้องดูมีความสุข เธอก็ส่งยิ้มให้
แม้ว่าชาร์ล็อตและเอมม่าจะมีช่องว่างความต่างของอายุพอสมควร แต่พี่น้องคู่นี้ก็รักกันดีจริงๆ การได้เห็นพี่น้องเป็นแบบนี้ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นหัวใจ และอยากจะเก็บภาพประทับใจตรงนี้ดูไปนานๆ
ชาร์ล็อตพาเอมม่าไปที่โดมิโน่ที่เรียงตัวแรก เอมม่ามีท่าทีตื่นเต้นเงยหน้าสบตาชาร์ล็อต
“ล้มได้เลยค่ะ”
พอได้รับคำอนุญาตจากชาร์ล็อตเท่านั้นแหละ
“เย้”
น้องเปล่งเสียงร่าเริง ผลักโดมิโน่ตัวแรกล้ม เสียงโดมิโน่ที่กำลังล้มส่งเสียงแกร้กๆๆๆ ราวกับเป็นเสียงดนตรีที่ไพเราะ น้องได้ยินเสียงแล้วโบกไม้โบกมือแสดงความดีใจสุดๆ
แต่ว่าด้วยความที่ห้องไม่ได้มีพื้นที่กว้างนักและไม่ได้เรียงเยอะ ไม่นานโดมิโน่ตัวสุดท้ายก็ล้มลง เท่านั้นแหละ สีหน้าของน้องจากร่าเริงกลายเป็นเหงาหงอย หันไปสบตากับชาร์ล็อต
“ล็อตตี้”
“อยากเล่นอีกรอบใช่มั้ยคะ”
“อื้อ”
ชาร์ล็อตทำตามคำขอของเอมม่า เรียงโดมิโน่ใหม่อีกครั้ง ส่วนเอมม่าก็เดินกลับไปนั่งตักผมต่อเหมือนเดิม
“นั่งรอคุณชาร์ล็อตเรียงโดมิโน่รึครับ”
“อื้อ ล็อตตี้ชินแล้วล่ะ”
ผมเกิดความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย ใช้คำว่าชินกับการเรียงโดมิโน่เลยเหรอ ผมแทบนึกภาพไม่ออกเลยว่าเธอเรียงโดมิโน่เพื่อดูแลเอมม่ามาแล้วกี่รอบและมันต้องใช้ความพยายามมากขนาดไหน
หลังจากเรียงเสร็จ ก็ให้เอมม่าผลักล้มต่อ
สกิลการเรียงโดมิโน่ของชาร์ล็อตไม่ธรรมดา เธอเรียงให้เป็นรูปภาพหรือไม่ก็ตัวอักษร เอมม่าจังยิ่งชอบใจมากทุกครั้งที่ชาร์ล็อตเรียงแล้วเปลี่ยนรูปต่างๆ
ผมเห็นสีหน้าท่าทางของเอมม่าก็เริ่มคิดเผื่อแล้วว่า ถ้ามีโอกาสในอนาคต ควรจะหาของเล่นแบบไหนมาเล่นกับเอมม่าดี
“นี่นี่ โอนี่จัง”
“หือ?ว่าไงครับ”
“แหะแหะแหะ อยากเรียกเฉยๆค่า”
เอมม่าหัวเราะเงยหน้ากล่าวกับผม ก่อนจะอ้อน ซุกหน้าเข้ากับเสื้อผมต่อ
เด็กคนนี้มันนางฟ้าตัวน้อยจำแลงมาชัดๆ เป็นนางฟ้าที่ซุกซนไม่ใช่ผ้าพับซะด้วย
“ฮะฮะ ขี้อ้อนจังนะแม่ตัวปัญหา”
ชาร์ล็อตยิ้มอย่างอ่อนโยน แซวน้องสาวตัวเอง ผมคิดว่ารอยยิ้มของชาร์ล็อตเป็นรอยยิ้มราวกับมารดามีต่อบุตรธิดาตัวเอง ซึ่งส่วนตัวผม รอยยิ้มเธอช่างมีเสน่เหลือเกิน ช่วงเวลา ณ.ตอนนี้ มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนที่มีความสุขเหลือเกิน
“ผมนี่ช่างเป็นคนที่มีความสุขมากนะครับ”
“คนที่มีความสุขจริงๆคือเจ้าเด็กขี้อ้อน มีพี่ชายสุดน่ารักและอ่อนโยนต่างหาก จริงมั้ย เอมม่า”
“อื้อ เอมม่าชอบโอนี่จังที่สุดเลย”
เชี่ยเอ้ย ฟังแล้วน้ำตาไหล
ทั้งที่เพิ่งจะได้พบกันแท้ๆ แต่ผมได้รับคำกล่าวชมประเมินค่าซะสูงขนาดนี้มันทำให้ผมรู้สึกน้ำตาคลอ
“โอนี่จังเป็นอะไรคะ เจ็บตรงไหนเหรอ”
เอมม่าเห็นผมเสียน้ำตา เลยแสดงท่าทางกังวล เงยหน้ามองผม
“เปล่าครับ ไม่ได้เจ็บตรงไหนครับ เอ้า ดูนั่นสิ โดมิโน่ใกล้จะเรียงเสร็จแล้วนะ”
“ใกล้เรียงเสร็จแล้วนะคะ”
ชาร์ล็อตเองก็ตะลึงเล็กน้อย เธอมีสีหน้าตกใจที่เห็นผมน้ำตาไหล แต่สักพักก็ส่งรอยยิ้มให้ และเปลี่ยนหัวข้อไปพูดถึงโดมิโน่แทน
“โดมิโน้ โดมิโน่ โดโดมิโน่”
เอมม่าพอได้ยินว่าโดมิโนใกล้เรียงเสร็จแล้วก็แสดงความดีใจจนร้องเพลง
เชื่อเถอะว่าเพียงแค่เห็นน้องดีใจ คุณก็มีความสุขแล้ว
หลังจากเรียงโดมิโน่เสร็จ…
“เย้”
เอมม่าเดินไปที่โดมิโน่ตัวแรกอย่างร่าเริง ผลักโดมิโนตัวแรกล้ม
ก็วนลูปกันไป ชาร์ล็อตเรียง เอมม่าผลักล้ม ทำอยู่แบบนี้ห้ารอบก่อนที่เอมม่าจะกลับมานั่งตักผมต่อเหมือนเดิม
