“เป็นไงล่ะ ตกใจมั้ยเอ่ย”
อาจารย์มิยุโทรมาหาอากิฮิโตะด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
หลังจากผมเข้าห้องตัวเองได้ประมาณ 3ชัวโมง อาจารย์โทรหาผม ไม่รู้ว่าเพราะเป็นห่วงสถานการณ์หรือยากโทรมาแซวกันแน่หรืออาจเป็นทั้งสองอย่าง
“จะเหลือเหรอครับ ว่าไปมันเกิดอะไรขึ้นเธอถึงมาอยู่ข้างห้อง”
“เอ้า ถามชั้นชั้นจะรู้มั้ย”
เอาเหอะ จะบังเอิญหรือวางแผนก็เหอะ มันมีสิ่งที่อากิฮิโตะกังวล
“….เฮ้อ ตั้งแต่พรุ่งนี้ผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดี”
“เอ้า ไว้ที่เดิมสิ ฮั่นแน่ หรือเธอตกหลุมรักเขาแล้ว”
“….”
เจอประโยคทะลวงใจเล่นเอาผมไปต่อไม่ถูก ได้แต่อึกอักโต้ตอบ
“ป..เปล่าซะหน่อย”
“หราาาาาา?”
“อาจารย์พูดแบบนี้หมายความว่าไงครับ”
“อาโอยางิ ชาร์ล็อตน่ะน่ารักนะ”
“เรื่องนั้นมองปราดเดียวก็รู้แล้วครับ”
“เธอเป็นเด็กดีและใสซื่อด้วยนะ”
“ผมก็รู้ครับว่าเธอเป็นเด็กดีแน่”
“ตัดสินใจได้แล้วสินะ”
“หมายความว่าไงครับอาจารย์”
“รู้ตัวมั้ยว่าตั้งแต่อดีตถึงตอนนี้ ชั้นไม่เคยได้ยินเธอชมใครว่าน่ารักสักครั้งนะ”
“เอ้า ก็มันไม่เจอใครน่ารักจริงนิ”
“อาโอยางิ เลิกหลอกตัวเองได้แล้ว อาจารย์สังเกตตั้งแต่ตอนอยู่ในห้องพักครูแล้วว่าเธอคุยกับชาร์ล็อตแล้วออกอาการหน้าแดงเขินเห็นได้ชัด
ปกติเธอชอบทำท่าเก๊กเนียนคีบลุคให้นิ่ง แต่นี่แค่ชั้นโทรหาเธอ เธอยังออกการเป๋ขนาดนี้มันก็ชัดเจนแล้ว”
“..อึ่ก”
เจออาจารย์มิยุร่ายยาวแบบแทงใจทุกดอกเล่นเอานึกคำพูดตอบกลับไม่ถูก
หรือจะแก้ตัวน้ำขุ่นๆหาช่องทางโกหกเอาตัวรอดไปก่อน
ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ ก็มีเสียงอินเตอร์โฟนดัง ปิ๊งป่อง หน้าห้องอาโอยางิ
“ดูเหมือนมีคนมาหาผมนะ ไว้คุยต่อวันหลังนะครับอาจารย์มิยุ”
“อ้าว อย่าเพิ่งไปสิ”
ผมยังได้ยินเสียงของอาจารย์มิยุแต่ไม่สนละครับ ผมกดตัดสายทิ้งแล้ว เพราะสงสัยว่ามืดค่ำป่านนี้มีใครมาหา
เมื่อผมเปิดประตู คนที่ผมเจอคือ เด็กน้อยน่ารักสวมฮู้ดหูสัตว์ยืนอยู่ สีหน้าน้องยิ้มแย้มแจ่มใสเงยหน้าสบตาผม
“โอนี่จัง….”
เด็กน้อยคนนั้นก็คือเอมม่านั่นเอง
“เอ๋ เอมม่าจัง มีอะไรรึเปล่า”
ผมกำลังแปลกใจกับแขกสุดเซอไพรส์ ชาร์ล็อตในชุดอยู่บ้านก็เดินตามมาติดๆด้วยท่าทางขอโทษขอโพย แสงจันทร์ที่สาดส่องเข้ามาในตึกช่วยขับความสวยของเธอยิ่งกว่าเดิม
สรุปว่าแขกผู้มาเยือนครั้งนี้มาทั้งพี่ทั้งน้องเลย ด้วยความแปลกใจก็เลยถาม
“ขอโทษนะครับ เอมม่าจัง สรุปมีเรื่องอะไรรึเปล่า”
“คือว่า…เอมม่าอยากเล่นกับโอนี่จัง”
เอมม่าจังตอบกลับด้วยสีหน้าน่ารักพร้อมรอยยิ้ม แววตาเป็นประกาย
“ขอโทษอาโอยางิคุงด้วยนะ ชั้นบอกเอมม่าไปหลายรอบแล้วแต่เธอไม่ฟัง วิ่งมาที่นี่เลย ไม่ทราบว่าเธอพอจะเป็นเพื่อนเล่นให้กับเอมม่าได้มั้ย”
ถึงขั้นไม่ฟังคำพูดพี่สาว วิ่งมาเราถึงห้องเลยเหรอ ก็เป็นสถานการณ์ที่แปลกดี รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่าสนใจมาก
“ผมเป็นเพื่อนเล่นได้นะครับ แต่ดูจากชุดแล้วเหมือนจะเป็นเวลาเข้านอนของน้องรึเปล่าครับ”
ชุดที่เอมม่าใส่คือชุดนอนฮู้ดหูสัตว์ ดูยังไงก็เป็นชุดเตรียมเข้านอนของเด็กแน่
“ขอโทษนะ…เป็นไปตามที่อาโอยางิคุงว่าไว้นั่นแหละ ปกติหลังจากอาบน้ำเสร็จชั้นจะพาน้องเข้านอน แต่วันนี้น้องไม่นอน เริ่มงอแงบอกว่าจะเล่นกับอาโอยางิจ๊ะ”
มิน่าล่ะ เพราะเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วออกมาเจอเราในสภาพนี้ แก้มเธอเลยแดงสินะ แต่นั่นยิ่งทำให้อาโอยางิรู้สึกว่าเธอสวยยิ่งกว่าเดิม
แต่ว่ากันที่สถานการณ์ปัจจุบันก่อน ผมกำลังคิดไม่ตกจะเลือกทางไหน ผมลองสบตาเอมม่าซ้ำอีกรอบ
ความคิดผมคือ เอมม่าสื่อสารได้แค่สองคนคือผมกับชาร์ล็อต คิดว่าเธอคงรู้สึกเหงาด้วย
พอเอมม่าถูกสบตา เธอส่งแววตาเป็นประกายแสดงความดีใจให้ผมเห็น บ่งบอกถึงความคาดหวังในตัวน้องว่าผมจะตอบสนองคำขอเธอ
เมื่อเจอแบบนี้ ผมจึงตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นเพื่อนเล่นให้เอมม่า
ทีนี้ปัญหาก็จะมีอยู่ว่า สถานที่ เราจะเล่นกันตรงไหน
จะไปเล่นในห้องชาร์ล็อตก็คงดูแปลกที่ผู้ชายไปเข้าห้องผู้หญิงเลย แต่จะให้เขามาเล่นในห้องเรา มันก็ใช่ว่าจะดี สุดท้ายผมเลยโยนการตัดสินใจให้ชาร์ล็อตคิด
“คุณชาร์ล็อตครับ คิดว่าเราควรจะเล่นกับน้องที่ไหนดีครับ”
“นั่นสินะ”
ระหว่างที่ผมกับเธอกำลังไตร่ตรอง เอมม่าก็พูดแทรกขึ้นมา
“เอมม่าอยากไปเล่นที่ห้องโอนี่จัง”
กรรมการตัดสินแทนให้แล้ว ก็จบ ผมดูสีหน้าชาร์ล็อต เธอก็ไม่แสดงอาการปฏิเสธด้วย
สรุปพวกเราสามคนเล่นกันที่ข้างในห้องผม
*****
“ยินดีต้อนรับครับ”
“ขออนุญาตรบกวนค่ะ”
“ขออนุญาตรบกวนค่าาาาาา”
ในขณะที่ชาร์ล็อตแสดงอาการเกร็ง เหมือนเพิ่งเคยเข้ามาในห้องของเด็กผู้ชายครั้งแรก ทางด้านเอมม่ากลับสนุก เล่นเป็นนักสืบเดินไปเดินมาตามห้องต่างๆ
“ที่นี่..คือห้องเด็กผู้ชายสินะ”
ชาร์ล็อตกล่าวขณะมองดูรอบตัว
“เอ่อ คือว่ามองแบบนี้ผมก็เขินนะครับ”
“ข..ขอโทษค่ะ”
ชาร์ล็อตหน้าแดง กล่าวขอโทษด้วยความเขิน ให้ตายสิ ตอนเธอหน้าแดงเพราะกลัวเรื่องกลิ่นกายหรือจะเป็นตอนนี้ ก็ต้องยอมรับว่าเธอมีเสน่ห์จริงๆ
ในขณะที่ชาร์ล็อตเขิน ส่วนทางด้านเอมม่ากลับกันเลยคือมีแต่ความตื่นเต้นมีชีวิตชีวา
“โอนี่จัง นั่งตรงนี้ได้รึเปล่า”
เอมม่าจังเข้าไปในห้องๆหนึ่ง ตบพื้นแปะๆเรียกผม
แม้ว่านี่จะเป็นบ้านของผม แต่ดูเหมือนน้องจะปรับตัวได้เร็วมาก เล่นเอานึกว่าเธอเป็นเจ้าของห้องมากกว่าซะอีก
ผมเข้าไปในห้องที่เอมม่าอยู่ นั่งขัดสมาธิลงกับพื้น
“โอนี่จังเอามือออกไปได้มั้ย”
เอมม่าจังสบตากับผม สายตาเหมือนวางแผนบางอย่าง
ผมขยับมืออกตามคำขอเอมม่า
เท่านัั้นแหละ
“อื้ม…แฮะแฮะ”
เอมม่านั่งลงบนตักผมเลย
“เอมม่าจัง”
ผมกับชาร์ล็อตเรียกชื่อเธอพร้อมกัน เพราะตกใจในสิ่งที่น้องทำ คือไม่มีใครคาดคิดว่าน้องจะเดินมานั่งตักผมดื้อๆแบบนี้
ส่วนทางด้านเจ้าตัวไม่ได้สนใจท่าทีของทั้งคู่ ยิ้มแย้มแจ่มใสสนุกคนเดียว เอนหลังพิงกับอกผม เงยหน้าสบตา
“เอมม่า ลุกมานะ อย่าสร้างความลำบากใจให้อาโอยางิคุงสิ”
ชาร์ล็อตกล่าว ยื่นมือไปที่เอมม่าแต่ว่า
“ไม่….”
เอมม่าปัดมือทิ้ง จากนั้นหันหลังกอดผม แสดงภาษากายบอกชัดถึงการปฏิเสธ
“โม่ ฟังพี่บ้างสิ อย่าสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นสิคะ”
“ไม่ ล็อตตี้แกล้งหนู”
“ไม่ได้แกล้งนะ หนูทำให้อาโอยางิคุงเค้าลำบากใจ”
“โอนี่จังไม่ลำบากสักหน่อย เนอะ โอนี่จัง”
งานช้างละไง อยู่ๆก็โดนลากวังวนถกเถียงของสองพี่น้อง
ทางด้านเอมม่าก็ส่งสายตาขี้อ้อน
ทางคุณพี่สาวก็ขยับปากใบ้ ไม่ต้องมีน้ำเสียง ก็รู้ชัดเจนว่า “ช่วยปฏิเสธคำขอของน้องด้วยนะคะ”
เลือกทางไหนก็ปวดหัวไม่แพ้กัน
ผมรู้ว่า ชาร์ล็อตเองก็ไม่อยากให้น้องเสียนิสัย เป็นเด็กที่เอาแต่ใจตัวเอง
ปัญหาคือ ผมจะเลือกปุ๊บ อีกฝั่งก็ต้องใส่กลับมาแน่ว่า ทำไมถึงเลือกเข้าข้างทางนั้น ง่ายๆคือยังไงเราก็ต้องผิด กลายเป็นคนหักหลังในสายตาคนที่ผมไม่เข้าข้างแน่
“โอนี่จัง….”
ในขณะที่ผมยังนึกไม่ออกว่าจะตอบคำไหน ก็ได้ยินเสียงเอมม่าพร้อมแววตาอ้อนวอน สายตาสื่อความหมายชัดว่า “ไม่เข้าข้างหนูเหรอ”
……ขอโทษนะครับ คุณชาร์ล็อต
“อืม พี่ไม่เดือดร้อนครับ ถ้าเอมม่าอยากนั่งตรงไหนก็เต็มที่เลยครับ”
เจอสายตาแบบนั้นเป็นใครก็ทนไม่ได้หรอกครับ ผมเลยตัดสินใจเข้าข้างเอมม่า
ทางเอมม่าพอฟังคำตอบก็ดี๊ด๊าร่าเริงทันตา ส่วนทางชาร์ล็อตก็แสดงอาการหงอย แต่คาดว่าคงเป็นเพราะกังวลเรื่องสุดท้าย น้องสาวก้สร้างความลำบากใจให้ผมมั้ง”
“อาโอยางิคุงเป็นคนที่อ่อนโยนจริงๆนะคะ”
“ผมขอโทษนะครับ…”
“ไม่หรอก ฝั่งที่ต้องขอโทษควรเป็นชั้นมากกว่า น้องสาวชั้นสร้างความลำบากใจให้เธอเรื่องนี้ชั้นต้องขออภัยด้วย”
เอาจริงๆเรื่องนี้ คนผิดคือเอมม่าที่เอาแต่ใจมากกว่า แต่เธอก็ขอโทษผมแทนน้อง
“ไม่ต้องห่วงครับ ผมไม่มีปัญหาจริงๆ ได้โปรดอย่าเก็บเรื่องนี้มาใส่ใจนะครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ ชั้นเองนั่งที่นี่ก็ได้ใช่มั้ย”
“หมายถึงนั่งตักผมเหรอครับ”
“ม..ไม่ใช่ค่ะ หมายถึงนั่งพื้น”
ผมก็ถามพาซื่อ ชาร์ล็อตก็รีบบอก ด้วยความสื่อสารผิดพลาด ผมกับเธอก็เลยหน้าแดงทั้งคู่
“ข..ขอโทษครับ นั่งตรงไหนก็ได้ตามใจชอบเลยครับ”
“งั้นชั้นนั่งตรงนี้ละกัน”
ชาร์ล็อตนั่งกับพื้น ฝั่งตรงข้ามกับผม
