ch1.1 สาวน้อยผมเงินนักเรียนต่างประเทศแสนน่ารัก
หมายเหตุ… เรื่องนี้แปลจากLN ภาษาญี่ปุ่นโดยตรง อันไหนเป็นน้ำ จะตัดออก แต่ใจความสำคัญจะอยู่ครบแน่นอน
“ชาร์ล็อต เบนเนตต์ค่ะ เรียกชั้นว่าชาร์ล็อตได้นะคะ”
เธอแนะนำตัวแก่เพื่อนร่วมชั้น เรื่องนักเรียนสาวผมสีเงินสุดสวยที่เพิ่งย้ายเข้ามาวันนี้วันแรกเป็นหัวข้อสนทนาของคนในชั้น
พอจบแนะนำตัว ก็จะมีคนไปถามว่าเธอมีแฟนแล้วรึยัง ก็มีนักเรียนไปถาม และก็ได้คำตอบจากเธอว่าไม่มี
และชาร์ล็อตจะอธิบายเพิ่มว่า เธอย้ายมาที่นี่เพราะครอบครัว และคุณแม่เธอเป็นชาวอังกฤษ เธอชอบญี่ปุ่นมากๆ
แน่นอนว่าความสวยและน่ารักของเธอเป็นที่ประทับใจแก่นักเรียนทั้งชั้น และแม้ว่าจะเป็นคนต่างชาติแต่ก็พูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่องแคล่ว
ส่วนพระเอก ชื่อ อาโอยางิ อากิฮิโตะ ก็จะถูกเพื่อนร่วมห้องชื่อ อากิระ เป็นเอซของชมรมฟุตบอลเข้ามาคุยและบอกว่า พระเอกเองก็
เป็นคนที่สามารถสนทนาภาษาอังกฤษได้เหมือนกัน
ทีนี้เรื่องจะเริ่มเกิดขึ้น เมื่อหมดคาบ ใกล้ได้เวลาเลิกเรียน ชาร์ล็อตจะถูกเพื่อนๆเข้ามาช่วนไปเที่ยว ไปร้องคาราโอเกะ ประมาณว่า
งานเลี้ยงต้อนรับนักเรียนใหม่หลังเลิกเรียน เธอจะปฏิเสธว่า ติดธุระจริงๆ ต้องไปรับน้องสาว แต่เพื่อนๆก็ยังตามตื๊อว่า ไม่เป็นไร จะชวนน้องสาวมาด้วยกันก็ได้
ตัวพระเอกที่ดูท่าทางของชาร์ล็อตว่าติดธุระ ไม่อยากไปแต่ก็ไม่รู้ปฏิเสธยังไง จึงยอมรับบทเป็นตัวร้าย บอกเพื่อนๆว่า
“อากิระ แล้วก็พวกนายทุกคน พอแค่นี้เถอะ ตั้งแต่อาทิตย์หน้าเราจะมีสอบ คิดว่ามีเวลาว่างมากพอมาทำเรื่องแบบนี้รึไง”
ตอนแรกเพื่อนนักเรียนก็มีทีท่าไม่ยินยอมนัก และมองว่าพระเอกนี่แม่งตัวขัดคอเลย
แต่อากิระ เพื่อนพระเอกก็จะเสริมต่ออีกว่าถ้าอยากจะจัดปาร์ตี้ต้อนรับนักเรียนใหม่ เอาไว้ทำหลังสอบเสร็จก็ได้
ซึ่งพอเป็นคำพูดของอากิระที่เป็นเอซชมรมฟุตบอลและเป็นที่นิยมในหมู่คนอื่น เพื่อนๆดูจะยอมรับได้มากกว่า
จากตอนนี้ในนิยายจะเริ่มเกริ่นให้เห็นถึงความสัมพันธ์ของพระเอก กับเพื่อนในห้องว่าจะไม่ใช่ไปในทางที่ดีสักเท่าไร แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้ยี่หระในเรื่องนี้
หลังจากนี้ก็จะเป็นช่วงที่อาจารย์มิยุเข้ามา คุยโฮมรูมเล็กน้อยแล้วก็ให้พระเอกช่วยยกเอกสารไปทีห้อง อาจารย์ก็จะคุยประมาณว่า พระเอกชอบรับบทเป็นตัวร้ายอยู่เสมอ หากมีปัญหาในบางเรื่องก็ควรจะเข้ามาพูดคุยให้อาจารย์เป็นคนช่วยก็ได้ และควรให้ความสำคัญกับตัวเองมากกว่านี้ ซึ่งตัวพระเอกก็ตอบสไตล์เดิมว่าไม่แคร์
พอช่วยจัดการเรื่องยกเอกสาร และเรียงเสร็จ หลังจากนั้นพระเอกก็จะขอตัวกลับห้องเรียน อาจารย์ก็จะชมว่าจริงๆแล้ว พระเอกเป็นนักเรียนที่นิสัยดีแท้ๆ
****
(โอเค ช่วงน้ำผ่านไปละ หลังจากนี้น่าจะเป็นตอนที่ทุกคนรอคอย คือน้องเอมม่าโผล่สักที)
“แงงงงงง!ล็อตตี้อยุ่ไหนนนนนนนนน!”
พระเอกเดินออกจากประตูโรงเรียนประมาณ 15 นาที ตรงหัวมุมถนนก็ได้ยินเสียงเด็กร้อง และพอเดินไปถึงต้นเสียงก็พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 4-5ขวบ
เท่าที่ฟังจากคำพูด คลาดว่าเธอน่าจะพลัดหลงกับคนที่่ชื่อล็อตตี้
ทีนี้ในละแวกใกล้เคียงก็มีผู้คนอยู่ ไม่ใช่มีแค่พระเอกคนเดียว แต่ไม่มีใครกล้าออกหน้าช่วยเหลือ เพราะสีผมของเด็กเป็นสีเงิน และถ้าฟังให้ดีจะรู้ว่า ประโยคที่เด็กคนนั้นร้องไห้ ไม่ใช่ประโยคภาษาญี่ปุ่น มันเป็นภาษาอังกฤษ แปลว่าน้องเป็นคนต่างชาติ จึงเดาได้ว่า ที่ไม่มีใครกล้าช่วยเด็กคนนั้นเพราะกลัวเรื่องปัญหาการสื่อสารนั่นเอง
(…ช่วยไม่ได้น้า)
จะรอไปเรื่อยๆจนกว่าจะมีคนที่พูดภาษาอังกฤษเดินผ่านมา มันก็ได้อยู่หรอก แต่ก็ไม่รู้ว่าจะมีใครมาตอนกี่โมง และในระหว่างที่รอ น้องคงเสียใจมากด้วย
งั้นเราที่สื่อสารอังกฤษได้ก็จัดการเองเลยแล้วกัน
**หมายเหตุ ในนิยาย จะมีสัญลักษณ์เครื่องหมายคำพูดตรงลูกน้ำเปลี่ยนไป คือบอกว่า ตอนนี้พระเอก นางเอก หรือ น้อง กำลังสื่อสารด้วยภาษาอังกฤษหรือญี่ปุ่น แต่ผมจะไม่ลงรายละเอียดเปลี่ยนลูกน้ำนะครับ )
“เป็นอะไรรึเปล่าครับ มีอะไรให้ช่วยมั้ย”
เด็กผู้หญิงคนนั้นได้ยินเสียงพระเอกก็สะดุ้งเล็กน้อย ค่อยๆเงยหน้ามองมาที่ผมพักหนึ่ง ก่อนเดินเตาะแตะไปหลบหลังเสา
“อ้าว…?”
หนีไปแล้วรึเปล่า สงสัยจะตกใจที่จู่ๆเข้าไปทัก
“ขอโทษด้วยนะที่ทักไปกระทันหัน”
เนื่องจากว่าน้องเป็นเด็กเล็ก ผมเลยลดโทนเสียงให้อ่อนโยนลงมากกว่าเดิมและลองคุยกับเธออีกครั้ง
พอลองทำแบบนี้ น้องก็ค่อยๆโผล่หน้ามาจากหลังเสา สบสายตากับผม
ผมลองส่งยิ้มให้น้อง
ดูเหมือนวิธีนี้จะได้ผล น้องเริ่มโผล่หน้าให้เห็นมากขึ้นแล้วทักผมกลับ
“คุณเป็นใคร…?”
“ผมชื่ออากิฮิโตะ น้องชื่ออะไรครับ”
“……..”
พอลองถามชื่อ น้องเริ่มโผล่หน้าเต็มๆ สบตากับผมก่อนเอ่ยปาก
“เอมม่า…”
“เอมม่าใช่มั้ยครับ อืม แล้วคนชื่อล็อตตี้ตอนนี้เขาไม่อยู่ใช่มั้ย”
“ล็อตตี้ไม่อยู่…”
“อืม ไม่อยู่เนอะ พอจะนึกออกมั้ยว่าล่าสุดล็อตตี้เขาอยู่ที่ไหน?”
“ล็อตตี้ไม่อยู่……. แงงงงงงงงงงงงงง”
ปัญหามันเริ่มยากละ เพราะน้องเป็นเด็ก สาเหตุที่ร้องไห้ก็ยังหาไม่เจอ แถมจะสื่อสารให้ชัดเจนแบบผู้ใหญ่คุยกันก็เป็นเรื่องลำบากอีก
งั้นก่อนอื่นต้องแก้ปัญหาเฉพาะหน้าคือ ทำยังไงก็ได้ให้น้องหยุดร้องก่อน
จะให้ขนมก็ไม่ได้ซื้อพกติดตัวมาด้วย โชคดีว่าเมื่อก่อนตอนนั่งรถไฟ ผมเคยเห็นคุณแม่เขาเปิดสมาร์ทโฟนให้ลูกดูเพื่อปลอบลูกที่กำลังร้องไห้ให้หยุดร้อง
ถ้าจำไม่ผิด คลิปที่แม่เขาเปิดให้เด็กดูอันนั้นคือเจ้านี่
“เอมม่าจัง ลองดูนี่สิครับ”
ผมค่อยๆยื่นสมาร์ทโฟนไปให้เอมม่า หันหน้าจอให้ดูคลิปวีดีโอ
ทันทีที่เอมม่าเห็นภาพในสมาร์ทโฟน อารมณ์ของน้องก็แจ่มใสขึ้นทันตาเห็น
“น้องแมว…”
“เอมม่าจังชอบแมวใช่มั้ยครับ”
“อืม เอมม่าชอบแมวที่สุดเลย”
ผมส่งสมาร์ทโฟนให้เอมม่าถือ น้องก็อารมณ์ดีจนส่งยิ้มและเสียงหัวเราะน่ารักๆออกมา
โอเค แก้ปัญหาเรื่องแรกสำเร็จ ต่อไปคือเรื่องตามหาคนชื่อล็อตตี้ จะไปส่งตำรวจก็เปล่าประโยชน์ เพราะถ้าตำรวจสื่อสารภาษาอังกฤษไม่ได้ก็ไม่มีความหมาย มีทางเดียวคือผมต้องหาล็อตตี้ให้เจอ
จะว่าไป เด็กคนนี้ก็หน้าตาคุ้นๆเหมือนใครสักคน โดยเฉพาะผมสีเงิน
ใช่แล้ว ชาร์ล็อต นักเรียนที่เพิ่งย้ายมาใหม่ก็ผมสีเงินเหมือนกัน
แล้วก็ชื่อล็อตตี้ก็มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นชื่อเล่นของเธอด้วย ผมจำได้ว่าเคยอ่านหนังสือ ชาวต่างชาติมักจะเรียกชื่อเล่นเฉพาะ และถ้าเอมม่าตามหาแม่ เธอน่าจะใช้สรรพนามในการเรียกว่า มัม (mom) มากกว่า
“เอมม่าจัง ลองบอกชื่อนามสกุลเต็มทั้งหมดให้ฟังได้มั้ย”
” ชื่อนามสกุลหนูคือ เอมม่า เบนเนต”
