คฤหาสน์เสียงดังโหวกเหวกตั้งแต่เช้าตรู่
เหล่าคนงานต่างก็ขยับตัวเคลื่อนไหวกันอย่างรวดเร็วตั้งแต่เวลาเช้ากว่าทุกวัน หากมองออกไปนอกหน้าต่างจะเห็นรถม้าหลายสิบคันที่บรรดาแขกเหรื่อนั่งมา จอดอยู่บนถนนที่ทอดยาวตั้งแต่ประตูหน้าคฤหาสน์มาจนถึงตัวคฤหาสน์หลัก
เธอกำลังเหม่อมองทัศนียภาพนอกหน้าต่าง แต่แล้วใครบางคนก็เอ่ยเรียกเธอ
“ท่านฟีเรนเทีย”
เครย์ลีบันซึ่งวันนี้สวมใส่ชุดคลุมอย่างเป็นทางการสีน้ำเงินดูหล่อเหลานั่นเอง
“เมื่อครู่ท่านลาลาเน่บอกว่า สำหรับพ่อค้าแล้ว สินทรัพย์ที่มีค่ามากที่สุดคือ ‘คู่ค้าที่สามารถเชื่อถือได้’ ครับ”
“อ่า”
ลืมไปเสียสนิทเลยว่าตอนนี้เธอกำลังอยู่ในคลาสเรียน
วันอย่างวันนี้ก็ยังต้องเรียนโดยไม่มีข้อยกเว้น ช่างสมกับเป็นวิธีการตามแบบฉบับของเครย์ลีบันจริงๆ
“คิดอย่างไรครับ”
พอเห็นเธอเหม่อลอยมองตนเอง เครย์ลีบันก็เอ่ยถามย้ำอีกเป็นครั้งที่สอง
จะให้คิดยังไงอะไรล่ะ
“คิดว่าเป็นคำพูดที่ถูกต้องแล้วค่ะ”
สำหรับพ่อค้าแล้ว คู่ค้าที่สามารถเชื่อถือได้นั้น ถือว่าเป็นเส้นชีวิตเลยทีเดียวและสิ่งนั้นก็ไม่ใช่สิ่งที่จะหาได้ง่ายๆ มันจึงเป็นเหมือนสินทรัพย์ที่สำคัญอย่างแน่นอน
“ถ้าอย่างนั้นท่านฟีเรนเทียเองก็เห็นด้วยกับความคิดเห็นของท่านลาลาเน่หรือครับ ที่ว่าสินทรัพย์ที่มีค่ามากที่สุดสำหรับพ่อค้าคือคู่ค้าที่สามารถเชื่อถือได้”
“อืม ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะคำตอบที่ข้าคิดมาเองก็คล้ายๆ กัน แต่ต่างกันนิดหน่อยค่ะ”
“คราวนี้ถึงตาท่านฟีเรนเทียแล้ว เพราะฉะนั้นมาฟังคำตอบของการบ้านกันเลยดีมั้ยครับ”
เธอเกาแก้มด้วยความกระอักกระอ่วน
คำถามแบบนี้มันไม่มีคำตอบตายตัวเพราะคุณค่าสำหรับแต่ละคนมันแตกต่างกัน
“ข้าคิดว่าสินทรัพย์ที่มีค่ามากที่สุดสำหรับพ่อค้า ก็คือ ‘คน’ ค่ะ”
มันอาจจะเป็นคำพูดซ้ำซากน่าเบื่อ แต่เธอคิดว่านี่คือคำตอบที่ถูกต้อง
“สุดท้ายงานทั้งหมดก็ต้องใช้คนทำนี่คะไม่ว่าจะการตัดสินใจที่สำคัญแบบไหน ไม่ว่าจะเป็นการเลือกที่ยากเย็น ก็เป็นคนทั้งนั้นที่ต้องเป็นคนตัดสินใจไม่ใช่เหรอคะ”
มันเป็นสิ่งที่เธอสัมผัสได้ในระหว่างที่เฝ้ามองท่านพ่อทำงานอยู่ข้างกาย เดิมทีกิจการผ้าทอโคโรอีกิจการนี้ เป็นสิ่งที่สร้างความเสียหายให้กับลอมบาร์เดียอย่างย่ำแย่
แน่นอนว่าสำหรับลอมบาร์เดียแล้ว ความเสียหายระดับนั้นสามารถฟื้นฟูได้ในแค่พริบตาก็จริง แต่มันยังมีความเสียหายที่ใหญ่หลวงกว่านั้นอยู่อีกเรื่องก็คือความมั่นใจของผู้คนที่ซื้อผ้าทอโคโรอีที่เพิ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก เพราะเชื่อมั่นในชื่อเสียงของกลุ่มการค้าลอมบาร์เดีย
ความเสียหายที่เกิดขึ้นจากผ้าทอที่ขายไม่ออก ทำให้ท่านปู่ต้องจ่ายเงินชดเชยด้วยนามของลอมบาร์เดีย และเพราะเหตุนั้นจึงทำให้หลายฝ่ายยิ่งพุ่งเป้าโจมตีมาที่ตระกูล
แต่ครั้งนี้เธอได้เข้ามาแทรกแซง
ฟีเรนเทียเองก็ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านสิ่งทอ ดังนั้นจึงลงมือเปลี่ยนแปลงแค่สิ่งเดียวเท่านั้น
เปลี่ยนผู้นำกิจการจากเบเจอร์เป็นท่านพ่อ
จากการเปลี่ยนแปลงเพียงแค่เรื่องเดียว กลับก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่
“และยิ่งคนค้าขายหาเงินได้มากขึ้นเรื่อยๆ ก็ยิ่งไม่สามารถทำงานทั้งหมดได้เพียงคนเดียว เพราะฉะนั้นก็ต้องหาคนที่ไว้ใจได้มารับผิดชอบงานแทน ดังนั้นคนที่ว่านั่นก็ยิ่งมีค่ามากขึ้นไปอีกไม่ใช่เหรอคะ”
ที่จริงไม่ใช่แค่กิจการการค้าเท่านั้น
ไม่ว่าจะเป็นจักรพรรดิหรือเจ้าตระกูลเองก็เช่นเดียวกัน
องค์จักรพรรดิน่ะ เพื่อให้ได้มาซึ่งเงินทองที่พระองค์ไม่มี ยังถึงขนาดสร้างอะคาเดมีขึ้นมา และสั่งให้คนในราชวงศ์แต่งงานกับพวกขุนนางชั้นสูงมากอำนาจ
ทั้งหมดนี่ก็เพื่อดึงให้อีกฝ่ายมาเป็นพวกของตน
เหตุผลที่ท่านปู่พยายามรวบรวมคนมีความสามารถเองก็เช่นเดียวกัน
แถมท่านปู่ยังไม่หยุดเพียงแค่พาตัวคนมากความสามารถมายังลอมบาร์เดีย แต่ยังสอนคนที่ดูแล้วพอมีแวว สร้างคนให้มีความสามารถ ถึงขนาดสร้างระบบทุนการศึกษาขึ้นมาอีกด้วย
การลงทุนทั้งหมดนี่ สุดท้ายก็เพื่อชักจูง ‘คน’ มาเป็นพวกทั้งสิ้น
ดังนั้นเธอถึงได้คิดที่จะเดินไปบนเส้นทางที่คล้ายคลึงกันเพียงแต่ระหว่างท่านปู่กับเธอ มันแตกต่างกันในเรื่องของความเป็นไปได้
ความเป็นไปได้ที่คนมากความสามารถที่ได้รับการสนับสนุนจะไม่สามารถทำหน้าที่ของตนเองได้ และความเป็นไปได้ที่จะพวกเขาจะไม่กลายมาเป็นคนของลอมบาร์เดีย
ระบบทุนการศึกษามันไม่ใช่สัญญาทาส ดังนั้นหลังจากที่จบการศึกษา จึงมีคนมากมายที่เลือกทำงานเพื่อตระกูลอื่น ไม่ใช่ตระกูลลอมบาร์เดีย
ท่านปู่เองก็ไม่ได้พูดอะไรมากเกี่ยวกับประเด็นนั้น แต่ทุกครั้งที่เป็นแบบนั้นท่านก็ยังรู้สึกเสียดแทงใจอยู่ดี
แต่เธอนั้นแตกต่าง
ผู้คนที่ต่อไปเธอจะสร้างความสนิทสนมและลงทุนในตัวพวกเขา ในอนาคตจะเป็นคนที่ได้รับบทบาทอันแสนยิ่งใหญ่
อีกอย่างเป็นเพราะเธอรู้ดีว่า สิ่งที่คนเหล่านั้นต้องการคืออะไรกันแน่ ทำให้เมื่อถึงเวลาคนพวกนั้นก็จะกลายเป็นคนของเธอเอง
ไม่ใช่คนของลอมบาร์เดีย ไม่ใช่คนของเจ้าชายลำดับที่สอง แต่เป็นคนของเธอ
ใบหน้าของผู้คนที่เธอจะชักชวนให้มาเข้าร่วมกับเธอลอยเด่นชัดอยู่ตรงหน้า
เพราะเธอยังถูกจำกัดพื้นที่ในการลงมือปฏิบัติการ จึงน่าเสียดายนักที่ไม่อาจเข้าหาคนพวกนั้นได้ทั้งหมด
เธอลอบถอนหายใจในใจ มองหน้าคนแรกที่เธอจะต้องดึงมาเป็นคนของเธอ พลางเอ่ยถาม
“คิดยังไงคะ อาจารย์เครย์ลีบัน”
ภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่ปี ก็เริ่มต้นสร้างธุรกิจชั้นยอดติดอันดับของอาณาจักรด้วยมือเปล่า อัจฉริยะแห่งการค้า เครย์ลีบัน เพลเลส เธอไม่มีทางปล่อยเขาถูกคนอื่นแย่งชิงไปต่อหน้าได้เด็ดขาด
เธอฉีกยิ้มน่ารักสมวัยดั่งเด็กที่ฉลาดหลักแหลม ซึ่งเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งในการดึงคนให้มาเป็นพวก
“…เป็นความคิดที่ดีครับ”
“แหะๆ ขอบคุณค่ะ”
เด็กที่ทั้งฉลาด ทั้งน่ารัก มีมารยาท ทั้งยังขี้อ้อน จะมีใครกล้าต้านทานไหวและกล้าออกมาบอกว่าไม่น่ารักกันล่ะ
“อะแฮ่ม”
ผิดไปจากที่คิดเสียที่ไหน
มุมปากข้างขวาของเครย์ลีบันที่เขากำมือบังปากเอาไว้ก่อนจะกระแอมไอ คลี่ยิ้มคลายตัวลงเล็กน้อย
เครย์ลีบันหันหลังกลับไปทางกระดาน แสร้งทำเป็นเหมือนกับตั้งใจอยู่กับการเรียนการสอน แล้วจู่ๆ ก็สะบัดมือ ก่อนจะกล่าวแจ้ง
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้ก็พอแค่นี้นะครับ วันแบบนี้เราเลิกกันไวหน่อยก็แล้วกันครับ”
“ว้าว! เลิกแล้ว!”
“อิสระ!”
คิลลีวูกับเมโลนลุกขึ้นพรวดจากที่นั่ง ตะโกนโห่ร้องด้วยความดีใจ
พวกนายชอบใจเกินไปหน่อยมั้ยนั่นแต่ไม่รู้ทำไมเครย์ลีบันถึงได้ทำเพียงแค่เก็บหนังสือของตัวเองโดยไม่ได้พูดอะไรมาก
“ถ้าอย่างนั้นอีกสักครู่พบกันที่งานเลี้ยงนะครับ”
ทันทีที่เครย์ลีบันพูดจบ สองแฝดก็คว้าแขนเธอคนละข้าง ก่อนจะดึงลากเธอไป
“เทีย ไปกันเถอะ! รีบไปกัน!”
“ข้าหิวแล้ว! รีบไปก่อนของอร่อยจะหมดเถอะ!”
งานเลี้ยงที่ตระกูลลอมบาร์เดียเป็นเจ้าภาพของกินจะหมดได้ยังไงกันล่ะ
แต่เด็กอายุสิบขวบที่กำลังหิวโหย ก็เหมือนกับวัวกระทิงที่พ่นลมออกทางจมูกอย่างคึกคักพร้อมพุ่งกระโจนเข้าใส่นั่นแหละ
เธอพูดปลอบทั้งสองคนให้สงบเสงี่ยมลง
“เขาไม่เสิร์ฟอาหารจนกว่าตัวเอกอย่างข้าจะไปถึงหรอกนะ”
“อ๊ะ อย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องรีบไปสิ!”
“ใช่แล้ว! พวกเราต้องไปกินอาหารอร่อยๆ ให้หมด!”
“เฮ้อ”
สุดท้ายเธอก็ถูกสองคนนี้ลากไปจนต้องกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปด้วย
ฟีเรนเทียเริ่มหอบหายใจเหนื่อยอ่อนขึ้นมาทีละน้อย หัวใจเต้นโครมคราม แต่อารมณ์กลับดีขึ้นเรื่อยๆ
พวกเธอวิ่งไปตามโถงทางเดินคฤหาสน์ลอมบาร์เดีย หรือว่าตอนนี้เธอกลายเป็นเด็ก จึงเผลอรู้สึกคาดหวังออกมาเหมือนกันเพราะแบบนี้ฟีเรนเทียเองก็เผลอหลุดหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
เมโลนกับคิลลีวูพูดเสียงดังใส่เธอที่หัวเราะเช่นนั้น
“สุขสันต์วันเกิดนะ เทีย!”
ใช่แล้วละ
วันนี้คือวันเกิดอายุครบแปดขวบของเธอ
Related
