ตอนที่ 76 เป็นเขาเยี่ยงนั้นหรือ ? !
หนานกงเสวียนจีออกเดินทางต่อด้วยความรู้สึกเต็มตื้น
เขามีชีวิตอยู่มาเนิ่นนาน ทว่านี่กลับเป็นครั้งแรกในรอบหลายพันปีที่เขาได้รับพลังอันแข็งแกร่งเยี่ยงนี้ มิน่าเชื่อว่าพลังมหาศาลนี่จะมาจากเมืองเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ห่างไกลเช่นนี้
แม้เขาจะแวะที่เมืองแห่งนี้เพียงหนึ่งวันกับอีกหนึ่งคืน แต่ความถือดีและความเย่อหยิ่งของเขากลับมลายหายไปจนสิ้น
การที่ยอดปรมาจารย์เช่นนั้นยังวางตัวสุภาพได้ แล้วเขามีสิทธิ์อันใดที่จะถือดีและเย่อหยิ่งได้กัน ?
หนานกงเสวียนจีคิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มเยาะให้กับตัวเอง พลางส่ายศีรษะอีกครั้ง
ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกได้ว่าจิตใจของตน ค่อย ๆ เกิดการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น
หนานกงเสวียนจีตระหนักได้ดังนั้นก็ชะงักฝีเท้าลงทันที ก่อนจะหมุนตัวไปทางเมืองเสี่ยวฉือพร้อมกับโค้งคำนับ
‘ผู้อาวุโสได้โปรดรักษาตัวด้วย ขอบคุณผู้อาวุโสที่คอยชี้แนะ วันหน้าข้าน้อยจะมาเยี่ยมเยียนท่านอีกอย่างแน่นอน’
หนานกงเสวียนจีเอ่ยขึ้นอย่างความนอบน้อม
จากนั้นก็ค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นพร้อมกับหมุนตัวจากไป
“ฟิ้ว!”
ทันใดนั้นเกิดสายลมพัดมาอย่างแรง จนหนวดเคราและเส้นผมสีขาวโพลน ที่ตัดกับอาภรณ์สีดำต่างปลิวพริ้วไสว
หนานกงเสวียนจีถึงกับขมวดหัวคิ้วมุ่น ดวงตาเบิกโพลง ก่อนจะรีบเคลื่อนตัวไปข้างหน้าหลายร้อยจั้งอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขาหยุดการเคลื่อนไหวลงก็พบว่ามีกระดาษแผ่นหนึ่ง ที่เต็มไปด้วยอักษรโบราณติดค้างอยู่บนพุ่มไม้สีเหลืองอร่าม
อาจเป็นเพราะน้ำค้าง จึงทำให้ตัวอักษรหลายบรรทัดในนั้นลางเลือนไป
แต่เพียงแค่ตัวอักษรโบราณที่หลงเหลืออยู่ หนานกงเสวียนจีก็รับรู้ได้ถึงเจตจำนงที่แท้จริงของกระบี่อันบริสุทธิ์ ที่แฝงเอาไว้ได้อย่างชัดเจน
‘นี่มัน…’
หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หนานกงเสวียนจีจึงเดินไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาอย่างระมัดระวัง ด้วยกลัวว่าจะมีเล่ห์กลใดแอบแฝงอยู่
สุดท้ายหลังจากเขากวาดตามองเนื้อหาบนกระดาษคร่าว ๆ แล้ว สีหน้าของเขาก็ปรากฏความเคร่งเครียดขึ้นมาทันที
ด้วยสายตาอันกว้างไกลและตบะของตน ทำให้หนานกงเสวียนจีรับรู้ได้อย่างรวดเร็วว่าเนื้อหาบนกระดาษแผ่นนี้ต้องเป็นสุดยอดเคล็ดวิชา หรือเคล็ดวิชาลับโบราณบางอย่างเป็นแน่
แต่มิรู้ทำไมเขาจึงได้รู้สึกคุ้นตายิ่งนัก
หนานกงเสวียนจีคิดได้ดังนั้นก็ยกมือและใช้นิ้วนวดคลึงหัวคิ้วเพื่อคลายความตึงเครียด ก่อนจะค่อย ๆ นึกย้อนความทรงจำขึ้นมาอีกครั้ง
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วยาม จู่ ๆ ดวงตาทั้งสองข้างของหนานกงเสวียนจีก็เปล่งประกายขึ้น ก่อนจะยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองไปฉาดหนึ่ง ใบหน้าที่แก่ชรากลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มยินดี
‘จะต้องมีคนไขเคล็ดวิชาลับที่ถ่ายทอดกันมาได้เป็นแน่ ! ’
‘คาดมิถึงว่าข้าจะได้พบโชคในป่าเขาที่ห่างไกลเช่นนี้ ! ’
‘หากมีกระดาษแผ่นนี้ ข้าก็จะสามารถไขความลับของเคล็ดวิชานั้นได้ รวมถึงเคล็ดวิชาในส่วนที่เหลือทั้งเล่มอีกด้วย…’
หนานกงเสวียนจีพึมพำกับตัวเองพร้อมรอยยิ้มกว้าง
แต่ขณะที่เขายังพึมพำออกมามิทันจบประโยค จู่ ๆ เขาก็เงียบเสียงลง
‘ใช่แล้ว ที่นี่อยู่ใกล้เมืองเสี่ยวฉือที่สุด หรือจะเป็นยอดปรมาจารย์ท่านนั้นที่เป็นคนไขเคล็ดวิชานี้ได้ แล้วได้รู้ว่าเคล็ดวิชานี้มิเหมาะที่เขาจะฝึก จึงได้ทิ้งโดยมิใยดีเช่นนี้ ? ’
‘ใช่แล้ว ต้องเป็นเช่นนี้แน่ ! ’
หนานกงเสวียนจีเอ่ยถึงตรงนี้ ก็เผยสีหน้าเลื่อมใสขึ้นมาอีกครั้ง
หลังจากเก็บกระดาษแผ่นนั้นไว้ในแหวนเก็บสมบัติอย่างระมัดระวังแล้ว จึงได้หันไปโค้งคำนับทางเมืองเสี่ยวฉืออีกครั้ง พลางเอ่ยอย่างนอบน้อมว่า ‘ท่านผู้อาวุโส ข้าน้อยขอสาบานว่าหากข้าน้อยสามารถบรรลุเคล็ดวิชานี้ได้ ข้าน้อยจะเผยแพร่เคล็ดวิชานี้โดยจะมิเห็นแก่ตัวเป็นอันขาด’
‘ถึงเวลานั้นข้าน้อยจะบอกแก่ผู้อื่นว่า ความจริงแล้วเคล็ดวิชานี้มีผู้บรรลุมานานแล้ว’
หนานกงเสวียนจีเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง
เอ่ยจบเขาก็ค่อย ๆ ก้าวเดินต่อไปอีกครั้งอย่างมิลังเล และหายตัวไปในพริบตา ก่อนจะปรากฏกายอีกครั้งไกลออกไปหลายร้อยจั้ง
…………………………
ณ เขาไท่เสวียน
งานประลองฝีมือของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนและดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงยังคงดำเนินต่อไปอย่างดุเดือด
หลังจากที่ผู้สืบทอดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิง อินฉางเฟิงพ่ายแพ้ ก็ส่งผลกระทบต่อจิตใจของคนจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงมิน้อย
ต่างจากดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน ที่ตอนนี้กลับมีความฮึกเหิมเป็นอย่างมาก
การประลองในหลายวันมานี้เห็นได้ชัดว่า ศิษย์สายหลักของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนต่างเอาชนะได้มากกว่าแพ้
และเพราะค่ายกลป้องภูผาได้รับพลังเพิ่มขึ้นจากอาวุธเทพจำแลง ทั้งยังมีภาพวาดไท่เสวียนฉางชิงคอยส่งเสริม ทำให้ปราณวิญญาณฟ้าดินทั่วทั้งเขาไท่เสวียนบริสุทธิ์ขึ้นมาก ทั้งยังคล้ายกับแผ่คลื่นปราณมากมายออกมาอีกด้วย
เพียงมินานศิษย์สายหลักของทั้งสองสำนักก็เกิดการบรรลุเป็นจำนวนมาก บางคนสามารถบรรลุขั้นธรรมดาได้ภายในหนึ่งคืน แต่บางคนกลับสามารถบรรลุขั้นสูงขึ้นได้ โดยเฉพาะศิษย์ของยอดเขากระบี่วิญญาณ
และศิษย์คนนั้นก็คือผู้ที่มีชื่อเสียงจากการเอาชนะผู้สืบทอดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงในการประลองฝีมือเมื่อหลายวันก่อนอย่างลู่อู๋ซวงนั่นเอง
รุ่งเช้าวันนี้นางยังคงมุ่งมั่นฝึกฝน จนสามารถบรรลุขั้นก่อกำเนิดได้
ทั้งยังสามารถบรรลุขั้นก่อกำเนิดได้ก่อนผู้สืบทอดของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนอย่างหลี่ฉางหมิงอีกด้วย
มินานเรื่องนี้ก็ทำให้ทั้งสองสำนักเกิดความโกลาหลขึ้น
“นี่มันเรื่องอะไรกัน”
“ศิษย์สายตรงกลับบรรลุขั้นก่อกำเนิดได้ก่อนผู้สืบทอด มิแปลกที่ก่อนหน้านี้ศิษย์พี่อินจะพ่ายแพ้ให้แก่ลู่อู๋ซวง”
“หาใช่ไม่ สิ่งสำคัญก็คือ ในเมื่อพรสวรรค์ของลู๋อู๋ซวงผู้นี้เหนือว่าหลี่ฉางหมิง แล้วเหตุไฉนหลี่ฉางหมิงถึงได้รับเลือกเป็นผู้สืบทอดกันเล่า ? ”
“ศิษย์พี่พูดมีเหตุผล”
“ใช่แล้ว หรือว่าหลี่ฉางหมิงจะเป็นลูกที่เจ้าสำนักไท่เสวียนซุกเอาไว้ ? ”
“เป็นไปได้ ข้าว่าบางทีอาจเป็นเพราะเหตุผลนี้ สตรีที่เก่งกาจเช่นลู่อู๋ซวงจึงถูกดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนกดเอาไว้”
“คาดมิถึงว่าเจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนจะเป็นคนเช่นนี้”
“……”
มินานข่าวลือนี้ก็ถึงหูเหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียน
วันนี้ศิษย์ของทั้งสองสำนักยังคงประลองฝีมือกันอยู่ ขณะเดียวกันบนแท่นนั่งชมก็ยังคงเต็มไปด้วยผู้อาวุโสจากทั้งสองสำนัก
ส่วนนักพรตฉางเสวียนและสวีฉิงเทียนก็นั่งอยู่ข้างกัน
แต่ดูเหมือนว่าเหล่าผู้อาวุโสของดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงจะไปได้ยินข่าวลือบางอย่างมา จึงทำให้สายตาที่พวกเขามองนักพรตฉางเสวียนนั้นเปลี่ยนไป แม้แต่เจ้าสำนักดินแดนศักดิ์สิทธิ์จื่อชิงอย่างสวีฉิงเทียนเอง ก็ยังคงเหลือบมองนักพรตฉางเสวียนเป็นระยะเช่นกัน
“พี่เหอ มิทราบว่าท่านจะพาข้าไปพบผู้อาวุโสท่านนั้น ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนเมื่อใดหรือ ? ”
สวีฉิงเทียนจ้องไปที่บนเวทีประลองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะหันไปเอ่ยถามนักพรตฉางเสวียนที่นั่งอยู่ด้านข้าง
นักพรตฉางเสวียนเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ปรายหางตามองสวีฉิงเทียนก่อนตอบว่า “พี่สวี ท่านอย่าได้ใจร้อนไป ให้เวลาข้าไตร่ตรองสักหน่อย เพราะการพบผู้อาวุโสเย่นั้นข้าต้องแบกรับความเสี่ยงมากทีเดียว”
สวีฉิงเทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่งพลางเอ่ยออกมาว่า “พี่เหอ ขอบอกตามตรง หากข้าเดามิผิด จะมีคนผู้หนึ่งมาหาท่าน เหตุผลก็เพราะท่านบรรพจารย์เย่ของดินแดนศักดิ์สิทธิ์ไท่เสวียนผู้นี้”
“เขาเป็นใครกัน ? ”
นักพรตฉางเสวียนหันไปถามสวีฉิงเทียนด้วยความสงสัย
สวีฉิงเทียนจึงสารภาพกับนักพรตฉางเสวียนไปตามตรงว่า “เทพแห่งหมากคนปัจจุบัน หนานกงเสวียนจี”
“เป็นเขาเยี่ยงนั้นหรือ ? ! ” สีหน้าของนักพรตฉางเสวียนเปลี่ยนไปในพริบตา
