เกิดใหม่เป็นตัวร้ายโหลยๆแล้วทำไม? ผมจะช่วยน้องนางเอก(อวย)ของผมเอง!! – ตอนที่ 241

< < 154 Sec2 > >

แสงสว่างแปรเปลี่ยนเป็นความมืดมิดเพียงแค่กระพริบตาปริบเดียว

“..ที่ไหนกันนะ”

“….”

“..สัมผัสแบบนี้ เขาแหลมๆนี่ด้วย ลิเวียธานสินะ เหมือนพวกเราจะโดนวาร์ป”

“…”

“แต่โชคดีนะที่ยังวาร์ปมาพร้อมๆกัน ..เว้นแต่ว่าทางนั้นคิดจะฉวยโอกาสนี้เชือดเรา”

“…”

“..นี่ ตอบหน่อยสิ”

“…”

“[ไฟเยอร์]”

เปลวเพลิงปรากฏขึ้นกลางที่มืด ภาพแรกที่ปรากฏคือเขาของลิเวียธานที่ตั้งอยู่ช่วงเอวของดิลุค พร้อมกับร่างกายที่สั่นอย่างไม่เคยเห็นมาก่อน นอกจากนั้นลิเวียธานก็ใช้แขนทั้งสองข้างกอดเอวของดิลุคเอาไว้ด้วย

“เรื่องน่าอัศจรรย์สินะ? จู่ๆก็เข้ามากอดกันเช่นนี้ ทำเป็นเมลเบลตอนพึ่งฟังเรื่องผีไปได้ ไม่ใช่นิสัยเธอเลยนะ ลิเวียธาน”

“นะ หนวกหูน่า!”

ลิเวียธานรีบผละตัวออกจากร่างของดิลุค แต่พอจะหลุดออกจากเขตุที่เปลวเพลิงส่งถึงหล่อนก็เขยิบตัวเข้ามาประชิดเพื่อไม่ให้หลุดจากแสงจากเปลวเพลิง ดิลุคหรี่ตามองอย่างนึกสนุก

“จริงๆก็จับสังเกตุมาได้นานแล้วนั่นแหละ ไอ้พฤติกรรมแปลกๆที่ต้องจุดไฟตลอดเวลานอนเอย หรือจะไม่ออกไปไหนตอนกลางคืน หรือแม้แต่เรื่องที่จะไม่ยอมเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน ทั้งหมดเป็นเพราะอย่างนี้เองสินะ”

“พล่ามอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง”

ลิเวียธานทำเชิดก่อนจะจุดเพลิงขึ้นมาเหมือนๆกับดิลุค

“กลัวที่มืดก็ไม่บอก”

“ไม่ได้กลัว”

ดิลุคเดินไปข้างหน้าต่อโดยไม่โต้ตอบอะไร เธอใช้เปลวเพลิงส่องดูพื้นที่โดยรอบและพบว่าตัวเองกำลังอยู่ในห้องเล็กๆที่มีห้องให้ไปต่อราวๆสี่ทาง ตัวห้องนั้นถูกสร้างโดยหินที่มีความคงทนต่อเวทมนตร์สูงมาก

“ใช้เวทมนตร์ทำลายหาทางออกคงไม่ไหว”

“แล้วที่นี่ที่ไหน”

“ความเป็นไปได้ที่จะเป็นภายในหอคอย ราวๆครึ่งต่อครึ่งเลย” ดิลุคสัมผัสผิวของผนังห้อง “วัสดุแล้วก็ดีไซน์ เหมือนกับภายนอกของหอคอยเป๊ะๆเลย”

…..

“แค่เป็นไปได้นะ ไม่มีอะไรมายืนยัน บางทีอาจจะโดนส่งมาครึ่งฉีกโลก หรือบางทีอาจจะโดนส่งมาประสาทใครสักคน ไม่ก็ ภาพหลอน แต่ถ้าดูจากสถานที่ที่เรายืนอยู่ก่อนหน้านี้ ความเป็นไปได้ที่จะเป็นหอคอยก็มีมากกว่า”

ลิเวียธานได้ยิน อารมณ์ก็เริ่มไม่คงที่ เธอเริ่มหายใจแปลกๆแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างโมโหร้อน

“..เรื่องบ้าอะไรกัน ..ชีวิตของดิฉัน จะมีบทสรุปแบบนี้ได้ยังไงกัน ..”

“มอนสเตอร์มากมาย ทั้งอ่อนแอและแข็งแกร่งล้วนถูกสร้างมาจากภายในหอคอย ..เราน่ะ ถึงจะมากด้วยปัญญา แต่ไม่ได้แข็งแกร่ง เวทมนตร์ที่เรียนมาก็ไม่ได้มั่นใจว่ามันจะช่วยให้เอาตัวรอดในสถานการณ์นี้ได้ เพราะอย่างนั้น–คงต้องพึ่ง เผ่าพันธ์ุที่แข็งแกร่งว่าอย่างเธอ”

ลิเวียธานยิ้มเหยาะใส่ดิลุค

“คิดว่าตัวเองจะรอดได้จริงๆรึไง?”

“ถ้าไม่คิดอย่างนั้นก็เท่ากับว่าตายไปแล้ว”

“..แทนที่จะดิ้นดนสุดชีวิตแล้วไปตายเอาดาบหน้า สู้เอาคืนกับสิ่งที่โดนแกกระทำจะดีกว่านะ” ลิเวียธานยิ้มให้อย่างน่ากลัว “เห็นด้วยมั้ย?”

….

“แบบนี้นี่เอง— ”

สายน้ำพุ่งเข้าใส่เปลวเพลิงของดิลุค เปลวเพลิงดับไป ท่ามกลางเปลวเพลิงตรงหน้าเผยให้เห็นร่างของลิเวียธานที่พุ่งใส่ตัวดิลุคอย่างสุดแรง–ร่างกายอันบอบบางของดิลุคถูกดันไปชนเข้ากับผนังกำแพง ความเจ็บปวดแล่นผ่านร่างกาย 

บริเวณแผลตรงแขนข้างขวาเองก็ฉีกขาดอย่างฉับพลันจากแรงกระแทก ความเจ็บปวดมากมายส่งผลให้มีน้ำตาเล็ดออกมาจากดวงตาของดิลุคโดยธรรมชาติ

“อึก”

แม้แต่ดิลุคก็ยังเก็บเสียงร้องไม่ไหว-ลิเวียธานใช้แขนอีกข้างบีบเข้าที่คอของดิลุค จากนั้นก็ลงแรงกดเข้าไปที่นิ้วของตัวเอง กดลำคอของดิลุคสุดแรง

คนๆนี้-ตั้งใจฆ่า

“ลิ..เวียธาน..เธอ..”

“ทั้งหมดมันเป็นเพราะเธอนั่นแหละ! ถ้าเกิดว่าดิฉันไม่โดนลากไปไหนมาไหนด้วย เรื่องมันก็คงจะไม่จบที่พวกเราโดนส่งมาในหอคอย แล้วก็ต้องมารอวันตายในไม่ช้า!”

“สติแตก?”

“เออสิ! ในสถานการณ์แบบนี้ ใครมันจะไปควบคุมสติตัวเองได้กัน!”

ดิลุคพยายามใช้แรงจากแขนข้างเดียวสู้สุดชีวิต แน่นอนว่าแค่สรีระร่างกายต่างกันเกินไป จึงไม่อาจสู้อะไรได้ ผนวกกับลมหายใจที่ถูกชิงไปจากแรงบีบคอของลิเวียธาน

กำลังจะตาย–อีกนิดเดียวจะสำเร็จแล้ว ในห้วงเวลานั้น-ดิลุคใช้มือข้างซ้ายของตัวเองสัมผัสเข้าที่ปลายนิ้วของลิเวียธาน แสงจากวงจรเวทย์ส่องสว่างขึ้นมา

“[วอเธอร์]”

น้ำพุ่งใส่หัวของทั้งสองคน รวมถึงเปลวเพลิงที่ลิเวียธานสร้างขึ้นด้วย

ทันทีที่ไร้แสงสว่าง ลิเวียธานก็ผละตัวออกจากร่างของดิลุคทันที ดิลุคใช้จังหวะนั้นเตะลิเวียธานออกจากระยะจู่โจม ก่อนร่ายเวทย์เพลิงขึ้นมาและส่องไปที่ลิเวียธาน–ซึ่งกำลังนั่งคุมหัวตัวเองด้วยแขนทั้งสองข้าง ในสภาพที่เปียกน้ำและไม่น่าดูเท่าไหร่

ดิลุคคลำคอที่มีรอยบีบของตัวเองอย่างเรียบเฉย ก่อนจะหันไปมองลิเวียธานที่ตัวสั่นไม่หยุด

“สภาพดูไม่ได้เลยนะ [ไฟเยอร์]”

เปลวเพลิงอีกดวงลอยไปมอบแสงสว่างให้กับลิเวียธาน

“คิดจะฆ่ากันทั้งที่ก็ช่วยวางแผนดีๆหน่อยเถอะ ถ้าเราเป็นเธอ เราสามารถทำให้จบได้ภายในสิบวิเลยละ”

ดิลุคกล่าวเช่นนั้นก่อนจะออกเดินโดยที่ทิ้งลิเวียธานเอาไว้ พร้อมกับเปลวเพลิง ..เธอเดินไปโดยไม่เหลียวกลับมามอง

…..

ทว่า เดินมาได้สักพัก ลิเวียธานก็เดินตามมาด้วยท่าทางหงิมๆ

“มีธุระอะไรอีก”

“..เมื่อกี้ขาดสติไปหน่อย”

“ไม่หน่อยแล้วละ แขนที่ใช้งานไม่ได้ข้างนี้ ตอนนี้เจ็บสุดๆเลยละ แถมยังมีแผลขนาดใหญ่ที่ไม่น่าดูสักเท่าไหร่โผล่มาด้วย จากการกระทำอันโง่เขลาของเธอ แทนที่จะช่วยรักษากันตามข้อตกลง นี่กลับทำให้แย่ลง–คิดว่าไม่ฆ่าทิ้งก็บุญแล้วนะ ลิเวียธาน”

ดิลุคกล่าวออกมาอย่างเยือกเย็น ไม่ได้หวาดกลัวแม้แต่น้อย เพราะสถานการณ์ตอนนี้ แค่ดับไฟของลิเวียธานทิ้ง เธอก็เป็นผู้ชนะแล้ว

“เข้าใจตรงกันนะ”

“..ขอโทษ”

“….”

“จะให้แลกเปลี่ยนด้วยอะไรก็ได้ แต่..อย่าทิ้งกันเลยนะ”

…..ดิลุคหรี่ตามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยความหดหู่ของลิเวียธาน

“เราน่ะคือคนประเภทที่ถ้ามีอะไรให้ใช้ได้ก็จะใช้ ต่อให้สิ่งที่ยืมแรงมามันจะเป็นงูเห่าก็ตาม แต่ถ้าใช้งานได้ในสถานการณ์ที่ฉุกเฉินกว่าก็จะทำ หาทางออกไปกับเธอ เมื่อถึงทางออกแล้วก็ค่อยฆ่ากันเองตรงปลายทางออกก็ได้ อย่างน้อยก็ไปได้ไกลกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้”

ดิลุคยิ้มให้อย่างจริงใจ

“แน่นอนว่าสุดท้าย เราจะเป็นผู้ชนะ ไม่ใช่กฏของโลก หรือว่าความสามารถพิเศษอะไร แต่เป็นความมั่นใจที่มีอยู่ในตัวเรา ฉะนั้นถ้าคิดจะฆ่ากันอีกคราวหน้า–คงรู้ดีสินะ ลิเวียธาน”

“..รู้แล้วน่า”

ท่าทางของลิเวียธานดูหงอยเอามาก ต่างกันปกติ ทำให้ดิลุครู้สึกเซ็งอย่างบอกไม่ถูกกับสถานการณ์มาคุ จึงเอ่ยขึ้นมา

“ถ้านั้นก็แผนการณ์”

“อ่า”

“เดินไปเรื่อยๆจนกว่าจะเจอทางออก จัดขบวนให้เธอเดินนำ เราเดินตาม เกิดอะไรขึ้นเราจะได้หนีเอาตัวรอดได้”

“…”

ดิลุคยิ้มให้ ลิเวียธานยิ้มให้เหมือนกัน แต่ดูเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวชอบกล

“เมื่อตะกี้เผลอคิดว่าหล่อนดูฉลาดเป็นครั้งแรกเลยนะรู้รึเปล่า”

“แน่นอนว่าตั้งใจกวนเล่น แต่ที่พูดนี่จริงนะ”

****

อีกด้านหนึ่ง ภายนอกของหอคอยนั้น–แมมม่อนล้มลงกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง

“..ดิลุค..ไม่จริง..”

“ตั้งสติไว้ก่อนนะคะ แมมม่อน”

เมลเบลถอนหายใจ ครุ่นคิด ..เม้มปากเข้าหากัน ก่อนที่จะกัดเล็บของตัวเอง

“ทำยังไงดี?”

ทั้งสองคนหายไปไหน??? จู่ๆก็หายตัวไป จู่ๆก็ถูกวาร์ปไปไหนไม่รู้ ..ทำยังไงดี

……………

………….

“..ท่านดิลุค”

ถ้าไม่ได้เจอกันอีก จะทำยังไงดี?

****

ภายในส่วนลึกสุดของหอคอย

“มอนสเตอร์ชั้นต่ำก็อบลิน ทั้งหมดสามตัว ยืนยัน”

“ดีมาก [วอเธอร์]”

สายน้ำยักษ์ปรากฏขึ้น ลิเวียธานสัมผัสที่สายน้ำแปรเปลี่ยนมันเป็นหอก และเหวี่ยงเข้าใส่ลำคอของก็อบลินทั้งสามตัว

เพียงพริบตาเดียว ร่างทั้งสามก็สลายกลายเป็นผง

มอนสเตอร์ต่างกับสิ่งมีชีวิตทั่วๆไปที่เมื่อตายมันจะกลายเป็นผง บางครั้งก็จะมีของบางอย่างโผล่มาด้วยพอตายไปแล้ว

หลังจากที่ตกลงหน้าที่กับลิเวียธานเรียบร้อยแล้ว พวกเธอสองคนก็ออกเดินทางในหอคอย แน่นอนว่าระหว่างทางก็ต้องเผชิญหน้ากับมอนสเตอร์เป็นระยะๆ ไม่ว่าจะมอนสเตอร์ชั้นต่ำ หรือมอนสเตอร์ชั้นสูงอย่าง ‘มิโนทอร์’ เอง แต่เหมือนว่ามันจะไม่ได้กระจุกกันเป็นจำนวนมาก ทำให้ทั้งสองพอจะรับมือได้

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการไม่ประมาท แล้วก็พลังของลิเวียธาน

วิธีที่ใช้สู้หลักๆคือยืนยันจำนวนศัตรู ดิลุคเรียกน้ำออกมาให้ลิเวียธานใช้งาน ลิเวียธานควบคุมน้ำด้วยทักษาประจำเผ่ากำจัดมอนสเตอร์

ถ้ามีไม่เยอะ ถ้าไม่ได้แกร่งจนเกินไป ทั้งสองก็คงจะไปต่อได้เรื่อยๆ

เมื่อเคลียร์ก็อบลินเสร็จแล้ว ทั้งสองก็ออกเดินทางต่อ–

“หืม?”

“อะไรละนั่น”

ทางข้างหน้ากลับเป็นประตูสีแดงขนาดยักษ์ ซึ่งไม่ว่าจะดูยังไงมันก็ไม่ใช่สถานที่ที่ควรจะเข้าไปเลยแม้แต่นิดเดียว

“ไปทางอื่นกันเถอะ”

“…”

ทว่าดิลุคกลับยืนนิ่ง จ้องไปที่ประตูสีแดงนั่นอย่างนิ่งเงียบ

“…”

“เป็นอะไรไป?”

ดิลุคก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า ตรงไปที่ประตูสีแดงบานยักษ์

“ตราบาปของทวยเทพ ..ตราบาปของสวรรค์”

“เดี่ยวสิ จู่ๆเป็นอะไรไป”

ดิลุคเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตู

“หนึ่งในความน่ารังเกียจของโลก”

ดิลุคหรี่ตามองอย่างเศร้าโศก

“ในที่สุดก็ได้พบเสียที” ดิลุคหันมาหาลิเวียธาน “ขอโทษนะ ลิเวียธาน เป้าหมายของเราตอนนี้ไม่ใช่การรอดไปจากที่แห่งนี้แล้วละ”

กล่าวจบดิลุคก็ผลักบานประตูออก–ประตูบานยักษ์นั้นมีน้ำหนักที่เบาหวิว ทันทีที่มันเปิดออก เลือดก็ไหลออกมาจากภายในห้อง

สิ่งแรกที่พบก็คือเลือดที่ท่วมทั้งห้องเอาไว้ แล้วก็–โซ่กับดาบที่กองอยู่ตามพื้น และสิ่งสุดท้ายก็คือ–เด็กสาวที่ถูกโซ่คล้องร่าง และถูกดาบเล่มยักษ์ทิ่มทะลุอก

เด็กสาวยังหายใจอยู่ ยังมีชีวิตอยู่ เธอเงยหน้ามองดิลุคที่เดินเข้ามาด้วยแววตาที่ว่างเปล่า

“ชื่อ?”

“…”

…

“ซา..” 

..

“ซาตาน”

ดิลุคยิ้มให้เด็กสาว ก่อนเอ่ยขึ้น

“มากับเราซะ ซาตาน”