“ฉันจะกลับไปกับคุณก็ได้ แต่คุณต้องรับประกันความปลอดภัยของฉัน”
เย่หรูอี้ไม่รู้ว่าตัวเองกล้าพูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง
แต่หลังจากถังเฉาได้ฟังแล้วก็หัวเราะ และเอ่ยขึ้น
“วางใจเถอะ ฉันจะรับประกันความปลอดภัยของเธอเอง ไม่ปล่อยให้เธอได้รับอันตรายหรอก”
เย่หรูอี้พยักหน้าและตามถังเฉามาทั้งทาง
อีกด้าน
หลินชิงเสว่กำลังรออยู่ที่บ้านในตอนนี้ ถังเฉาเก็บสัมภาระเรียบร้อยแล้ว และเวลานี้คุณครูก็ได้ส่งถังเสี่ยวลี้กลับมา
“แม่คะ พ่อกลับมาแล้วจริงๆหรอคะ?”
เมื่อวานถังเสี่ยวลี้ยังอยู่ที่โรงเรียน เช้าอีกวันได้รับโทรศัพท์จากหลินชิงเสว่ คุณครูถึงได้ส่งถังเสี่ยวลี้กลับมา
“แน่นอนสิ แม่เคยหลอกลูกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลินชิงเสว่ยิ้มอย่างเอ็นดู
หลังจากได้ยินคำตอบยืนยันของหลินชิงเสว่แล้ว ใบหน้าเล็กๆของถังเสี่ยวลี้ก็เผยรอยยิ้มที่ตื่นเต้นสุดๆ
“ดีจังเลย ดีจังเลย ในที่สุดพ่อก็กลับมาแล้ว ไม่ได้เจอพ่อนานมาก หนูคิดถึงพ่อจะแย่อยู่แล้วค่ะ”
พูดไป และในตอนนั้นเอง ประตูส่งเสียงดังแอ๊ด
ประตูถูกเปิดออก คนที่เข้ามาก็คือถังเฉานั่นเอง
ถังเฉาไม่ได้เจอหน้าลูกสาวตัวเองมาพักใหญ่แล้ว พริบตาที่เห็นถังเสี่ยวลี้ หัวใจของเขาก็พองโตขึ้น
ถ้าตอนนี้มีคนเล็งปืนมาที่หัวของถังเฉาเขาคงยังไม่ประหม่าขนาดนี้ แต่หลังจากได้เจอถังเสี่ยวลี้ หัวใจของถังเฉาก็ละลายไปทั้งดวง
“เสี่ยวลี้ ได้เจอพ่อแล้วดีใจมั้ย?”
“หลังจากนี้พ่อจะพาลูกไปอยู่ที่ภูมิลำเนา ที่นั่นมีของน่าสนุกเยอะแยะเลย”
แน่นอนว่าถังเฉาไม่อยู่ที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยไปตลอดหรอก เพียงแต่ในช่วงเวลาสั้นๆนี้ตัวเองไม่มีทางไปจากราชวงศ์ต้าเซี่ย เพราะมีเรื่องมากมายที่เขาต้องไปจัดการ
หากยังไม่สามารถทำให้แม่และพ่อของตัวเองมีชีวิตบั้นปลายที่สงบสุขได้ ถังเฉาจะยอมจากไปได้ยังไง?
ถังเสี่ยวลี้ได้ยินที่ถังเฉาพูดแล้วก็ตื่นเต้นสุดๆ
“ดีเลยค่ะ! หนูชอบอยู่กับพ่อกับแม่ที่สุดเลย ขอแค่ได้อยู่กับพ่อและแม่หนูก็มีความสุขมากๆแล้ว”
พ่อแม่ลูกสามคนอุตส่าห์ได้พบหน้ากันอีกครั้ง เป็นผลให้บรรยากาศอบอุ่นอบอวลไปทั้งบ้าน และหัวใจของถังเฉาก็ตื่นเต้นดีใจอย่างที่ไม่ได้รู้สึกมานาน
“ที่รัก อีกเดี๋ยวพวกเราก็ไปราชวงศ์ต้าเซี่ยกันเถอะ เรื่องทางนี้ผมจัดการเสร็จแล้ว”
หลังจากได้ยินคำพูดของถังเฉา หลินชิงเสว่พยักหน้าและลากสัมภาระที่เก็บเสร็จแล้วออกมา
เห็นท่าทางไม่สบายใจของหลินชิงเสว่แล้ว ถังเฉาเข้าไปลูบหัวเธอ
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องกลัว ครั้งนี้จะกลับไปพบหน้าพ่อแม่ของผม ความสัมพันธ์ของเราสองคนมาถึงขั้นนี้แล้ว จะไม่ไปพบพวกเขาหน่อยหรอ?”
พอฟังที่ถังเฉาพูดแล้ว หลินชิงเสว่ก็มีสีหน้ากระอักกระอ่วน เธอมองถังเฉาพลางเอ่ย
“คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะถังเฉา ฉันไม่ได้กลัว ฉันแค่ดีใจนิดหน่อยน่ะ”
“เอาเถอะ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว เรารีบออกเดินทางกันเถอะ”
หลินชิงเสว่มีท่าทางเขินอายสุดๆ แม้แต่ตัวเธอเองยังไม่ค่อยกล้าถาม เธอรีบเดินออกมาและพาถังเสี่ยวลี้ไปขึ้นรถ
รถของเย่หรูอี้อีกด้านก็ออกเดินทางแล้ว เธอกำลังมุ่งหน้าไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ย ส่วนถังเฉาก็กำลังมุ่งหน้าไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยเช่นกัน
ขณะนั้น ฝ่ายหว่างเหลียงได้รับข่าว
“เจ้านายคะ ถังเฉาพาเย่หรูอี้กลับไปที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยแล้ว เราจะไม่ออกโรงขัดขวางหน่อยหรอคะ”
หว่างเหลียงได้ยินประโยคนี้แล้วไม่ตอบอะไร ก่อนจะหัวเราะลั่น
“จะบอกว่าเธอโง่หรือฉลาดดีล่ะ? พวกเขาไปราชวงศ์ต้าเซี่ยเป็นการหาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ เธอรู้มั้ยว่าสายข่าวเราอยู่ที่นั่นตั้งเท่าไหร่ เธอลืมไปแล้วหรอ?”
“ถ้าอยู่นอกราชวงศ์ต้าเซี่ยพวกเราไม่อาจฆ่าไอ้หนุ่มนั่นได้ แต่ถ้าอยู่ในราชวงศ์ต้าเซี่ย มียอดฝีมือมากมายขนาดนั้นกลับลงมือง่ายกว่า”
หลังจากได้ยินแบบนี้ หงเหลียนก็มีทีท่าถึงบางอ้อ
“จริงสิ ฉันลืมไปได้ยังไงกันว่าราชวงศ์ต้าเซี่ยไม่ใช่ที่ซ่อนตัวของพวกเขา แต่เป็นพันธมิตรของเรา”
หว่างเหลียงได้ยินแบบนี้แล้วอดถามไม่ได้
“พันธมิตร เธอล้อเล่นอะไรอยู่? พวกเขาเป็นแค่หมาตัวหนึ่งของเรา อย่างพวกเขาน่ะหรอเป็นพันธมิตรของเราได้ เธออย่าได้ด้อยค่าองค์กรของเรานะ”
หลายปีก่อนราชวงศ์ต้าเซี่ยเป็นเพียงพันธมิตรของหว่างเหลียงจริงๆ แต่หลังจากเติบโตพัฒนามานานหลายปี ท่ามกลางราชวงศ์ต้าเซี่ยเต็มไปด้วยคนของพวกเขามานานแล้ว ตอนนี้จะบอกว่าเป็นทาสรับใช้ของพวกเขาก็ไม่เกินไปหรอก
ดีที่คนที่ติดต่อกับองค์กรนี้ส่วนใหญ่แล้วเป็นราชวงศ์ คนส่วนใหญ่ของตระกูลแปดยังไม่โดนดึงไปพัวพัน
“ขอโทษค่ะเจ้านาย ฉันมองอะไรผิวเผินเกินไป” หงเหลียนประจบไม่หยุด
เวลานั้น จู่ๆก็มีคนหนึ่งเดินเข้ามาจากหน้าประตูและมองหงเหลียนอย่างดูแคลน
“นอกจากประจบแล้วเธอทำอะไรได้อีก? แม้แต่เย่หรูอี้เธอยังรั้งไว้ไม่ได้ มีอะไรให้ต้องพูดอีก”
คนที่เข้ามาคือหลี่เล่อนั่นเอง เนื่องจากบาดเจ็บมา เมื่อวานจึงอยู่รักษาตัวทั้งวัน ดีที่ตอนนี้ร่างกายของหลี่เล่อฟื้นตัวกว่าครึ่งแล้ว
ถ้าคนที่พูดแบบนี้คือไวโอเล็ต หงเหลียนคงโต้กลับไปทันที แต่ตอนที่เธอเห็นหลี่เล่อก็พลันไม่กล้าปริปาก เพราะเธอรู้ว่าหลี่เล่อมีฝีมือแข็งแกร่งขนาดไหน
แต่เขาไม่ได้เลิกทำหน้าทำตากระแนะกระแหน
“จริงสิคะคุณหลี่ คุณไปรับภารกิจส่วนตัวที่ราชวงศ์ต้าเซี่ยมาไม่ใช่หรอคะ และเป้าหมายของภารกิจคือถังเฉาด้วย ทำไมเมื่อวานคุณถึงกลับมาในสภาพสะบักสะบอมขนาดนั้นล่ะคะ แถมต้องให้ไวโอเล็ตพาคุณกลับมาด้วย”
หลี่เล่อเดาได้แต่แรกแล้วว่าหงเหลียนจะเอาเรื่องนี้มาพูด ตัวเขาเองเตรียมใจไว้แล้ว จึงไม่โกรธเลยสักนิด กลับหัวเราะออกมาดังลั่น
“ก็ต้องโทษเธอน่ะสิ ตอนปฏิบัติการครั้งแรกพาคนไปมากมายขนาดนั้น โดนถังเฉาจัดการเรียบหมดด้วยตัวคนเดียว จนพลังของเขาสูงขึ้นอีก ไม่อย่างนั้นแล้วครั้งนี้ฉันจะบาดเจ็บได้ยังไงกันเล่า”
หลังจากได้ยินแบบนี้ หงเหลียนโมโหจนหน้าแดง แต่ก็ไม่กล้าเถียงอะไร
“พอได้แล้ว พวกแกสองคนหุบปากซะ!”
