ก่อนหน้านี้สักพักใหญ่ๆ ถังเฉาได้แนะนำหลินชิงเสว่กับพ่อแม่ของเขาแล้ว
แต่หลังจากแนะนำไป พวกเขาสองคนเฝ้ารอการมาถึงของหลินชิงเสว่มาก คราวนี้ได้เจอตัวจริงสักที
ที่จริงควรจะเป็นหลินชิงเสว่ที่เขิน แต่ที่ทุกคนคิดไม่ถึงคือถังเยว่หวากลับพาถังเหยียนไปหลบอยู่อีกด้าน
“ทำยังไดี? ตอนนี้ลูกสะใภ้ของเรามาแล้ว เราสองคนไม่ได้เตรียมอะไรไว้เลย จะดูไม่เหมาะสมหรือเปล่า”
“นั่นน่ะสิ ฉันก็คิดเรื่องนี้อยู่ ที่รัก หรือคุณไปหยิบเครื่องเพชรพลอยที่เราแอบเก็บไว้ออกมามั้ย”
“ยังไงก็เป็นลูกสะใภ้ตัวเอง ให้ตอนนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไร ถือว่าเป็นของรับขวัญ”
หลังจากได้ฟังประโยคนี้ ใบหน้าของถังเยว่หวาก็แสดงสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมา
“ใช่แล้ว ทำไมฉันคิดไม่ถึงนะ รีบไปเอามาเร็ว มิฉะนั้นเดี๋ยวทำลูกชายของเราขายหน้าจะไม่ดี”
หลังจากถังเยว่หวาพูดจบ ทั้งสองคนก็รีบร้อนกลับไปที่ห้องของตัวเอง
หลินชิงเสว่อีกด้านเห็นแบบนี้นึกว่าพ่อแม่ของถังเฉาไม่ชอบตัวเอง รอยยิ้มบนใบหน้าพลันเจื่อนลง
“ถังเฉา ฉันทำตัวไม่ดีหรือเปล่าคะ คุณอาคุณน้าถึงไม่ชอบฉัน ฉันออกไปหลบก่อนดีมั้ย”
ถังเฉารู้จักแม่ตัวเองดี รวมถึงพ่อด้วย แต่พอได้ยินที่หลินชิงเสว่พูดเขาก็อดหัวเราะดังๆออกมาไม่ได้
“คุณวางใจเถอะ พวกเขาจะไม่ชอบคุณได้ยังไง พวกเขาน่าจะไปเตรียมอะไรอยู่ ไม่เป็นไรนะ คุณเดินตามฉันมาก็พอ”
พูดเสร็จ ถังเฉาก็พาหลินชิงเสว่ไปหาถังเยว่หวาและถังเหยียน
ทั้งสองคนกำลังหยิบอะไรออกมาและจับไปจับมา
ขณะนั้นถังเฉาเห็นของในมือพวกเขาแล้วอดถามไม่ได้
“พวกท่านสองคนบอกว่าสมบัติเหล่านี้สำคัญมากไม่ใช่หรอครับ? ทำไมเอาออกมาตอนนี้ล่ะ”
สีหน้าถังเหยียนจริงจังมากและตำหนิออกมา
“ชิงเสว่เป็นลูกสะใภ้ของฉันนะ ตอนนี้เราจะยกของเหล่านี้ให้เธอแล้วจะทำไม?”
พูดจบ ถังเฉาก็ส่ายหัวอย่างอดไม่ได้และเดินกลับมาหาหลินชิงเสว่
“เป็นยังไงบ้าง คุณอากับคุณน้าเกลียดฉันมากจริงๆใช่มั้ยคะ?” หลินชิงเสว่หน้าตาเป็นกังวล
ถังเฉาจึงตบไหล่หลินชิงเสว่อย่างอ่อนใจพลางกล่าว
“คุณวางใจเถอะ เมื่อกี้พวกเขาเพิ่งตะคอกผมเพราะเรื่องคุณ ถ้าพวกเขาเกลียดคุณ ก็คงแค้นผมมากด้วย”
หลังจากได้ยินสิ่งที่ถังเฉาพูด หลินชิงเสว่ก็มีสีหน้างงงวย
“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ? ทำไมฉันถึงไม่เข้าใจว่าตอนนี้คุณอาคุณน้าทำอะไรอยู่ด้านหลัง?”
ในขณะที่หลินชิงเสว่เพิ่งถามจบ จู่ๆถังเหยียนและถังเยว่หวาสองคนก็เดินออกมา ทำเอาหลินชิงเสว่อายนิดหน่อย
“ชิงเสว่ มานี่ อากับน้าไม่ได้เตรียมอะไรไว้ เลยจะยกของเหล่านี้ให้เธอ ถึงยังไงไอ้เด็กนี่ก็ไม่ได้บอกพวกเราว่าเธอกลับมาแล้ว”
คราวนี้หลินชิงเสว่ถึงรู้ว่าที่แท้ถังเยว่หวาและถังเหยียนไม่ได้เกลียดตัวเอง แต่มัวไปเตรียมของขวัญอยู่
ได้สติกลับมาแล้ว หลินชิงเสว่ก็มองถังเฉาอย่างตื้นตัน ส่วนถังเฉาเพียงแต่พยักหน้า หลินชิงเสว่รับสร้อยคอในมือของถังเยว่หวาและถังเหยียนสองคนมาด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ
“นี่เป็นของรักของหวงของพวกเขาเลยล่ะ” ถังเฉากล่าวยิ้มๆ
หลินชิงเสว่ได้ยินแบบนี้แล้วหน้าเป็นริ้วแดงขึ้นมาทันที
“ขอบคุณคุณอาและคุณน้าค่ะ!”
หลินชิงเสว่สวมสร้อยคอด้วยสีหน้าดีใจ และในตอนนั้นเอง ถังเยว่หวาและถังเหยียนสังเกตเห็นว่าด้านหลังถังเฉามีผู้หญิงอีกคนยืนอยู่
“คุณรู้สึกมั้ยคะว่าเด็กคนนี้หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน”
อยู่ๆถังเยว่หวาก็หันไปถามถังเหยียนอีกด้าน จากนั้นถังเหยียนก็กวาดสายตามองเย่หรูอี้อย่างละเอียด และจำเธอได้ในบัดดล
“นั่นเด็กสาวบ้านตระกูลเย่ไม่ใช่หรอ ชื่ออะไรนะ?”
“เย่หรูอี้”
ถังเยว่หวาเสริม
บอกตามตรง ถังเฉาก็คิดไม่ถึงว่าพ่อแม่ของตัวเองจะรู้จักเย่หรูอี้
“พ่อ แม่ พวกท่านรู้จักชื่อเธอได้ยังไงครับ?”
พูดมาถึงตรงนี้ ถังเหยียนมองถังเฉาด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและกล่าว
“ลูก คนแบบนี้อย่าพากลับมาบ้านนะ ตอนนี้เธอเป็นคนมีความผิดของราชวงศ์ต้าเซี่ย ถ้าเบื้องบนตัดสินโทษลงมา พวกเราก็ต้องโดนไปด้วย ลูกรีบพาเธอกลับไปที่ตระกูลเย่เถอะ”
ถังเฉาได้ยินแบบนี้แล้วมองพ่อของตัวเองพลางบอก
“ไม่ต้องห่วงครับ เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง เพราะตอนนี้เธอเกี่ยวพันกับเรื่องใหญ่เรื่องหนึ่งแห่งราชวงศ์ต้าเซี่ยของเรา ผมถึงจับตัวเธอกลับมาตามคำสั่ง”
เมื่อได้ยินแบบนั้น ถังเหยียนก็พยักหน้า
“ได้ ถ้าอย่างนั้นลูกรีบจัดการปัญหานี้ให้เสร็จเร็วๆ อย่าปล่อยให้มีเรื่องมาพัวพันกับบ้านเรามากเกินไป”
ตอนนี้ตระกูลถังเพิ่งจะจัดระเบียบใหม่ได้ไม่กี่วัน ถังเหยียนไม่อยากให้ตระกูลของตัวเองเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก
“ผมรู้ครับ และผมจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”
พูดจบถังเฉาก็เตรียมพาหลินชิงเสว่ออกไป
และในเวลานั้นเอง ถังเหยียนและถังเยว่หวาก็ตวาดถังเฉาขึ้นมาในทันใด ถังเฉาถึงหยุดฝีเท้าลง
“แกพาลูกสะใภ้ฉันไปทำไม?”
ถังเฉามึนงงไปชั่วขณะ หลินชิงเสว่เป็นภรรยาของตัวเอง ไปกับตัวเองก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรอ?
หลินชิงเสว่หัวเราะและเอ่ยขึ้น
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะอยู่เป็นเพื่อนคุณอาคุณน้าที่นี่ก่อนนะคะ”
ถังเฉาส่ายหัวอย่างอ่อนใจ เขาหัวเราะและหันหลังเดินออกไป
“พวกท่านสองคนอย่ารังแกภรรยาของผมนะครับ!”
พูดจบ ถังเหยียนก็มองถังเฉาอย่างรังเกียจ เล่นเอาหลินชิงเสว่ข้างๆหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้
“พวกเราไปกันเถอะ ฉันจะพาเธอไปที่ตระกูลเย่เดี๋ยวนี้”
เย่หรูอี้เห็นภาพครอบครัวสุขสันต์แบบนี้ก็ได้ดื่มด่ำลงไปกับมันด้วย และตอนที่ถังเฉาเรียกตัวเองถึงค่อยๆได้สติกลับมา
“ไปกันเถอะ”
เย่หรูอี้ตอบสั้นๆเรียบๆ ทว่าดูเหมือนอารมณ์จะไม่ค่อยดีเท่าไหร่
